2016 0708-10 Wandelweekend

Zomaar een Wandelweekend

Vrijdagmiddag

2,5 dag vrij in het vooruitzicht, weermannen en vrouwen die mooie dagen voorspellen. Wat wil een mens nog meer? Vrijdagmiddag een korte wandeling gemaakt in een kruip door sluip door bos. Veel omgevallen boomstammen, watertjes, bruggen en vooral muggen! Grrr…..

Mijn idee om dit leuke pad linksaf te gaan was toch iets minder slim dan het leek. Pff…ik liep steeds verder en verder het bos in en liep me werkelijk overal vast. Was het niet tegen een omgevallen stam, dan wel voor een watertje wat overgestoken moest worden. Hoe onmogelijk kan het zijn? Aangezien teruglopen niet in mijn vocabulaire staat was het klûnen, klimmen en klauteren. Bramenstruiken omzeilen, over omgevallen boomstammen stappen, hopen dat er over elk slootje wat overgestoken moet worden een dikke boomstam ligt en er het beste van maken. Ondertussen waren de muggen me vreselijk aan het lastig vallen. Zodra ik maar even stilstond om met te oriënteren zagen ze mij als een levend afhaalbuffet. Prik, prik, prik,…..gek werd ik ervan. Hoe krijg ik dit toch weer voor elkaar? Mezelf zo vastlopen in een op het oog simpel stuk bos?

Uiteindelijk is het me gelukt om uit dit onmogelijke stuk bos te ontsnappen en op normale paden terecht te komen. Mijn 5-fingershoes heb ik met deze exercitie prima kunnen uitproberen. Dat was tenslotte het doel van deze wandeling. Het uitproberen van het materiaal ( kleding en schoenen) voor mijn tocht in Spanje. Het ruige terrein hier zal vast van een ander kaliber geweest zijn dan wat me in Spanje te wachten staat, maar ik ben allang blij dat mijn voeten zich als een vis in het water voelen in deze schoenen en dat mijn broek en shirt heel comfortabel aanvoelen.

De natte bospaden zijn een ervaring op zich. Bij elke stap voel ik de ondergrond veranderen. Is ie nat? Of gewoon een beetje vochtig? Koel, warm, zanderig, takjes, verend, hard zand? Van alles kom ik tegen. De half ingedroogde modderpoelen zijn fantastisch. Daar waar ik normaal gesproken met mijn bergschoenen graag een blokje voor om loop daar loop ik nu fluitend doorheen. Dit is echt heel apart. Het loopt zo heerlijk licht. Geen zware klossen aan mijn voeten, maar direct contact met de natuur.
De wandelsandalen die ik meegenomen heb voor het geval dat……blijven in mijn rugzak.
Deze wandeling loop ik geheel op mijn blote voeten schoenen. Als ik terug ben bij mijn auto kan ik met recht zeggen. Missie geslaagd. Op naar morgen.

Zaterdagochtend,

Vroeg op, er is vannacht blijkbaar een mug met me meegereisd. Grrr……halve nacht liggen draaien en woelen, op jacht naar de mug geweest, maar helaas hem niet kunnen vangen (lees platslaan!) Als een vampier heeft ie in mijn nek gebeten, verder op mijn lijf diverse souvenirs van de tocht van gisteren. Ach ja…..moet ik ook maar niet van het pad af gaan toch? Eigen schuld.
Vandaag staat een tocht door de Loonse en Drunense duinen op mijn wensenlijstje.
Ik parkeer mijn auto bij restaurant de Rustende Jager. Op het knooppunten bord bekijk ik mijn route voor vandaag. Ziet er mooi uit. Beetje bos maar vooral ook stuifzand. Oernatuur dus……

Via mooie paadjes bereik ik het stuifzand gebied. Mijn voeten hebben daar meteen zoiets van……….zand, jippie……Laat ons los alsjeblieft? Ik luister naar mijn voeten geeft ze de vrijheid. Wat voelt dit leuk. Op het strand is het immers de normaalste zaak van de wereld op blote voeten rond te banjeren. Hier is dat toch een stuk minder gewoon. Toch doe ik het en het bevalt me prima. De paar dennenappeltjes die er liggen ontwijk ik wel. Het weer is prachtig, ik geniet van het zonnetje, de stilte, de wijdsheid van het landschap, het zand tussen mijn tenen, de warmte als dit in de zon ligt, de koelte als het zand door de wolken in de schaduw ligt. Heb eigenlijk helemaal geen zin om hier als een dolle stier doorheen te vliegen. Op een heuveltje ga ik in de schaduw zitten genieten van alles wat er om mij heen gebeurt. Ik hoor vogels fluiten, zie in de verte 2 wandelaars hun stappen zetten, hoor mensen praten maar zie ze niet. Het geluid draagt hier heel ver. Heel in de verte hoor ik auto’s maar die lijken op een andere planeet rond te rijden.
Ik zit hier heerlijk in mijn eigen wereldje.

