2017 0909 CdN dag 13 Soto de Luiña – Novellaña

Het feestgedruis is verstomd. Ik lig nog een beetje na te dommelen, de meeste pelgrims zijn vertrokken na een half doorwaakte nacht. Brrrrt, brrrt doet mijn telefoon. Uh…..op dit tijdstip? Een handjevol pelgrims zonder haast is nog bij de albergue. Ik kijk op mijn telefoon en blijk een berichtje te hebben. Of ik even kan appen? Oké, kan wel even, op dit tijdstip zo vroeg op de morgen dan is het vast iets belangrijks.

Ik kleed me aan, pak mijn tas in en zoek een rustig plekje en kijk wat mijn zus me te vertellen heeft. Als ik haar berichtje lees stromen de tranen over mijn wangen. Meteen besef ik…….DE PIJL…..van gisteren! Daarom dus……wees hij de andere kant op. Ga naar huis betekende het…….Mijn peettante is overleden. Logisch nadenken gaat nu even niet meer. Door verdriet overmand zit ik in mijn stoel. Madrid en Almeria vragen wat er loos is.

Ik vertel door mijn tranen heen van het berichtje wat ik zojuist heb ontvangen. Ook vertel ik hen van het teken dat de camino mij gisteren al gaf. Door te vertellen kom ik een beetje tot rust. Het luisterend oor, het begrip en medeleven doen me goed.
Ze willen niet dat ik vandaag alleen op pad ga. Wij blijven bij je. Wat lief.
Met z’n drietjes volgen we de zo vertrouwde gele pijlen.

Ik loop en voel me raar. Gisteren had ik zo’n supergave camino dag. Heb van alles lopen overdenken, mezelf onder een vergrootglas gelegd, terug gekeken, vooruitgedacht, beslissingen genomen. Dacht dat ik vandaag aan een nieuwe bonus camino dag zou gaan beginnen. De werkelijkheid is totaal anders. Ik ben hier wel, maar eigenlijk ook niet. Mijn gedachten zijn bij mijn ouders, oom en de familie. Ik loop maar niet van harte. De heuveltjes die ik op en af moet, de bospaadjes, ik kan er niet meer van genieten. De wetenschap dat mijn ouders, nu zover bij mij vandaan, dit verdriet moeten verwerken. Ik kan het niet……..de tranen stromen al weer over mijn wangen…..

Van alles vliegt er door mijn gedachten. Hoe kom ik zo snel mogelijk terug? Hoe ga ik dat regelen? Wanneer kan ik terug? Ik weet dat Almeria vanmiddag met de bus terug gaat naar Aviles, zal ik vast tot daar mee terug gaan? Als we in Novellaña in een restaurantje zitten, vertel ik hen dat mijn besluit vast staat. Ik ga terug naar Holland. Maar hoe en wanneer? Ik weet het niet, de onmacht hoe dit varkentje te wassen is me te groot. De tranen blijven maar stromen.

Telefoons worden geraadpleegd, lang leve internet. Met z’n drietjes speuren we het internet af. Al snel blijkt dat ik zelfs vandaag nog terug kan vliegen. Het wordt dan wel een haastklusje en een misschien net wel of niet halen van het vliegtuig. Dát lijkt me niet heel slim. Ik besluit de vlucht van morgenochtend te nemen. Helaas is er geen rechtstreekse vlucht beschikbaar, er zit niks anders op dan een overstap in Barcelona te maken. Best wel een beetje balen, ik ben niet zo’n held met vliegen en al helemaal niet met overstappen. Althans, dat denk ik……ik heb gewoon nog super weinig ervaring met vliegen en weet gewoon niet wat me te wachten staat als ik moet overstappen. Het is het onbekende wat me een onplezierig gevoel geeft. Mijn drang om zo snel mogelijk terug in Holland te zijn wint het van mijn overstapangst. (achteraf blijkt het overstappen een appeltje-eitje klusje)

Almeria vraagt of ze de vlucht voor mij mag regelen. Graag zelfs. De website van Vueling is geheel in het Spaans. Mijn hoofd is niet in staat om logisch na te denken in het Nederlands laat staan in het Spaans. Ze voert mijn gegevens in en als het op betalen aankomt gaat het mis met mijn creditcard. Heb ik het stomme kastje van de bank erbij nodig! Ja, dat ding heb ik niet meegenomen. Wie bedenkt dat nu? Almeria pakt haar eigen creditcard en betaald voor mij het ticket. Zoveel vertrouwen, al weer stromen de tranen over mijn wangen. Ze is vandaag echt mijn engeltje op de camino.

