2017 0503 St. Jacobspad Pfalzdorf - Kevelaer

23 km

Na een heerlijk rustige nacht zit ik aan een ontbijt waar je U tegen zegt. Wauw…..een plaatje, 2 harde belegde broodjes, 1 platte geroosterde zoete aardappelschijf met iets van zoete smurrie erop, iets met banaan, kokos en walnoten, een glas havermoutmelk, en een restje perensap van gisteravond. Zo….daar kan een pelgrim voorlopig op voort.

Het was zoveel dat ik nog wat in een zakje heb gedaan voor onderweg. Prima lunch. Na het ontbijt mijn tas verder ingepakt en de sleutel bij Frauke Holle gaan brengen. Daar nog even aan de koffie en de klets geweest. Zo leuk zitten kletsen. Haar plannen met het kleine huisje en de tuin met de gelukkige bomen. Zo mooi om te zien en te horen dat mensen die echt willen in staat zijn hun droom waar te maken. Het is ook zo lief dat Frauke Holle iedereen wil laten meegenieten van al het moois waarmee ze zelf omringd is. Geweldig. Een plek vol passie, inspiratie, rust en bezinning.

Na nog een video momentje op mijn 5-fingershoes was het tijd om op pad te gaan. Maps.me en ik zijn maatjes aan het worden en ik neem de gok om vandaag het eerste stuk naar de route toe volledig op maps.me te vertrouwen. Als ik terug ga lopen naar daar waar ik er gisteren ben afgehaakt dan loop ik er vandaag veel en veel te veel. Ik merk dat ik nu ik echt alleen loop een tempo heb van erg weinig. Ik kijk, zing, dwaal af met mijn gedachten, rust uit op bankjes, lees in mijn gidsje, geniet van de vogelgeluiden, maak foto’s en schiet vooral niet erg op. Het vele asfalt lopen is zwaar. De wegen zijn recht tot recht aan en mijn hoofd is bomvol gedachten. Het al 3x alleen eten valt me zwaar. Hoewel ik gisteravond heerlijk heb zitten genieten van de bank met alle dierenkoppen tijdens het eten, ervaarde ik het alleen eten als minder leuk. Ben ik dan toch met andere verwachtingen weggegaan? Ben ik minder blanco weg gestapt thuis dan ik zelf eigenlijk dacht? Heb ik dan toch gedacht dat ik meer contact zou hebben met de vrienden op de fiets mensen? Komt het omdat ik aangeef het Jacobspad te lopen en zien ze mij dan als iemand die liever alleen wil zijn? Is het echt zoveel anders dan anders? Of is mijn gevoel gewoon anders? Oh…wat kan een mens toch lopen dubben onderweg. Wat zou het fijn zijn als ik bij mezelf nu een aan / uit knopje zou hebben. Ik spreek mezelf streng toe en zeg……ophouden met dat geneuzel, geniet van je wandeling en hou op met dat gepieker.

Meteen dient zich een volgende uitdaging aan. Een volle blaas……ja wat moet ik daar nu weer mee. Ik loop in een gebied dat redelijk dun bevolkt en niet heel toegankelijk lijkt. Nergens een levend wezen te bekennen, maar een plekje om me even af te zonderen is er ook niet. De boerderijen staan mij dan toch echt teveel op zichtafstand en er rijden flink was auto’s langs mij heen. Tja……

Dan ineens doemt er een soort van tuinderij op. Er lijkt een soort van winkeltje bij te horen. Bellen voor bediening staat er. De deur staat gastvrij open. Als ik binnen kijk zie ik druiven, appels en ander fruit. Dat is mooi, dat had ik voor vandaag nog niet. Ik druk op de bel, er komt een man aan gelopen en ik vraag hem druiven, appels en een banaan. Als ik afgerekend heb maak ik nog een praatje, de man vraagt waar ik vandaan kom, en waar ik heen ga vandaag. En dan….durf ik het toch te vragen. Zou ik misschien gebruik mogen maken van uw toilet? Ja hoor, geen probleem, loop maar even mee.
Ik word een kantoortje in geduwd bijna, de vrouw die daar zit te bellen krijgt te horen dat ik pelgrim ben en even naar de wc wil. Ik bedank de vrouw vriendelijk als ik mijn rugzak weer ophijs en het pand verlaat. Ze zit nog steeds te bellen. De man is in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik vervolg mijn weg en bedenk dat het toch eigenlijk best mee valt om uit mijn comfortzone te stappen. Want dat was het wel zeg. Hulp vragen, ik blijf het zo lastig vinden. Hulp geven vind ik een stuk makkelijker.
Toch een klein beetje een overwinning op mezelf dat ik deze vraag heb durven stellen.

Grappig om onderweg zo meer en meer van mezelf te leren. Ik ga nieuwe uitdagingen aan, stap soms letterlijk een grens over. Maar merk ook dat ik mijn grenzen weet te bewaken. Niet de km-ters maken die de route eigenlijk aangeeft, maar de route zo aanpassen dat het fysiek vol te houden is.
Vertrouwen op de techniek en luisteren naar mijn lijf. Voldoende rust nemen en niet alleen maar blijven doorgaan.

