2017 0504 St. Jacobsroute Kevelaer - Pont

8.40 uur sta ik weer bij de Genade Kapel. Goed geslapen in het Priesterhuis. Ook het ontbijt was prima. Ik kan er voorlopig weer even tegen. Maar wat is het dan toch dat maakt dat ik gewoon geen begin kan vinden vandaag? Ik loop als een kip zonder kop rond. Van de Genade Kapel naar de kaarsenkapel, steek nog een kaarsje op, en zie ineens een misrooster hangen. Hé, om 9 uur een mis in de sacramentskapel. Maar waar is die?
Ik zie wel een gang waar boven sacramentskapel staat maar de deur aan het eind van die gang lijkt hermetisch gesloten.

Zou de ingang dan daar zijn waar de deur openstaat? Ik ga kijken en kom in nog een andere kerk terecht. Het is duidelijk dat hier zo geen mis is. Maar waar dan wel? Ik loop weer naar buiten en sta op het pleintje. Vanaf het grote plein komt een non aanlopen en die gaat het gangetje in naar die deur waarvan ik dacht die is dicht, dus….ik verwacht dat ze het trapje zo af komt en dan kan ik haar mooi even vragen waar of ik zijn moet. Maar nee…..ze komt het trapje niet af, ze verdwijnt! Ik stiefel erachteraan en probeer of ik de deur kan openen. En ja hoor, hij is gewoon open! Laat ik nu al die jaren gedacht hebben dat die deur niet toegankelijk was. In het portaaltje naar de andere deur staat dat er in de sacramentskapel absolute stilte heerst. Alleen toegankelijk voor wie er wil bidden. Ik sluip naar binnen en doe voorzichtig mijn rugzak af. Zet heel voorzichtig mijn tas neer en dan…..klengggggg…..klapt mijn St. Jacobsschelp tegen de houten bank. Tja,…….dat was niet zo zachtjes….ach Jacobus liet even horen dat ie er ook bij wilde zijn denk ik. Ik neem plaats en doe mijn best verder stil te zijn.

Klokslag 9 uur staat de priester op en begint de viering. Een mooie stille ingetogen mis, in een klein intiem kapelletje. Er zaten 17 mensen in de kerk. Er werden 2 liedjes gezongen die iedereen kon meezingen. Dit was wel een heel mooi begin van deze wandeldag. Ik loop hierna nog even de basiliek in . Die is nu verlaten en heel stil er hangt een sfeertje van serene rust. Dat is de eerste zaterdag van oktober wel anders als we daar met de Arnhemse Broederschap en het koor onze jaarlijkse bedevaart hebben.

Het duurt vanmorgen erg lang voor ik moed verzameld heb om op pad te gaan. Op de een of andere manier kan ik niet echt lekker op gang komen. De 4e wandeldag en niet vooruit te branden. Was dat vorig jaar in Spanje ook niet zo, zit ik me te bedenken? Ach het doet er ook niet toe. Ik ben in het hier en nu en mijn doel voor vandaag is naar Pont te lopen.

Bij de plaatselijke super sla ik nog wat dadels, broodjes en een yoghurtje in, samen met de appels, noten, rijstwafels, en notenreepjes genoeg om de dag op door te komen.

Het is bankjesdag vandaag, ik loop van bankje naar bankje. Het vele asfalt wat ik te trotseren heb en de eindeloze rechte wegen maken het zwaar lopen. Ik loop langs onafzienbare rijen met jonge aanplant, heideplantjes, bergthee, sedums zo ver het oog reikt. Alles staat in potjes op antiwortel doek en futuristische beregeningsmachines zorgen voor het groeizame vocht.

Als ik weer eens op een bankje plof en mijn route bestudeer zie ik dat ik vanaf hier de route kan afkorten. 3,5 km korter zegt de beschrijving. Maar de weg is nu niet bepaald aanlokkelijk. Fietspad langs drukke autoweg. No way, dan toch maar die 3,5 km extra naar Lüllingen, de afkorting lijkt me niks. Ik hoop op een stempel voor mijn pelgrimspaspoort in Lüllingen, maar mooi niet, net als in Twisteden niks te zien of te vinden waar ik een stempel zou kunnen bemachtigen.

Ineens zie ik een haas aan de zijkant van een aspergeveld zitten. Ik pak snel mijn fototoestel en probeer hem te ‘vangen’. Mooi niet, de haas is me te slim af. Hij springt gauw tussen de geulen. Er staat een bankje vlakbij en ik blijf met mijn toestel op scherp klaar zitten. Ja hoor, daar is de haas weer, hij kijkt ziet mij en hoeps, gauw weer in de geul. Weer te laat. Ik kijken waar of ie heen ging maar mooi dat ie zijn oren plat legde en zich pas een heel stuk verderop weer op z’n heuvel waagde. Weer te laat voor een foto. Mooi spelletje dat haasje over…..
Zijn vriendjes aan de andere kant in het grasveld hadden de kunst van het verstoppen minder goed onder de knie. Daar bleef ik de oortjes een hele tijd in het gras nog zien. Maar te ver weg voor een mooie scherpe foto.
Jammer, geen stempels voor in mijn paspoort en geen haasjes op de foto.

