2016 0724 Driehuis - Zandvoort dag 2 Kennemerland
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
24 Juli 2016 | Nederland, Driehuis
Driehuis – Zandvoort
Dag 2 Zuid Kennemerlandroute
Om 6 uur werd ik wakker van het vrolijke gefluit van de vogeltjes. Mijn tentje werd mooi verlicht door de opkomende zon, zo wakker worden is genieten. De rust, de stilte, echt geweldig. Ineens bedacht ik me…..maar waarom zou ik nu eigenlijk stil blijven doen? Ik mag toch best mijn tent af breken en weggaan? Na het douchen en eten heb ik de tent afgebroken. Om half 8 ben ik gestart met dag 2 van de Zuid Kennemerland route.
Het leven op de camping komt nog niet erg op gang. Ben maar 1 moeder met een klein jongetje tegen gekomen, en een man die nog niet echt doorhad dat de dag begonnen is. Ik heb duidelijk een ander ritme dan de meeste kampeerders hier. Niet alleen de kampeerders sliepen nog. Ook in Driehuis was het een uitgestorven boel en afgesloten boel. De route liep tot aan het hek…….uh…..hek? Ik moet toch echt aan de andere kant zien te komen. Van de spoorlijn waarover in mijn boekje geschreven werd was in de verste verte niets meer te bekennen. De kaarsrechte nieuw aangelegde busbaan verraadde wel dat hier ooit een spoorlijn geweest was. Kortom…ik vond mijn weg wel. Na Driehuis liep ik het natuurgebied in ..Wauw……geweldig. Word ik daar op de vroege morgen zomaar getrakteerd op een prachtig zicht op 3 herten. Hun enorme geweien zijn van deze afstand goed te zien. Ze zien mij blijkbaar niet als een bedreiging. Ze laten het rustig toe dat ik een paar foto’s maak. Ze kijken mijn kant op maar grazen verder rustig door. Als ik achter me kijk zie ik ineens een enorme hoeveelheid paarden. De natuur is wakker.
Daar waar ik een twijfelmomentje heb over links of rechts de route te vervolgen, komt er een man aanrijden, draait zijn raampje open en vraagt. Ns wandelroute? Nou nee dat niet, maar wel het Hollands Kustpad. Mooi zei hij, dat smalle paadje in daar. Hij wees daarbij in de juiste richting. Dat stond daar niet echt jofel aangegeven, maar ook hier…..zomaar een persoon op mijn pad die mij de juiste weg wijst. Wonderlijk.
Ik ga het smalle paadje in en hoor ineens een hoop gekraakt, voor ik het goed en wel door heb springt er op nog geen 5 meter voor mij een enorm hert over het pad. Wauw…..wat een ervaring zeg. Helemaal perplex staar ik het enorme beest na.
Ik loop heel voorzichtig door, want wie weet zitten er nog wel meer. Mijn foto toestel houd ik stand by. ….nog geen 500 meter verder hoor ik weer gekraak. Even heel kort, maar onmiskenbaar het gekraak van een hert of ree door het struikgewas. Ik sta stil en probeer een glimp op te vangen van waar het gekraak vandaan kwam. Ik luister en hoop op nog een ‘teken’. Daar is het geluid weer, nu kan ik ze beter lokaliseren. Diep in het struikgewas staan 2 reeën, schrikachtig, naar mij te kijken. Duidelijk niet gewend aan vroeg bezoek slaan ze al snel op de vlucht.
Nog geen uur op pad en al meer dieren gespot dan in één jaar bij mij thuis op de Veluwe. Hoe is het mogelijk? Ik volg de rood-witte markeringen van het Hollands Kustpad en geniet van het prachtige Duinlandschap. Het is klimmen en ploeteren door het mulle zand. In de verte zie ik ineens vijf Schotse Hooglanders. Tjonge jonge wat een imposante beesten zijn het. Eentje staat er tot zijn buik in het water. De andere staat langs het pad, ik loop er op nog geen 3 meter afstand voorbij. Wat een bijzondere ochtend.
