2017 0908 CdN dag 12 San Esteban – Soto de Luiña

Vandaag begint de dag met 416 treden berg op! Prachtige uitzichten over de oceaan, vanuit elke keer weer een ander perspectief. Een flashback gevoel bekruipt me. Vorig jaar na de oversteek bij San Juan ging het ook onmogelijk veel treden berg op. Daar waren het ruwe rotsige treden, hier zijn het houten treden van eenzelfde formaat.

Er is veel aandacht besteed aan dit mooie kustpad. Bankjes, uitkijkplekjes, en een uitstekend bewandelbaar pad. Ik ben vandaag niet de enige die op pad is. Er zijn duidelijk ook gewoon liefhebbers die in de buurt wonen aan de wandel. Een enkele bekende pelgrim stapt stevig doorstappend voorbij. En ik……wandel op mijn dooie gemakkie, geniet van het geluid van de oceaan, de krijsende meeuwen in de lucht, en de prachtige vergezichten. De oceaan en ik…….wat hebben wij elkaar te vertellen?

Om 10.10 u loop ik langs een picknicktafel met uitzicht. Ik leg mijn rugzak te rusten op de bank, trek mijn 5-fingerschoenen uit, pak mijn schrift en pen uit de tas en zoek een gemakkelijke pose om te kunnen schrijven en observeren. Wat zie ik? Wat hoor ik? Wat voel ik? Wat betekend dit allemaal voor mij?

Als ik naar de horizon kijk zie ik een lange strakke rechte lijn, kalm en rustig, overzichtelijk. Er boven de wolken die vandaag nog behoorlijk hun best doen het zonnetje tegen te houden. Het water van de oceaan is in de verte egaal van kleur, een beetje grijsblauw. Halverwege de kim en mij veranderd de structuur van het water. Er komen grillige lichte en donkere patronen in die elke seconde van vorm en kleur lijken te veranderen. Kijk ik nog een stukje dichterbij dan ontstaan er witte schuimkoppen die uiteindelijk uitgroeien tot golven. En heel dichtbij hoor ik het gebulder van het stukslaan van de golven op de rotsen. Zien doe ik ze niet, ik zit hoog op een klif met wat struikgewas voor me die het uitzicht op de stukslaande golven belet.

Wat is het fijn om hier te zijn. Te zitten, te observeren. De wereld beweegt en ik zit hier in het nu, mijmer en schrijf. Er borrelen allerlei vragen op.

Hoe is mijn camino tot nu toe? Wat waren mijn verwachtingen? Wat gebeurt er? Wat komt er nog? Hoe voel ik mij? Wat verwacht ik nog? Ben ik blij met deze camino?

Ik ben op deze camino al veel verder dan ik vooraf had durven dromen. Ik ben vandaag onderweg naar Soto de Luiña….gewoon een volle week eerder dan ik ooit had kunnen denken. Waar ga ik uiteindelijk uitkomen deze camino? Geen flauw idee….ik loop, geniet en leef in het moment. Geen zorgen voor de dag van morgen. Maar verder in de camino dan gedacht……..als ik dat ‘vertaal’ naar ‘thuis’ en al mijn mooie plannen. Ben ik dan misschien toch al veel verder ermee dan ik zelf durf te geloven? Is dat wat de camino mij wil vertellen? Je bent goed bezig, stap voor stap, poco y poco bereik je je doel, en misschien wel eerder dan jezelf verwacht! Ga ervoor……

Als ik terugdenk aan alle mooie gesprekken die ik deze camino al gevoerd heb. Over mijn 5-fingerschoenen, gezondheid, bewegen, voetreflexologie, over de signalen die je lijf je geeft en wat je ermee kunt doen, over hoe je door positief in het leven te staan een voorbeeld kunt zijn voor anderen, over hoe een helpend handje en een sterke schouder soms wonderen kunnen verrichten. Ik val even helemaal stil. Wat is er eigenlijk in deze korte tijd ontzettend veel gebeurt. Ik voel dankbaarheid en een grote glimlach opkomen en staar zo minuten lang in de golven.

