2016 0221 Ede - Elst - Onderweg
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
21 Februari 2016 | Nederland, Elst
2016 0221 Ede- Elst – Onderweg
Onderweg?
Begin van deze week ontstond spontaan het plan om i.p.v. met de auto, lopend naar Elst te gaan.
Naar de voorstelling ‘Onderweg naar SdC’ van Jan van Woerkom, georganiseerd door het genootschap van St. Jacob afdeling Arnhem. Heb er een nachtje over geslapen en kon niks anders bedenken dan…waarom ook eigenlijk niet? De enige reden om het niet te doen zou het weer kunnen zijn. Dus…had ik mezelf beloofd. Is het zondagochtend om 8 uur droog dan ga ik!
Om 7 uur schrok ik wakker. Zachtjes tikt de regen om mijn slaapkamerraam. Ja wat nou! Niks regen, daar heb ik geen zin in. Kom op Clara, wees eens een beetje lief voor me en haal die stagiaire van de regenwolken weg. Brood klaargemaakt, fruit gesneden, eitjes gekookt, tas in gepakt. Douchen en aankleden en om 8.15 u stapte ik de deur uit. Helemaal droog was het nog niet maar het was te doen. Tot het eind van de straat…..Poncho uit het hoesje gevist en aangetrokken. Wie A zegt moet ook B zeggen. Ben naar de hei gelopen en zo snel mogelijk het bos in gegaan. Niet dat dat nu veel uitmaakte want ook daar was het vooral nat. Koud was het niet, wel glibberig hier en daar. Blij dat ik er vandaag voor gekozen heb mijn stokken mee te nemen. De eerste 100 meter in het bos had ik ze al hard nodig. Heb daarom ook maar zo snel als mogelijk was de fietspaden opgezocht. Met deze weersomstandigheden loopt dat toch iets gemakkelijker. En met nog zo’n 20 km voor de boeg geen overbodige luxe om een beetje te kunnen doorstappen.
Tot aan Heelsum was het bekend terrein. Jammer dat het tentje bij de rotonde in Heelsum / Renkum nog niet open was. Heb uiteindelijk bij de skatebaan maar mijn broodje gegeten. Daarna begon het grote avontuur. De juiste weg zien te vinden naar de oversteek over de Rijn. Dat bleek niet heel moeilijk. Maar wat duurt het lang voor je die brug over bent zeg! Tjonge jonge…Over onderweg zijn gesproken. Jammer dat het weer daar niet mee zat. Echt genieten kon nu niet van de vergezichten over de Rijn. Na de brug de binnenvelden in. Daar werd het overleven. De wind wakkerde aan en de regen geselde mijn poncho. Het was afzien. Ook hier weer blij dat ik mijn stokken mee had.
Eindelijk was Elst in zicht en kon ik mijn toevlucht zoeken in de foyer van theater de Kik.
Een uur te vroeg dat wel. Normaal gesproken had ik die wel nodig gehad om even uitgebreid te kunnen rusten onderweg, maar dat zat er nu gewoon niet in. Doorlopen en overleven.
Nu kon ik wel mooi iedereen binnen zien komen voor de voorstelling. Al snel raakte ik in gesprek. Een rugzak en stokken is altijd een dankbaar onderwerp. En zo’n middag als deze zijn er allemaal liefhebbers. De één is net terug, de ander staat op punt te vertrekken en nmr 3 droomt ervan. Allemaal zijn we op onze eigen manier onderweg naar Santiago de Compostela
En dan is het tijd voor de voorstelling. De zaal was helemaal uitverkocht. Jan van Woekom vertelde over zijn camino en het koor Mazing Joy o.l.v. Ilja van Luijk verzorgde de muzikale omlijsting. Jan is op de fiets naar SdC gegaan en vertelde zijn ervaringen. Geboeid heb ik zitten luisteren naar zijn avonturen. De foto presentatie op de achtergrond maakte dat je het gevoel had er zelf bij te zijn. Mooi dat iemand de moeite neemt je zo een kijkje in zijn leven te geven. Zowel de gesproken tekst als de liederen raakten een gevoelige snaar. Verhalen zo uit het leven gegrepen, ze doen iets met je.