Het duingebied tussen Driehuis en de zee is breed, heel breed, er lijkt geen einde te komen aan het mulle zand om bij de zee te komen. Iedere duintop die ik overga brengt mij dichter bij de zee, elke keer denk ik, zal ik na de volgende bult de zee zien? Het duurt en het duurt maar. Ik had me voorgenomen om niet eerder te rusten dan dat ik bij zee zou zijn. Ik had de hokjes op de kaart bij de camping geteld en kwam tot zo’n 10 km-ter. Dat zou te doen moeten zijn. Mijn routeboekje geeft zelfs nog een stukje minder aan. Ik ben inmiddels 2 uur onderweg en wel toe aan wat te eten, het strand en de zee wachten maar. Het bankje onderaan een duin is me meer dan welkom. De schoenen uit, broodje en wat fruit eten. Wat een luxe. De meeuwen roepen, het gras wuift. De zilte lucht van zee is hier al een klein beetje te ruiken. Verder is er stilte, niets dan stilte.
Ik vervolg mijn weg en stap bijna op een enorme slak met een huisje. Wow…wat een ding zeg. Ik lijk wel een beetje op hem bedenk ik. Ook ik heb vandaag mijn huisje op mijn rug.
Plat op het gras liggend probeer ik hem voor de lens te krijgen.
Als ik weer verder loop denk ik…..het lijkt wel alsof ik vandaag de ‘Big 5’ aan het spotten ben. Herten, Reeën, Paarden, Schotse Hooglanders, en een enorme slak. Een klein stukje verder wordt de big 5 zelfs een big 6, want een duinkonijntje springt vrolijk voor mij uit. Op safari in eigen land zo voelt het. Wat een onverwacht cadeau zeg.
En dan….sta ik ineens bij de strandopgang die me naar zee brengt. O jee…….wat een hoogte, en wat een pad! Dacht ik alle mulle zandpaden al wel zo’n beetje te kennen. Nou dit was wel het pad der mulle paden in het kwadraat. Hoog……echt hoog. Met 11 kilo bagage op mijn rug een behoorlijke uitdaging. Ik ben hier toch om te trainen voor de camino del Norte? Nou leef je uit meid…..rustig aan naar boven. Voetje voor voetje, goed op mijn ademhaling lettend begeef ik mij naar boven. Je-kan-het-je-kan-het-je-kan-het, als een soort mantra hoorde ik deze woorden. Het uitzicht boven was adembenemend. Een prachtige beloning voor deze pittige klim. De weg naar zee was lang, een stuk langer dan de klim, maar daardoor wel minder stijl. Op het strand heb ik mijn voeten de vrijheid gegeven waar ze al uren naar verlangden. Lekker op blote voeten door het water banjeren.
Ondanks het vroege tijdstip zijn er al dappere badgasten die in zee aan het zwemmen zijn. Ik hou het bij wandelen door het water. Tot mijn knieën loop ik in het water. Het is heerlijk. Volgens mijn route beschrijving mag ik tot strandpaal 60/500 langs de zee lopen en daarna terug de duinen in. In de verte zie ik de hoge woontorens van Zandvoort.
Hmmm….. dilemma, na 500 meter terug de duinen in en de route uit het boekje vervolgen, of doorlopen naar Zandvoort en heerlijk mijn voeten in de zee plonsen. Wat is wijsheid? Ik heb geen idee hoever Zandvoort nog hier vandaan is. Weet dat ik de torens kan zien. Maar hoe lang ik er nog over loop? Geen flauw idee. Maar zand, en water, vergezichten over zee, ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik laat mijn gevoel spreken en kies ervoor lekker door het water te blijven lopen. Ik geniet van alles wat ik zie en hoor. Iedereen die ik tegenkom is vrolijk. Mensen flaneren over het strand, kleine kinderen spelen. Een mevrouw zit in de branding met een emmertje schelpen te zoeken. Het heeft iets aandoenlijks. Een soort vermenselijking van Wally Walrus. Een stukje verder staan 2 wielrenners, met omhoog getrokken fietsbroeken, de golven te trotseren. Kom erbij staan roepen ze, is leuk hier. Ik loop naar ze toe en heb een superleuk gesprek met ze. Ze zagen het strand als één groot levend schilderij. Wat een heerlijke levensgenieters. Met z’n drietjes hebben we staan te genieten van het uitzicht.
