2017 0305 Noaberpad Gendringen - 's Heerenberg
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
05 Maart 2017 | Nederland, Zeddam
Gendringen – s’Heerenberg 24 km
Na het voortreffelijke ontbijt en de felicitaties aan mijn jarige gastvrouw is het tijd om de route weer op te pakken. Dankzij de goede aanwijzingen was ik snel weer op weg. Helaas vandaag toch op mijn Vibram laarsjes moeten starten. Mijn vibram 5 fingers zijn gisteravond zo nat geregend, die gun ik een dagje drogen.
Maar goed ook want na twee kilometer bereik ik het pad langs de IJssel waar zelfs lieslaarzen geen flater zouden slaan. Wat een drassige bende, glibber, glij, genieten, dat dan weer wel. Het voelt heerlijk de zachte ondergrond. Zolang ik mijn voeten maar droog weet te houden heb ik er niet zo’n moeite mee. Voor de zuid-noord route staat hier een routewijziging i.v.m. de afsluiting van het terrein van Huis Hardenberg. Uh….waarom heb ik die gisteren dan niet gezien? O ja…….dat is waar ook. Ik heb gisteren een klein stukje afgesneden……daardoor heb ik natuurlijk de aanwijzing gemist. Tja…..dat komt er nu van hé? Afsnijden is lijden…..dan loop je vaak nog meer dan nodig.
Het is heerlijk weer, de bedrijvigheid in vogelland is echt prachtig. Vogels die op zoek zijn naar voedsel, die op zoek zijn naar nestmateriaal. Het is een drukte van belang. De grote mensen wereld is een stuk rustiger. Af en toe kom ik iemand tegen die de hond uitlaat maar verder? Rust…..bijna niemand te zien. Net voor Terborg loop ik langs een bejaardenhuis. Daar staat een bord met een kopje koffie en wat lekkers? Het lijkt erop dat wandelaars hier welkom zijn. Ik waag het erop. Een bijna rondje om het gebouw brengt mij bij de ingang. Het hartelijke welkom is zo leuk. Of ik een ontbijtje wil? Nee, dat niet maar koffie met wat lekkers gaat er wel in. Ik krijg een mooi plekje aangewezen en geniet van mijn koffie. Wel jammer dat men de scheiding zo strikt aanhoudt. Mensen van buitenaf en mensen van het huis zelf. Ieder heeft zijn eigen territorium zo lijkt het. Van mij mogen ze het mixen, maar och…..zo denkt waarschijnlijk niet iedereen. Het idee om het restaurant van het bejaardenhuis open te stellen is in elk geval geweldig. Voorbijgangers een toevluchtsoord bieden, wat eten en drinken, even naar toilet en dan weer verder. Top.
In het centrum van Terborg is de St. Joriskerk open, ik hoor gezang en ga naar binnen. In één van de laatste banken schuif ik aan. De mensen die er zijn zitten helemaal voorin bij het priesterkoor. Waar mag dat nog? Ik geniet van de zang. Jammer genoeg is het na 1 lied al over en uit. De dames en heren gaan aan de koffie. Ik word spontaan uitgenodigd te blijven, maar de koffie van het bejaardenhuis heb ik nog maar net op. Ik bedank vriendelijk en ga door.
De lange rechte wegen die ik na Terborg loop zijn niet de allermooiste. Door het gehucht ‘Warm’ loop ik naar de Laarstraat. Wat een eind weg…….er lijkt geen einde aan te komen. Mijn gidsje beloofd een Maria Kapelletje. Maar helaas is Maria vandaag niet thuis. Het kleine witgepleisterde vierkante gebouwtje is hermetisch gesloten. Maria kan er niet uit en ik kan er niet in. Jammer. Had een bankje op dit moment best kunnen waarderen.
