2015 0902 Koksijde - Le Perroquet

2015 Koksijde – Le Perroquet

Dag 5

Brr…wat hebben wij een koude nacht gehad. Zonder regen en harde rukwinden, dat dan wel. De tent is droog. Zouden we hem dan echt een keer droog kunnen inpakken?
Het is 7 uur, we gaan eerst douchen. De lucht is geweldig om te zien. Aan de ene kant een heel voorzichtig zonnetje aan de andere kant is nog een prachtige bijna volle maan.
Wat is dit genieten zo op de vroege morgen. We gaan rustig ons gangetje. Douchen, eten, tent afbreken, tas in pakken en wegwezen. Ja…..dat is óns ritme.

Donar en Wodan hebben duidelijk andere plannen. Als wij klaar zijn om de tent te ontmantelen draaien zij de hemelsluizen open. Niet te geloven! Geen waarschuwing vooraf, gewoon pats boem….aanpakken die bui. Het enige wat we konden doen was snel onze spullen in veiligheid, in de droge tent brengen en zelf erbij gaan zitten. Dit is balen zeg……Hoewel….nu hebben we nog een droog plekje om te schuilen als we al onderweg hadden geweest waren we zelf ook aan de goden overgeleverd geweest. Dus….liever nu dan straks.

Het leuke van samen onderweg zijn is ook in dit soort situaties te merken dat we allebei heel verschillend reageren. De een gelaten….spullen in de tent mikken en rustig afwachten tot de bui uitgeregend is. De ander meteen allerlei noodscenario’s aan het bedenken voor ‘wat’, ‘als’, ‘dan’…..Prachtig. De wat, als, dan, scenario’s verdwenen net zo snel als de bui weg was. Bui over, wij weer de tent uit….spullen op de picknicktafel gezet, tent afgebroken, tas ingepakt en met een half uurtje vertraging alsnog op weg.

De plaatselijke bakker hebben we met een bezoekje vereerd en alvast wat inkopen gedaan voor onderweg. Ons linnen St. Jacobstasje doet prima dienst voor kleine inkopen onderweg. Het tasje is mooi vast te binden aan allerlei lusjes aan de rugzak. Zo lopen we niet met irritant krakende plastic tasjes. We lopen door natuurgebied de Hoge Bleker en door de Noordduinen. Wat een schitterend gebied is dit. Mooie doorkijkjes, bos en duingebied wisselen elkaar af. Op een mooi stukje staan we even stil en genieten van alles wat zich op ons netvlies nestelt en van de geluiden die onze oren strelen. Het is hier stil, je hoort alleen de natuurgeluiden. Wat een mooi paradijsje.
Stond er hier maar een bankje, zodat we dit moment nog een poosje zouden kunnen vasthouden. Maar waarom willen we eigenlijk een bankje? We hebben het grondzeil van de tent……. Bedenk ik nu werkelijk pas op dag 5 dat we dat stuk plastic ook multifunctioneel kunnen gebruiken?
We voegen meteen de daad bij het woord. Leggen het zeil uit en creëren ons eigen paradijsje. We doen ons tegoed aan het jagersbrood, de flesjes water en een appeltje.
Zo op de grond zittend, rondkijkend, en luisterend realiseren wij ons dat alles wat we hier zien een prachtige metafoor is voor het leven zelf. We bedenken hoe we de natuur in ons leventje van alle dag kunnen toelaten en toepassen. Hoe alles in de natuur met elkaar verbonden is. Hoe passen we dat toe in ons eigen leven? Wat ‘verteld’ de natuur ons. Wat doen wij daar vervolgens mee? Super om daar over te filosoferen. Heerlijk om zo ‘in’ het moment te zijn. Dit is echt genieten.

Al dromend zijn we daarna verder gelopen en hebben ergens niet heel erg best meer opgelet. Want voor we het wisten waren we hopeloos de weg kwijt. Teruglopen….dat staat niet in mijn woordenboek, dus werd het doorlopen naar Adinkerke. Redelijk ver uit de koers. We besluiten een terrasje te pakken. Tegenover het station ploffen we neer voor een welverdiende bak thee. Ook de garnalen kroketjes smaken hier prima. Boven de ingang van het station hangt een groot plateau. Twee leeuwen met daaronder de tekst; Eendracht baart macht. Wat moeten we daar nu van denken? Samen de handen ineenslaan en dit varkentje van uit de koers geraakt zijn wassen?
Als we even later het toilet bezoeken en op de tegeltjes ook nog eens de St. Jacobsschelp zien is het voor mij overduidelijk. Wij moesten hier gewoon naar toe. Het is vast ergens goed voor geweest dat we zovele km-ters hebben omgelopen.

We pakken de kaarten erbij en zoeken uit wat vanaf hier de beste manier is om bij een camping te geraken. Voor alle zekerheid vraag ik het ook nog even na bij de ober of het idee wat we hier zaten te bedenken uitvoerbaar is. Lachen want als hij hoort waar we heen willen, dan…..betrekt zijn gezicht…..maar dat is zeker een uur en een half lopen!
Het komt uit zijn mond alsof het een dagreis ver is. Wij wuiven zijn bezwaren weg en zijn allang blij dat het ongeveer klopt met wat wij denken.

We lopen nog even de dell haize binnen voor inkopen voor het avondeten en stappen dan natuurgebied de Westhoek binnen. De aanduidingen van de wandelroutes op het kaartje uit het restaurant samen met de markeringen in het veld wijzen ons de juiste weg. Onze voeten en het gezonde verstand doen de rest. Het is genieten van de nog hogere zandduinen dan in het eerdere natuurgebied. We dachten dat we de hoogste al gehad hadden. Maar ze kunnen dus nog iets hoger. Het is best ploeteren door het mulle zand, maar als we bovenop staan en mogen genieten van het uitzicht dan is het geploeter snel vergeten.

Even voor 18.00 u lopen we de beveiligingsman van camping Le Perroquet voorbij. Hij wil wel even weten wat of we komen doen. Na onze uitleg dat we een plekje voor 1 nacht zoeken mogen we door naar de receptie. We krijgen een mooi plekje toegewezen.
Een veldje helemaal voor onszelf. Hier geen trekkersveldje, maar een volwaardige kampeerplaats. Ook goed. We doen gauw de was in de hoop deze nog droog te kunnen krijgen. Jammer genoeg was de dame van de Technische Dienst onverbiddelijk. De was uit de droger, droog of niet of ik sluit de deur af. Tja….laten zitten is ook zo wat. Dus dan er maar uit en half droog mee de tent in. De was daar maar even uitgelegd in de hoop dat het nog een beetje zou drogen. We zijn nog maar even een klein stukje gaan lopen. Wat een uitgestorven gat zeg waar we nu zitten.
Er is zegge en schrijven 1 gelegenheid die open is. Niet bepaald een tent waar je even gezellig een paar uurtjes gaat zitten. Wat een toko! Vreselijk luidruchtig volk. Ze negeren ons gewoon. Als ik dan ook nog vraag om thee, wordt er helemaal moeilijk gekeken. Bier en sterke drank is hier de norm. Nou daar doe ik mooi niet aan mee. De dame achter de bar brengt met een diepe zucht een klein theepotje naar onze tafel. Vriendelijkheid…..??? Dat woord kennen ze hier niet zo goed.

We gaan als het donker wordt terug naar de tent. De was is er niet droger op geworden. Het lijntje in de nok van de tent hang ik vol met de kleine spullen. We zien wel of het morgenochtend droog is. De rest gaat op een hoopje en moet morgen nog maar een rondje wasdroger…..

Wij gaan tandenpoetsen en lekker slapen........denken we……..