2016 0604 Ede-Otterlo-Schaarsbergen-Ede
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
04 Juni 2016 | Nederland, Schaarsbergen
Plannen zijn soms net zo onvoorspelbaar als het weerbericht. Op maandag een lege zaterdag in mijn agenda, op dinsdag met potlood wolkjes ingetekend met plannen, op woensdag de gum ter hand genomen om ze bij te stellen, op donderdag steekt er ineens een storm op die op vrijdagavond zo'n tornado veroorzaakt dat mijn agenda op zaterdag ineens weer helemaal leeg is.
En dan....word ik zaterdag ochtend om 6 uur wakker, buiten is het net zo mistig als in mijn hoofd. De wereld is klein, er lijkt geen uitzicht. Als ik even later mijn bed uit stap en langs mijn nieuwe korte broek loop denk ik. JA...tijd om uit te proberen. Ondanks de mist is het helemaal niet koud. Ik raap alles bij elkaar wat ik vandaag denk nodig te hebben, stap onder de douche, kleed me aan en ben om 7.15 u onderweg. De wereld is klein, echt klein, maar zo mooi. Aangezien ik geen wandelroute op papier heb loop ik vandaag gewoon lekker voor de vuist weg. Geen plan is ook een plan tenslotte en het voordeel van geen route is dat je ook niet kunt verdwalen! De chaos in mijn hoofd is al meer dan genoeg. Vandaag even geen routes.
Op nog geen 500 meter van mijn huis ontdek ik ineens een paadje wat ik werkelijk nog nooit eerder gezien heb. Volgens mij ben ik er al 500 x voorbij gelopen maar nu zie ik het pas. Ik sla een nieuwe weg in.......Het weggetje slingert en kronkelt, overhangend groen ontwijk ik, spinrag voel ik hier en daar door mijn gezicht aaien. Wat is het hier mooi, de waas van mist die er nog hangt maakt dat het voelt alsof ik in een sprookje wandel. Uiteindelijk kom ik weer op bekend terrein, dit was een mooi begin vandaag. Op de heide is het een wirwar van vers gesponnen webben. Ik blijf me elke keer weer verbazen dat spinnen zo'n ingenieus systeem kunnen maken dat ook nog eens oersterk is. Bijzonder goedje. Nadat ik de Kreelse Plas bewondert heb en het pad volg naar de Kreelse weg hoor ik ineens een hoop gekraak in het struikgewas. Ik sta stil en grijp meteen mijn fototoestel, dit is niet zomaar een merel die ik hoor. Ik kijk waar het geluid vandaan komt en zie nog net een reetje sierlijke sprongen maken en even verderop heel verbaasd stoppen om naar mij staan te kijken. Ik probeer het beestje op de foto te zetten, maar het gaat er gauw verder vandoor. Wat een mooie traktatie op de vroege morgen.
Zelfs op dit vroege tijdstip ontwaar ik mede vroege vogels. Wandelaars, fietsers en hardlopers, die net als ik het bed voor gezien hielden. Wat is de natuur toch mooi, overal takkenbossen, wirwar van boomstammen en niemand die zich druk lijkt te maken waarom het daar zo ligt. De opruimers in de natuur doen er jaren over om het allemaal weg te werken. De rododendrons hebben duidelijk hun mooiste periode achter de rug, maar andere kleine bloeiers staan nu te pronken. De paarse kelkjes waaien zachtjes in de wind. Mijn jas doe ik al snel uit, de zon begint al flink haar best te doen. De wereld om mij heen wordt groter en groter. Met elke stap die ik zet verdwijnt ook een beetje van de mist uit mijn hoofd. Er is weer ruimte voor geluiden en geuren, het waarnemen van mooie tafereeltjes. Ik voel me als een engeltje dat door de lucht zweeft, de km-ters stap ik gemakkelijk weg.
