2019 0730 Via Mosana dag 3 Angleur - Esneux

Onze slaapplek opgeruimd, rugzakken ingepakt, nog een laatste blik door de ruimte. Niets vergeten? Mooi dan kunnen we naar het ontbijt. George verontschuldigd zich dat ie zich heeft verslapen en nog niet helemaal klaar is met ons ontbijt. Wij helpen een handje mee met tafel dekken, en zeggen een paar keer dat het helemaal niet erg is. Wij hebben geen haast, of nu een half uurtje eerder of later vertrekken dat maakt ons niks uit. De spraakwaterval van gisteravond uit George zijn mond is aardig verstomd vanmorgen. Het is duidelijk dat hij zich zorgen maakt om zijn controle bezoek bij de dokter deze ochtend.
Heel veel tijd om te piekeren heeft hij niet want vanavond heeft hij weer nieuwe pelgrims in de refugio. Diep respect voor wat deze man allemaal nog doet voor de pelgrims. En niet te vergeten voor zijn huisgenoten. Wauw, wat een energie heeft deze man nog terwijl hij toch al behoorlijk op leeftijd is. Rond 9 uur nemen we afscheid van deze bijzondere man. Nog even zwaaien en hup op weg.

We zoeken een supermarkt en halen het hoognodige om de dag door te komen. We kunnen op weg. Maps.me helpt ons om bij de route te komen. Meteen duiken we de bossen in. Het gaat fors omhoog. In een mum van tijd hebben we een prachtige view over de stad Angleur / Luik. Het blijft maar stijgen. De temperatuur loopt net zo hard op als wij stijgen. Jeetje wat is het al weer vroeg knetterwarm. Gelukkig hebben we een flinke voorraad water meegenomen, daar komen we een heel eind de dag mee door. We stappen door de bossen van Sart-Tilman, Sur-Le-Mont en Roche aux Faucons naar Esneux. Ik heb dit stuk in 2007 ook gelopen maar herken er maar weinig van. De trap in het bos van Sart-Tilman, die staat me nog wel helder voor de geest. Daar hebben we destijds zitten lunchen en ons af zitten vragen of we het die dag allemaal wel zouden gaan halen? Het weer was toen heel anders. Een stuk kouder en regenachtig, en mijn hiel was toen 1 grote blaar. Hoe anders is het nu? Korte broek en t-shirt, lichtere rugzak en op mijn 5-fingershoes. Een groter verschil is nauwelijks denkbaar.

