2017 0906 CdN dag 10 Deva - Aviles

Het is nog best schemerig als ik vertrek. De gebroken en half doorwaakte nacht schiet me in de benen. Ik ben niet vooruit te branden. Vanaf de camping lijkt het alsof ik met een hele grote bocht om een kerk heenloop richting het centrum van Gijón. Het is echt speuren naar de markeringen. 2x over ben ik net bij een bushalte als de bus aankomt. Zal ik?.......Nee, ik loop. Als ik na 2 uur het centrum van Gijón bereik duik ik het eerste restaurant ik wat ik vinden kan. Koffie en tortilla. Normaal gesproken word ik dan weer helemaal mens.

Ik kijk naar de mensen die voorbij lopen, rijden, rennen. Het is hier echt een grote stad, ieder voor zich. Niemand lijkt zich ook maar iets van de ander aan te trekken. Alles krioelt door en langs elkaar heen. Ik voel me een soort van figurant in een wereld die doordraait. Aan het eind van de baai zie ik een prachtige oude kerk. Net als ik aan kom lopen gaat de deur open. Ik loop naar binnen en ga bij Maria zitten. Mijn hoofd tolt weer als een malle. Tranen….ze blijven maar komen. Het is echt weer een ‘Kevelaer’ momentje. Hoe langer ik blijf zitten hoe rustiger ik word. De mist lijkt uit mijn hoofd te verdwijnen, maar met de mist verdwijnt ook het laatste restje energie wat ik nog had. Ik ben zo moe.

Mijn besluit om de bus te nemen naar Aviles staat vast. Ik had al gehoord dat het stuk Gijón -Aviles 25 km door industrie, kolencentrales en andere naargeestigheid is. Dát is iets waar ik vandaag niet op zit te wachten. Het is inmiddels al 11 uur en als ik nu nog 25 km wil stappen dan ben ik veel te laat in Aviles. Ik ben al blij als ik hier 4 km per uur haal. Met pauzes erbij wordt me dat veel te veel. Bij het VVV vraag en krijg ik een stadsplattegrond van Gijón en eentje van Aviles. Op de ene tekent ze het busstation aan, op de andere de albergue. Gracias.
Onderweg naar het busstation kom ik langs een kerk waar muziek en zang uit klinkt. Ik stap naar binnen, vandaag toch geen haast meer. De mis is net begonnen, ik schuif zachtjes in een bank en geniet van de herkenbare rituelen.

De bus naar Aviles rijdt inderdaad door een zeer naargeestig stuk industriegebied. Blij dat ik daar vandaag niet doorheen hoef te lopen. Nadat ik mijn dagelijkse inkopen heb gedaan zoek ik de albergue en mag meteen een bed uitzoeken. Ik ben de eerste voor vandaag. Ienemiene mutte, er staan 56 bedden klaar. Ik pak meteen de eerste. Pak wat spullen uit en plof op mijn bed. In een mum van tijd ben ik vertrokken. Ineens hoor ik een bekende stem. Droom ik? Waar ben ik? Hoe laat is het? Als ik weer een beetje bij mijn positieven ben en om mij heen kijk, zie ik de vrolijke ogen en de lachende gezichten van Madrid en Almeria. Ja, wij zijn er ook. Doe maar rustig aan, neem je tijd.

Als ik na een poosje buiten ga kijken zit Madrid aan een picknick tafel. Hoe is het vraagt ie? Goed zeg ik. Hij schud zijn hoofd. No no no……dat zeg je wel, maar je ogen zeggen wat anders, ga eens even zitten nodigt hij uit. In Comillas deed hij zijn verhaal aan mij, ik breek en als vanzelf vertel ik nu mijn verhaal aan hem. Eerst gaat het moeizaam, het is toch best lastig om je gevoel in een vreemde taal goed onder woorden te brengen. Hij luistert, stelt vragen, ik antwoord. Wat een helderheid krijg ik zo in heel korte tijd. De zon breekt al snel door mijn tranendal heen. Madrid staat op en zegt, kom een hele dikke stevige knuffel. Leg al je energie erin. En zo staan we elkaar plat te knuffelen. Al onze energie in deze superomhelzing. Wat een lieverd.