Mijn ‘big 5’ werd zelfs een ‘big 7’ toen ik een echte zeehond op het strand zag liggen. Zeehond 57. ( bij thuiskomst het internet afgespeurd, beestje lijkt er vaker te liggen)
Het dier zag er prima uit en lag heerlijk te zonnen. De grote belangstelling om hem heen leek hem niet te deren. Sterker nog het leek wel alsof ie ervan genoot. Af en toe maakte hij een wrijvende beweging met zijn achterpoten, kwam half omhoog en leek de boel aardig te vermaken op het Zandvoortse strand.
Hij zag er in elk geval niet uit als een zeehondje dat direct hulp nodig had.
Wat een bijzondere dag heb ik vandaag beleefd zeg. Veel gelopen, veel gezien, geklommen, geploeterd, af gezien, maar vooral…..genoten.
Om 17 uur was ik na een lange treinrit weer veilig thuis. Als ik de straat in rij sta ik ook meteen weer met beide benen op de grond. Wat doen al die mafkezen hier? Fietsend en lopend op hun telefoon te staren. O ja…..pokemon jagers. Zelfs rond mijn huis lopen ze.
Als ik mijn fiets de gang in wil rijden naar de schuur en de deur wil sluiten, roep ik; Pikachu kom maar gauw….hier ben je veilig! Hoorde ik daar een dankbare zucht of verbeelde ik het me? Ach het doet er ook niet toe.
Moe, voldaan, bomvol indrukken, maar met de wetenschap dat ik echt klaar ben voor de Camino del Norte. Het materiaal is getest. Lijf en leden doen prima mee. Overtollige ballast laat ik thuis, ga vooral met mezelf op pad. Ik heb er zo’n zin in. Nog 5 weken en dan is het zover. Tot die tijd, blijf ik lekker aan de wandel en geniet van al het moois wat ons eigen landje mij te bieden heeft.
Wandelgroetjes,
Anita
Dag 2 Zuid Kennemerlandroute
Om 6 uur werd ik wakker van het vrolijke gefluit van de vogeltjes. Mijn tentje werd mooi verlicht door de opkomende zon, zo wakker worden is genieten. De rust, de stilte, echt geweldig. Ineens bedacht ik me…..maar waarom zou ik nu eigenlijk stil blijven doen? Ik mag toch best mijn tent af breken en weggaan? Na het douchen en eten heb ik de tent afgebroken. Om half 8 ben ik gestart met dag 2 van de Zuid Kennemerland route.
Het leven op de camping komt nog niet erg op gang. Ben maar 1 moeder met een klein jongetje tegen gekomen, en een man die nog niet echt doorhad dat de dag begonnen is. Ik heb duidelijk een ander ritme dan de meeste kampeerders hier. Niet alleen de kampeerders sliepen nog. Ook in Driehuis was het een uitgestorven boel en afgesloten boel. De route liep tot aan het hek…….uh…..hek? Ik moet toch echt aan de andere kant zien te komen. Van de spoorlijn waarover in mijn boekje geschreven werd was in de verste verte niets meer te bekennen. De kaarsrechte nieuw aangelegde busbaan verraadde wel dat hier ooit een spoorlijn geweest was. Kortom…ik vond mijn weg wel. Na Driehuis liep ik het natuurgebied in ..Wauw……geweldig. Word ik daar op de vroege morgen zomaar getrakteerd op een prachtig zicht op 3 herten. Hun enorme geweien zijn van deze afstand goed te zien. Ze zien mij blijkbaar niet als een bedreiging. Ze laten het rustig toe dat ik een paar foto’s maak. Ze kijken mijn kant op maar grazen verder rustig door. Als ik achter me kijk zie ik ineens een enorme hoeveelheid paarden. De natuur is wakker.
