2017 0304 Noaberpad Bocholtz - Gendringen
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
04 Maart 2017 | Nederland, Gendringen
Na een heerlijk ontbijt, door mijn gastvrouw naar het aanloop punt van de route gebracht worden is wel heel erg luxe. Ze wijst me welke weg verder te gaan. We bedanken elkaar en nemen afscheid. Wat was dit een heerlijke ervaring. Zoveel warmte, zoveel liefde echt geweldig.
Het laatste stukje van de aanloop naar gaat door een weiland en dan rechtsaf over een verharde weg naar de Bocholter AA., ook wel de AA strang genoemd. Bij de bakkerij aan het begin van het wandelpad sla ik wat proviand in voor vandaag. Steek de weg over en volg het fietspad langs de AA. Het is hier rustig, prachtige vergezichten, veel vogels en een beginnend voorjaar. Dit is zo fijn. Ik merk dat ik het pelgrimsritme al weer helemaal te pakken heb. Wonderlijk hoe snel dat gaan kan. Afgelopen september op de camino del Norte heb ik echt een aantal dagen nodig gehad om ‘in’ te komen. Ik heb nu al weer helemaal het gevoel terug. Zo super. Een wijde blik, genieten van wat er op mijn pad komt.
Bij de Demmingbrücke verlaat het Noaberpad de AA strang en gaat het bos in, klein stukje dit keer om vervolgens via lange recht toe recht aan wegen naar Isselburg te gaan. Op het picknickbankje voor het oude rathaus van Isselburg pauzeer ik even. Het is een slaapstadje pur sang. Weinig mensen op straat. Horeca is hier al lang geleden vertrokken. Op naar Anholt, hopelijk heb ik daar meer geluk. Want een bakkie koffie…..zou er eigenlijk best in gaan.
Van Isselburg naar Anholt loopt de route dwars door een enorm golfterrein. Hier besluit ik toch om mijn 5-fingershoes te verwisselen voor mijn vibram laarsjes. De grond is hier behoorlijk drassig. Het hele eind met natte voeten lopen is minder prettig. Het lijkt wel alsof het de enige vorm van tijdverdrijf is. Het is er druk, vele mensen met golf caddy’s lopen hun traject. Slaan af en toe een balletje. Op een gegeven moment staat er heel prominent een bord dat ik op moet passen voor rondvliegende golfballen. Oeps…..inderdaad blijkt er aan beide kanten van de weg een hole te zijn. Dus…..ja hoor…..vliegen er regelmatig ballen over de weg. Gelukkig houden zowel de spelers als ik elkaar in de gaten en kunnen we genieten van onze eigen bezigheden.
Kasteel Anholt is al van verre te zien. Een prachtig gebouw…met restaurant. Uh……de prijzen zullen hier wel kastelerig zijn….laat ik me daartoe weerhouden of…..ga ik genieten van een welverdiend bakkie. Dat laatste dus. Moest er wel een flinke trap voor afdalen naar het restaurant, maar dan heb je ook wat. Een prachtig uitzicht op de slotgracht. Heerlijke stoelen en een prima bakkie koffie met een taartje. Daar was ik aan toe. Veel te lang blijven zitten natuurlijk. Alhoewel….wie zegt dat? Ik heb de tijd aan mezelf. Het opstarten na zo’n heerlijke lome pauze is wel een dingetje. Alles voelt een beetje stijf en stram. Als ik eenmaal het loopje weer heb gaat het wel weer. Tot Huis Hardenberg……daar werd een flinke dosis lenigheid gevraagd. Tenminste…..als ik de moed had gehad over het hek te springen. De doorgang werd versperd. Met geen mogelijkheid was er ook maar iets te vinden waarop er over, langs, of onder het hek door viel te komen. Mijn gidsje vermeld toch echt hier rechtdoor en verderop linksaf te gaan. Wat nu? De hardloper die eraan komt kijkt heel verbaasd. Kunnen we hier niet meer door? Ik loop hier altijd…..dit hek is er echt nog maar net! Hij besluit door het bos, kruip door sluip door te gaan. Met rugzak en het gevoel niet te weten welke kant ik dan echt uitga heb ik zijn voorbeeld niet gevolgd. Mijn logeeradres is precies aan de andere zijde van Huis Hardenberg ik zal toch echt een linksom variant moeten bedenken. Een smal kerkenpaadje door het weiland, over een boerenerf, via de weg en nog een stukje afsteken door een weiland kom ik op de doorgaande weg naar Gendringen en loop ik door een woonwijk naar mijn slaapadres.
Wat smaakt ook hier de koffie met geweldig. De bruinenbonensoep is helemaal verwennerij. Mijn kamer is helemaal op de bovenste verdieping. De twee trappen zijn een behoorlijke uitdaging. Het vermoeide lijf heeft niet heel veel puf meer. De verfrissende douche maakt dat ik me snel weer mens voel en toch de moed nog weet te vinden om een heerlijke maaltijd te gaan nuttigen in Gendringen.
Helaas is het mooie weer omgeslagen als ik flinke tijd later het restaurant uit stap. Op een drafje ga ik terug naar mijn logeeradres en duik zo snel mogelijk mijn bed in. Het is mooi geweest voor vandaag.
Een heerlijke wandeldag, mooie ontmoetingen gehad, prachtige gesprekken gevoerd, uitdagingen gehad, en geweldige natuur gezien. Wat wil een mens nog meer?
Ik voel me een gezegend mens, dat ik dit mag en kan beleven. Lekker slapen en morgen gezond en fris weer verder…….
Weltrusten.
Anita
-
16 Maart 2017 - 08:19
Truus:
Weer ontzettend leuk geschreven
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley