2019 0805 VM dag 9 Abdij van Leffe - Heer

Supergoed geslapen in deze stille herberg van de Abdij van Leffe. We hebben zelfs de wekker maar gezet om er zeker van te zijn dat we op tijd bij de Lauden zijn. De stilte hier maakt dat we in alle rust onze rugzakken inpakken en even voor half 8 aanschuiven in de bankjes in de kerk van de Abdij.

Als de monniken komen binnen en nemen hun plaatsen in. De viering begint. Er wordt gezongen en gebeden. Het voelt heel bijzonder en tegelijk ook heel vertrouwd om hier te zijn. Ook al is het grotendeels in het Frans en gaat het zo vlug dat ik er geen woord van versta, de intonatie van de gebeden klinkt heel vertrouwd. Er zit een bepaalde dynamiek in die rust geeft. Waar ik heerlijk zen van word. In stilte lopen we terug naar de kloostergang en schuiven we aan in de ontbijtkamer.
Voor de studenten die er gisteren bij waren is het blijkbaar nog te vroeg. De ‘oudjes’ zitten samen aan het ontbijt. Als wij bijna klaar zijn schuiven de jonkies nog aan.

Wij gaan onze rugzakken ophalen, betalen een donativo en gaan weer op pad. Vandaag staat er weer een route langs de oevers van de Meuse op de kaart. We zijn benieuwd of we weer zulke mooie bospaadjes zullen krijgen. We lopen eerst weer naar Dinant, het stuk wat we gisteravond ook hebben gelopen. Ik ben toch zo benieuwd waar die afstaande rots is. Lang geleden ben ik eens in Dinant geweest. Die rots is me altijd bij gebleven. Tot nu toe heb ik hem nog niet gespot. We lopen langs de terrassen, onder de brug door met de Saxofoons erop, langs de boten zo de stad uit. Als we voorbij een appartementen complex komen is ie er. DE ROTS….het kenmerk voor Dinant voor mij. Ik maak er natuurlijk een aantal foto’s van. Grappig dat zo’n beeld jarenlang in je hoofd blijft zitten, elke keer als Dinant ter sprake kwam was dat het plaatje dat zich op mijn netvlies wist te openbaren.

We lopen verder en komen in de buurt van de camping die we als alternatief hadden als de Abdij geen plek voor ons had gehad. Pff…..we zijn inmiddels al zo’n 1,5 uur op pad. Ben ik even blij dat ik die er gisteren niet achteraan heb hoeven lopen. Net voorbij de sluis, stuw is een prachtige kerk. De deur staat open, maar als we dichterbij komen zien we ook dat er een uitvaart bezig is. We houden gepaste afstand. Werpen een korte blik in de kerk en gaan verder met onze tocht.
We krijgen weer dezelfde mooie paadjes die we ook gisteren liepen langs de Meuse. Op en neergaande bospaadjes, heerlijke zachte ondergrond, af en toe goed opletten voor de enorme boomwortels. De enorme rotsen worden ook hier door klimmers bedwongen. Ineens staan we zelf ook voor zo’n enorm rotsblok. Uh….wat nu? Het pad lijkt hier gewoon op te houden. Het kan toch niet zo zijn dat we al klimmend en klauterend naar de andere kant van dit enorme brok steen moeten? Wat gek…heb ik soms een markering gemist? Ja dus…Dick loopt een eindje achter mij en ineens hoor ik hem zeggen, hier loopt het pad. Oké, mooi dan kom ik een stukje naar beneden. Blijkt er langs die dikke rots een heel smal paadje te zijn, 50 cm breed buitenom de rots. Maar goed dat de Meuse laag staat. We lopen dit geweldige paadje verder om even later weer een mooi bospad te mogen bewandelen.

Het is warm. Ik hoop dat er zo langzamerhand een leuk terrasje in zicht komt. Maar alles wat we zien. Geen terras. Wel heel veel plezierbootjes. En dan … zien we in de verte ineens iets wat lijkt op een pontje. Dat is leuk. We hoeven niet naar de overkant volgens de route, maar de parasols daar wekken wel de indruk dat daar een terras is. We denken niet lang na, springen nog gauw op de boot. Met een groepje vakantiegangers zitten we op het pontje. Ze blijken hier in de buurt een vakantiehuisje te huren. Aan de overkant maken we het ons gemakkelijk op het terras in Waulsort. De koffie smaakt er prima, het is heerlijk even te kunnen uitrusten. We nemen nog een 2e koffierondje en stappen daarna weer op het pontje. We hebben nog wel even gekeken of de route misschien ook via deze kant kon, maar dat werd een drukke weg zo te zien. Daar passen we voor. We varen terug en vervolgen onze route.

De warmte eist z’n tol en ik ben eigenlijk wel toe aan een camping.
Helaas zijn die in deze streek dun gezaaid. We lopenlangs een camping, maar die kan mijn goedkeuring niet wegdragen. De plek voelde niet oké. Op maps.me zie ik dat het nog 5 km naar de camping die we als eerste bedacht hadden. Flinke meid zijn en doorlopen! Pfff…heb me de laatste km-ter heel wat keren moed in lopen praten. Wat ben ik blij dat de camping in zicht komt. De puf om de tent op te zetten ontbreekt.
Gelukkig heeft Dick nog energie dus die heeft heel lief in zijn eentje de tent opgezet. Zo blij mee. Daarna heeft ie het water gekookt en eten klaargemaakt. Wat een service. Na het eten kwam ik weer een beetje bij.

We staan met ons tentje bijna aan een soort van zijarm van de Meuse. Dichtbij het water in elk geval. Of het nu een sluis, stuw of wat anders is wat we horen we weten het niet. Een constant gezoem, gebrom blijft in de lucht hangen. Niet heel irritant aanwezig gelukkig, maar het is er wel. Op de camping is het verder heel rustig. Als de zon ondergaat gaat, kruipt iedereen hier zo’n beetje zijn tent of caravan in. Er is weinig leven te bespeuren hier.

Ook wij gaan plat, slapen, herstellen, en nieuwe energie opdoen voor de dag van morgen.

Weltrusten.