2017 0306 Noaberpad 'S Heerenberg - Emmerich

23 km

Goedemorgen maandag. Prima geslapen, mijn lijf voelt goed. De heerlijke maaltijd van gisteren en het superontbijt van vanmorgen maken dat ik er vandaag weer helemaal tegen kan. Mijn hoofd vind het maar wat bijzonder dat ik op zomaar een maandag aan de wandel mag. Na een heerlijk ontbijt en mooie gesprekken met mijn oude buurtjes is het tijd om te vertrekken. Best lastig afscheid nemen als het zo gezellig is. Nanda en Peter super bedankt voor jullie gastvrije onthaal. Het was geweldig.

St. Clara is er vandaag nog niet helemaal wakker. Het miezert een klein beetje, te weinig voor de poncho in elk geval. Ik vind mijn weg door het kruiswegpark, ga door het stadje heen naar Huis Bergh. Mijn gidsje vermeld dat het Nederlands grootse en wellicht best onderhouden burcht is. De geschiedenis gaat terug tot de 13e eeuw. Van de 14e tot de 17e eeuw is er nog flink wat bijgebouwd.
Het is nog veel te vroeg om Huis Bergh met een bezoekje te vereren. Mijn tocht voor vandaag gaat verder over de wal die om Huis Bergh heen ligt. Door de kasteeltuinen loop ik naar het buitengebied van Stokkum. In deze tuinen loopt af en toe een wandelaar diep in zijn kraag gedoken, met een al even hoog in zijn schouders lopend hondje erachteraan. Is het weer echt zo slecht? Als ik deze mensen en dieren zie zou ik het bijna geloven.
Ik ervaar het niet zo. Het is heerlijk wandelweer, door de hoge luchtvochtigheid krijgt mijn omgeving juist iets mooi mystieks. Net niet helemaal helder, sprookjesachtig mooi, en door het stevig doorstappen blijf ik lekker warm. Ik geniet. Voel me een bevoorrecht mens dat ik hier zijn mag.

In Stokkum is weinig te beleven. Er loopt 1 meneer met een hondje. We lopen een klein stukje met elkaar op. Even later komt Hoch Elten in zicht. Bekend terrein. Het Pieterpad, het begin van mijn wandelliefde, loopt hier een stukje samen met het Noaberpad. Leuk om er weer even terug te zijn. Pieterpad 2007/2008 wauw het is al weer 10 jaar geleden realiseer ik mij. Er flitsen allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat is er veel gebeurd in deze 10 jaar. Als een soort film flits er ineens van alles door mijn hoofd. Familie, verhuizen, werk, vakanties, leuke en minder leuke gebeurtenissen. Teveel om op te noemen. Het tolt flink in mijn bovenkamertje.

Eigenlijk ben ik wel toe aan koffie en even zitten. Het Waldhotel dat er ooit was is nu niet meer dan een schim van zichzelf, huize doorzon. Geen ramen, vervallen, vergane glorie. Het is omgeven door hekken en mannen met busjes proberen er iets moois van te maken. Het lijkt een beetje een 10-jarenplan. Dus wie weet….over 10 jaar nog maar eens terug. Vandaag hier geen koffie. Ook de deur van de Drusus bronnen is gesloten er zit wel een briefje met openingstijden op de deur. Vandaag is dat in elk geval niet. Dus loop ik verder en mag ik door naar Elten. De koffie is even nog niet meer dan een gedachte.

Een mooie dalende weg door het bos zou het moeten zijn. Gelijk aan het begin heeft een boom besloten dat staan te vermoeiend was, de kruin van deze woudreus heeft zich te rusten gelegd op het……pad! Zo te zien ligt ie er al een tijdje, wandelaars voor mij hebben een klein wegje erlangs gebaand waar ik dankbaar gebruik van kan maken.
Als ik er voorbij ben sta ik voor de volgende uitdaging. Broer boom heeft het goede voorbeeld gevolgd en ligt op een iets onhandiger manier dwars over het pad. Ik kijk en schat mijn kansen met deze dwarsligger in. Het heeft iets weg van apenkooien in de natuur. Vroeger was het best leuk om in de gymzaal te klimmen en te klauteren. Die tijd ligt al even achter me, maar het kleine meisje van toen kan dat nog best. Ik probeer door wat openingen tussen de takken door te manoeuvreren. De takken schuren over mijn rugzak. Kleinere takjes prikken in mijn krullen. Mijn rugzak met aanhangsels geeft nog een extra dimensie aan het geheel. Mijn St. Jacobsschelp klingelt tegen de bajonethaak die ook aan mijn tas zit. Het is een vrolijk geluidje, een beetje alsof Jacobus zich ermee bemoeit. Je bent op de goede weg Anita, ga door.

Met een grote lach op mijn gezicht en zonder kleerscheuren heb ik de andere kant van dit obstakel bereikt. Wat betekent dit nu? Wat wil de natuur mij vertellen? Het is net als het dagelijks leven. Ook dan ben ik zoekend naar de juiste weg. Hoe ga ik met situaties en mensen om? Het is zoeken naar de juiste houding, mensen om mij heen die allerlei ‘beren’ op de weg zien. Hoe kan ik deze mensen bereiken? Ze laten inzien dat je al bukkend, ontwijkend, grote stappen zettend, of met soms even inhouden heel veel kunt bereiken? Het zijn mooie uitdagingen.