Ineens valt mijn oog op een schaduw die over de grond trekt. Uh……wat is dit? Ik kijk nog eens goed. Dat zijn de wolken die door de zon beschenen worden. Wat een prachtig schouwspel geeft dit op de zandduinen. Een aantal keren herhaalt dit fenomeen zich. Zo bijzonder. Net alsof de wolken krijgertje spelen met elkaar. Pak me dan als je kan……

Het is prima daar zo een poosje te mijmeren, maar toch….wil ik ook nog wat kilometers maken vandaag. Ben tenslotte niet helemaal voor niks hierheen gereden. Het is fijn als ik mijn materiaal aan nog wat meer testen kan onderwerpen. Hoewel….als ik hier op mijn blote voeten loop rond te banjeren valt er weinig te testen natuurlijk. Mijn voeten houden zich prima, geen pijntjes, geen blaren want er is geen wrijving. Ik maak een heleboel foto’s van de mooie zandduinen. Geweldig zoals het er hier uitziet. Het is zand, het zijn duinen maar er is geen zee, en dat….maakt toch dat ik meteen een heel ander gevoel hier heb als aan het strand. Het laat zich lastig omschrijven. De zee…….die heeft voor mij toch iets magisch. Die eindeloze watervlakte. Dat mis ik hier…..het rollen van de golven. Ik krijg er fenomenale vergezichten voor in de plaats. Ook dat is genieten. Ik realiseer mij door mijn blote voeten in het zand dat ik nu voel dat het zand ook heel anders aanvoelt dan op het strand. Dit zand is veel losser, stuift meer. Het zand op het strand plakt meer, is veel vochtiger en heeft een heel andere stuctuur.
Wat vertellen mijn voeten me eigenlijk veel als ik ze de vrijheid geef. Wauw…..

Veel te snel naar mijn zin ben ik weer terug bij de Rustende Jager. Het is gezellig druk op het terras. Hele kuddes wielrenners zijn er neergestreken. Super om te zien dat ieder op zijn eigen manier van deze prachtige dag aan het genieten is. Fietsers, wielrenners, mountainbikers, wandelaars, hardlopers, papa’s en mama’s met kleine kinderen, opa’s en oma’s. Iedereen is welkom op dit mooie terras. En de cappuccino die smaakt hier fantastisch.
De temperatuur is inmiddels flink aan het oplopen. Voor vandaag hou ik het voor gezien. Na de koffie stuur ik mijn auto huiswaarts. Het is mooi geweest.

Zondagochtend,

Om 8 uur parkeer ik de auto bij het natuurcentrum in Oisterwijk. Ben niet eens de eerste. Er staat al een andere auto. Vandaag wordt zeer warm weer voorspeld. Heb een tocht door de bossen bedacht. Ik kijk even op het knooppunten kaartje of mijn idee een beetje klopt. Pas hier en daar nog wat nummers aan en ga op weg. Dwars over het grasveld word ik gestuurd. Het gras is nog nat vertellen mijn voeten. In een mum van tijd loop ik met natte voeten. Het voelt niet vervelend. Een konijntje even verder zijn maaltje vers gras aan het opeten is trekt zich niks aan van mijn stappen in zijn buurt. Hij eet rustig verder. Ineens schrikt ie toch van een ander geluid en gaat er dan als een haas vandoor.

Bij knooppunt 68 sta ik voor een leuke uitdaging. De pijl wijst rechtuit……het ven in. Haha…..dát lijkt me toch niet echt de bedoeling. Natte voeten is tot daar aan toe maar om nu zelf in het ven te verdwijnen…..lijkt me toch een minder slimme aktie. Straks denken ze nog dat ik het monster van het Speykven ben. Mijn tocht voert door de bossen, langs de vennen, over onverharde wegen. Het is prachtig hier. Ondanks het vroege tijdstip kom ik toch al medewandelaars en hardlopers tegen. Voor de ergste warmte uit lekker de natuur in lijkt iedereen te denken. Zelfs het terras bij Piet Plezier is op dit vroege tijdstip al open. Mmmm…..een cappuccino gaat er wel in.

Na deze korte pauze gaat het helemaal mis. Ik raak mijn route kwijt en kan niet anders dan beslissen terug te lopen. Bah, is niet mijn ding maar heb hier weinig andere keus. Gelukkig had ik een foto gemaakt van het wandelknooppunten bord aan het begin. Waar heb ik nu toch die paal gemist? Duh…..bij het weglopen van het terras heb ik gewoon de paal met alle markeringen over het hoofd gezien. Het treintje van Piet Plezier trok meer aandacht. Stom zeg om die paal te missen.

Gelukkig heb ik de route weer te pakken en kan ik volop genieten van de mooie kruip door sluip door paadjes langs de vennen. De doorkijkjes zijn super. De zon schittert in het water. De vogels fluiten hun deuntjes, de temperatuur vliegt omhoog, onder het bladerdak van de bomen is het prima te doen, maar zodra de beschutting weg is is het afzien. De muggen hebben niet zoveel op met de warmte denk ik want die laten zich nauwelijks zien. Ze laten me in elk geval aardig met rust. De deet die ik gesprayd heb zal daar zeker mee te maken hebben.

Zoals altijd komt er aan alle mooie wandelingen een eind. Ik kijk terug op een heerlijk weekendje wandelen. Het testen van mijn materiaal is prima gelukt. Heb een hoop gezien, beleefd en geleerd.

Onderweg terug naar huis had ik nog een heerlijk impulsieve aktie. Zag ineens dat er boven de heide wel heel bijzondere vliegers in de wind stonden. Kon het niet laten om daar nog even wat foto’s van te nemen. Het lijkt wel alsof ik vandaag geen afscheid kan nemen van het buiten zijn. Er staat inmiddels een zeer straf windje. Het is zeker niet koud. Eerder juist een uitnodiging om gewoon nog even te blijven. Ik eet een ijsje en loop nog een rondje.

Een dik uur later hou ik het dan toch echt voor gezien. Genoeg gewandeld, tijd om naar huis te gaan. Douchen, eten, en lekker slapen.
Nagenieten van wat was, terug kijken op een geslaagd uitprobeerweekend.
En blij met de conclusie dat ik gewoon klaar ben om in Irun te gaan starten. Was het maar vast september. Laat die mooie droom maar snel werkelijkheid worden.

Wandelgroetjes van Anita