2017 0505 St. Jacobspad Pont - Venlo

2017 0505 St. Jacobsroute Pont – Venlo

Wel of niet naar Straelen lopen? Het bleef maar door mijn hoofd spoken. Volgens mijn gastheer was het volstrekt onzinnig om naar Straelen te gaan lopen. Maar wil ik Straelen eigenlijk wel links laten liggen? Het is wel het punt waar ik de route uit het boekje weer op kan pakken. Ik ga het wel zien, het eerste stukje op de lokale aanwijzingen, dan een stukje maps.me…..en dan….gaat het mis.

Ik heb weer een uitdaging. Hoge nood. Maar waar ga ik plassen als er alleen maar boerderijen in de buurt zijn waar niemand thuis lijkt te zijn. Wanhopig word ik ervan. Ik kan gewoon niet meer helder denken als ik hoge nood heb. Ik maar hopen dat ik iemand zie, maar ze zijn hier allemaal verdwenen. In de verte zie ik wat reuring. Als ik dichterbij komt blijkt het een slagerswinkel te zijn. Ook best. Ik stap naar binnen en vraag of ik van het toilet gebruik mag maken. Ik word van top tot teen bekeken. De dame in kwestie maakt mij duidelijk dat ik hier even moet wachten. Via de andere kant neemt ze me mee naar een soort van zalencentrum waar ik van het toilet gebruik kan maken. Wat een opluchting. Ik kan weer helder denken.

Via een omweg kom ik alsnog in Straelen, want met het denken zat het nog niet helemaal juist. Ik liep de verkeerde kant uit bij het winkeltje vandaan. Ach ja…..er zijn gelukkig meer wegen die naar Straelen gaan. Bij het Pfarrburo scoor ik eindelijk weer eens een stempel voor mijn pelgrimspaspoort. Mooi gesprek gevoerd met de dienstdoende medewerker. Ze had helaas nog een afspraak die vlak achter mij binnenkwam. Helaas hier geen tijd voor koffie. In het centrum van Straelen genoeg restaurantjes. Daarna op weg naar de grens. Onderweg hoorde ik al van het café Jacobs bij de grens. De soep schijnt er fantastisch te zijn. Ik verheug me er nu al op.

De lange voettocht naar Café Jacobs was pittig. Veel verharde lange rechte wegen. Eindelijk zie ik in de verte het uithangbord. Als ik erbij sta blijkt het café gesloten. Pfff…..da’s balen. Geen soep dus. Wel een enorm groot leeg terras. Ik bedenk wat ik nog in mijn tas heb en besluit in een windstil hoekje dan maar mijn eigen spulletjes soldaat te maken. Ik heb nog een appel, een broodje, en wat dadels. Tja…..toch dat soepje…mis ik wel hoor.

Mijn laatste voetstapjes op Duitse bodem. Ik stap vrolijk verder na mijn lunch en kom na zo’n 75 meter aan de andere kant van de ‘grens’ langs een Pannenkoekrestaurant. Ik passeer hier de grens, maar meer dan een omhoogstaande rood-witte paal is het niet. Het bos, de huizen en het plaveisel zien er anders uit. Daaraan is het duidelijk te herkennen. Nederlands grondgebied. Kan niet missen. En waar valt mijn oog op? Op het bord bij het Pannenkoeken huis staat in koeienletters ‘Aspergesoep’…….Toch mijn soepje vandaag. Bijna op een drafje ga ik naar binnen, ik ben flink afgekoeld op het terras van net. Opwarmen, soepje eten, gewoon omdat het kan.
Wel vreemd om nu ineens weer Nederlands om me heen te horen. 5 km terug was alles nog in het Duits. Even omschakelen.

Na de soep vervolg ik mijn route richting de Venkoelen. Een uitgestrekt, ruig natuurgebied. Het is er rustig, de vogeltjes laten hun mooiste deuntjes horen. Wat is het toch dat mij het gevoel geeft niet vooruit te komen vandaag? Ik weet het niet. Bij een bankje besluit ik, ondanks mijn eerdere lange pauze, maar gewoon weer te gaan rusten. Ik heb gewoon even nergens zin in. Niet in lopen, niet in eten, ik ga zitten en sluit mijn ogen. Nee….niet mijn ogen sluiten. Kijk nu eens om je heen……ik zit met mijn rug tegen de picknickbank, links van mij zie ik een vennetje, rechts een slagboom en een bordje ‘welkom in de Maasduinen’, 2 rode en een geel paaltje.

Mijn oren horen merels, koolmezen, pimpelmezen, kraaien, ganzen, de koekoek, kwikstaartjes, mijn ogen zien alles voorbij vliegen. Een kleine pimpelmees gaat recht voor me op een dikke paal van de padafscheiding zitten. Hij hipt wat op en neer en lijkt te roepen, hé, jij daar op dat bankje, ja jij…..zie je mij? Hij fluit er vrolijk op los, wacht af en toe even om er zeker van te zijn dat ik nog zijn aandacht heb en flierefluit dan weer vrolijk verder. Hij springt een takje omhoog, dit hele ritueel herhaalt zich een aantal keer. Gefascineerd blijf ik zijn capriolen volgen. Hé, je let toch wel op hé? Ik zit nu heel hoog in de boom! Ik kan het helemaal zelf. Heb je dat goed gezien?