De markeringen van destijds, de loshangende Jacobsschelp aan een koordje, is vervangen door een degelijk vastgeschroefd bordje. Verdwalen is vandaag de dag bijna onmogelijk.
Rond lunchtijd vinden we een mooie plek in het bos, hier nemen we uitgebreid de tijd om een soepje te maken en een broodje te eten. Af en toe komt er een wandelaar of hardloper voorbij die vriendelijk gedag zegt. Zigzaggend volgen we de Jacobsaanwijzingen door het bos en als we een flinke tijd later weer een bankje bezetten komen er 3 medepelgrims aan. We hebben een kort praatje. De heren zijn vandaag gestart in Luik. Ze hebben er een aardig tempo in zo blijkt. In een mum van tijd zijn ze dan ook uit het zicht.
Wij stappen voort en naderen Esneux, voor vanavond hebben we een camping op het oog. Maar eerst even een wat drinken op een terrasje, even bijkomen van deze mooie wandeldag. We doen nog wat inkopen bij de supermarkt en gaan dan door naar de camping. We hebben niet gereserveerd, er is gelukkig genoeg plek. Het is even zoeken naar de receptie. De 3 honden laten luid en duidelijk blijken dat er volk de camping op loopt. Daar zal het vast in de buurt zijn. En ja hoor. De hele familie zit gezellig buiten op het terras. De hondjes dartelen vrolijk om iedereen heen. We vertellen dat we pelgrims zijn en een plekje voor 1 nacht zoeken. De eigenaar haalt een papiertje en gaat aan het invullen, we krijgen een stempel in ons paspoort. Nou ja……als die te vinden is tenminste. De mijne had ik zo gevonden, maar die van Dick? Die is even zoek, zit niet daar waar ie zitten moet…..komt straks wel als we de tent op gaan zetten, dan komt ie vast wel tevoorschijn. Een hondje is wel heel nieuwsgierig en laat erg dominant weten dat hij van bezoek niet zoveel moet hebben. Hij blijft maar blaffen. Tot zijn bazinnetje ineens roept: Napoleon!!! Toen was ie stil. Wij schieten in de lach, eigenlijk best een toepasselijke naam voor dit beestje. Een klein, propperig hondje met en een hoop herrie.
Het grote grasveld is ons domein voor vannacht. We mogen kiezen waar we gaan staan. Toch maar even dicht in de buurt van de laadpaal voor onze telefoons, wel zo gemakkelijk als die morgen ons de weg weer kunnen wijzen. Na ons druppelen er nog wat meer kampeerders voor 1 nacht binnen.
We raken in gesprek met een Belgisch stel. Hij is zijn vriendin aan het enthousiasmeren voor het hiken. Zelf heeft hij ook een stuk van de camino gelopen. Nu zijn ze samen 4 dagen onderweg in de omgeving om te kijken of zijn vriendin dit ook leuk gaat vinden.
Onze tent staat, en we hebben inmiddels het eten op wat we in de supermarkt hebben gekocht. Dick zijn pelgrimspaspoort is en blijft zoek. Getsie, wat is dit balen. Ik bel Georges om te vragen of ie bij hem is blijven liggen of in de refugio. Georges heeft nog niets gevonden maar zal bellen zodra hij hem gevonden heeft. Het is heel raar. Waar kan het ding nu gebleven zijn? We proberen er maar niet al te lang over te blijven piekeren.

Nu ik hier zo in mijn tentje lig denk ik terug aan 2007. Toen hadden we het plan om van Angleur naar St. Severin te lopen in 1 dag. Wat hadden wij ons vergist in de afstand! We hebben het indertijd gered tot Esneux. Dachten toen dat we bijna niets hadden gelopen. Nu blijkt dit toch zo’n 17 km geweest te zijn. Noodgedwongen zijn we toen met de bus terug gegaan naar Luik en hebben vervolgens de bus gepakt naar St. Severin. Ook dat was nog een hele reis, en toen we uiteindelijk in St. Severin waren bleken we nog niet op de juiste plek te zijn. Het was een regelrecht drama. 4x zijn we toen de lange weg gelopen van het dorpje naar het dichtstbijzijnde restaurant. De mevrouw waar we zouden overnachten deed namelijk niet open. Dus dachten we, dan eerst maar eten, en straks weer terug. Maar ook bij onze latere aankomst bleek er niemand thuis. Wij toch maar weer bellen naar de desbetreffende dame. Bleek ze wel de telefoon op te nemen, bij de deur te staan, maar ons niet te zien. Huh…..hoe kan dit nou? Wat bleek……we hadden een adres in St. Severin en een telefoon nummer van Huy. Oeps…..foutje in de Jacobsstaf van destijds. Terug naar het restaurant maar weer en bedenken wat nu te doen? Uiteindelijk hebben we een taxi gebeld en ons naar Huy laten brengen. Wat een avontuur was het.

Om deze keer de onaangename verrassing in St. Severin voor te zijn heb ik de campingeigenaar gevraagd voor ons te bellen naar het telefoonnummer uit het gidsje en ons vast aan te melden voor een overnachting voor morgenavond. ( Er stond namelijk bij alleen in het Frans, en aangezien ons Frans nog niet op dat niveau is leek het mij verstandiger de campingeigenaar te vragen dit voor ons te doen) Er staat in ons gidsje dat er kerkelijk onderdak is. Volgens de campingeigenaar staat er ook een warme maaltijd voor ons klaar om 19.00 uur. We gaan het zien en beleven.

Eerst maar eens goed slapen, bijkomen van vandaag en morgen zien we wel weer. Weltrusten.

Pelgrimsgroetjes,
Anita en Dick