Maar dan……..ik geloof mijn eigen ogen niet. Zie ik werkelijk wat ik zie? In de golven ontstaat een enorme pijl. Geen gele pijl dit keer maar een levensgrote witte pijl. Wat wil de oceaan mij vertellen? Is het; Volg de pijl je bent op de goede weg? Of volg de pijl, volg je hart? Ik wil het heel graag positief zien, maar vind het wel vreemd dat de pijl tegenovergesteld aan Santiago de Compostela wijst.
Ik neem er een flink aantal foto’s van. Want dit is zo gaaf…….ik blijf kijken tot de pijl in de golven is vervaagd, pak mijn schrijfspulletjes in, trek mijn schoenen weer aan en ga weer op weg.

Ik voel me raar……..die pijl blijft me boeien. Ik blijf maar malen……denk heel veel aan hoe het de afgelopen maanden ging. Op sommige fronten moeizaam. Heb ik gedaan wat ik kon doen? Ja, zeg ik volmondig, ook al heb ik regelmatig het gevoel gehad dat ik tegen de stroom aan het inroeien was. Steeds ben ik blijven geloven in….. en heb ik vertrouwen gehad dat het goed zou komen. Geloven, vertrouwen, praten, geduld, doorzetten, horen en zien.

Mijn tocht door en over de smalle paadjes van dit geweldige kustpad zet me vandaag heel erg in de denkstand. Het voelt goed mijn eigen handelen eens tegen het zonlicht te houden. Wat heb ik gedaan? Veel wandelingen maken, wandelingen organiseren, in besturen stappen, mensen enthousiasmeren. Voelde het goed? Ja zeker voelt dat goed. Na al die wandelingen en bijeenkomsten zit ik barstenvol energie, het is heerlijk met zielsverwanten plannen te maken. Tegelijkertijd voel ik ook onmacht. Soms krijg ik mensen niet in beweging, hoe goed ik ook mijn best doe mijn enthousiasme met ze te delen? De onmacht die ik dan voel vind ik lastig te accepteren, dat kost me veel energie. Niet willen als ik zie dat het wel kan? Hoe ga ik daar straks thuis mee weer mee om? Pff…. Hoe zorg ik ervoor dat ik die ongewenste aapjes van mijn schouders weer? Positief blijven denken…..en soms dan toch maar gewoon accepteren dat het is zo het is. Loslaten…..

De dingen gaan doen die mij voldoening en energie geven wandelen (op 5-fingerschoenen), coachen, wandelingen organiseren, en een cursus voetreflexologie. Mijn hart volgen en mijn droom waarmaken.

Van al dat overdenken, beslissingen nemen en wandelen ben ik best hongerig geworden. Ik heb vandaag mijn caminowens nog niet gedaan. Mmmm……een restaurantje met een beetje leuk uitzicht en lekkere broodjes misschien? Voorlopig zit het er nog even niet in vrees ik. Ik loop en kruis ontelbare keren een enorm snelweg viaduct. Wat een ding zeg. Na zeker nog een uur te hebben gelopen kom ik bij een bord. Restaurant 300 meter! Ja jippie……heerlijk een restaurant. Uh…..wel de andere kant op als de camino. Dat betekent ook weer 300 meter terug lopen straks. Oeps…..dat is tegen de pelgrimsetiquette. Ik kijk straks wel, de hoge nood en de lekkere trek winnen het van de etiquette dit keer.
En als ik eindelijk bij het restaurant het terras op loop, loop ik recht in de armen van Madrid en Almeria. Hoe leuk is dit. Ze willen net vertrekken. Hebben hier uren gezeten.
Het is er superdruk, met een prachtig uitzicht over de oceaan. We maken nog een praatje en zeggen dan gedag. Ik zoek een toilet en daarna een vrije stoel. Beiden lukt en het broodje waar ik zin in had ook.