Mijn hoofd tolt en maalt. De lange rechte wegen zijn niet bepaald spannend te noemen, het is zo saai als wat, fijne wegen om te lopen malen. Jezelf tegenkomen heet dat. Bij de kruising schijnt er een bosje te zijn. Alles wat ik vanuit de verte zie is een smal randje bomen. Als ze dat hier een bosje noemen? Toch is het niet zo minnetjes als het lijkt. Als ik dichterbij kom blijkt er achter het rijtje bomen een hagelkruis te staan en zelfs 2 bankjes. 1 van de bankjes staat in het zonnetje. Ik ben bekaf en sta mezelf toe even lekker lui van het zonnetje te genieten. Mijn rugzak leg ik op de bank en vlei mezelf ertegenaan. Wat is het hier heerlijk rustig. De vogels flieren en fluiten. Hoog in de lucht zweven een paar grote roofvogels. Geweldig om hier zo te liggen. Ik denk even niks meer maar zuig als een spons de natuur om mij heen op. In de verte hoor ik op de kruising een paar auto’s rijden. 1 daarvan komt de weg in waar ik verscholen achter de boompjes lig te rusten.
Waarschijnlijk was ik vanaf de kruising te zien, want de auto die mijn kant op komt rijdt stapvoets voorbij. De bestuurder kijkt, en kijkt nog eens. Het zal vast geen alledaags gezicht zijn geweest, een persoon languit op een bankje. Ik ga rechtop zitten en zwaai gedag. Bij de eerste de beste boerderij draait de bestuurder de auto om en komt nogmaals stapvoets langsrijden. Ik steek mijn duim op ten teken dat het goed is. Als ik een minuut of 10 later weer op weg ben, komt de auto mij nogmaals voorbij. Ik zwaai weer. Wat een bijzondere ervaring. De man wilde blijkbaar niks vragen, maar toch zeker weten dat alles goed met mij was. Pas toen hij zich ervan verzekerd had en mij met zekere tred verder zag gaan had ie rust. Wat ontzettend lief. Een supergevoel dat er zo op me gelet wordt door een wildvreemde. Dit is nu zo’n prachtig voorbeeld waarom het wandelen voor mij zo geweldig is. Dit soort momenten vallen niet te regisseren. Onverwachte, mooi, warme gebeurtenissen. Het zijn de pareltjes van een mooie wandeldag.
Aan alles komt een eind, en gelukkig ook aan dit ellenlange stuk weg. Ik loop de bebouwing van Zeddam in en ga op zoek naar koffie. Het eerste café wat open is blijkt H41. Mij best. Ziet eruit als een bruine kroeg maar koffie zullen ze er ook vast hebben. De fietsclub is net terug van hun zondagse rondje en zit er uit te bieren. Gezellig boel. Ik schuif bij ze aan en geniet van hun verhalen. Als even later de enige dame in het gezelschap afscheid neemt van de heren, zegt ze tegen mij; Redt je het met die mannen? Een dikke knipoog volgt. Tuurlijk redt ik het. Een uur, veel bier voor de mannen en voor mij 3 cappuccino’s later is het tijd om te vertrekken. De heren terug naar huis en ik verder met mijn wandeling. Wat een super kwartet was dit. De sterke verhalen, de serieuze noot, en de gezelligheid maken dat de tijd vliegt.
Helemaal uitgerust en met een dikke glimlach loop ik de berg op. Dankzij één van de heren weet ik al zo ongeveer wat me het komende uur te wachten staat. Eerst even flink de berg op om dan dwars door het bos naar ’s Heerenberg te lopen. Daar plof ik op de bank neer in restaurant De Snor. Vandaag loop ik echt op cappuccino. Inmiddels begint het iets te miezeren dus enige haast is er wel handig. Ik ga op zoek naar mijn slaapadres. Langs het voormalig klooster en door het kruiswegpark ben ik vlot daar waar ik wezen wil.
Bij mijn oude buurtjes wacht mij een warm onthaal. Wat is het leuk gezellig bij te kletsen, herinneringen op te halen en nieuwe dingen toe te voegen. De avond vliegt voorbij.
Als ik mijn 3 dagen-aan-de-wandel-lijf te rusten leg ben ik zo vertrokken. Het was een intensieve, gezellige, mooie, afwisselende, verrassende wandeldag. Dromen en op naar morgen.
