2017 0831 CdN dag 4 Comillas - Colombres

Door de regen van gisteravond lag iedereen al vroeg te pitten. Gevolg is dat ook iedereen vroeg wakker is. Ik volg de bewegingen van mijn medepelgrims, slapen lukt ook mij niet meer. Daarom er toch maar uit, aankleden, tanden poetsen, ontbijten en enige logica in mijn choas proberen te creëren, die rugzak heet. Ik heb toch echt iets meer dan 8 minuten nodig om te kunnen starten. Het blijft voor mij onbegrijpelijk hoe de Koreaanse broers vanaf het moment van wakker worden tot vertrek maar 8 minuten nodig hebben. Pfff……..valt nog een hoop te leren hier.

Ik loop de straatjes van Comillas door in de richting die ik dacht op te moeten. In het donker lijkt het toch allemaal anders. Gelukkig is er een Spanjaard al vroeg op pad, hij ziet blijkbaar mijn twijfel en vraagt of ik naar Santiago aan het lopen ben. Si…..zeg ik.
Dan moet ik toch echt een andere kant op. Ja dat gevoel had ik zelf ook al. Hij verteld mij in rap Spaans waar ik wel heen mag. Oké, ik kan er zoveel uit opmaken dat ik in elk geval deze weg in omgekeerde richting mag lopen tot de volgende kruising. Daar zie ik dan wel weer denk ik, als ik wat bekends zie komt het vast goed.
Hij loopt een stukje met me mee en bestookt me met allerlei vragen. Gelukkig zijn het vragen die ik met allerlei plaatsnamen kan beantwoorden. Mijn Spaans op de vroege morgen is nog niet toe aan zinnetjes creëren.
Op een gegeven moment ziet hij mijn schoenen en grijpt naar zijn hoofd. Ga ik echt op deze dingen naar Santiago????? Hij schud zijn hoofd en denkt er het zijne van. Hij schiet heel hard in de lach en wenst me een Buen camino. Hoofdschuddend loopt hij door. Die heeft een mooi verhaal voor thuis.

Op de kruising zie ik inderdaad de bekende lange weg Comillas uit. Voorlopig hoef ik niet na te denken, alleen maar het ene pootje voor het andere te plaatsen. Ik steek de Rio’s over en kom in het natuurgebied dat de kust beschermd. Na de golfbaan is er weer een pracht zicht op de oceaan. Hij roept, kom dan, kom dan……ik kan het niet laten en duik weer met mijn voeten de oceaan in. Het water is heerlijk koel. Na dit ochtend voetenbadje duik ik het restaurantje in voor koffie en een croissant. De leraar en 2 Duitse pelgrims zitten er al. We hebben een gezellig onderonsje. Na deze koffiestop starten we met z’n viertjes, maar de tempo’s liggen niet gelijk. Ieder gaat al snel zijn eigen tempo lopen. Vooral het berg op en berg af is voor mij lastig om in een langzaam tempo te lopen. Het ziet er waarschijnlijk niet uit, maar ik ren bijna naar boven en naar beneden. Ik zak iets door mijn knieën en laat de zwaarte kracht zijn werk doen. Zo kost het me nauwelijks energie om boven dan wel beneden te komen.
Als ik boven op een van de toppen sta zie ik onder mij een prachtig strand verschijnen.
Maps.me maar eens even raadplegen of ik hier het strand op dan wel ergens weer af kan.
Als ik het zo bekijk moet het mogelijk zijn. Het is een ontzettend lang strand, Spanjaarden gaan geen km-ters lopen als ze er aan de andere kant niet afkunnen. Ik neem de gok. Schoenen uit en gaan. Heerlijk weer door het zand en het water lopen. Ik loop een dik uur en dan sta ik bij de baai in San Vicente. Hé, dit is bekend terrein. Leuk, bij die bar heb ik vorig jaar ook gezeten. Ik trakteer mezelf op een herhaal momentje.

Over de brug loop ik de oude binnenstad van San Vicente binnen. Hoewel er goede berichten zijn over de herberg is het me toch echt te vroeg om vandaag hier al te stoppen. Ik voel me goed en besluit verder te lopen naar Serdio.
Ik koop een kaart van het volgende stuk kustgebied, postzegels en een kaart om te versturen, maak nog een foto van de stadsplattegrond en vervolg mijn camino de stad uit.

Onderweg naar Acebosa word ik aangesproken door een locale Spanjaard die zin heeft in een praatje. Hij vraagt of ik Spaans spreek, ik zeg; Hablo un pequeno espanol. Daar ontstond zo’n leuk gesprek uit. Hij vroeg waar ik vandaan kwam. Waar ik vandaag gestart was. Tot waar ik vandaag wil gaan lopen. Ik kreeg alle tijd om mijn antwoorden te vinden in het Spaans. Hij deed een hek open en ik moest een stukje meelopen om een goed zicht te hebben op de bergen. Hij wees naar een wit huis (Casa Blanco) in de verte, daar moest ik zijn. Dat is Serdio, daar is de albuerge, is ongeveer 6 km hiervandaan. Als ik verder wilde lopen dan zou ik in Colombres aankomen, dat is achter die hoge berg daar. Met grote armgebaren wees hij de juiste richtingen aan. En daar, weer met zijn vingers wijzend, daar ligt de grens tussen Cantabrië en Asturias. Colombres is Asturias. Serdio is nog in Cantabrië.
Hij zei ook, veel nationaliteiten op de camino hé. Ja zei ik, heel veel. Maar geen Spanjaarden zei hij, want die gaan allemaal met de auto. Een grote lachsalvo volgde. Van zijn medelanders op de camino had ie duidelijk geen hoge pet op. Nou ze zijn er echt wel, ik heb dit jaar al meer Spanjaarden op de camino ontmoet dan vorig jaar.
Na elkaar een goede dag gewenst te hebben en hij mij een Buen Camino liep ik op vleugeltjes verder. Dit was zo leuk. Het gaat nog moeizaam, maar als ik de kans krijg om even de vertaalslag te kunnen maken, dan kan ik me redden in dit soort eenvoudige conversaties. Het begin is er. Het maakt me ongelofelijk blij.

