2017 0303 Noaberpad Winterswijk - Spork

2017 0303 Noaberpad
Winterswijk – Spork (DLD) +/- 25 km

‘Het Noaberpad grenzeloos wandelen van Dollard naar Rijn’ zo luidt te tekst op de achterkant van het gidsje. Het is mijn eerste meerdaagse wandeling na mijn deel camino in september 2016. Wat verwacht ik van het Noaberpad? Wat verwacht ik van mezelf? Wat verwacht het Noaberpad van mij? Genoeg vragen, eerst maar eens op pad. Genieten van de weg. De antwoorden komen vanzelf, of niet……
Aangezien ik deze keer 5 wandeldagen heb start ik in Winterswijk.
De reis ernaartoe verloopt voorspoedig.

Zoals altijd aan het begin van een wandeldag heb ik moeite met het vinden van het begin van de route. Ik weet dat ik ergens zuidelijk van Winterswijk moet beginnen. Maar op de één of andere manier weet ik toch bij het station de verkeerde kant op te lopen. Als ik een rood geel tekentje op een paaltje zie maakt mijn hart al een sprongetje. Er loopt in elk geval een streekpad in de buurt. Een voorbijganger die ik aanspreek en vraag naar de straatnaam waar ik wil beginnen, bekend met het schaamrood op de kaken het niet te weten. Ik woon al mijn hele leven in Winterswijk maar weet het echt niet. Heel veel volk is er niet op de been, dus…….probeer ik toch maar het mechaniek aan te fietsen. Google maps…..uiteindelijk loop ik de goede kant op en vind de rood-witte markeringen van LAW 10.

Even buiten Winterswijk is het een aaneenschakeling van prachtige vergezichten. Zo ver als je kunt kijken, groene weilanden. Lange rechte wegen, en ontelbaar veel vogeltjes die laten weten zin te hebben in het voorjaar. De spechten die op de bomen roffelen maken dat ik meer omhoog loop te kijken dan op te letten. Het is zo leuk een specht te spotten. Het zijn meesters in zich laten horen, maar zien ho maar. Als ik binnen een half uurtje twee keer de verkeerde kant oploop omdat een specht mij aan het afleiden was, doop ik mijn roffelende vriendjes om tot verdwaalspechten. Goed blijven opletten dus en niet met je hoofd in de bomen blijven lopen.

Het tweede dwaalspoor was wel een leuke eigenlijk. Langs een prachtige boerenschuur die vol lag met – wiewatbewaartheeftwattroep- een weiland en een boerenerf was ik weer op een begaanbare weg. De paar boeren die op het erf stonden keken niet op of om. Oogcontact maken was gans onmogelijk met ze. Alsof ze gewend waren dat hier dagelijks mensen voorbij komen. Dat ik daarna in mijn boekje heb staan turen is ze volledig ontgaan. Tja…..ik ben natuurlijk Yvon Jaspers niet en deze boeren waren duidelijk geen kandidaten voor boer zoekt vrouw. Uiteindelijk besluit ik terug te lopen naar de laatste boom waar ik op spechtexcursie ging en vandaar maar verder te zoeken. Tja……terug bij dat punt bleek dat ik op de splitsing links had moeten aanhouden ipv rechtdoor over het gammele bruggetje te lopen. Ach ja……zo’n ramp was het niet, dit extra stukje leverde wel mooie plaatjes en grappige inzichten op.

De koffiestops die me beloofd worden in de routebeschrijving zijn gesloten. Da’s balen. De ene is helemaal gestopt en voor de andere is het gewoon nog te vroeg. Doorstappen dus. Gelukkig heb ik zelf genoeg eten en drinken bij me en is de temperatuur goed genoeg om op een bankje een korte stop te houden. De natte bossen zijn prachtig, de beek die erdoorheen kronkelt is een lust voor het oog. Prachtige zanderige kanten, doorkijkjes, boomstammen over de beek. Het is hier een waar speelparadijs. Wat voelt dit goed aan mijn voeten. Vandaag gestart op mijn 5 fingershoes. De zware bergschoenen heb ik thuisgelaten. Mijn laarsjes voor als het te nat wordt en mijn 5 fingers om te genieten. Tot nu toe gaat het geweldig. Maar dan…….is er ineens een passage die voor een uitdaging zorgt. Te breed om overheen te springen, te diep om met mijn schoenen doorheen te waden. Dus……schoenen en sokken uit, broekspijpen omhoog en op blote voeten door het koude water. Wat een leuke belevenis. Dit heb ik in Nederland nog niet eerder meegemaakt in een LAW. Heb toch al heel wat km-ters gewandeld. Ach voor alles is een eerste keer. Ik loop nog zo’n 500 meter verder op mijn blote voeten maar de doppen van de beukennootjes bomen maken het niet echt aangenaam. Toch een heel verschil in gevoel mijn minimalistische schoenen of op blote voeten. Die 4 mm zool is net genoeg om de scherpste kantjes ervan af te halen. Op een dikke boomstam zittend droog ik mijn voeten, trek mijn sokken en schoenen weer aan. Op naar de volgende uitdaging.

Die kwam al snel, bij de weg naar rechts en meteen op de splitsing links aanhouden. Hoe ik ook kijk, fantaseer en probeer. Dat wat er in mijn boekje staat is in het veld niet te vinden. Zou ik dan toch in het bos verkeerd gelopen zijn? Maar waar dan? Bij de natte passage stond nog duidelijk een teken dat ik niet over de brug moest en de enige mogelijkheid was schuin links rechtdoor. Vandaar moet je op een gegeven moment linksaf naar de weg, ook dat kan niet anders. Nou ja, hoe dan ook……kloppen doet het niet en als ik dan niet rechtsaf de juiste weg vind zal het linksaf wel zijn. Heel veel andere smaken waren er daar niet te bedenken. Ik vind uiteindelijk weer de rood witte markeringen. Had blijkbaar toch bij de natte passage anders gemoeten. De puf om ernaartoe terug te lopen heb ik niet, maar raar blijf ik het toch wel vinden.

Het grappige aan deze route is dat je ongemerkt de grens overgaat. Pas aan de straatnaambordjes merk je dat je in Duitsland of in Nederland loopt. Via Barlo en huis Diepenbrock kom ik op het punt waarop ik de route zal moeten verlaten om naar mijn logeeradres te geraken. Ik loop noordelijk van Bocholt naar Spork om daar te overnachten. Onderweg nog even om raad gevraagd hoe het beste te kunnen lopen. Het laatste stuk was langs een drukke weg. Achteraf gezien had dat mooier gekund, maar ja, dat moet je maar net weten.

Mijn gastvrouw doet met het laatste saaie stukje gauw vergeten. Wat een heerlijk onthaal, gastvrij, gezellig, heerlijk gegeten, en prachtige gesprekken gevoerd. Mijn eerste vrienden op de fiets adres in 2017. Ik was ook de eerste gast in 2017. Best ver van huis en dan erachter komen dat onze gezamenlijke roots nog geen 10 km van elkaar liggen. Hoe bijzonder is dat? De wereld is klein. Uren hebben we nog gezellig zitten babbelen tot Klaas Vaak toch echt aan de deur klopte.

Na een prima nachtrust en een heerlijk ontbijt nog een stukje op weg geholpen door mijn gastvrouw. Wat een geweldige service. Een mooiere start van het Noaberpad had ik me niet kunnen wensen.

Wandelgroetjes,

Anita