Trusten.
Wandelgroetjes,
Anita
Na het voortreffelijke ontbijt en de felicitaties aan mijn jarige gastvrouw is het tijd om de route weer op te pakken. Dankzij de goede aanwijzingen was ik snel weer op weg. Helaas vandaag toch op mijn Vibram laarsjes moeten starten. Mijn vibram 5 fingers zijn gisteravond zo nat geregend, die gun ik een dagje drogen.
Maar goed ook want na twee kilometer bereik ik het pad langs de IJssel waar zelfs lieslaarzen geen flater zouden slaan. Wat een drassige bende, glibber, glij, genieten, dat dan weer wel. Het voelt heerlijk de zachte ondergrond. Zolang ik mijn voeten maar droog weet te houden heb ik er niet zo’n moeite mee. Voor de zuid-noord route staat hier een routewijziging i.v.m. de afsluiting van het terrein van Huis Hardenberg. Uh….waarom heb ik die gisteren dan niet gezien? O ja…….dat is waar ook. Ik heb gisteren een klein stukje afgesneden……daardoor heb ik natuurlijk de aanwijzing gemist. Tja…..dat komt er nu van hé? Afsnijden is lijden…..dan loop je vaak nog meer dan nodig.
Het is heerlijk weer, de bedrijvigheid in vogelland is echt prachtig. Vogels die op zoek zijn naar voedsel, die op zoek zijn naar nestmateriaal. Het is een drukte van belang. De grote mensen wereld is een stuk rustiger. Af en toe kom ik iemand tegen die de hond uitlaat maar verder? Rust…..bijna niemand te zien. Net voor Terborg loop ik langs een bejaardenhuis. Daar staat een bord met een kopje koffie en wat lekkers? Het lijkt erop dat wandelaars hier welkom zijn. Ik waag het erop. Een bijna rondje om het gebouw brengt mij bij de ingang. Het hartelijke welkom is zo leuk. Of ik een ontbijtje wil? Nee, dat niet maar koffie met wat lekkers gaat er wel in. Ik krijg een mooi plekje aangewezen en geniet van mijn koffie. Wel jammer dat men de scheiding zo strikt aanhoudt. Mensen van buitenaf en mensen van het huis zelf. Ieder heeft zijn eigen territorium zo lijkt het. Van mij mogen ze het mixen, maar och…..zo denkt waarschijnlijk niet iedereen. Het idee om het restaurant van het bejaardenhuis open te stellen is in elk geval geweldig. Voorbijgangers een toevluchtsoord bieden, wat eten en drinken, even naar toilet en dan weer verder. Top.
In het centrum van Terborg is de St. Joriskerk open, ik hoor gezang en ga naar binnen. In één van de laatste banken schuif ik aan. De mensen die er zijn zitten helemaal voorin bij het priesterkoor. Waar mag dat nog? Ik geniet van de zang. Jammer genoeg is het na 1 lied al over en uit. De dames en heren gaan aan de koffie. Ik word spontaan uitgenodigd te blijven, maar de koffie van het bejaardenhuis heb ik nog maar net op. Ik bedank vriendelijk en ga door.
De lange rechte wegen die ik na Terborg loop zijn niet de allermooiste. Door het gehucht ‘Warm’ loop ik naar de Laarstraat. Wat een eind weg…….er lijkt geen einde aan te komen. Mijn gidsje beloofd een Maria Kapelletje. Maar helaas is Maria vandaag niet thuis. Het kleine witgepleisterde vierkante gebouwtje is hermetisch gesloten. Maria kan er niet uit en ik kan er niet in. Jammer. Had een bankje op dit moment best kunnen waarderen.
