2016 0501 Bosbesjestocht
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
01 Mei 2016 | Nederland, Groesbeek
2016 0501 Bosbesjestocht
Donderdag hoorde ik voor het eerst van de Bosbesjestocht in Groesbeek. Deze tip bleef behoorlijk in mijn hoofd rondspoken en toen ik vrijdagavond deze tocht ook nog eens op de computer voorbij zag komen, met gebak, bankje in de zon, en heel veel positieve berichten, was het besluit snel genomen.
Zondagochtend in alle vroegte de auto richting Groesbeek gedirigeerd. Ter plekke snel een parkeerplekje kunnen vinden. Ondanks dat ik flink heb moeten omrijden, was ik toch nog redelijk op tijd. Grrr…Tja, wie bedenkt er dan ook dat ik nog op van Anaarbeter.nl had moeten kijken? Ik niet dus. 900 meter vanaf mijn huis was het al mis. Omkeren en via de andere kant, binnendoor naar Groesbeek rijden. Zo werd 44 minuten reistijd ineens dik een uur. Jammer, want dat gaat natuurlijk wel van mijn pauzes af. Oeps..
Op weg naar het zaaltje om me aan te melden bedenk ik nog, wat zal ik doen…..30 -35 of 40 km-ter?
De 31 km -ter van afgelopen vrijdag voel ik niet meer. Zal ik het opschroeven naar 35? Ik heb het aan het moment suprême overgelaten. Bij binnenkomst lagen er startkaartjes op tafel waarop je zelf je gegevens moest invullen. Zonder er verder bij na te denken vul ik 40 km ter in.
Ik ga ervoor. Mijn start nummer is de verjaardag van mijn jongste zoon….hoe mooi is dit! Nu gaat het zeker lukken vandaag.
Als ik naar buiten loop slaat de kerktoren precies half 8. 40 km-ter op het tempo van afgelopen vrijdag is dus lopen tot 15.30. Ik kan tot 17.00 u binnen komen. Dat is dus 1.5 uur speling voor de pauzes. Het is krap, maar het lijkt mij te doen.
Het is rustig op straat. Er zijn wel lopers maar niet in bloesemtocht aantallen. Een aantal fanatiekelingen sprint mij bijna voorbij. Pff….met mijn korte beentjes ga ik dat tempo niet halen. Laat je niet gek maken, hou je eigen tempo vast! Van rustig beginnen is in deze tocht geen sprake. Al in het eerste stuk krijg ik te maken met een flink aantal kuitenbijters. Zo zeg……tja…ik wil trainen voor in september, nou de bulten worden hier op een presenteerblaadje aangereikt. Ik ben het klimmen nog niet verleerd. Op mijn eigen eigenwijze wijze stiefel ik de bulten op en af. Daar waar op de vlakke weg ik ingehaald word, bult op en bult af haal ik andere mensen in. Raar maar waar. Op vlakke stukken lijk ik aan het asfalt geplakt te zitten, bult op en bult af pak ik een ander tempo, ik zet mijn ‘mantra’ aan en kuier naar boven of beneden. Super om te doen.
De omgeving is prachtig. Ik geniet, maak nog wat foto’s onderweg en verheug mij op het op facebook beloofde gebakje onderweg. Daarvoor moet ik wel eerst 26,5 km -ter doorstappen heb ik gezien op de route beschrijving. Voor onderweg krijg je een routebeschrijving mee, maar echt nodig heb ik hem niet gehad. Nou ja…???? De route is op een bijzondere manier uitgepijlt, ik snapte er eerst niks van, volgde gewoon de andere lopers. Maar wat betekenen nu toch die witte, rode of gele vierkantjes. Het bleek simpeler dan gedacht. Op de route beschrijving stond toch echt duidelijk. Wit is rechtdoor, rood is rechtsaf, en geel…..?? Juist Linksaf. Slim bedacht.