Ik bekijk mijn gidsje en zie dat het best nog een flink stuk is naar Soto de Luiña, als ik nog een klein beetje op tijd wil zijn, zal ik toch echt de benenwagen eens flink aan het werk moeten gaan zetten. Nog zo’n 8 km te gaan. Niet teveel over nadenken, stapje voor stapje. Hup op pad. De wolken hebben plaatsgemaakt voor een heerlijk zonnetje, de wegen zijn vandaag wel warm maar goed te belopen. Als ik nog een paar keer het snelwegviaduct heb gekruist komt eindelijk de knik in zicht die me naar Soto de luiña brengt. O hellup, voor me loopt er een hele grote groep pelgrims. Ik vertrouw erop dat er nog plek is in de albergue als ik arriveer.

In het stadje zelf is er van alles gaande. Lijkt wel of er straks een feestje gebouwd wordt. Ze zijn met een enorm springkussen in de weer en er worden podia gebouwd.
Als ik net de kerk gepasseerd ben loop ik vandaag voor de 2e keer in de armen van Madrid en Almeria. Ze behoedden mij voor een extra rit door aan te geven dat ik eerst even de kroeg in mag om mezelf aan te melden in de albergue. Zo gezegd zo gedaan. Ingeschreven en ticket geregeld. Met z’n drietjes lopen we naar de albergue en regelen een bed. In een oude school staan heel veel bedden opgesteld. Het ziet er gezellig uit. Het lijkt van oorsprong een danszaal, een hele grote spiegelwand vertekend leuk het werkelijk aantal bedden. In een mum van tijd zijn alle bedjes bezet.

Ik doe een poging om te gaan douchen. Naast mij staat er ook iemand in de douche. Maar hellup….!@# Zitten er echt maar twee standen op deze douche? Naast mij klinkt het al niet veel beter, oeh, ach, oeh…..klinkt als……….? Ik tel en ahum met mijn ademhaling zoals in een coldrush workshop geleerd heb. Nou……echt lekker was het niet, zelfs niet na 60 seconden. Maar ik heb wel gedoucht. Als ik me afgedroogd heb en de douche uitstap staat Almeria haar haren te kammen. Hoi…..had jou douche ook 2 standen? Uh…..ze kijkt me niet begrijpend aan. Hoe bedoel je? Nou…..koud en superkoud. Haha…..ja echt wel.

’s Avonds bij het eten met Madrid en Almeria komt de douche nog even ter sprake. Bij de mannen was er niks loos. Die hebben gewoon warm water. Dat hadden we moeten weten! Na de schelpen en inktvis maaltijd komt de pen weer tevoorschijn en beginnen we weer een vragen rondje. Welk dier zou je willen zijn en waarom? Een kolibri, een dolfijn en een olifant sieren het tafelkleed. We zitten een hele tijd heerlijk te kletsen over van alles en nog wat. Ondertussen tekent Madrid er lustig op los.

Inmiddels hebben we begrepen dat we weinig aan slapen toe zullen komen. Het is El dia de Asturia. De heilige van Asturias wordt geëerd. Volgens goed gebruik gaat dat gepaard met vuurwerk, veel drank, en…..2 bandjes die vanaf 0.00 uur tot 6.00 uur elkaar nonstop zullen afwisselen. Ze staan hemelsbreed op een 500 meter vanaf de albergue. Ons wordt verteld dat er vannacht niemand slaapt in het dorp. En uit de omliggende dorpen ook niet. Iedereen komt hierheen.

Ondanks het muzikaal geweld heb ik toch gelukkig nog wel wat uurtjes kunnen slapen. Dromend over de oceaan die mij vandaag zoveel wilde vertellen, de pijl in het water is zelfs in mijn slaap nog voorbijgekomen. Wat is toch de boodschap? Zijn het de beslissingen die heb kunnen nemen voor als ik weer thuis ben? Of is het toch iets anders? De tijd zal het leren denk ik maar.

Buenas noches