Ik ben zo’n 1,5 uur onderweg als eindelijk de eerste markering van het Jacobspad op een paal geplakt zit. Eindelijk, nu kan ik verder langs het riviertje de Niers blijven lopen tot in Kevelaer. Tenminste zo lijkt het in mijn boekje. In werkelijkheid is de Niers soms helemaal niet meer te zien. Dan zit er zoveel groen tussen het pad en het water dat het water gewoon verdwenen is. Als er ineens een soort van schuilhut opdoemt weet ik het helemaal niet meer? Schuilhut? Staat niet in mijn gidsje, toch loop ik netjes volgens de markeringen.

Als ik de schuilhut genaderd ben blijkt het een soort van gedenkhuisje te zijn. Ooit, lang geleden was hier een halte van het Duitse Lijntje. Goh….het Duitse Lijntje. De trein van Boxtel naar Wesel…jemig daar liggen heel wat voetstapjes van mij tussen Schijndel en Mariaheide. Het stuk Boxtel – Wesel blijkt maar een klein stukje van een veel groter geheel. De hele lijn was van Vlissingen naar St. Petersburg. Vol belangstelling lees ik de borden die in het gedenkhuisje hangen. Er komt een man aanlopen die veel over deze treinverbinding weet en vol enthousiasme aan het vertellen is hierover.
De Nederlanders hebben alles weggehaald. Alle spoorhuisjes zijn weg of dusdanig aangepast dat ze niet meer te herkennen zijn. Hier in Duitsland zijn we veel zuiniger, voor wie het weet die kan nog zien dat het de oude spoorhuisjes zijn. Hij was bezig een fietstocht uit te zetten om langs allerlei historische plekjes van deze lijn te gaan fietsen. Ik had een superleuk gesprek met deze man.
En als ik weer op pad ben denk ik…..Vlissingen – St. Petersburg. Een soort van Peking Expres van de lage landen. Leuk….een nieuw programma……Ik doe mee. Mijn creatieve brein is op dreef.

Na zoveel gezelligheid is het lastig de aandacht weer bij het St. Jacobspad te houden en meteen ben ik van het padje af. Net als bij het voetbal, als er een doelpunt gevallen is gaat het vaak daarna mis omdat er een stelletje spelers niet op lopen te letten. Nou zo was het bij mij ook. Naar het restaurant, doodlopende weg? Nee, daar ga ik niet in. Een kilometer of wat verder dacht ik, het duurt wel erg lang voor ik weer een markering zie. Toch maps.me maar raadplegen. Ja duh….had toch de weg naar het restaurant moeten hebben. Maar mooi dat ik niet ga teruglopen, ik verzin wel iets anders. Er zijn vast meer wegen die naar Kevelaer gaan.

Als eerste plaats kom ik door Weeze. Ik probeer er een stempel voor mijn pelgrimspaspoort te bemachtigen. In de kerk kan ik niks vinden. En de zusters Franciscanessen geven niet thuis. Jammer.
Dan maar weer terug naar de brug over de Niers en het pad volgen. De temperatuur is voor het eerst deze week dusdanig dat ik mijn warme 5-fingers ga wisselen voor mijn zomerversie waar ik lekker met de blote voeten in kan. Dat loopt zo lekker. Het pad langs de Niers is half verhard, de ideale ondergrond.

De laatste km-ters gaan helaas weer over op een asfalt pad daar heb ik het zwaar, gelukkig staan er heel wat bankjes die mij een kort pauze momentje bezorgen. Heb het gevoel niet echt vooruit te komen. De basiliek van Kevelaer blijft redelijk in het zicht, maar wil niet echt groter worden.
Na nog een flinke omzwerving bereik ik om 16.45 u het Priesterhuis.

De kamer die de dames voor mijn in gedachten hadden blijkt ineens vergeven te zijn. Er wordt druk heen en weer gebeld, lades opengetrokken, schema’s bekeken, computer geraadpleegd en uiteindelijk, na de excuses voor het oponthoud, krijg ik de sleutel voor mijn kamer. Tot mijn grote verbazing heet mijn kamer ‘Roermond’. Dit kan toch geen toeval zijn? Mijn voorgenomen wandeling eindigt namelijk in Roermond. Hoe bijzonder voelt dit?
Van het kleine huisje bij de gelukkige bomentuin nu in een kamertje van zo’n 10 m2.
Groter kan de tegenstelling bijna niet zijn. Maar ook hier voel ik me meteen thuis. Ik duik onder de douche en zorg dat ik fris en fruitig een uurtje later de grote speisezaal kan bezoeken voor het diner.

Zo leuk om hier nu als pelgrim te zijn. Jarenlang ben ik hier geweest met de Arnhemse Broederschap voor de jaarlijkse bedevaart. Het is nu een stuk rustiger dan toen in de grote zaal. Er zijn vandaag maar weinig pelgrims. Een paar handjes vol. Het diner is bijzonder. Brood, vleeswaren, schaaltje met haring in slagroom, roggenbrood, schaaltje fruit, brie, kaas en een pot thee stonden allemaal op tafel, en er werd nog een schaaltje gebakken aardappeltjes gebracht. Aparte combinatie. Na een dag wandelen smaakt alles goed. Na het eten terug naar mijn kamer en mijn reisverslag zitten uitwerken.

Daarna was de pap echt helemaal op. Ik had niet eens de puf meer om nog op onderzoek uit te gaan. Naar buiten te gaan om hier en daar nog wat te kijken. Het is mooi geweest, ik ga mijn tandenpoetsen en naar bed.

Zou het een lange, rustige, nacht in het priesterhuis worden, in kamer Roermond?
Er is genoeg om mooie dromen over te dromen.

Weltrusten.