Rudy de Kruijf vertelde over zijn camino. ‘Ik slaap met iedereen’ staat er in de aankondiging van het programmaboekje. Rudy verteld over de volle slaapzalen, de humor, de ongeschreven wetjes, de bomenzagers, maar vooral de eenvoud en het iets voor elkaar overhebben. Je niet zo snel ergeren aan andermans gewoonten. Kijk er met een beetje humor naar, dan kun je veel meer hebben is de boodschap.
Na de pauze wordt het ultrea lied gezongen, de mensen in de zaal zingen mee. Echt een kippenvel moment.
En als je denkt dat je wat emoties betreft alles gehad hebt komt daar ineens Teaba Alsalman haar verhaal vertellen. Ik heb werkelijk op het puntje van mijn stoel gezeten. Teaba is pas 3 jaar in Nederland. Komt oorspronkelijk uit Irak. Een verhaal over wilskracht, doorzettings- en incasseringsvermogen volgde. Ongelofelijk. Ze heeft moeten vluchten uit haar vaderland Irak. Heeft inmiddels een nieuw bestaan opgebouwd in Nederland. Ze had zichzelf tot doel gesteld de taal binnen 1 maand te kennen. Dat was niet helemaal gelukt zei ze, maar wetende dat ze pas 3 jaar in Nederland is en dan de taal al zo goed spreekt en begrijpt. Daar kunnen heel veel mensen een voorbeeld aan nemen. Ze heeft zo goed begrepen dat taal het middel is om verbinding te maken, om bruggen te bouwen.
Zoals ze het zelf zo mooi omschreef. Als volwassen mensen moesten ze ineens weer kind zijn. De taal leren. Alle basic dingen die zo gewoon zijn in hun thuisland zijn hier ineens niet meer zo gewoon als ze zich niet verstaanbaar kunnen maken.
De onzekerheid, het gezeul van het ene AZC naar het andere. Voor er uiteindelijk duidelijkheid is over hun lot. Hier werd even een heel actueel onderwerp te berde gebracht.
Iedereen die op pad gaat om zijn of haar camino te lopen, heeft een veilige thuishaven om, na een tocht vol ontberingen, naar terug te keren. Mensen als Teaba zijn maanden, soms jaren op pad. Hebben ze dan hun doel bereikt? Is er voor hen dan een veilige thuishaven? De uitspraak die wij wandelaars vaak gebruiken; Niet het doel is de weg, maar de weg is het doel. Krijgt op deze manier toch ineens een heel andere lading. Want was als je op pad moet en niet weet wat je doel is? Verdwalen kan dan ook niet heb ik wel eens iemand horen zeggen. Maar toch…..voor de mensen die overal ter wereld op de vlucht zijn….die verdwalen wel, in een woud van regels, andere gewoonten, en gebruiken, in dingen moeten, maar vooral laten.
Het lied wat hierop volgde; Jou land is mijn land. ( Stef bos) Werd zo mooi vertolkt. Teaba stond daar tussen alle koorleden en werd toegezongen door de soliste. Wat was dit mooi.
Zo emotioneel, zo pakkend, zo treffend.
Als laatste lied werd Hier heur ik thuis gezongen door Jan van Woerkom samen met het koor. Een mooie afsluiter voor een even mooie middag.
Het was een zeer geslaagde dag. Mijn mini camino. Doorzetten, afzien, humor, ontmoetingen, emoties, mooie gesprekken. Maar vooral….voer voor mijn droom. Het enthousiasme en de energie van de vele wandelaars en fietsers die mij al zijn voorgegaan, die op het punt staan van vertrekken en van de mensen die net als ik er nog van dromen is op zo’n dag als deze gewoon voelbaar.