De eerste pauze op 5 km-ter laat ik voor wat ie is, moet dan wel door naar de 15,5 zag ik maar dat is dan maar zo. Tussen de twee pauzes in vis ik mijn banaantje uit de tas. Dat is net genoeg om de 2e pauze mee te halen. Bij de rust is er een heerlijk tomatensoepje. Ik heb geen idee van de tijd, maar soep gaat er nu best in. Daarna nog wat fruit en drinken en ik kan er weer tegen. Aangezien alle mensen na de pauze maar 1 kant op lopen, denk ik er helemaal niet bij na en sluit me gewoon aan bij de massa…Als ik weer onderweg ben bedenk ik….misschien had ik toch even moeten kijken op mijn papiertje. Want bij deze rust kwamen ook de andere afstanden er weer bij. Ik lees niet goed en denk dat ik toch verkeerd gelopen ben, maar terug gaan staat niet in mijn woordenboek, dus…loop ik gewoon door en zie het straks wel. Als ik even later door een hele lange meneer ingehaald wordt met een enorme rugzak en……..een grote St Jacobsschelp op zijn tas….denk ik….Dank je wel Jacobus..ik loop toch goed. Hoe leuk is dit? Trainen voor de camino. Ik ben blijkbaar vandaag niet de enige. Hoewel ik vooral vierdaagse verhalen / trainingen om mij heen hoor. Het is echt waar, als je alleen op pad bent raak je sneller in gesprek. Het is echt superleuk om alleen aan zo’n monsterafstand deel te nemen. Je eigen tempo bepalen en gewoon voetje voor voetje doorgaan. Zin om te praten….er is altijd wel iemand waar je tegen aan kunt kletsen, geen zin om te praten, gewoon lekker je eigen gang gaan, alles is goed. Zolang het je eigen weg maar is. Wat een luxe.
Als een heel stuk verder de kortere afstanden er weer bij komen, is het ineens weer wat drukker. Wat een verschil in deelnemers! Het viel mij laatst met de bloesemtocht al op. De vierdaagse trainers pik je er zo uit. De meesten lopen of met een heuptas, of een heel klein ienimieni rugzakje. De LAW lopers hebben een flinkere rugzak mee. De doorgewinterde toertocht lopers hebben bijna niets bij zich. Die kopen alles op de rustplaatsen. De mensen van de kortere afstanden, tja die pik je eruit aan hun schoeisel, en soms harde muziek die ze op hebben staan. En vooral het harde roepen wat ze onderling doen. En toch….voegt het zich allemaal moeiteloos samen. Er valt geen onvertogen woord. Iedereen is verdraagzaam, laat ieder in zijn waarde. Heerlijk om zo een studie te maken van wat iedereen beweegt om te gaan lopen. De flarden van gesprekken die ik onderweg opvang zijn ook zeker de moeite waard. Ergens achter mij hoorde ik ineens een stel gasten dat een spelletje aan het doen was zo leek het. Ze zochten dingen die met 7 te maken hadden. Heel veel verder dan de 7 schoonheden, kwamen ze niet. De 7 zaligheden dacht ik, de 7 ondeugden, en was er niet zoiets in het Pieterpad of was het het Pelgrimspad, met 7 heilige? Was dat niet in Ell of zoiets? Ik weet het niet meer. Grappig dat je door gesprekken van anderen ook zelf aan het denken wordt gezet.
Ondertussen heb ik zo heel wat km-ters weggelopen en valt het mij eerlijk gezegd reuze mee tot nu toe. En dan….ja hoor is er de controlepost op 26,5 km ter. Oh…en wat een heerlijkheden hier. Gebak! Nou echt…..het bericht op facebook is echt niet overdreven. Welke zal ik kiezen? De dame voor mij spreekt uit wat ik denk. Kon ik maar van alles een klein stukje krijgen! Haha…ze zien ons aankomen.
Ik kies voor een kersengebakje en een grote bak koffie. Daar ben ik inmiddels best aan toe.
