2019 0803 Via Monastica dag 7 Goyet- Profondeville

Gisteren hebben we een plan B bedacht en ten uitvoer gebracht, vandaag het vervolg van dat plan B. We lopen door de bossen naar de Maas en gaan verder op de Via Monastica.

Maar eerst ontbijten, en voor we vertrekken het gebruikelijke ritueel, de tent opruimen, rugzakken inpakken, tandenpoetsen, verlengsnoer terugbrengen. We worden er steeds handiger in.

We lopen langs de houtzagerij en gaan op aanwijzen van Maps.me meteen een mooie bosweg in. De voeten voelen goed, ik ben heerlijk uitgerust. Het gaat meteen de eerste kilometers flink omhoog over prachtige smalle, holle bospaden, ik raap een mooie stok op, een klein steuntje onderweg kan hier geen kwaad. Even later vind ik er nog één daar ga ik vast heel veel plezier aan beleven. De paden zijn smal, met rotsige keitjes. Stap voor stap klimmen we hoger en hoger, de rood-witte route die we volgen loopt dood op een hekwerk. Verderop zie ik toch echt een volgend teken op de bomen. Het is duidelijk dat er vaker over dit lage hekje heen gestapt wordt, goed voorbeeld doet goed volgen denken wij. We nemen de gok en stappen over het hekwerkje heen.

Als we al een tijdje onderweg zijn hoor ik geritsel in het bos. Ik sta stil en kijk naar waar het geritsel vandaan komt. Een jonge reekalf staart mij verbaasd aan. Ik durf mij niet te verroeren. Wat mooi om hier totaal onverwacht zo’n beestje tegen te komen. Het beestje huppelt snel verder voor ik een foto van hem kan maken.

Het is goed dat we zelfvoorzienend zijn. We hebben allerlei lekkers mee. Op een rustige open plek in het bos bereiden we een warme maaltijd. Vanmorgen hadden we een niet al te uitgebreid ontbijt, onze magen binnen te knorren. De warme maaltijden hoeven alleen maar een minuut of 8 in warm water te liggen en dan kunnen ze gegeten worden. Het is geen culinair hoogstandje, wel voedzaam, en dat is nu precies waar we behoefte aan hebben. We buiken nog even uit, ruimen de spullen weer in. Nemen ons afval mee en hervatten onze tocht.

Maar dan….komen we bij de bossen van Dave, en daar staat….luid en duidelijk aangekondigd dat we daar niet welkom zijn. Vandaag al een eeuwigheid geen mensen gezien, en dan zouden we dit pad niet mogen bewandelen? Lariekoek. Het is weekend, kom op zeg. Op wat vogelgeluiden na en geritsel over de bodem is het stil in het bos. We besluiten het erop te wagen. Een kleine portie pelgrimsongehoorzaamheid mag wel toch? Het stond er alleen in het Frans, en daar snappen we allebei niet zo heel veel van, mochten we iemand tegenkomen die ons de les wil lezen. Dan houden we ons wel van de domme. Verboden? Echt? Niks gezien.

De bordjes volgend en struinend door het laatste stuk zijn we uiteindelijk aan de rand de bossen beland op de doorgaande weg. Via de spoorlijn en een sluis kwamen we weer op de route terecht. Na Namen gaat de Via Mosana verder als de Via Monastica, dus vanaf vandaag lopen we op de Via Monastica. We volgen het pad langs de Maas naar Profondeville.
De rotsen aan de overzijde van de Maas zijn indrukwekkend. Een steenfabriek is op grote afstand te zien. Gaaf om te zien hoe het zicht daarop steeds veranderd, de Maas heeft hier een grillig verloop, dat maakt dat we elke keer vanuit een andere hoek naar de omgeving kijken. Prachtig.

Er heerst een gezellige drukte op de Maas, een snelle boot met een drijvend geval erachter waarop een aantal gillende dames hangen, zorgt voor vertier en vermaak. Er is een groot stadfeest aan de gang aan de oever van de Maas. Als we dichterbij komen blijkt het iets met heel veel en vooral natte honden. De lucht van die natte honden prikt zo irritant in onze neus. We maken snel dat we wegkomen.

Dank zij maps.me weten we dat er in de buurt ook een Carefour Expres moet zitten, daar eerst maar naar toe. Broodjes en ander lekkers ingeslagen en daarna hup naar een terras zonder natte honden. We ploffen neer en raken meteen aan de praat met onze buurtjes op het terras. De rugzakken, schelp, stokken, en mijn schoenen zijn voldoende onderwerp voor een gesprek. De mevrouw naast ons neemt het woord en houdt voorlopig ook niet meer op. 2 bakken koffie en ijsthee verder heeft ze haar hele doopzeel gelicht. We weten inmiddels dat zij en haar man op dezelfde camping waar wij straks verblijven een staanplaats hebben. Het is een heerlijke rustige camping, nooit geduvel. Niet zo groot, maar wel boven op de berg. Oeps…..dat wordt nog een flink stuk klimmen het laatste stuk.

