2017 0905 CdN dag 9 Villaviciosa - Deva

Ontbijt met geroosterd brood, dat is nieuw deze camino. Ik geniet van de koffie en de dikke sneden warm geroosterd brood. De Beierse pelgrims zijn er allemaal, als ze hun eigen taaltje spreken is er geen touw aan vast te knopen. Aan de lachsalvo’s te horen is het allemaal best grappig wat ze elkaar vertellen.

Vandaag wordt een dag van kiezen. In mijn boekje staat ergens dat je op moet letten bij het keuze punt. Verder met de Del Norte of vanaf daar de Primitivo gaan volgen. Ik hoef er niet over na te denken, ik ben voor de Del Norte gekomen daar ga ik ook mee verder. Ik zie het punt vanzelf wel verschijnen. Onderweg bedenk ik dat ik deze camino met een heel ander gevoel loop dan het eerste deel van de camino vorig jaar. Toen was alles nieuw, onwennig, had ik echt een kleine week nodig om één te worden met de camino. Nu hang ik vanaf het moment dat ik in Mogro uit de trein stapte zeer comfortabel in mijn 2e camino ervaring. Het voelt goed hier te zijn. De contacten met de medepelgrims zijn zo leuk, gesprekken die echt ergens over gaan als de eerste kennismaking achter de rug is. Komt het omdat ik mezelf meer open stel? Is het omdat ik alleen loop? Ben ik zelf anders dan vorig jaar? Zijn de pelgrims anders dan vorig jaar? Ik weet het niet. Veel vragen, echte antwoorden……..blijven ergens in mijn hoofd rondspoken.

Al denkend loop ik een klein gehucht binnen. Het kerkje waar ik tegenaan loop is open. Ik ga naar binnen, ga zitten en probeer mijn denkhoofd in de ‘uit’ stand te zetten. Gewoon alleen maar even zijn. Het lukt niet heel best, ik denk aan mijn ouders, mijn jongens, de kleinkinderen, en alle vragen die me onderweg zo bezig hielden. Ik staar een beetje voor me uit. Ga toch maar weer naar buiten, daar staat om het hoekje een tafeltje met allerlei pelgrimsbenodigdheden. Ik neem een flesje water en wat lekkers en doneer in het daarvoor bestemde bakje. Wat lief, en wat een vertrouwen om dit zo hier neer te zetten. Ik wil doorlopen maar wordt vanaf de overkant toegeroepen. Ik kijk en zie mijn altijd lachende medepelgrim uit Madrid, hij zwaait en wenkt. Hij zit op het trapje, rugzak tegen de muur gezet. Ik ga bij hem zitten op het trapje. Hij vraagt of alles goed is? Ja zeker het gaat goed, ik mis mijn familie loop met heel veel vragen, de antwoorden willen nog niet komen. Maar hoe is het met jou dan? Vraag ik hem. Hij twijfelt, zit al een hele poos hier, weet niet goed wat te doen. De Primitivo of toch de Del Norte. Hij is al zo lang onderweg. Loopt al vanaf begin juli. Heeft al vele pelgrims zien komen en weer gaan. Bijna niemand is zo lang onderweg als hij. Hij ‘kent’ de primitivo pelgrim, de ambitieuze pelgrim, grensverlegger, op zoek naar fysieke uitdagingen. De del Norte Pelgrim gaat meer voor gemak, is luchtiger en minder prestatiegericht, de Del Norte is vlakker, kent fysiek minder uitdagingen.
Waar is hij zelf aan toe? Hij weet het niet. Ondertussen komen er diverse bekende en onbekende pelgrims voorbij die een praatje maken en schijnbaar moeiteloos de primitivo dan wel de del norte volgen. Keuze stress lijkt voor geen van hen aan de orde. Voor mij ook niet. Ik ga voor de Del Norte.

Madrid twijfelt en twijfelt. Als ie het mij zou vragen zeg ik, doe de Del Norte, want ik heb het gevoel dat wij nog lang niet uitgepraat zijn. Zijn verhalen, belevenissen, zijn rust, het is een genot om met hem te kletsen en van gedachten te wisselen. Ik zeg hem dat hij zijn gevoel mag volgen, kan het niet langer aanzien dat hij zo in de twijfelmodus zit. Zou hem graag meesleuren de Del Norte op, maar zou ik dat zelf willen als ik zo twijfelde? Tuurlijk niet, laat het a.u.b. zijn eigen keuze zijn. Na 20 jaar camino’s lopen weet hij zelf echt wel wat het beste voor hem is.
Ik wens hem een buen camino, maak nog wat foto’s en loop dan met stevige pas de Del Norte op, ik kijk nog een paar keer achterom en zwaai. Als ik de bocht om ben stromen de tranen over mijn wangen. Wat is dit nu weer? Waarom zoveel emotie? Ik roep mezelf tot de orde en zet het positieve lijntje aan. Madrid……kom naar de Del Norte sein ik. Madrid, Del Norte, Madrid, Del Norte……..nu maar hopen dat mijn boodschap aankomt, dat zender en ontvanger op dezelfde frequentie zitten.