De was is inmiddels opgehangen door Almeria en met z’n drietjes gaan we Aviles in om wat te gaan eten. Een echt Spaanse maaltijd, dat is genieten. 3 verschillende gerechten komen er op tafel. We delen, dat is hier heel normaal. Wat is dit leuk. We eten inktvis, stokbrood, kaas en langoustines. Als de ober de tafel heeft afgeruimd pakt Madrid een pen en tekent de kaart van Europa op het tafelkleed. Almeria en ik kijken elkaar aan, wat komt er nu? Kijk zegt ie, hier ben ik gestart. Aan de Middellandse Zee, waar zijn jullie gestart? Ik in Santander, hup een stip bij Santander, Almeria in Ribadesella. Waar komen we oorspronkelijk vandaan? Ede, Madrid en Almeria. Hup ook daar een stip. Wat was ieders mooiste camino momentje? Oef, dat is even nadenken, er zijn zoveel mooie momentjes geweest. Om de beurt mochten we een vraag op tafel leggen en antwoorden zoeken. Madrid tekende alle drie de antwoorden in de kaart. Het werkte zo aanstekelijk. Er kwamen meer en meer tekeningen op het kleed te staan. Op een gegeven moment kwam de vraag. Waar was je toen je bedacht de Camino del Norte te gaan lopen. Ik weet nog precies. Het was op 30 april 2009, op de Col du Somport. Vanuit de bus ben ik een paadje op gerend en heb daar tussen de bergen in het gras gezeten, ik had 20 minuten voor ik weer terug moest naar de bus. Daar dacht ik, als iemand me nu een rugzak geeft en zegt, ga maar, maak je droom waar. Loop…….dan was ik gegaan.

Madrid, tekent mij zittend in het gras in de bergen met een hele grote denkwolk boven mij en om al de tekeningen heen. Deze hele camino, al onze gedachten in een grote wolk, alsof ik dat in 2009 allemaal al had zitten bedenken. De cirkel was rond. We werden er alle drie even heel stil van. Daar in Aviles op zomaar een terras gebeurde iets heel bijzonders. De magie van de camino.

In gedachten verzonken slenterden we met z’n drietjes nog wat door de straten van Aviles. Hebben jullie vandaag al een wens gedaan? Vroeg Madrid. Op de camino mag je elke dag een wens doen. Almeria, wilde graag een tegeltje met de gele pijl en schelp erop. Madrid, wilde graag Sidera schenken, en ik? Tja, mijn dag was al zo mooi, wat valt er dan nog te wensen. Tijdens de tekeningen kwam de gitaarman van vorig jaar voorbij. Dus dacht ik……mmm…..het zou misschien leuk zijn als er nog een gitaarman op deze camino verschijnt. Ja, dat was een leuke wens. Die doen we zeiden ze.

Even later lopen we langs een ijssalon, mmmm……een ijsje met chocola? Nee, vandaag is gitaarman dag zeiden we lachend. Geen ijswensdag. We strijken neer op een terras en de Sidera komt al snel op tafel. Wens 1 is al vervuld, zo gaat het wel heel snel. We gingen er alle drie vanuit dat het hier wel bij zou blijven. Tot een kwartiertje later er een straatmuzikant ten tonele verschijnt. Zijn gitaar uitpakt en schuin tegenover ons zijn kunstjes gaat vertonen. We schieten alle drie in de lach. Lieve Anita kun je de volgende keer misschien iets specifieker zijn in je wens? Dit is de aller slechtste zanger ooit. Ja, ho ff, ik heb om een gitaarman gevraagd, niet om een zanger toch? Het ging om het idee. We hebben heel wat afgelachen die avond om de gitaarman met zijn beperkte repertoire. Hij kende heel wat refreintjes, en een stuk of 3 gitaarakkoorden. Het was gewoon hilarisch. Als ik heel even het restaurant inloop om naar de wc te gaan staat er als ik terugkom een ijsje met chocola op mijn tafeltje. Hoe lief is dat? Allebei mijn wensen vervuld vandaag.

Wanneer er nog een bekende pelgrim bij ons aanschuift en de flessen Sidera rijkelijk worden vergoten vliegt de avond voorbij. Ook ik moet eraan geloven om Sidera te leren schenken. Het is nog een hele kunst. De fles boven je hoofd houden en het glas op heuphoogte. Vanaf die hoogte de Sidera in het glas zien te mikken. Ik heb de fles op schouderhoogte gehouden dat vond ik al knap genoeg. We hebben er wel een heleboel lol meegehad. Zo veel zelfs dat we om 22 uur ineens moesten gaan rennen naar de albergue. Gelukkig kunnen de Spanjaarden niet zo best klokkijken. De deur zou om 22 sluiten. We waren er om 22.10 uur. De deur was nog open.

Nog 1 innige groepsknuffel, tandenpoetsen en hop………naar dromenland.
Dit was een dag van afzien, een dag met een traan en een lach, een dag van vriendschap en diepe verbondenheid, een serieuze dag, maar ook een dag met onwijs veel humor, een dag waarop we elkaar een inkijkje gaven in onze levens, een dag die ik koester, een dag die voor eeuwig in mijn hart zit, een onwijs mooie, dierbare camino dag.

Dit is echt deinen op de golven van de camino.

Buenas Noches.