Buen Camino…Ultrea
Onderweg?
Begin van deze week ontstond spontaan het plan om i.p.v. met de auto, lopend naar Elst te gaan.
Naar de voorstelling ‘Onderweg naar SdC’ van Jan van Woerkom, georganiseerd door het genootschap van St. Jacob afdeling Arnhem. Heb er een nachtje over geslapen en kon niks anders bedenken dan…waarom ook eigenlijk niet? De enige reden om het niet te doen zou het weer kunnen zijn. Dus…had ik mezelf beloofd. Is het zondagochtend om 8 uur droog dan ga ik!
Om 7 uur schrok ik wakker. Zachtjes tikt de regen om mijn slaapkamerraam. Ja wat nou! Niks regen, daar heb ik geen zin in. Kom op Clara, wees eens een beetje lief voor me en haal die stagiaire van de regenwolken weg. Brood klaargemaakt, fruit gesneden, eitjes gekookt, tas in gepakt. Douchen en aankleden en om 8.15 u stapte ik de deur uit. Helemaal droog was het nog niet maar het was te doen. Tot het eind van de straat…..Poncho uit het hoesje gevist en aangetrokken. Wie A zegt moet ook B zeggen. Ben naar de hei gelopen en zo snel mogelijk het bos in gegaan. Niet dat dat nu veel uitmaakte want ook daar was het vooral nat. Koud was het niet, wel glibberig hier en daar. Blij dat ik er vandaag voor gekozen heb mijn stokken mee te nemen. De eerste 100 meter in het bos had ik ze al hard nodig. Heb daarom ook maar zo snel als mogelijk was de fietspaden opgezocht. Met deze weersomstandigheden loopt dat toch iets gemakkelijker. En met nog zo’n 20 km voor de boeg geen overbodige luxe om een beetje te kunnen doorstappen.
Tot aan Heelsum was het bekend terrein. Jammer dat het tentje bij de rotonde in Heelsum / Renkum nog niet open was. Heb uiteindelijk bij de skatebaan maar mijn broodje gegeten. Daarna begon het grote avontuur. De juiste weg zien te vinden naar de oversteek over de Rijn. Dat bleek niet heel moeilijk. Maar wat duurt het lang voor je die brug over bent zeg! Tjonge jonge…Over onderweg zijn gesproken. Jammer dat het weer daar niet mee zat. Echt genieten kon nu niet van de vergezichten over de Rijn. Na de brug de binnenvelden in. Daar werd het overleven. De wind wakkerde aan en de regen geselde mijn poncho. Het was afzien. Ook hier weer blij dat ik mijn stokken mee had.
Eindelijk was Elst in zicht en kon ik mijn toevlucht zoeken in de foyer van theater de Kik.
Een uur te vroeg dat wel. Normaal gesproken had ik die wel nodig gehad om even uitgebreid te kunnen rusten onderweg, maar dat zat er nu gewoon niet in. Doorlopen en overleven.
Nu kon ik wel mooi iedereen binnen zien komen voor de voorstelling. Al snel raakte ik in gesprek. Een rugzak en stokken is altijd een dankbaar onderwerp. En zo’n middag als deze zijn er allemaal liefhebbers. De één is net terug, de ander staat op punt te vertrekken en nmr 3 droomt ervan. Allemaal zijn we op onze eigen manier onderweg naar Santiago de Compostela
En dan is het tijd voor de voorstelling. De zaal was helemaal uitverkocht. Jan van Woekom vertelde over zijn camino en het koor Mazing Joy o.l.v. Ilja van Luijk verzorgde de muzikale omlijsting. Jan is op de fiets naar SdC gegaan en vertelde zijn ervaringen. Geboeid heb ik zitten luisteren naar zijn avonturen. De foto presentatie op de achtergrond maakte dat je het gevoel had er zelf bij te zijn. Mooi dat iemand de moeite neemt je zo een kijkje in zijn leven te geven. Zowel de gesproken tekst als de liederen raakten een gevoelige snaar. Verhalen zo uit het leven gegrepen, ze doen iets met je.