Tijdens deze pauze raak ik in gesprek met een aan de vierdaagse verslaafde dame. Ze loopt dit jaar voor de 40ste keer mee. Respect hoor. Verder zitten er Kennedymars lopers aan de tafel. Of ik ook een Kennedy mars gelopen heb? Of de vierdaagse? Nee….beiden niet. Stiekem 1 dagje vierdaagse, maar dat vond ik mooi genoeg. Met mijn vandaag 2e 40 km tocht voel ik me echt een groentje in dit gezelschap. Ik dacht eigenlijk dat de Kennedy mars echt iets voor mannen was. Maar niets blijk minder waar. De dames in dit gezelschap weten echt van wanten. 80 km ter op 1 dag. Ik moet er niet aan denken. Mij teveel. Dan wordt het lopen om het lopen. Waarom loop je dan eigenlijk de 40 km ter vragen ze mij? Alleen voor de lol? Dat wordt dan blijkbaar ook een beetje raar gevonden. Ik leg uit dat ik in september een stuk van de camino wil gaan lopen. Ah……ja dan snappen ze het ineens. Voor mij is het echt een training in bulten lopen, en uithoudingsvermogen kweken. En dat werkt perfect hier.
Zelfs in deze tocht komt Jacobus nog een keertje voorbij als we een stukje op de Duitse Jacobus weg mogen lopen. Ik ben helemaal blij. Als ik een foto maak van het o zo bekende camino teken is dat meteen weer een reden voor een gesprekje. En zo….praat ik op een dag als vandaag heel wat af.
Ik heb genoten van de tocht, de ontmoetingen, de route, de uitzichten, en vooral de inzichten.
En niet te vergeten het heerlijke gebak.
Als ik mij om 16.10 u bij de organisatie afmeld en mijn medaille in ontvangst neem, voel ik mij een gelukkig, voldaan, trots, maar best wel moe mens. Een kopje thee en nog wat fruit moet mij nog even oplappen om het laatste stuk naar huis te rijden.
Klokslag half 5 stap ik weer naar buiten en ga ik naar mijn auto. Een uur later ben ik thuis. Gesloopt!
Dat viel tegen dat stuk naar huis rijden. Ik duik in de douche, eet even wat en duik meteen mijn bed in. 2 uur later ben ik weer. Geniet ik van mijn foto’s en ben ik stiekem best wel heel erg trots op mezelf dat ik deze monsterklus vandaag volbracht heb. De bosbesjestocht, een onverwachte, spontane ingeving van de week, wat een leuke ervaring.
Het geeft me goed moed voor September. Jacobus…ik kom eraan.
Wandelgroetjes Anita
Donderdag hoorde ik voor het eerst van de Bosbesjestocht in Groesbeek. Deze tip bleef behoorlijk in mijn hoofd rondspoken en toen ik vrijdagavond deze tocht ook nog eens op de computer voorbij zag komen, met gebak, bankje in de zon, en heel veel positieve berichten, was het besluit snel genomen.
Zondagochtend in alle vroegte de auto richting Groesbeek gedirigeerd. Ter plekke snel een parkeerplekje kunnen vinden. Ondanks dat ik flink heb moeten omrijden, was ik toch nog redelijk op tijd. Grrr…Tja, wie bedenkt er dan ook dat ik nog op van Anaarbeter.nl had moeten kijken? Ik niet dus. 900 meter vanaf mijn huis was het al mis. Omkeren en via de andere kant, binnendoor naar Groesbeek rijden. Zo werd 44 minuten reistijd ineens dik een uur. Jammer, want dat gaat natuurlijk wel van mijn pauzes af. Oeps..
Op weg naar het zaaltje om me aan te melden bedenk ik nog, wat zal ik doen…..30 -35 of 40 km-ter?
De 31 km -ter van afgelopen vrijdag voel ik niet meer. Zal ik het opschroeven naar 35? Ik heb het aan het moment suprême overgelaten. Bij binnenkomst lagen er startkaartjes op tafel waarop je zelf je gegevens moest invullen. Zonder er verder bij na te denken vul ik 40 km ter in.
Ik ga ervoor. Mijn start nummer is de verjaardag van mijn jongste zoon….hoe mooi is dit! Nu gaat het zeker lukken vandaag.
Als ik naar buiten loop slaat de kerktoren precies half 8. 40 km-ter op het tempo van afgelopen vrijdag is dus lopen tot 15.30. Ik kan tot 17.00 u binnen komen. Dat is dus 1.5 uur speling voor de pauzes. Het is krap, maar het lijkt mij te doen.