En dan zie ik ineens een heel wazig rood-wit markering teken van een lange afstand pad. Welke LAW loopt hier ook al weer? Het trekvogelpad? Het maarten van rossumpad? Ik weet het niet zeker. Maar wat ik wel weet is als ik deze ga volgen ik wel op hele mooie plekjes kom. Zal ik dan toch? Ik had geen plan, dus wat maakt het uit. Ik volg de, voor mij zo geliefde, markeringen en verdwijn verder en verder het bos in. Ik kom op paden waar ik nog nooit ben geweest, zie zandverstuivingen, klim op trappetjes. Geniet van de uitzichten, de vergezichten, en alles om mij heen, in één van mijn mijmermomentjes bedenk ik de volgende haiku;
Rugzak schoenen brood
Kleine mistige wereld
Tijd zonlicht blijheid
Als ik verder loop heb ik werkelijk geen flauw idee waarheen ik ga. Ik loop zo te genieten dat ik werkelijk mijn hele oriëntatie vermogen verloren heb. Opgelost met de mist denk ik. Maakt ook niks uit, want ergens kom ik toch wel weer een keer in de bewoonde wereld terecht.
Dat bleek de Wijde Werelt in Otterlo te zijn. Oké, weet ik meteen weer waar ik uithang. Op zich prettig. In Otterlo was het een bedrijvigheid van jewelste. Er werden allemaal dranghekken neergezet. Zouden ze dat voor mij aan het doen zijn? Word ik hier ingehaald? Haha...nee vast niet. De mensen groeten wel vriendelijk maar reageren nu niet bepaald of ik één of andere bekende ster ben. Gelukkig niet. Laat mij maar lekker mijn ding doen, ik hoef niet zo nodig in de belangstelling te staan. Waar de dranghekken uiteindelijk voor zijn? Iets met skeelers, hardrijden enz.
In Otterlo wil ik beslissen wat te doen. Terug naar huis lopen, ben hier zo ongeveer op de helft van wat ik vandaag graag zou willen lopen. Naar huis terug is een optie, de Hoge Veluwe op ook, en dan met de bus terug. Het kan allebei. Plannen....ik had ze toch niet meer voor vandaag, dus laat ik het lekker aan het toeval over. Wat zegt mijn hart.....? Het gaat als een razende tekeer en echt rustig is het nog steeds niet na de minstens 15 km die ik er nu toch wel op heb zitten.
Ik denk.....doe 's gek. Koop een kaartje voor de Hoge Veluwe en pak de fiets! Rare week, dan kan er ook wel een rare zaterdag achteraan toch? Zo gezegd zo gedaan. Hoenderlo 6 km, Schaarsbergen 12 km. Kom op, flinke meid zijn. Je gaat naar Schaarsbergen! De spullen op de fiets gebonden en gaan......wat is dit leuk. Gewoon lekker de wind door de haren. Het is prachtig weer geworden, de zon schijnt volop. Onderweg stop ik hier en daar om te genieten van het weidse uitzicht, en om wat foto's te maken. Bij het restaurant, hang ik mijn fiets in de beugel en loop naar het terras. Het is er gezellig druk. Maar als ik even later aan mijn bitter lemon zit en mijn broodje eet overvalt me toch het geroezemoes van stemmen. Kunnen die mensen niet even uit of zo? Als ik klaar ben met mijn eten en drinken pak ik snel de fiets en ga weer op pad. Weg uit de drukte. Toch heb ik het gevoel opgejaagd te worden als ik fiets. Het wil maar niet echt rustig worden in mijn hoofd. Ik zoek op een weidse vlakte een mooi verlaten stukje uit, leg mijn handdoekje neer, verstop mijn fiets een beetje en ga languit op mijn rug liggen. Ik kijk naar de wolken, hoor de vogels, de krekels, voel de vliegen en het kriebelen van het gras, hoor de bijen zoemen, de zon warmt mijn huid, af en toe hoor ik flarden van stemmen van mensen die voorbij fietsen. Ze zien mij niet, maar ik hoor hen wel. Het is net alsof ik in de coulissen sta, als figurant, straks mag ik weer mee doen. Nu geniet ik van het moment.
Zo tref ik nog meer van die momenten, op de fiets kruis ik weer een LAW. Al die trapjes.....ze doen me denken aan een foto van de camino del Norte die ik laatst voorbij zag komen. Ik kan het niet laten. Moet gewoon even deze trappen beklimmen. Ik parkeer mijn fiets tegen een boom en klauter naar boven. Het zijn er niet zoveel als in de CdN maar toch.....ook hier word ik beloond met een prachtig vergezicht. Het was absoluut de moeite waard. Gelukkig is 'mijn' witte fiets blijven staan daar waar ik hem had achter gelaten. Ik kan weer verder.