Daar waar ik een twijfelmomentje heb over links of rechts de route te vervolgen, komt er een man aanrijden, draait zijn raampje open en vraagt. Ns wandelroute? Nou nee dat niet, maar wel het Hollands Kustpad. Mooi zei hij, dat smalle paadje in daar. Hij wees daarbij in de juiste richting. Dat stond daar niet echt jofel aangegeven, maar ook hier…..zomaar een persoon op mijn pad die mij de juiste weg wijst. Wonderlijk.
Ik ga het smalle paadje in en hoor ineens een hoop gekraakt, voor ik het goed en wel door heb springt er op nog geen 5 meter voor mij een enorm hert over het pad. Wauw…..wat een ervaring zeg. Helemaal perplex staar ik het enorme beest na.
Ik loop heel voorzichtig door, want wie weet zitten er nog wel meer. Mijn foto toestel houd ik stand by. ….nog geen 500 meter verder hoor ik weer gekraak. Even heel kort, maar onmiskenbaar het gekraak van een hert of ree door het struikgewas. Ik sta stil en probeer een glimp op te vangen van waar het gekraak vandaan kwam. Ik luister en hoop op nog een ‘teken’. Daar is het geluid weer, nu kan ik ze beter lokaliseren. Diep in het struikgewas staan 2 reeën, schrikachtig, naar mij te kijken. Duidelijk niet gewend aan vroeg bezoek slaan ze al snel op de vlucht.
Nog geen uur op pad en al meer dieren gespot dan in één jaar bij mij thuis op de Veluwe. Hoe is het mogelijk? Ik volg de rood-witte markeringen van het Hollands Kustpad en geniet van het prachtige Duinlandschap. Het is klimmen en ploeteren door het mulle zand. In de verte zie ik ineens vijf Schotse Hooglanders. Tjonge jonge wat een imposante beesten zijn het. Eentje staat er tot zijn buik in het water. De andere staat langs het pad, ik loop er op nog geen 3 meter afstand voorbij. Wat een bijzondere ochtend.
Het duingebied tussen Driehuis en de zee is breed, heel breed, er lijkt geen einde te komen aan het mulle zand om bij de zee te komen. Iedere duintop die ik overga brengt mij dichter bij de zee, elke keer denk ik, zal ik na de volgende bult de zee zien? Het duurt en het duurt maar. Ik had me voorgenomen om niet eerder te rusten dan dat ik bij zee zou zijn. Ik had de hokjes op de kaart bij de camping geteld en kwam tot zo’n 10 km-ter. Dat zou te doen moeten zijn. Mijn routeboekje geeft zelfs nog een stukje minder aan. Ik ben inmiddels 2 uur onderweg en wel toe aan wat te eten, het strand en de zee wachten maar. Het bankje onderaan een duin is me meer dan welkom. De schoenen uit, broodje en wat fruit eten. Wat een luxe. De meeuwen roepen, het gras wuift. De zilte lucht van zee is hier al een klein beetje te ruiken. Verder is er stilte, niets dan stilte.
Ik vervolg mijn weg en stap bijna op een enorme slak met een huisje. Wow…wat een ding zeg. Ik lijk wel een beetje op hem bedenk ik. Ook ik heb vandaag mijn huisje op mijn rug.
Plat op het gras liggend probeer ik hem voor de lens te krijgen.
Als ik weer verder loop denk ik…..het lijkt wel alsof ik vandaag de ‘Big 5’ aan het spotten ben. Herten, Reeën, Paarden, Schotse Hooglanders, en een enorme slak. Een klein stukje verder wordt de big 5 zelfs een big 6, want een duinkonijntje springt vrolijk voor mij uit. Op safari in eigen land zo voelt het. Wat een onverwacht cadeau zeg.