Als we afgerekend hebben, en alles weer op z’n plek hangt, gaan we ervoor. Inderdaad, de dame op het terras heeft niets te veel gezegd. De klim naar boven is een hele pittige. Net als de dame van de camping waar we ons melden. Geen woord over de grens, alles in het Frans. We redden ons. Krijgen de kaartjes voor de douche, en ze loopt een ieniemieni stukje met ons mee om ons ons plekje voor de tent te wijzen. Met brede armgebaren maakt ze ons duidelijk dat we, daar in de verte, bij de picknickbank een plekje mogen uitzoeken. Mooi, dat komt voor elkaar.

We confisqueren meteen de picknickbank en zetten eerst maar de tent op. Op het veldje staan nog 2 tentjes. Er is niemand bij. Lekker rommelig eromheen. Bij ons is het niet veel anders. Wat een bende sleep je ongemerkt nog mee als je met de tent op pad gaat. Toch wel lekker dat we het tentje mee hebben. Een camping is er meestal wel te vinden, kerkelijk onderdak of pelgrims voor pelgrims is in deze contreien wat lastiger. De route aanwijzingen met de overnachtingsadressen die ik van de site van het genootschap heb geplukt en aan maps.me heb toegevoegd werkt prima op mijn telefoon. Heel blij mee.

De tent staat inmiddels, we maken het ons verder gemakkelijk bij de picknick bank. Water koken voor koffie en soep, broodjes erbij en yoghurtjes, wij kunnen er weer tegen voor vanavond. We lopen nog een rondje over de camping. Even de omgeving verkennen.
Inmiddels zijn ook onze buren gearriveerd. Bijzonder stel. Duidelijk een vriendengroep. Allemaal een zelfde soort uiterlijk, we dopen ze tot ‘baardmannetjes’. Al gauw vertrekken ze weer met de auto’s en zien we ze de rest van de avond niet meer terug. Waar zouden ze heen zijn? Vast naar het dorpsfeest.

Van de dame op het terras hoorden we dat er vanavond ook nog vuurwerk komt. We liggen al in onze tent als we ineens geknal horen. O ja, dat is waar ook, het vuurwerk. We ritsen de tent open en liggen eerste rang voor de vuurwerkshow, nou ja show, 4x een knal en dat was het…De rust keerde al snel weer. Na zo’n lange loopdag, heuvel op, heuvel, en de spanning van door eigenlijk een verboden gebied lopen waren wij wel toe aan een beetje nachtrust. Inderdaad heerlijk rustig hier op deze camping. De mevrouw op het terras heeft gelijk.

Tot...de ‘baardmannetjes’ terug komen van hun feestje. Die hebben blijkbaar in Profondeville zitten feesten aan de Maas. Aan hun picknickbank gaan ze nog een tijdje verder. De eigenaar van de naastgelegen caravan was al snel bij ze om ze vermanend toe te spreken. In niet mis te verstane bewoordingen werd ze duidelijk gemaakt dat ze stil moesten zijn. Erg veel indruk maakte het niet op ze. Eerst op zachte, en even later weer op harde fluistertoon zetten ze hun conversatie voort. Ik viel er toch vrij snel weer van in slaap.

Tot ……er eentje de scheerlijnen van onze tent tegenkwam na een nachtelijk toilet bezoek. Dick en ik gaven beiden een gil en zaten rechtop in onze slaapzak. Pff….wat was dit? Dit was een flinke verstoring van onze nachtrust. We schrokken ons werkelijk een hartverzakking.
De veroorzaker was er zelf blijkbaar ook van geschrokken want het was daarna toch eventjes stil.

Wakker in de nacht staat bij mij gelijk aan even naar de wc gaan. Dus…de tent uit en naar het toilet gebouw. Onderweg liep ik een mooie Franse volzin te bedenken hoe ik de baardmannetjes tot stilte kon manen, voor het geval ze weer aan het roeptoeteren zouden zijn.
Ik zou ze toch op z’n minst mogen vragen de nachtelijke stilte te respecteren bedacht ik: Respecte le silence de nuit s’il vous plait.
En dan maar hopen dat ze niks terug zeggen, want dan moet ik weer te lang na denken om erop te kunnen antwoorden.

Bij terugkomst zat er nog 1 aan de picknickbank en die was stil. Nou dan toch maar mijn tent in. Ik lag nog maar net of het gepraat begon toch weer. Dick eruit, die was het helemaal beu. Is naar de baardmannetjes toegelopen en ……daarna was het stil…

Weltrusten, droom zacht.