Het is rustig op straat. Er zijn wel lopers maar niet in bloesemtocht aantallen. Een aantal fanatiekelingen sprint mij bijna voorbij. Pff….met mijn korte beentjes ga ik dat tempo niet halen. Laat je niet gek maken, hou je eigen tempo vast! Van rustig beginnen is in deze tocht geen sprake. Al in het eerste stuk krijg ik te maken met een flink aantal kuitenbijters. Zo zeg……tja…ik wil trainen voor in september, nou de bulten worden hier op een presenteerblaadje aangereikt. Ik ben het klimmen nog niet verleerd. Op mijn eigen eigenwijze wijze stiefel ik de bulten op en af. Daar waar op de vlakke weg ik ingehaald word, bult op en bult af haal ik andere mensen in. Raar maar waar. Op vlakke stukken lijk ik aan het asfalt geplakt te zitten, bult op en bult af pak ik een ander tempo, ik zet mijn ‘mantra’ aan en kuier naar boven of beneden. Super om te doen.
De omgeving is prachtig. Ik geniet, maak nog wat foto’s onderweg en verheug mij op het op facebook beloofde gebakje onderweg. Daarvoor moet ik wel eerst 26,5 km -ter doorstappen heb ik gezien op de route beschrijving. Voor onderweg krijg je een routebeschrijving mee, maar echt nodig heb ik hem niet gehad. Nou ja…???? De route is op een bijzondere manier uitgepijlt, ik snapte er eerst niks van, volgde gewoon de andere lopers. Maar wat betekenen nu toch die witte, rode of gele vierkantjes. Het bleek simpeler dan gedacht. Op de route beschrijving stond toch echt duidelijk. Wit is rechtdoor, rood is rechtsaf, en geel…..?? Juist Linksaf. Slim bedacht.
De eerste pauze op 5 km-ter laat ik voor wat ie is, moet dan wel door naar de 15,5 zag ik maar dat is dan maar zo. Tussen de twee pauzes in vis ik mijn banaantje uit de tas. Dat is net genoeg om de 2e pauze mee te halen. Bij de rust is er een heerlijk tomatensoepje. Ik heb geen idee van de tijd, maar soep gaat er nu best in. Daarna nog wat fruit en drinken en ik kan er weer tegen. Aangezien alle mensen na de pauze maar 1 kant op lopen, denk ik er helemaal niet bij na en sluit me gewoon aan bij de massa…Als ik weer onderweg ben bedenk ik….misschien had ik toch even moeten kijken op mijn papiertje. Want bij deze rust kwamen ook de andere afstanden er weer bij. Ik lees niet goed en denk dat ik toch verkeerd gelopen ben, maar terug gaan staat niet in mijn woordenboek, dus…loop ik gewoon door en zie het straks wel. Als ik even later door een hele lange meneer ingehaald wordt met een enorme rugzak en……..een grote St Jacobsschelp op zijn tas….denk ik….Dank je wel Jacobus..ik loop toch goed. Hoe leuk is dit? Trainen voor de camino. Ik ben blijkbaar vandaag niet de enige. Hoewel ik vooral vierdaagse verhalen / trainingen om mij heen hoor. Het is echt waar, als je alleen op pad bent raak je sneller in gesprek. Het is echt superleuk om alleen aan zo’n monsterafstand deel te nemen. Je eigen tempo bepalen en gewoon voetje voor voetje doorgaan. Zin om te praten….er is altijd wel iemand waar je tegen aan kunt kletsen, geen zin om te praten, gewoon lekker je eigen gang gaan, alles is goed. Zolang het je eigen weg maar is. Wat een luxe.