Fietsen of wandelen? Het is toch echt wel een groot verschil. Van wandelen word ik uiteindelijk heel rustig, van het fietsen niet. Alles vliegt aan me voorbij. Wil ik echt kunnen genieten dan stap ik even af. Maar toch……is het anders, voelt het anders.
De bus pakken als ik in Schaarsbergen ben lijkt minder eenvoudig dan ik dacht. Moet een dik half uur gaan zitten wachten op de bus, en daar…heb ik ff geen zin in. Lopend naar Arnhem is het maar 6 km staat op de borden. Doe ik dat toch!
Zo gezegd zo gedaan. Maar dat waren de blauwe anwb borden voor automobilisten. De rood-witte paddenstoel even verderop zegt 6,4 naar Arnhem en 5,4 naar Oosterbeek. Beter…..dan ga ik toch naar Oosterbeek. Ja..huh huh……als je goed oplet loop je het in 5,4 km. Maar ik liep zo te suffen dat ik ineens op een punt was dat ik al eerder had gezien! Kakke….dit kan niet waar zijn toch? Ik weet dat ik er een foto van had gemaakt en het grote advertentie bord zal toch niet op elk pad staan? De foto bood uitkomst, nr paddenstoel liet niets te raden over. Ik heb gewoon een vierkantje gelopen! Hoe ironisch is dit. Het lijkt wel een kopie van de afgelopen week. Praten, praten en nog eens praten en geen steek opschieten. Ik neem een on-Anita’s besluit. Ik loop terug!!!! Tenminste, dat dacht ik. Dezelfde weg terug om op het punt, waarvan ik achteraf weet, dat het verkeerd ging opnieuw te beginnen. Ja leuk bedacht, maar zo werkte het ook niet. Blijkbaar ben ik toch nu ook weer een tussenweg ingeslagen want ineens was ik weer bij het hutje waar ik eerder ook had gerust. Nu weet ik het echt niet meer. Alles loopt door elkaar heen. Pff….donderdag, vrijdag, wind, storm. Wat gebeurt er toch? Wat wil de natuur mij vertellen? Waarom zie ik al deze punten vandaag 2x? Ik weet toch waar het fout ging? Hoef ik toch niet nog een keertje alles te zien? Ben toch geen ezeltje?
Daar waar op de paddenstoel stond, na 20 m links, ben ik rechtdoor gegaan, in de veronderstelling dat het alleen voor het bovenste stukje van de tekst bedoeld was. Op de ene kant van de paddenstoel wel, maar op de andere kant was het duidelijker te zien, zie ik nu en stond het in dikke letters die niets te raden over lieten, had ik ook maar beter moeten kijken de eerste keer. Maar hoe nu toch via de andere kant weer bij deze paddenstoel kwam? Ik snap niks nie van. Was echt in de veronderstelling dat ik terug gelopen ben zoals ik kwam. Mooi niet dus.
Uiteindelijk is het me gelukt, na nog een korte pauze bij de Leeren Doedel, schoenen uit en even bijkomen, om in Oosterbeek bij het station te geraken. Het was inmiddels 16.20 u. Ben gewoon al 9 uur op pad. Dat doet me deugt. Dit geeft me heel veel vertrouwen voor mijn camino del Norte plannen. Ik voel me prima, mijn voeten doen wat ze doen moeten, mijn spieren zijn gezellig vandaag. Kortom mijn lijf en ik zijn beste maatjes.
Als ik na een korte treinreis en nog een klein aantal km- ters de sleutel thuis in het slot steek, voel ik me een gelukkig mens. Ik zet gauw het eten op, stop de was in de machine en stap lekker onder de douche. Wat heb ik een heerlijke planloze dag beleeft. Zoveel moois mogen aanschouwen, zoveel indrukken opgedaan, en een portie zelfvertrouwen erbij gekregen waar je ‘u’ tegen zegt.
Was tenslotte af en toe flink van het padje af vandaag, maar heb steeds de weg weer terug weten te vinden. Is dat de boodschap die moedertje natuur mij vandaag geeft? Hoe groot de chaos ook is, je vindt altijd je weg!Deze gedachte hou ik vast.
Op naar weer een volgende mooie wandeling. Deze was in elk geval weer een toppertje, en een prachtige voorbereiding op mijn Camino del Norte.
Wandel groetjes Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley