2015 0901 Westende - Koksijde

2015 Westende – Koksijde

Dag 4

We hebben inmiddels een mooi ritme te pakken. Wandelen, eten, tent opzetten, slapen, wandelen, eten enz… Als tentbouwers hebben we onze kunsten goed onder de knie. Vannacht heeft het alweer behoorlijk gestormd. Hevige rukwinden deden een poging ons met tent en al de lucht in te laten vliegen. Wij hebben gewonnen!
Het bleef tot 6.30 u droog, wij al hopen dat we alles droog zouden kunnen inpakken maar helaas het mocht niet zo zijn. Nadat we gedoucht hebben is het gelukkig weer droog geworden en kunnen we op de picknickbank naast onze tent het ontbijt naar binnen werken. Chiabatta, smeerworst, smeerkaas, een appel, en ieder een halve beker perzikyoghurt.

De tent afgebroken, de rugzakken in gepakt. Wij zijn er weer klaar voor. Bij het vvv hebben we voor alle zekerheid geïnformeerd of het pontje over de ijzer wel vaart. Dat blijkt zo te zijn. We kunnen onze route lopen zoals gedacht. Het is mooi lopen in het stukje duingebied net na Westende. Jammer dat we dit gebied al weer snel moeten verlaten. Een militaire basis blokkeert de doorgang. We zoeken onze weg via allerlei smalle wegjes door struikgewas. De donkere wolken winnen het helaas van de mooie blauwe luchten aan onze andere zijde. Jacobus is vandaag bij ons want net als er een enorme bui losbarst staan wij voor een afdakje bij een B&B. Onze poncho’s en het afdakje behoeden ons voor een echt drijfnat pak. We wachten tot de bui uitgeregend is en stappen dan vrolijk weer verder. Boudewijn de Groots liedje, over de fietser die kromgebogen over zijn stuur de wedstrijd wint blijft ons maar door het hoofd spoken en al zingend lopen wij de weg naar het pontje. We hebben er wel een paar keer naar moeten vragen. En zelfs dan krijgen we het voor elkaar om toch nog verkeerd te lopen.

Hoewel verkeerd? De cappuccino in het restaurant van de jachthaven smaakte voortreffelijk. Misschien moesten we hier toch gewoon even uitrusten! 2 km-ter terug lopen is niet zo heel erg. We plakken wel een Jacobus sticker om de wandelaars na ons meteen de weg naar de pont te wijzen. Bij de pont mogen we een half uurtje wachten, de pontbaas heeft pauze. Voor mij mooi even de gelegenheid mijn reisverhaal bij te werken en te genieten van het zonnetje wat inmiddels weer is gaan schijnen.

Aan de overkant plakken we weer wat Jacobus stickers naast de wel heel nieuwe stickers van het Europeese Kustpad. De stickeraars zijn hier nog niet heel fanatiek geweest. De E9 is nog niet echt af zeg maar. Het lopen gaat vandaag echt goed. De afgelopen dagen moesten we duidelijk nog in het ritme komen. De benen voelen vandaag goed aan, we zitten lekker in ons vel. Via Nieuwpoort gaan we naar Oostduinkerke. We doen onderweg inkopen voor het avondeten.

Het duingebied tussen Oostduinkerke en Koksijde, Witte Panne en Doorn Panne zijn zo mooi. Hoge zandduinen, mooie vergezichten, en een vogel die opschrikt van onze aanwezigheid. Waarschijnlijk was het een bijeneter. We hebben hem helaas niet duidelijk kunnen zien. Maar de bijen even verderop op het pad waren duidelijk niet blij. Gelukkig lieten ze ons met rust. We stappen verder over de enorme zandduinen. Best wel ploeteren door het mulle zand. Gelukkig staat de route hier goed aangegeven en is het een kwestie van paaltjes volgen naar de camping. Volgens de dame van het VVV is het een duincamping. Onze verwachtingen van kamperen in de duinen daar werd helaas niet aan beantwoord door deze camping.
We waren moe en zochten naar de receptie. Een houten keetje met een intercomverbinding was de receptie. Oeps….bellen….dus maar. Moest een heel menu doorlopen en op allerlei knopjes drukken zoals de stem op het bandje vroeg. Maarrrr…..er was maar 1 knop! Kortom….dat werkte niet echt zoals het zou moeten. Op het briefje boven de intercom stond dat na het bellen er spoedig iemand zou komen.
Tja….daar sta je dan. Moe, toe aan een rustig plekje….maar wat doe je dan? Wat kun je dan? Wacht je 1 minuut, 5 minuten, 10 minuten. ???? Leuk om te constateren hoe we dan ook op elkaars verwachtingen en irritaties reageren. De een gelaten, zo van komt wel goed, de ander ongeduldig op het horloge kijkend…..en een grens trekkend van ….tot zo ver en ik ga weg.
Het geduld werd beloond want even later kwam de eigenaar aanrijden. Zich verontschuldigend voor het wachten, bood hij ons meteen een plekje aan, de administratieve zaken konden ook morgen afgehandeld worden. Of meteen, net wat we wilden. Nou, doe maar meteen dacht ik….want wie weet waar ie morgenochtend weer uithangt. Alles geregeld dus, zelfs een picknickbank werd op een karretje tot bij onze tent gebracht. Wat een service. De elektrapaal bij ons plekje mochten we gratis gebruiken. Dat kwam even mooi uit. De fototoestel batterij was toe aan nieuwe energie.

We stonden op een internationaal veldje. Van onze Engelse buren kregen we een grote kom echte Engelse thee aangeboden. Hun dochtertje van 10 maanden was helemaal weg van mijn wiebeloorbellen. Mooi meisje. Best knap als je in een ieniemienie tentje met een meisje van 10 maanden je vakantie kunt doorbrengen. Ze waren dan wel met de auto en trokken van plek naar plek. Maar toch…..pff…..moet er ff niet aan denken met zo’n hummeltje de hele dag te moeten rondzeulen. Ze waren maar wat blij dat ik Florence even van hen overnam.

Van onze Duitse buren op het veldje hoorden we niet veel. Gedag zeggen als ze met de hond weggingen, maar verder waren ze erg op zichzelf. Terwijl we zaten te eten, vertrokken onze Engelse buren naar waarschijnlijk een restaurant. We hebben ze verder niet meer gezien en gesproken.

Na het eten nog een klein wandelingetje gemaakt en getracht een leuke tent te vinden voor een kop koffie of iets anders te drinken. Maar Koksijde was aan deze kant compleet uitgestorven. Niks te vinden helaas. Dan maar terug naar de tent, tanden poetsen en lekker slapen. Het is mooi geweest voor vandaag.
Het wandelen, de intensieve gesprekken, het buiten zijn, alle indrukken, de voetstappen die we maken in het veld en in ons hoofd. Het vreet energie.
Lekker slapen, op naar morgen, een mooie nieuwe wandeldag.
Welterusten.