Een half uurtje later krijg ik me toch een stevige klim te verstouwen, zo erg dat ik denk. Wat nou vlak de Del Norte! De ene curve na de andere, hoger en hoger de berg op, het blijft maar doorgaan. Het duurt zo lang dat ik echt voetje voor voetje, poco y poco hier omhoog kom. Het is aardig uitgedund wat de pelgrims betreft. De meesten lijken toch voor de primitivo te kiezen.
De temperatuur is weer flink aan het stijgen, in het bos gaat het wel, tussen de bomen en de eucalyptus is het aangenaam, op de open vlaktes bloedheet.

Als ik al een tijdje geen markeringen heb gezien, een pauze heb gehouden in een weilandje, en maps.me me verteld toch op de goede weg te zitten wordt ik ineens ingehaald door de zere voeten pelgrim, die nu duidelijk een betere dag heeft. Hij weet me te vertellen dat Madrid toen hij passeerde nog steeds op het trapje zat. Ja, de sociale controle werkt goed op de camino. Ik vertel hem van mijn ‘lijntje’ naar de Madrid Pelgrim. Hij lacht. Zijn tempo ligt vandaag duidelijk een stuk hoger dan het mijne. Hij gaat er snel vandoor.

Ik trek mijn eigen plan en geniet van het op en neer gaan in het landschap. De vergezichten, de uitdagende paden. Het laatste stuk naar de camping in Deva gaat flink bergaf, het is een stenige weg. Goed opletten, stapje voor stapje de lange afdaling aangaan.

Bij de camping is nog plaats, er is een zwembad, en er wordt een pelgrimsmaaltijd geserveerd om 19.00 uur. Wat een luxe allemaal. Ik installeer mijn spullen, maak mijn bed op, en ga even buiten op het bankje zitten, zo zie ik de pelgrim zonder zere voeten aan komen, die heb ik blijkbaar zonder er erg in te hebben weer ergens ingehaald. Als ie zijn spullen binnen gedropt heeft komt ook hij nog even in het zonnetje zitten en raken we weer in gesprek. We hebben het over tattoos en sterrenbeelden. Ik vertel dat mijn zoon een grote schorpioen op zijn rug heeft staan. O, zegt ie, dan is ie van oktober. Jazeker zeg ik, 24 oktober. Hij vliegt van het bankje af naar binnen en komt terug met zijn ID kaart. 24 oktober! Toeval? Midden in dit verbazingwekkende moment komt Madrid het hoekje om……nog meer toeval zegt ie……je lijntje heeft gewerkt, Madrid doet de Del Norte. We schieten allebei in de lach, Madrid snapt er niets van. We leggen hem uit dat we net ontdekt hebben dat de zere voeten Belg gelijk jarig is met mijn zoon en dat ik vandaag heb lopen seinen dat jij, Madrid, de Del Norte zou gaan kiezen. De magie van de camino. Tijd voor een verkoelende duik in het zwembad.

Baantjes trekken en daarna gewoon languit op het water liggen drijven, wat een geweldig luxe gevoel geeft dit. Op de zonneweide doe ik nog wat rek en strek oefeningen en klets daarna bij met de Beierse pelgrims.

Om 19.00 uur begeeft iedereen zich naar het restaurant. We schuiven tafels aan elkaar en zitten gezellig met de hele groep aan het pelgrimsmenu. Als het donker wordt zoeken de meesten hun bedjes op. Op 4 man na van onze kamer. Helaas…….Deze nachtbrakers houden ons de hele nacht wakker. Ze maken zoveel herrie als we net allemaal lekker slapen, doen het licht aan, zoeken van alles en zijn dan ineens weer weg. Om vervolgens 2 uur later dit nog een keer te herhalen, maar dan wel hun bed in te duiken, met veel bombarie. Het is een onrustig nachtje na een super wandeldag met hele mooie momenten, magische momenten, geweldige gesprekken, een heerlijke duik in het zwembad en een prima pelgrimsmenu. Deinen op de golven van de camino denk ik maar, het hoort er allemaal bij.

Buenas noches