Ineens komt er vanaf een andere kant een heleboel lawaai uit de dennenbomen. 2 duiven zijn het duidelijk niet met elkaar eens. Een hoop geschreeuw en verengewapper teisteren mijn oren. Wat is daar aan de hand? Dit is duidelijk geen koffieautomaten praat tussen die twee. Wat een gedoe! Als ik weer terug kijk naar mijn pimpelmeesje is de vogel gevlogen. Nou zeg!….ja dat heb je ervan als je afgeleid wordt.

De duiven hebben hun onenigheidje uitgepraat want ook daar is de rust weergekeerd. Boven mij hoor ik, kras kras kras kras……Een dikke kraai zit zich ertegenaan te bemoeien in de boom. Ik zit lekker hoog in de boom, je kunt me toch niet pakken lijkt ie te zeggen.

Even later is het weer een kabaal van jewelste. Gak, gak, gakkerdegak, gakgak, gaaaaak, gakgak, gakkerdegakkerdegak, een hele koppel ganzen vliegt over, er is veel overleg tussen alle maatjes die op weg zijn naar nergens heen.

Wat heerlijk om hier toeschouwer te mogen zijn in deze prachtige wereld. Ik zie, ik hoor, ik voel, ik beleef en hoef en kan er niks mee.
Terwijl ik dit zo zit te overpeinzen komen er nog twee ganzen terug vliegen. Gakkend en wel trekken ze toch weer mijn aandacht. Het lijkt alsof ze willen zeggen; Hé suffie, je denkt dat je niks hoeft en niks kan met alles wat wij hier allemaal aan je duidelijk willen maken, maar denk eens even goed na………..je weet wel beter!

Ja vriendjes gans, jullie hebben helemaal gelijk. Eigenlijk deden alle vogeltjes wat er al maanden om mij heen gebeurt. Iedereen wil aandacht, en ik loop steeds overal achteraan te rennen om die aandacht te beantwoorden. Nu……nu bleef ik zitten, luisterde, dacht na, en liet ieder lekker zijn / haar gangetje gaan. Ik bemoeide me er niet mee en alles ging toch vrolijk verder, de natuur ging gewoon zijn gangetje…….Mmm…….mooi om dit inzicht ook in het dagelijks leven toe te passen. Gepaste afstand nemen en me niet direct in het gekrakeel willen mengen. Ze kunnen het allemaal best zelf.
Genieten van wat er op je pad komt, loslaten, en niet teveel willen controleren. Vaak lost het zich toch vanzelf wel op.
Mooie gedachten.

En wat een rust ineens…….de vogels lijken ineens allemaal gevlogen nu ik zo in mijn overpeinzingen zit. Wat is de natuur toch een wonderlijk iets. Ik voelde me hier echt helemaal één met de natuur. Wat een intense beleving.

Als ik weer op pad ben lijkt het alsof ik ineens een stuk lichter loop. Ik geniet van het mooie pad langs de Venkoelen. Verwonder me nog een poosje over de vele vogels die daar fourageren, allerlei soorten zwemmen gemoedelijk in hun eigen stukje van de Venkoelen. Heel harmonieus ziet dit eruit. Geen gekibbel, geen gekrakeel, serene rust heerst er in dit ven.

Met de route naar mijn logeeradres in de hand vind ik mijn weg in Venlo. Het is een eindje buiten het centrum. Mijn gastvrouw blijkt een gezellige prater. Een aantal kopjes thee en een hoop gezelligheid verder, mag ik haar fiets lenen om naar het restaurant te gaan. Ik ben blij dat ik nu even kan fietsen. Tenminste…..dat dacht ik….hihi….de fiets was een ietsiepietsie te groot voor mij. Toch heb ik dapper doortrappend het restaurant bereikt en heb ik me laten verrassen wat betreft het eten. Volgens mijn gastvrouw zou de Zwarte Kip prima te eten zijn. Het bleken stukjes kipfilet in een soort marinade te zijn waardoor ze een donkere kleur krijgen. Het smaakte inderdaad voortreffelijk.

Terug op mijn logeeradres nog gezellig met mijn gastgevers zitten kletsen, tot mijn en hun stomme verbazing blijken ze mijn oude lagere schoolvriendinnetje te kennen. Best grappig om zo ver van huis te zijn en dan bij vreemde mensen ineens een link te hebben naar één persoon die we beiden kennen. De camino heeft af en toe best grappige verrassingen. Zo zie je maar weer dat wandelen en zingen, want dat was de link naar mijn schoolmaatje, verbroederd.

Moe, voldaan, en met een gelukzalig gevoel ben ik mijn bed in gedoken. Wat was het een bijzondere dag vandaag.