‘Bliep’ zegt mijn telefoon. Daar komen de vluchtgegevens al binnen. Vanmiddag reis ik samen met Almeria naar Aviles terug. Morgenmiddag ben ik weer thuis.
Na de lunch in Novellaña gaan Almeria en ik op weg naar de bushalte. Madrid vervolgt de camino.

Nog één stevige BIG HUG en daar gaat ie…….de pelgrim die deze camino onvergetelijk heeft gemaakt. De vragen, de antwoorden, de tekeningen, de gezelligheid, zijn luisterend oor, de prachtige verhalen, de idealen die we deelden met elkaar, het samen eten, het samen zijn, de verbondenheid……..

Het eerste stuk naar de bushalte lopen we ieder in onze eigen gedachten. Komen nog langs een albergue waarvan we het bestaan niet wisten, Almeria belt nog even naar Madrid, maar die besluit toch om door te gaan naar de albergue 15 km verderop.
De bushalte is gauw gevonden, en even later zijn we op weg naar Aviles. Daar regelt ze voor mij een busticket naar het vliegveld voor morgenochtend, en los ik mijn schuld in bij haar. Ik bedankt haar nogmaals voor haar steun en vertrouwen. En dan nemen ook wij met een BIG HUG afscheid van elkaar. Almeria gaat met de bus naar het vliegveld en ik zoek de bekende albergue op.

Het is heel raar om na 3 dagen weer in deze albergue te zijn. Ik voel me een buitenstaander. Ben verdrietig aan de ene kant, opgelucht aan de andere kant, maar vooral dankbaar voor de engeltjes die mijn pad op het juiste moment kruisten.

Nog één nachtje slapen op Spaanse grond, en dan mag ik terug. Ik lig te woelen en te draaien, lig meer te hanewaken dan dat ik echt slaap. Zie steeds die pijl in de golven voorbij komen in mijn slaap.

De ochtend van mijn vertrek schreef ik in mijn schrift:

‘Deinen op de golven van de camino’

Hoe wonderlijk kan het gaan…….wat hebben de golven deze camino een prominente rol gespeeld. Ik ben zo blij met de foto’s die ik genomen heb van de bijzondere pijl in de golven. Helemaal toen bij thuiskomst, tijdens het bezoek aan mijn oom, bleek dat mijn tante is overleden op het tijdstip dat ik de foto’s maakte.

Lieve Tante Corry Rust Zacht

En zo eindigt mijn camino loopavontuur op een heel andere manier dan ik vooraf ooit had kunnen bedenken.

Deinend op de golven van de Camino Del Norte…..De camino die in mijn hoofd, hart en lijf zit. Het camino gevoel dat ik zo graag wil delen. De energie die deze camino mij gegeven heeft. Die energie ga ik inzetten om mijn dromen waarheid te laten worden. Om nog meer mooie ervaringen te verzamelen, maar vooral om te delen, te organiseren, te enthousiasmeren, leven op, met en in de camino. Want de camino is overal…..

Ultreia, Ultreia……


Bedankt voor het meelezen en meebeleven van mijn camino.
Bedankt ook voor alle leuke en lieve reacties, op welke manier dan ook, op mijn schrijfsels. Volgend jaar komt er een Camino del Norte deel 3. Zijn jullie er dan allemaal weer bij? Gezellig.

Voor wie zo lang niet wil wachten. Ben nu volop bezig met de voorbereidingen voor de wandelingen voor Santiago aan het Wad 2018. Een estafette evenement wat plaatsvindt tussen 3 februari en 25 juli 2018. Binnenkort daarover meer.......