2017 0501 St. Jacobspad Millingen - Kranenburg

Achter me in de bus roepen een paar dames tegen elkaar; Ja, ja, kom, hier dit is het gemeentehuis, ja, nu, snel hier moeten we eruit! Kom, kom nou snel…..nou ja, laat dat snel maar weg dacht ik, want er moest nog een ov kaart opgevist worden om te kunnen uitchecken. Het duurde even. Nog 3 haltes te gaan zag ik. Mijn ov check thuis leerde me mee te rijden tot het eindpunt.

3 haltes verder schiet de bus in de ankers. Steekt achteruit naar de halte en stopt. Als enige passagier word ik toch echt geacht uit te stappen. Het bord einde Millingen aan de Rijn staat op een paar meter van mij vandaan. Oké, ineens gaat er een lichtje branden. Had ik misschien toch ook niet bij het gemeentehuis eruit gemoeten? Hoe kan het nu dat ik gemist heb dat we Millingen aan de Rijn zijn ingereden? Heb ik teveel naar de gesprekken in de bus zitten luisteren? Ben ik gewoon in gedachten verzonken de weg kwijt geraakt?

Lekker begin van mijn Pelgrimstocht. Ik ga eerst een foto maken van het ‘einde Millingen aan de Rijn’ bord. Als ik beter in mijn wandelboekje kijk zit er niks anders op dan 3 haltes terug te lopen tot aan het gemeentehuis. Tja, inderdaad daar waar de ‘snel snel snel’ dames de bus uitgingen. Maar als ik daar dan toch ben, dan wil ik ook graag nog een bezoekje aan de kerk brengen en misschien wel mijn eerste stempel scoren. Er is een uitvaart bezig in de kerk. Vind het ongepast om daar in mijn wandelkloffie en rugzak bij aan te sluiten. Wel breng ik een bezoekje aan de naastgelegen Mariakapel. Maar nu? Ik zie het bord ‘pontje’ da’s mooi, dat betekent dat ik dan in elk geval richting de Rijn ga. Bij de kerk zag ik wel een Pelgrimsmarkering maar echt veel verder ben ik daar niet mee gekomen. Ineens waren die weer verdwenen. Of was ik er misschien nog steeds niet bij? Heb ik gewoon niet goed opgelet. Het restaurant bij de Rijn is een mooie plek om mijn eerste cappuccino van vandaag te nuttigen. Ik heb mooi uitzicht over de Rijn. Ben onmiddellijk weer in dromenland. Gaat lekker vandaag. Op het havenhoofd aan de andere kant van de Rijn heb ik, jaren geleden tijdens Pieterpad weekenden, staan zingen in de stromende regen. We moesten daar wachten tot de pontbaas ons zou zien om zijn bootje naar de overkant te varen en ons op te halen. Het regende toen pijpenstelen. Het is nu al niet veel anders, behalve dan dat ik nu een dak boven mijn hoofd heb en lekker aan de koffie zit. Het zingen laat ik ook maar even.

De oude baas naast mij is nieuwsgiering welke wandeling ik aan het doen ben. Ik vertel hem dat ik zojuist gestart ben met het St. Jacobspad. Oh? St. Jacobspad? Is dat hier? Ik beaamde het en gaf hem mijn gidsje en pelgrimspas. Vol belangstelling zat hij het te bekijken. Meteen voorzag hij me van allerlei adviezen. Hoe over, langs en bij de dijk te lopen, waar uit te kijken, en vooral te genieten.

Nadat ik mijn eerste stempel gevraagd heb, de tas weer op mijn rug heb gehesen en gedag gezegd ben ik de dijk opgelopen. De regen is overgegaan in een beetje gemiezer. Het valt reuze mee, te weinig om de poncho voor uit de tas te halen in elk geval. Voetje voor voetje stap ik de km-ters weg op mijn waterafstotende 5-fingers. Tot nu toe houden ze zich best. De straat is kletsnat. Mijn voeten blijven nog droog. De boterbloemen en een soort gipskruid maken dat het er langs de dijk toch best zonnig uit ziet. De zang herinnering van het Pieterpad maakt dat ik hier spontaan weer zangkriebels heb. Er is geen kip te zien dus ik leef me helemaal uit op het Hosanna hee sanna, sanna, sanna ho van je hosanna hee sanna, Jezus maak mij vrij, Jezus zwaai naar mij sanna hee, sanna ho, superster. De tekst van mijn auditie lied zit er nog lekker in. Blijkbaar valt mijn gezang in de smaak want ik krijg spontaan twee toehoorders. Twee zwaluwen buitelen in de lucht als ik mijn vrolijke wijsje zing. Ze vliegen op een paar meter bij mij vandaan en blijven in de buurt zolang ik zing. Als ik even stop met zingen verdwijnen ze. Maar wanneer ik enkele meters verder weer ga zingen komen ze weer terug. Wat bijzonder. Ongemerkt heb ik zo een heel stuk dijk gelopen. Dit voelde zo lekker.