Mijn hoofd tolt en maalt. De lange rechte wegen zijn niet bepaald spannend te noemen, het is zo saai als wat, fijne wegen om te lopen malen. Jezelf tegenkomen heet dat. Bij de kruising schijnt er een bosje te zijn. Alles wat ik vanuit de verte zie is een smal randje bomen. Als ze dat hier een bosje noemen? Toch is het niet zo minnetjes als het lijkt. Als ik dichterbij kom blijkt er achter het rijtje bomen een hagelkruis te staan en zelfs 2 bankjes. 1 van de bankjes staat in het zonnetje. Ik ben bekaf en sta mezelf toe even lekker lui van het zonnetje te genieten. Mijn rugzak leg ik op de bank en vlei mezelf ertegenaan. Wat is het hier heerlijk rustig. De vogels flieren en fluiten. Hoog in de lucht zweven een paar grote roofvogels. Geweldig om hier zo te liggen. Ik denk even niks meer maar zuig als een spons de natuur om mij heen op. In de verte hoor ik op de kruising een paar auto’s rijden. 1 daarvan komt de weg in waar ik verscholen achter de boompjes lig te rusten.
Waarschijnlijk was ik vanaf de kruising te zien, want de auto die mijn kant op komt rijdt stapvoets voorbij. De bestuurder kijkt, en kijkt nog eens. Het zal vast geen alledaags gezicht zijn geweest, een persoon languit op een bankje. Ik ga rechtop zitten en zwaai gedag. Bij de eerste de beste boerderij draait de bestuurder de auto om en komt nogmaals stapvoets langsrijden. Ik steek mijn duim op ten teken dat het goed is. Als ik een minuut of 10 later weer op weg ben, komt de auto mij nogmaals voorbij. Ik zwaai weer. Wat een bijzondere ervaring. De man wilde blijkbaar niks vragen, maar toch zeker weten dat alles goed met mij was. Pas toen hij zich ervan verzekerd had en mij met zekere tred verder zag gaan had ie rust. Wat ontzettend lief. Een supergevoel dat er zo op me gelet wordt door een wildvreemde. Dit is nu zo’n prachtig voorbeeld waarom het wandelen voor mij zo geweldig is. Dit soort momenten vallen niet te regisseren. Onverwachte, mooi, warme gebeurtenissen. Het zijn de pareltjes van een mooie wandeldag.
Aan alles komt een eind, en gelukkig ook aan dit ellenlange stuk weg. Ik loop de bebouwing van Zeddam in en ga op zoek naar koffie. Het eerste café wat open is blijkt H41. Mij best. Ziet eruit als een bruine kroeg maar koffie zullen ze er ook vast hebben. De fietsclub is net terug van hun zondagse rondje en zit er uit te bieren. Gezellig boel. Ik schuif bij ze aan en geniet van hun verhalen. Als even later de enige dame in het gezelschap afscheid neemt van de heren, zegt ze tegen mij; Redt je het met die mannen? Een dikke knipoog volgt. Tuurlijk redt ik het. Een uur, veel bier voor de mannen en voor mij 3 cappuccino’s later is het tijd om te vertrekken. De heren terug naar huis en ik verder met mijn wandeling. Wat een super kwartet was dit. De sterke verhalen, de serieuze noot, en de gezelligheid maken dat de tijd vliegt.
Helemaal uitgerust en met een dikke glimlach loop ik de berg op. Dankzij één van de heren weet ik al zo ongeveer wat me het komende uur te wachten staat. Eerst even flink de berg op om dan dwars door het bos naar ’s Heerenberg te lopen. Daar plof ik op de bank neer in restaurant De Snor. Vandaag loop ik echt op cappuccino. Inmiddels begint het iets te miezeren dus enige haast is er wel handig. Ik ga op zoek naar mijn slaapadres. Langs het voormalig klooster en door het kruiswegpark ben ik vlot daar waar ik wezen wil.
Bij mijn oude buurtjes wacht mij een warm onthaal. Wat is het leuk gezellig bij te kletsen, herinneringen op te halen en nieuwe dingen toe te voegen. De avond vliegt voorbij.
Als ik mijn 3 dagen-aan-de-wandel-lijf te rusten leg ben ik zo vertrokken. Het was een intensieve, gezellige, mooie, afwisselende, verrassende wandeldag. Dromen en op naar morgen.
Trusten.
Wandelgroetjes,
Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