Als een heel stuk verder de kortere afstanden er weer bij komen, is het ineens weer wat drukker. Wat een verschil in deelnemers! Het viel mij laatst met de bloesemtocht al op. De vierdaagse trainers pik je er zo uit. De meesten lopen of met een heuptas, of een heel klein ienimieni rugzakje. De LAW lopers hebben een flinkere rugzak mee. De doorgewinterde toertocht lopers hebben bijna niets bij zich. Die kopen alles op de rustplaatsen. De mensen van de kortere afstanden, tja die pik je eruit aan hun schoeisel, en soms harde muziek die ze op hebben staan. En vooral het harde roepen wat ze onderling doen. En toch….voegt het zich allemaal moeiteloos samen. Er valt geen onvertogen woord. Iedereen is verdraagzaam, laat ieder in zijn waarde. Heerlijk om zo een studie te maken van wat iedereen beweegt om te gaan lopen. De flarden van gesprekken die ik onderweg opvang zijn ook zeker de moeite waard. Ergens achter mij hoorde ik ineens een stel gasten dat een spelletje aan het doen was zo leek het. Ze zochten dingen die met 7 te maken hadden. Heel veel verder dan de 7 schoonheden, kwamen ze niet. De 7 zaligheden dacht ik, de 7 ondeugden, en was er niet zoiets in het Pieterpad of was het het Pelgrimspad, met 7 heilige? Was dat niet in Ell of zoiets? Ik weet het niet meer. Grappig dat je door gesprekken van anderen ook zelf aan het denken wordt gezet.
Ondertussen heb ik zo heel wat km-ters weggelopen en valt het mij eerlijk gezegd reuze mee tot nu toe. En dan….ja hoor is er de controlepost op 26,5 km ter. Oh…en wat een heerlijkheden hier. Gebak! Nou echt…..het bericht op facebook is echt niet overdreven. Welke zal ik kiezen? De dame voor mij spreekt uit wat ik denk. Kon ik maar van alles een klein stukje krijgen! Haha…ze zien ons aankomen.
Ik kies voor een kersengebakje en een grote bak koffie. Daar ben ik inmiddels best aan toe.
Tijdens deze pauze raak ik in gesprek met een aan de vierdaagse verslaafde dame. Ze loopt dit jaar voor de 40ste keer mee. Respect hoor. Verder zitten er Kennedymars lopers aan de tafel. Of ik ook een Kennedy mars gelopen heb? Of de vierdaagse? Nee….beiden niet. Stiekem 1 dagje vierdaagse, maar dat vond ik mooi genoeg. Met mijn vandaag 2e 40 km tocht voel ik me echt een groentje in dit gezelschap. Ik dacht eigenlijk dat de Kennedy mars echt iets voor mannen was. Maar niets blijk minder waar. De dames in dit gezelschap weten echt van wanten. 80 km ter op 1 dag. Ik moet er niet aan denken. Mij teveel. Dan wordt het lopen om het lopen. Waarom loop je dan eigenlijk de 40 km ter vragen ze mij? Alleen voor de lol? Dat wordt dan blijkbaar ook een beetje raar gevonden. Ik leg uit dat ik in september een stuk van de camino wil gaan lopen. Ah……ja dan snappen ze het ineens. Voor mij is het echt een training in bulten lopen, en uithoudingsvermogen kweken. En dat werkt perfect hier.
Zelfs in deze tocht komt Jacobus nog een keertje voorbij als we een stukje op de Duitse Jacobus weg mogen lopen. Ik ben helemaal blij. Als ik een foto maak van het o zo bekende camino teken is dat meteen weer een reden voor een gesprekje. En zo….praat ik op een dag als vandaag heel wat af.
Ik heb genoten van de tocht, de ontmoetingen, de route, de uitzichten, en vooral de inzichten.
En niet te vergeten het heerlijke gebak.
Als ik mij om 16.10 u bij de organisatie afmeld en mijn medaille in ontvangst neem, voel ik mij een gelukkig, voldaan, trots, maar best wel moe mens. Een kopje thee en nog wat fruit moet mij nog even oplappen om het laatste stuk naar huis te rijden.
Klokslag half 5 stap ik weer naar buiten en ga ik naar mijn auto. Een uur later ben ik thuis. Gesloopt!
Dat viel tegen dat stuk naar huis rijden. Ik duik in de douche, eet even wat en duik meteen mijn bed in. 2 uur later ben ik weer. Geniet ik van mijn foto’s en ben ik stiekem best wel heel erg trots op mezelf dat ik deze monsterklus vandaag volbracht heb. De bosbesjestocht, een onverwachte, spontane ingeving van de week, wat een leuke ervaring.
Het geeft me goed moed voor September. Jacobus…ik kom eraan.
Wandelgroetjes Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