In Lüllingen eet ik bij de plaatselijke bakker een broodje gezond en drink ik een bak koffie. Heerlijk, weer even zitten en uitrusten. Daarna gaat het ook meteen weer mis. Ik volg domweg het bord Walbeck nadat ik de kerk van de buitenkant bekeken heb en let niet op de markeringen. Als ze ineens wel heel lang wegblijven denk ik….terug? Nee, dat toch maar niet. Doorlopen en bij de volgende kruising maar eens even kijken of ik iets bekends zie. Ja warempel daar zijn de markeringen weer. Maar? Moet ik nu links of rechtsaf? Dat verteld het verhaal dan weer niet. In mijn gidsje word ik er ook niet echt wijzer van. Mijn gevoel zegt dat ik toch de verkeerde kant op aan het lopen ben dus ik ga terug naar de drukke weg en ga op Walbeck aan. Als ik de kerk van Walbeck zie en een rustpunt met bankjes denk ik, even zitten en rustig nadenken. Hoe voel ik mij? Hoe ver is het nog naar mijn slaapadres. In mijn hoofd zit de route die ik van Walbeck naar Pont mag lopen. Dat is toch behoorlijk langs een drukke weg.

Maps.me help is even? Ik veeg over het scherm van mijn telefoon en hoop dat ik de juiste commando’s in heb gegeven. Het is net een soort van fruitmachine. Ik druk op wat toetsjes, dan gaat ie nadenken en ratel ratel…..ineens verschijnt er een route naar mijn slaapadres. Mmm…dat ziet er nog niet eens zo slecht uit. Mooie landweggetjes zo te zien en voorlopig geen verharde wegen. Altijd goed. Ik besluit op de techniek te vertrouwen vandaag. Nog 3,3 km zegt ie, nou dat is met mijn huidige tempo nog zeker 1,5 uur. Voetje voor voetje, van bankje naar bankje, vest aan, vest uit, foto hier, foto daar, slokje drinken, noten reepje. De vaart is er behoorlijk uit.

Eindelijk, eindelijk ben ik dan in Pont. Een hartelijke ontvangst met koffie en een rijkelijk versierde muffin en vooral een luisterend oor. Wat een luxe. We hebben een hele poos gezellig over en weer zitten kletsen. Tot mijn gastvrouw echt weg moest. Ze had zelf een etentje die avond. Ze gaf me de sleutel zodat ik kon gaan en terug komen wanneer ik wilde. De route naar het restaurant vertelde ze nog even en weg was ze.

Eerst maar eens douchen. Ik pak mijn rugzak uit en denk……uh…..wat ruik ik? Mijn neus is niet heel geweldig. Maar dit ruikt echt niet als een stinkende Pelgrimsrugzak. Wat is hier gebeurt? Voorzichtig pak ik één voor één mijn spulletjes eruit. Voor alle zekerheid doe ik dat maar meteen in de douche. O nee……..mijn kleine ieniemienie flesje shampoo is leeg gelopen? Heb ik gisteren de dop er niet goed opgedraaid? Oeps…….
Gelukkig pak ik altijd alles in in plastic zakjes, ja van die lekkere kraakdingen, maar ik ben nu toch in mijn uppie, dus da’s geen ramp. Ze zijn nu een zegen. De inhoud is nog droog. De tasjes dompel ik onder in de wasbak in de douche en hang ik te drogen in de douche. De vloer van de badkamer dep ik met papier om de ergste glibber weg te krijgen, nog een vochtige doek erachter aan en het leed is weer geleden. Tjonge…..ik had al zoveel puf vandaag, dit kon er ook nog wel bij. Mijn tas ruikt voorlopig fris en fruitig.
Mijn haren hebben de rest van de week pech.

In het nabijgelegen restaurant doe ik mij tegoed aan een heerlijke gebakken forel met gebakken aardappeltjes en een kleine salade. Prima pelgrimsmenu.
Voldaan en moe stap ik later op de avond mijn bed in. Het was een lange vermoeiende wandeldag. Eentje met prachtige gedenkwaardige momenten in Kevelaer. Met super veel vergezichten onderweg, eindeloze rijen plantenpotjes in de velden, en heel veel bankjes.

Een groot stuk van de oorspronkelijke St. Jacobsroute gelopen, maar toch ook een heel stuk gewoon mijn neus achterna gegaan en toch……is alles goed gekomen. Loslaten is een kunst. Wat een heerlijk inzicht.

Met deze mooie gedachten val ik in slaap. Dromen over wat was en stiekem al weer een beetje dromen over wat komt.

Weltrustenwandelgroetjes.

Anita