Wat de natuur mij hier vertelde? Denk creatief, zet door, verleg je grens, wees flexibel en bereik je doel! Wat is het toch heerlijk al deze gedachten de vrije loop te laten in mijn hoofd. Ondertussen zien mijn ogen, horen mijn oren en voelen mijn voeten de wereld om mij heen. Het voelt als een heerlijk vertrouwd coconnetje. Ik stap zo heel wat km- ters weg.

Op het lange pad over het riviertje de “Wild’ moet ik goed opletten. Het is er heel erg drassig. Ik laveer tussen de modderplassen, zak er op sommige stukjes behoorlijk ver in, glibber en glij maar blijf gelukkig op de been. Nog 400 meter te gaan volgens het boekje. Maar mooi dat er nergens een rood-witte sticker te bekennen is. Alhoewel…..wel voor de zuid-noord route. Ik vertrouw er maar op dat de noord-zuid sticker hier eigenlijk ook hoort te zitten en ga het graspad in. Weg van de modder en het geglibber. Als ik in een klein gehuchtje aanbeland is daar een bankje. Ik maak er dankbaar gebruik van. De mensen die even later met hun twee hondjes voorbij komen hebben de grootste moeite de twee kleine druktemakers in toom te houden. De beestjes zijn duidelijk niet gewend aan een wandelaar die eventjes zit uit te rusten. Wat een kabaal voor zulke kleine beestjes. De eigenaren verontschuldigen zich voor het gedrag van hun huisgenootjes.

Bij de Rijndijk trek ik toch maar even mijn fleece aan onder mijn jas. De wind is behoorlijk frisjes. Op de dijk zal het vast niet echt warm zijn. Het is een prachtig gebied waar ik doorheen loop. Een echt waterrijk vogelgebied. Als ik driekwart van de dijk belopen heb hoor ik ineens het overbekende geklepper van een ooievaar. Gelukkig staat er ook net een bankje. Ik ga even zitten en op zoek naar waar het geklepper vandaan komt. O……niet ver van de dijk staat een grote paal in het weiland met het ooievaarsnest erop. Pa en Ma ooievaar klepperen wat af. Wat een pracht gezicht en een heerlijk gehoor. Wat zijn ze vroeg dit jaar.

Onderaan de dijk staat een schuilhutje voor wandelaars. Vier muren, 2 raamopeningen zonder glas en een deuropening zonder deur. Meer is het niet, maar wat ben ik er blij mee. Even een beetje uit de wind op het houten bankje kunnen zitten. Ik ben inmiddels 4 dagen op pad en best wel moe aan het worden. Alle indrukken, gedachten, belevenissen, ze maken me moeier dan ik dacht. Ik doe zowaar een klein power napje. Heerlijk, daar knapt een mens van op.

2 km-ter verder is de schaapskooi en is mijn wandeling uit het boekje voor vandaag ten einde. Nu de uitdaging mijn logeeradres te vinden. Die ligt behoorlijk van de route af. Ik ga de uitdaging aan om via het meganiek (lees; smartphone / google maps) mijn weg te vinden. Op het kaartje in mijn boekje heb ik het begin van de route ingetekend, maar er is ook een flink stuk te lopen buiten de kaart.
Het pijltje op mijn telefoon leeft een geheel eigen leven. Het draait, zwabbert, lijkt wel bezopen, ik kan er geen chocola van maken. De dame die zich in mijn phone verschanst heeft roept af en toe een aanwijzing die dan weer wel klopt hoop ik. Tot nu toe kan ik toch niet helemaal zonder mijn nuchtere verstand en mijn kennis die ik thuis heb opgedaan. De kaart zit redelijk goed in mijn hoofd en is een stabielere factor dan het zwabber ding op mijn phone. Waar ik me wel over verbaasde is dat ik nog een heel stuk door het bos mocht lopen. Dat had ik vooraf zo niet ingeschat. Het is een prachtige weg naar mijn slaapadres.

Als ik bij het vrijstaande huis arriveer zie ik geweldig mooie rode kozijnen. Mijn lievelingskleur. Het huis is één groot warm welkom. Mijn gastvrouw is een gezellige dame waar ik direct een mooie klik mee heb. Mijn kamer is een super luxe pelgrimsonderkomen met stapelbed en eigen douche op de kamer. Na het kennismaken, koffie, douchen, een beetje bijkomen en genieten van de prachtige tuin met ontelbaar veel vogelsoorten is het tijd voor een supermaaltijd. Wat heerlijk dat ik de deur niet meer uit hoef. Ik mag de voetjes onder de tafel schuiven en genieten. Als later op de avond ook de gastheer thuiskomt voegt die zich heel gemakkelijk in ons gesprek. Heerlijk om hier te zijn, verhalen te horen, te vertellen, gehoord te worden. Ik ben weer helemaal terug op de camino. Dit is leven. Inspanning die hand in had gaat met ontspanning. Had vooraf niet durven dromen dat ik zo gemakkelijk weer in het ritme van de camino zou komen. Wat voelt dit geweldig.

Helemaal rozig stap ik om 10 uur mijn bed in. Het is mooi geweest voor vandaag. Tijd om te gaan slapen. Energie opdoen voor de dag van morgen.
Slaap lekker.

Wandelgroetjes,

Anita