2016 0522 Veluwe Zwerfpad Wolfheze - Arnhem

2016 0522 Wolfheze – Arnhem
Veluwe Zwerfpad (De Camino del Veluwe)

Wandelen over de eindeloze Veluwe, zo beloofd de tekst op de voorkant van het boekje ons. Nou dat willen we graag met eigen ogen gaan aanschouwen. Dus….maken we tijdens het ontbijt een lunchpakket klaar, pakken onze rugzakken, stoppen onze voeten in de hanwags, en zijn helemaal klaar voor een heerlijke wandeldag.

Ondanks de vervelende weerberichten van de afgelopen week ziet het er veelbelovend uit. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam. Voor alle zekerheid toch maar wat antispettermateriaal ingepakt, want ja….het is Nederland natuurlijk, dus je weet maar nooit. Als we naar de auto lopen begint het al iets te miezeren. Ja zeg……toe nou!
We laten ons niet ontmoedigen en rijden naar Arnhem. Dat wat nu valt, valt straks niet denken we. In Arnhem parkeren we de auto en gaan lopend naar het station. Onderweg…..grrr…..worden we nat! Stom….

Veel te vroeg zijn we bij de treinen en nemen alvast een eerste jus-, thee stop. De trein vertrekt precies op tijd en 7 minuten later zijn we in Wolfheze. Het begin van het traject Wolfheze – Oosterbeek is snel gevonden. Wolfheze is een oude, uit de Middeleeuwen stammend gehucht dat tijdens de ‘Tachtigjarige Oorlog’ volledig is verwoest door de Spanjaarden, pas zo’n vier eeuwen later is er een nieuw dorp ontstaan, zo lees ik in het gidsje. We lopen een stukje op het fietspad en mogen al snel rechtsaf een prachtige statige laan in. Het is zo mooi hier. De vogeltjes, de kleuren, de geuren, het tapijt aan kleine bloesempjes op de grond. Wat is het hier mooi.

Het is even zoeken naar het ecoduct over de A50. Mijn boekje is blijkbaar wat verouderd en kent het nieuwe ecoduct niet. De stickers in het veld wijzen ons de juiste weg, als we tenminste bij de les blijven. Kwebbel, kwebbel, kwebbel, kwebbel, even een momentje niet opletten en we zijn een sticker voorbij gelopen. Oeps. Ons gezond verstand zet ons weer op het juiste spoor zodat we toch over het juiste ecoduct de overkant bereiken. Volgens de info borden zijn er zandhagedissen en adders, maar die waren vandaag niet thuis denk ik. We hebben ze in elk geval niet gezien. Misschien wel gehoord, maar daar was de wens waarschijnlijk de vader van onze gedachten.

De schaapjes grazen rustig verder als wij passeren. Het is een geweldig mooi natuurgebied, we zien heel veel verschillende soorten planten, bomen en struiken. De namen laten we graag aan kenners over. Want boekjes meeslepen met foto’s en namen…tja dat gaat ons even te ver. We vinden ze zonder dat we de naam weten al mooi genoeg.

Als we een welverdiende pauze houden en gezellig op een bankje zitten te eten komen er twee mannen aan die ons hardlopend passeren. Nou ja passeren? Het ging niet geheel vlekkeloos zullen we maar zeggen. Vooroordelen over mannen en 3 dingen tegelijk doen, hardlopen, praten en kijken? Haha….nee hoor, daar hebben wij helemaal geen last van ;-) Wel lol om.
We lopen langs de Wodanseiken bij de beek. Deze eiken zijn al zo’n 450 jaar oud. De landschapschilders van de Oosterbeekse school hebben deze naam rond 1850 aan de imposante woudreuzen gegeven. Het water in de beek is heel helder, de ondergrond is glibberig zo lijkt het. Planten, zand, grind, het lijkt wel een blote voeten beekje. Hoewel het wel mooi weer is doen we dat toch maar niet. Als we eindelijk in Oosterbeek zijn nemen we een 2e korte pauze. Even uitrusten in het zonnetje en genieten van onze lunch. De tocht is pittig. Het aantal km-ters nog niet eens zoveel ‘zegt’ ons boekje, ons gevoel zegt duidelijk wat anders. We besluiten om het volgende stuk toch maar iets in te korten en lopen vanaf hier door naar het station in Arnhem. Als we de brug overgaan en midden in een gesprek zitten over de gele pijlen op de camino gebeurt er iets mafs.
Er staat gewoon een gele pijl op het wegdek! Toeval? Vast niet……wel een foto waardig in elk geval.

We maken nog een tussenstop bij de theeschenkerij. Het is daar goed toeven. Een hoeve die gerund word door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt zoals dat tegenwoordig heet. Geweldig zoals ze dat hier doen, respect en petje af. Maar waarom zover weg gestopt? Zo komen ze toch nooit dichterbij? En dat verdienen ze in mijn ogen zeer zeker wel. Fantastisch wat een inzet en enthousiasme deze mensen vertonen. Ze zijn een voorbeeld voor velen. Onder de overstek van de boerderij wachten wij onder een regenponcho even de bui af. Het ziet er grappig uit. De meeste mensen van het terras zijn naar binnen gevlucht. Een paar die-hards, zoals wij, blijven lekker buiten. Het is heerlijk weer en die paar spatjes mogen de pret niet drukken.
De overstek houdt ze net genoeg uit onze buurt. Als de weergoden het stopje weer in de wolk hebben gestopt lopen we verder naar de auto. De cirkel is rond.

Wat een superleuke wandeling was dit. Heb heel veel tips gekregen over wandelen in Spanje ( Camino del Norte), wandel ervaringen zijn uitgewisseld, we hebben gelachen om de mannen in het bos, zijn stil geweest en hebben vol verwondering om ons heen gekeken, en nu……… kijken we stiekem al een beetje vooruit naar alle leuke wandelplannen die we allebei hebben.

We bedanken elkaar voor de gezellige uren, wensen elkaar een goede camino en gaan ieder weer op huis aan. Op weg op onze eigen weg. Dit was de eerste, en wat mij betreft zeker niet de laatste keer. Dit was echt top! Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen camino mag gaan lopen. Vandaag was een heel mooi voorproefje…….

Bedankt maatje voor je enthousiasme, het delen van je ervaringen, het kijkje in je mooie fotoboeken, en het kijkje in je gedachten. Ik hoop dat ik straks met net zulke leuke, mooie, enthousiaste verhalen thuis mag komen.

Heel veel succes en plezier op het vervolg van je route.
Buen Camino.