Rudy de Kruijf vertelde over zijn camino. ‘Ik slaap met iedereen’ staat er in de aankondiging van het programmaboekje. Rudy verteld over de volle slaapzalen, de humor, de ongeschreven wetjes, de bomenzagers, maar vooral de eenvoud en het iets voor elkaar overhebben. Je niet zo snel ergeren aan andermans gewoonten. Kijk er met een beetje humor naar, dan kun je veel meer hebben is de boodschap.
Na de pauze wordt het ultrea lied gezongen, de mensen in de zaal zingen mee. Echt een kippenvel moment.
En als je denkt dat je wat emoties betreft alles gehad hebt komt daar ineens Teaba Alsalman haar verhaal vertellen. Ik heb werkelijk op het puntje van mijn stoel gezeten. Teaba is pas 3 jaar in Nederland. Komt oorspronkelijk uit Irak. Een verhaal over wilskracht, doorzettings- en incasseringsvermogen volgde. Ongelofelijk. Ze heeft moeten vluchten uit haar vaderland Irak. Heeft inmiddels een nieuw bestaan opgebouwd in Nederland. Ze had zichzelf tot doel gesteld de taal binnen 1 maand te kennen. Dat was niet helemaal gelukt zei ze, maar wetende dat ze pas 3 jaar in Nederland is en dan de taal al zo goed spreekt en begrijpt. Daar kunnen heel veel mensen een voorbeeld aan nemen. Ze heeft zo goed begrepen dat taal het middel is om verbinding te maken, om bruggen te bouwen.
Zoals ze het zelf zo mooi omschreef. Als volwassen mensen moesten ze ineens weer kind zijn. De taal leren. Alle basic dingen die zo gewoon zijn in hun thuisland zijn hier ineens niet meer zo gewoon als ze zich niet verstaanbaar kunnen maken.
De onzekerheid, het gezeul van het ene AZC naar het andere. Voor er uiteindelijk duidelijkheid is over hun lot. Hier werd even een heel actueel onderwerp te berde gebracht.
Iedereen die op pad gaat om zijn of haar camino te lopen, heeft een veilige thuishaven om, na een tocht vol ontberingen, naar terug te keren. Mensen als Teaba zijn maanden, soms jaren op pad. Hebben ze dan hun doel bereikt? Is er voor hen dan een veilige thuishaven? De uitspraak die wij wandelaars vaak gebruiken; Niet het doel is de weg, maar de weg is het doel. Krijgt op deze manier toch ineens een heel andere lading. Want was als je op pad moet en niet weet wat je doel is? Verdwalen kan dan ook niet heb ik wel eens iemand horen zeggen. Maar toch…..voor de mensen die overal ter wereld op de vlucht zijn….die verdwalen wel, in een woud van regels, andere gewoonten, en gebruiken, in dingen moeten, maar vooral laten.
Het lied wat hierop volgde; Jou land is mijn land. ( Stef bos) Werd zo mooi vertolkt. Teaba stond daar tussen alle koorleden en werd toegezongen door de soliste. Wat was dit mooi.
Zo emotioneel, zo pakkend, zo treffend.
Als laatste lied werd Hier heur ik thuis gezongen door Jan van Woerkom samen met het koor. Een mooie afsluiter voor een even mooie middag.
Het was een zeer geslaagde dag. Mijn mini camino. Doorzetten, afzien, humor, ontmoetingen, emoties, mooie gesprekken. Maar vooral….voer voor mijn droom. Het enthousiasme en de energie van de vele wandelaars en fietsers die mij al zijn voorgegaan, die op het punt staan van vertrekken en van de mensen die net als ik er nog van dromen is op zo’n dag als deze gewoon voelbaar.
Buen Camino…Ultrea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