In Acebosa kom ik de Italiaanse Pelgrim tegen. Hij loopt een stukje met me op. Maar als het weer bergop gaat dan is mijn tempo te hoog. Hij loopt 20 kilo rugzak mee te zeulen. Slaapt vaak buiten om de kosten van de albuerges te besparen. Tja, dan komt er flink meer gewicht in je rugzak te zitten. Tent, slaapzak, matje, kookspullen. Hij sloft verder op zijn camino. Ik huppel door.

Als ik in Serdio ben zie ik dat het pas 12.45 u is. Ik neem een kleine pauze in het bushokje en vraag mijn benen……Wat denken jullie? Kan er vandaag nog 10 km bij? Mijn lijf voelt goed, mijn hoofd voelt goed, het weer is prachtig, ik ga ervoor. We pakken er nog 10 km bij. Een goede beslissing blijkt een dorp later. Op een terras naast een bar is het een vrolijke boel met alle bekende pelgrims die onderweg zijn. Kom erbij…..
Muziekje erbij, wat te eten en te drinken. Dit wordt weer een gezellige lange pauze.

De Londense Pelgrim begint weer over haar - Spanisch are so long- kilometers. We lachen allemaal en weten precies wat ze bedoeld. Ik liep net ook nog langs een aanwijzing 2,8 km / 45 minuten staat er dan bij. Yep…..dacht ik daar, je hebt helemaal gelijk. Spanisch km-ters zijn lange km-ters.

Iedereen vervolgt weer zijn eigen camino op weg naar Colombres. Als ik na de laatste venijnige klim, die was echt stijl omhoog, langs de mooie indiano villa’s Colombres binnenloop, loop ik recht in de armen van de 2 Koreaanse broers. Waarom loop ik door? De albuerge is een stukje terug. Ja dat weet ik zei ik, maar in mijn boekje staat dat er ook een muncipal albuerge is. Helaas, die blijkt gesloten dat hadden zij al uitgevonden. Er zat niks anders op dan om te keren en ook de particuliere herberg te nemen.
Van de andere kant komen de Spanisch are so long km-ter pelgrim, de Duitse pelgrims en nog een ander stelletje aanlopen. Met z’n allen krijgen we een grote kamer toebedeeld.

De plaatselijke supermarkt doet goede zaken met alle aanwaaiende pelgrims. We eten gezellig met z’n allen op het gras voor de slaapzalen. Het blijft de hele avond gezellig, vanuit de bovenste kamers klinkt er muziek. Een hangt een heerlijk jaren 70 sfeertje.

Van de pelgrims hoor ik dat ik inmiddels de bijnaam – Speedy Conzales – heb gekregen vanwege mijn bijzondere manier van berg op en berg af lopen. Hihi……Tja, dat lukt dankzij die schoenen van mij…..die zorgen voor heel wat gesprekstof. Ik heb al diverse malen uitgelegd wat de voordelen zijn. En ja…..als ik ze uitdoe en ze mijn voeten zien. Tja……die spreken voor zich. Geen pleisters, geen tape, geen blaren, geen vocht. Gewoon stoere stappers die schijnbaar moeiteloos de bergen op en af rennen.
Ik vertel ze er wel eerlijk bij dat ik al een jaar aan het trainen ben om op 5-fingershoenen te kunnen lopen. Dat het meer een way of life is geworden. Ik draag, ook in mijn dagelijks leven, niet anders dan alleen 5-fingerschoenen. Mijn voeten, nee eigenlijk mijn hele lijf is gewoon superblij met deze uitvinding. Schoenen zonder demping. Mijn lijf doet en kan het gewoon zelf, wat ben ik stiekem toch wel een beetje trots op mezelf dat het deze keer zo makkelijk gaat om de camino te lopen.
Wat voelt het heerlijk als je kunt focussen op andere leukere zaken dan ervoor te moeten zorgen dat je lijf mee blijft werken.
Ik begrijp nu mijn vader, die jaren terug de 4-daagse heeft gelopen, en dat zo gemakkelijk deed dat hij na een douche en een middagdutje gewoon de stad nog weer in kon gaan om zijn veel langzamere wandelmaatje op te gaan halen. Toen begreep ik er helemaal niets van, dat je na 50 km nog in staat bent om überhaupt nog boe of bah te zeggen. Nu begrijp ik hem. Ook ik kan nu na een lange wandeldag, met rugzak, berg op berg af lopen, na aankomst bij de albuerges nog genieten van alle andere leuke zaken die de camino zo uniek maken.

Als de zon ondergaat is het tijd om onze bedjes op te zoeken. Boven ons blijft het nog best een flink tijdje onrustig. Gezelligheid en muziek die lang niet door iedereen gewaardeerd wordt. Ik heb er weinig last van, ben een makkelijke slaper, en moe genoeg om door dit rumoer heen te kunnen slapen.

Droom zacht……..
Dromen van deinen op de golven van de camino.