In Zyfflich is het restaurant voor een volgende stempel helaas gesloten. De Jacobspadmarkeringen houden hier op, de markeringen van de X7 nemen het over zo lees ik in mijn gids. Die kan ik nu verder volgen. Op het bankje op het pleintje eet ik mijn lunch en kijk ondertussen of ik het X7 teken spot. Ja hoor. Op de regenpijp van het gesloten restaurant zit de sticker. Mooi hoef ik daar verder niet moeilijk over te doen. Na de lunch volg ik de zwart witte stickers en ben na een tijdje in Niel. Niel? Uh? Staat dat op mijn kaart? Ik moest toch naar Wyler? Millingen linksaf. De x7 linksaf, Kranenburg is rechtsaf. Ik snap er geen sikkepit meer van. Wyler ligt volgens de wegwijsborden achter mij. Daar waar ik vandaan kom? O nee toch? Zou ik? heb ik? ben ik? gewoon de verkeerde kant op de X7 gaan volgen? Op aanraden van een goede vriend heb ik maps.me op mijn telefoon gezet. Maar eens kijken of maps.me me uitsluitsel kan geven. De techniek en ik willen vandaag nog geen vrede sluiten.

Hallo, dromer, wordt eens wakker zeg ik tegen mezelf. Je bent aan de wandel….even landen in het hier en nu is misschien wel handig. Wat ga je nu doen? Ik heb inmiddels flink wat uren erop zitten en weet dat er in Kranenburg een bedje voor me klaarstaat. Dus…..even geen X7, geen St. Jacobus markeringen maar mijn gezonde verstand dat zegt…..laat die route los, laat de techniek los, volg nu die borden ‘Kranenburg’ maar dan kom je er vanzelf. Stap voor stap langs hele mooie stukjes ben ik zo in Kranenburg gekomen waar ik zo de route weer opliep. In de Petrus en Paulus Stiftskerk scoor ik mijn 2e stempel vandaag. Ik geniet van de rust, de mooie beelden, en de sfeer in de kerk.

In een restaurantje drink ik een chocomel en ga daarna op zoek naar mijn logeeradres. Dat blijkt iets buiten het centrum te liggen. Heel de weg erheen ligt opengebroken, het is laveren tussen de grote graafmachines en puinhopen door. Links van de weg is 1 rijstrook beschikbaar voor het gemotoriseerde verkeer, de wandelaars en fietsers moeten eigenlijk een heel stuk omlopen / rijden. Maar och…..er wordt nu toch niet gewerkt, een klein beetje burgerlijke ongehoorzaamheid en goed uitkijken dan kan het best. Daar ga ik niet helemaal voor omlopen. Ik heb genoeg km-ters gemaakt vandaag.

Ik word vriendelijk onthaalt bij mij gastgezin. Koffie en een luisterend oor. Heerlijk, mijn verhaal kwijt te kunnen en de verhalen van mijn gastgezin aan te horen. Na de kennismaking krijg ik mijn kamer te zien en kan ik me opfrissen voor ik naar een restaurant ga.

Wat was het een geweldige 1e wandeldag op het Jacobspad.
Ik heb genoten van de oude herinneringen, de nieuwe ervaringen, het zingen, de volgzwaluwen, de vele weidevogels, de ooievaars in de weilanden, de schaapjes langs de dijk, het mislopen en weer terug komen op de route, de uitzichten en de inzichten.
Vermoeid maar zeer tevreden val ik in een diepe slaap.
Op naar dromenland, op naar morgen. Hosanna, hee sanna, sanna, sanna………

Weltrusten.