2017 0830 CdN dag 3 Santillana de Mar - Comillas

Goed geslapen vannacht. Het beloofde onweer en vele regen is ons bespaard gebleven. De Spaanse Meteo weten mooi niks van mijn lijntje met St. Clara. Het zou bar en boos worden vannacht, maar gelukkig is het een rustige nacht geweest.

Rond een uurtje of 6 beginnen de eerste pelgrims met hun ochtendritueel. Ik geniet van het geroezemoes om mij heen en hou me nog een beetje slapend. Waarom haast maken? Als de meeste pelgrims uit de ruimte verdwenen zijn begint mijn ritueel. De vorige avond ontzettend mijn best gedaan te bedenken wat ik vanmorgen nodig heb, maar denk je dat er nog enige logica in zit? Mooi niet. De hele mik mak trek ik uit mijn rugzak want op de één of andere manier heeft dat wat ik nodig heb zich dan toch in de meest verre uithoek van mijn rugzak weten te verschansen.

Wandelmaatje en ik hebben geen haast. Bijna als laatste vertrekken we. Na 1,5 km nemen we afscheid van elkaar. Ik ga naar Comillas, hij gaat een tussenstop maken in de grotten van Altamira en probeert vanavond in Comillas te zijn. Eerlijk gezegd denk ik dat dit een iets te ambitieus idee is voor een 2e dag op de camino, maar goed de tijd zal het leren.

Ik wandel de voor mij vertrouwde weg Santillana uit. Het weer is een stuk beter dan vorig jaar, toen ik hier liep met een fladderende poncho. Vandaag gaat al snel mijn fleece uit en loop ik met blote armen en benen te genieten in de Spaanse zon. Mijn lijf voelt verbazingwekkend goed na de eerste wandeldag. Geen spierpijn, niet stram, en al helemaal geen blaren. Wat ben ik toch een bofkont. Na 2,5 uur ben ik in Cobrecces, daar trakteer ik mezelf op een café Grande con leche (koffie met melk) en een tortilla en nog maar een koffie. Ondertussen geniet ik van het uitzicht, schrijf ik in mijn dagboek en zie ik tenslotte toch nog wat andere pelgrims voorbij trekken.

Na de lange pauze vervolg ik mijn tocht. Maar heb toch enige twijfels op een gegeven moment, de aanwijzingen blijven wel heel lang weg. Ik spreek een dame aan en vraag haar naar de weg naar Santiago. Ah…..ja ik ga goed. Aan het eind van de weg een straatje naar links en dan zo naar het strand, daar zijn weer aanwijzingen. Oké, bedankt. Wauw…..mijn eerste Spaanse woordjes gesproken, nog niet alles kunnen volgen wat ze in rap Spaans brabbelde, de lichaamstaalaanwijzingen verduidelijkten een heleboel. Als ik de straat een stukje verder doorloop beginnen de markeringen weer te komen inderdaad.

Op mijn 2e wandeldag de 1e kans krijgen de voetjes in de oceaan te verwennen. Die kans is te mooi om te laten lopen. Ik geniet met volle teugen, het water voelt heerlijk. Het is leuk om naar de verrichtingen van de surfers en andere zonaanbidders te kijken. Maar ook het wandelen trekt weer. Ik laat mijn voeten even goed opdrogen voor ik mijn 5-fingershoes weer aan doe. Met gekoelde voeten betreed ik het warme asfalt en stap ik bergje op, bergje af door naar Comillas. Nog steeds vertrouwd terrein, vorig jaar waren dit mijn laatste dagen nu zijn het mijn eerste. Een compleet andere beleving.
Een uurtje voor de herberg in de gevangenis opengaat arriveer ik. Mooi op tijd, er staan al heel wat rugzakken opgesteld. Ik raak aan de praat met 2 andere pelgrims, voor de een de eerste dag in een albuerge, normaal slaapt hij buiten, maar nu er zo slecht weer voor vannacht voorspelt wordt, neemt hij liever het zekere voor het onzekere. De andere pelgrim is aan zijn laatste nachtje begonnen, die gaat morgen naar huis.
Leuk om hun ervaringen te horen. Als het weer nog een beetje mee wil werken zijn we straks van plan om met z’n drietjes nog even naar zee te gaan. Het is niet heel ver hiervandaan.

Net op tijd arriveert de hospitalero. Als iedereen ingecheckt is gooien Donar en Wodan de hemelsluizen open. Wauw…..dit is echt niet normaal meer, regen, harde wind en onweer, ik ben blij dat ik aan de goede kant van het dak zit. Dat uitstapje naar zee laten we voor wat het is. De wildkampeerder is maar wat blij met zijn besluit in de albuerge te slapen, en helemaal als we aan de praat raken met 2 Koreaanse broers. Wat die toch voor maffe spullen bij zich hebben! Een waterkoker, oploskoffie……..en een doos eieren.
We hebben een leuk gesprek met beide broers. De een woont in Amerika en de ander in Korea. 1x per jaar vliegen ze beiden naar Spanje om een camino te lopen. Quality brothers time. Prachtig. Een mooi stel.

Als Donar en Wodan even pauze nemen pak ik mijn kans en haal wat te eten in het winkeltje een paar straatjes verderop. Brood, olijven, tonijn en wat fruit. Dat is meer dan genoeg voor vanavond. In de keuken van de albuerge geniet ik van mijn maaltijd.
Een schietgebedje naar St. Clara voor een droge avond komt niet aan, denk dat ze andere bezigheden heeft.

Ik raak aan de praat met een leraar uit Madrid. Prachtig om zijn idealen te horen, hoe hij een punt heeft gezet achter zijn leraarschap, en nu bezig is zijn idealen waar te maken. Helpen, luisteren, delen, creatief bezig zijn met van alles en nog wat, vooral met jongeren in de kwetsbare leeftijd van 6 -20 jaar. Jongeren met minder goede kansen toch op de rit zien te krijgen. Hen helpen het leven te leren leven.

Er wordt me steeds gevraagd waar ik vandaan kom. Als ik Hollanda zeg kijken ze me verbaasd aan. Hollanda? Pays Bas? The Netherlands? Sommige denken dat ik uit Engeland kom, of uit Amerika, zelfs eentje die zeker wist dat ik uit Polen kom. Hihi…..best grappig voor een uit de klei getrokken Hollands Heksje. Het enige nadeel is wel dat ik met mijn Engels hier zo goed weg kom dat ik weinig tot geen Spaans spreek in de albuerges. Tja……elk voordeel heb ze nadeel zullen we maar denken.
Dan toch maar in de winkels stug blijven proberen.

Mijn wandelmaatje van de eerste dag heb ik hier niet binnen zien komen. Ik denk dat de tocht Santillana naar Altamira en weer terug en dan door naar Comillas hem toch een maatje te groot geworden is. Wie weet zie ik hem morgen nog ergens tijdens één of andere pauze. De camino zit soms vol leuke verrassingen.

Vanavond zijn de pelgrims snel onder de wol en is het vroeg rustig in de albuerge. Iedereen is naar dromenland, op weg naar nieuwe avonturen voor weer een mooie camino dag.

Trusten.