En dan….sta ik ineens bij de strandopgang die me naar zee brengt. O jee…….wat een hoogte, en wat een pad! Dacht ik alle mulle zandpaden al wel zo’n beetje te kennen. Nou dit was wel het pad der mulle paden in het kwadraat. Hoog……echt hoog. Met 11 kilo bagage op mijn rug een behoorlijke uitdaging. Ik ben hier toch om te trainen voor de camino del Norte? Nou leef je uit meid…..rustig aan naar boven. Voetje voor voetje, goed op mijn ademhaling lettend begeef ik mij naar boven. Je-kan-het-je-kan-het-je-kan-het, als een soort mantra hoorde ik deze woorden. Het uitzicht boven was adembenemend. Een prachtige beloning voor deze pittige klim. De weg naar zee was lang, een stuk langer dan de klim, maar daardoor wel minder stijl. Op het strand heb ik mijn voeten de vrijheid gegeven waar ze al uren naar verlangden. Lekker op blote voeten door het water banjeren.
Ondanks het vroege tijdstip zijn er al dappere badgasten die in zee aan het zwemmen zijn. Ik hou het bij wandelen door het water. Tot mijn knieën loop ik in het water. Het is heerlijk. Volgens mijn route beschrijving mag ik tot strandpaal 60/500 langs de zee lopen en daarna terug de duinen in. In de verte zie ik de hoge woontorens van Zandvoort.
Hmmm….. dilemma, na 500 meter terug de duinen in en de route uit het boekje vervolgen, of doorlopen naar Zandvoort en heerlijk mijn voeten in de zee plonsen. Wat is wijsheid? Ik heb geen idee hoever Zandvoort nog hier vandaan is. Weet dat ik de torens kan zien. Maar hoe lang ik er nog over loop? Geen flauw idee. Maar zand, en water, vergezichten over zee, ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik laat mijn gevoel spreken en kies ervoor lekker door het water te blijven lopen. Ik geniet van alles wat ik zie en hoor. Iedereen die ik tegenkom is vrolijk. Mensen flaneren over het strand, kleine kinderen spelen. Een mevrouw zit in de branding met een emmertje schelpen te zoeken. Het heeft iets aandoenlijks. Een soort vermenselijking van Wally Walrus. Een stukje verder staan 2 wielrenners, met omhoog getrokken fietsbroeken, de golven te trotseren. Kom erbij staan roepen ze, is leuk hier. Ik loop naar ze toe en heb een superleuk gesprek met ze. Ze zagen het strand als één groot levend schilderij. Wat een heerlijke levensgenieters. Met z’n drietjes hebben we staan te genieten van het uitzicht.
Mijn ‘big 5’ werd zelfs een ‘big 7’ toen ik een echte zeehond op het strand zag liggen. Zeehond 57. ( bij thuiskomst het internet afgespeurd, beestje lijkt er vaker te liggen)
Het dier zag er prima uit en lag heerlijk te zonnen. De grote belangstelling om hem heen leek hem niet te deren. Sterker nog het leek wel alsof ie ervan genoot. Af en toe maakte hij een wrijvende beweging met zijn achterpoten, kwam half omhoog en leek de boel aardig te vermaken op het Zandvoortse strand.
Hij zag er in elk geval niet uit als een zeehondje dat direct hulp nodig had.
Wat een bijzondere dag heb ik vandaag beleefd zeg. Veel gelopen, veel gezien, geklommen, geploeterd, af gezien, maar vooral…..genoten.
Om 17 uur was ik na een lange treinrit weer veilig thuis. Als ik de straat in rij sta ik ook meteen weer met beide benen op de grond. Wat doen al die mafkezen hier? Fietsend en lopend op hun telefoon te staren. O ja…..pokemon jagers. Zelfs rond mijn huis lopen ze.
Als ik mijn fiets de gang in wil rijden naar de schuur en de deur wil sluiten, roep ik; Pikachu kom maar gauw….hier ben je veilig! Hoorde ik daar een dankbare zucht of verbeelde ik het me? Ach het doet er ook niet toe.
Moe, voldaan, bomvol indrukken, maar met de wetenschap dat ik echt klaar ben voor de Camino del Norte. Het materiaal is getest. Lijf en leden doen prima mee. Overtollige ballast laat ik thuis, ga vooral met mezelf op pad. Ik heb er zo’n zin in. Nog 5 weken en dan is het zover. Tot die tijd, blijf ik lekker aan de wandel en geniet van al het moois wat ons eigen landje mij te bieden heeft.
Wandelgroetjes,
Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
