2016 0909 CdN dag 10, Castro-Urdiales - Liendo
Blijf op de hoogte en volg Anita
09 September 2016 | Spanje, Hazas
Camino del Norte, dag 10
Castro-Urdiales - Hazas (Liendo) 28 km
7.40 u wordt er aan mijn tent geklopt. Wakker worden, de dag is begonnen. Uh…waar ben ik? O ja, Castro-Urdiales, oh ik heb gewoon uitgeslapen vandaag! Geen rommelende pelgrims om 6 uur gehoord. Sterker nog helemaal niets gehoord. Gewoon heerlijk geslapen. Het gebruikelijke pelgrimsritueel, aankleden, tanden poetsen, tas inpakken, ontbijten gaat steeds soepeler.
Het op gang komen met wandelen is elke keer weer een uitdaging. Vandaag gaat het meteen stijl omhoog op asfalt wegen. Zwaar maar mooi, het uitzicht over de oceaan is geweldig. Het weer is prachtig, niet te warm, 25 graden, prima wandelweer. We volgen de kustlijn van Cantabrië, ruilen de asfaltwegen voor landelijke paadjes met niet al te grote hoogteverschillen. Schapen en runderen grazen en kijken niet vreemd op van de vele pelgrims die hen vandaag passeren. Zolang we rustig aan voorbij trekken grazen ze door. Zodra er iemand stil gaat staan om foto’s te nemen worden ze onrustig. Gaan ze met veel gemekker op de loop. Paparazzi zijn ze niet zo van gediend.
Na 7,5 km is er een camping met restaurant. Een korte pauze, koffie met een croissant, genieten van de rust, vele bekende en onbekende pelgrims passeren. Het is druk op de route vandaag. Ineens zien we dat er op deze camping een pelgrimsonderkomen is. Hier stoppen? Nee, dat is nog te vroeg. Als we even later weer op de route zijn en een geweldige baai zien, kriebelt het wel. Toch stoppen en er een lui zwem en geniet dagje van maken? Deze baai is echt een paradijsje. Terwijl ik foto’s sta te maken duikt het jonge nieuw Zeelandse stel de baai in. Gelijk hebben ze. Het is hier zo mooi, zo romantisch. Islares…..een naam om te onthouden. Te mooi om waar te zijn bijna.
Het doel voor vandaag is El Pontarron. Onderweg komen we de grote Spanjaard tegen. Hij loopt moeizaam maar wil toch zijn voorgenomen hele lange afstand maken, hij gaat linksaf verder met de route, wij gaan rechtdoor op zoek naar de albergue. Als we ervoor staan denken we allebei…..nee…..niet hier. Wat een ongezellig hok, langs een drukke weg.
Niks te zien of te beleven hier. Op het bankje voor de herberg maken we een nieuw plan. Liendo? Zou het haalbaar zijn? Onze boekjes geven beiden een andere route aan, de grote kaart erbij dan…hebben we nog een keuze? Nee, er zijn 2 smaken…..doorlopen of stoppen. Het wordt doorlopen. We zijn iets van de route af door deze herberg, besluiten door te lopen en niet terug te gaan. Gele pijlen komen we overal tegen dus de goede weg gaan we vast weer vinden. Overal lijken pelgrims vandaan te komen vandaag. Vele wegen, één weg…..de camino. Hé, daar is de grote Spanjaard weer. Onze weg bleek een stuk korter en uiteindelijk weer op hetzelfde punt uit te komen.
In Rioseco is een supermarkt waar we bananen, appels, koekjes, smeerkaas en stokbrood halen. We zijn niet de enige. Op de picknick plaats even verderop zitten vele bekenden van hun lunch te genieten. Ook wij schuiven aan, bij de Franse dames dit keer. Het blijft moeizaam communiceren met ze. En toch klikt het op de één of andere manier. Hoe lastig ook, van beide kanten proberen we toch elkaar antwoorden te ontlokken. Beetje engels, beetje frans, handen en voeten, we komen er wel, de lachspieren varen er wel bij.
Het lijkt vandaag een vrouwencamino te worden. De meeste mannen gaan als snelle jelles door. De vrouwen doen het iets rustiger aan. Na het dorpje La Magdalena gaat de route dwars door een enorm eucalyptus bos. Statige kaarsrechte bomen wiegen zachtjes in de warme wind. De zanderige weg ligt vol met grote keien en gaat steil omhoog. Af en toe rust ik, geniet ik van het uitzicht, kom ik weer op adem en klim ik hoger en hoger.
Een aantal fris fitte wandelaars passeert. Waar komen die ineens vandaan? Was dat die buslading bij het kerkje beneden? Ja dus, wandelaars die per bus naar een punt gebracht worden, een stukje camino gaan lopen en later weer opgepikt worden. Bepakking? Die ligt in het hotel. Zo kan het ook, ieder zijn eigen camino….
Ik geniet van mijn rugzak-ruggesteuntje in het zonnetje, voeten omhoog en even genieten van de bosbios. De zon staat weer genadeloos warm aan de hemel. Veel drinken en pauze’s. Wat is dit toch een heerlijk leven bedenk ik. Niks moeten, gewoon doen waar ik zin heb. Pauze? Prima, even in het zonnetje liggen? Heerlijk. Wat eten? Gewoon doen, calorieën tellen hoeft hier niet. Zoveel keus zit er niet in mijn voorraadkastrugzakruggesteuntje, eten wat nodig is. Heel simpel. Geen verleidingen.
Wandelen, pauze, wandelen, pauze, wandelen, zo komen we stapje voor stapje in Hazas (Liendo). De albergue blijkt helemaal aan de andere kant van het dorp te zijn, en gesloten als we eraan komen. We zijn niet de eerste, sluiten aan bij de twee dames die er al zitten. Nog een uurtje dan gaat ie open.
De Noorse olive boy van gisteravond komt voorbij, maakt een praatje en besluit door te lopen. Ook de grote Spanjaard, waar zijn we die nu weer voorbij gegaan?, gaat verder. Het spaans- koreaanse stel blijft, zo ook de 2 franse dames, de poolse, duitse en engelse dames die inmiddels zijn gearriveerd. Als de hospitalera met de sleutel verschijnt mogen we eerst allemaal een bed uitzoeken en dan naar beneden om onze credential te laten stempelen.
Er staat een wasmachine…….o heerlijk. Ik regel een volle trommel, met handen en voeten spreek ik het Franse stel, vraag de Poolse, Duitse en engelse dame. Want als iedereen zijn eigen kleine wasje gaat draaien komt er nooit een eind aan natuurlijk. Mijn plan lukt, na 3 kwartier is de was van de helft van de pelgrims schoon en kan aan de waslijn.
Na het douchen en wassen komen de verhalen. De hospitalera is heel enthousiast over de route over het komende eiland. Ze laat een filmpje zien ervan. O wauw…….daar wil ik heen. Of toch niet? Het is hoog, 800 meter trappen omhoog en omlaag, zwaar, hier en daar gevaarlijk en best ver omlopen. Er is geen albergue. De route gaat de 30 km ver voorbij. Oeps…..Is dat niet een beetje te hoog gegrepen? Ik ken mijn grenzen en weet dat dit gekkenwerk wordt. Niet doen dus, hoewel het heel verleidelijk is om toch te gaan. Het is zo’n mooie romantische plek. Een mooie droom……
Nu iedereen elkaar steeds beter leert kennen gaat bijna als vanzelf de volgende fase in. In deze albergue mogen we koken. Dus…..even naar de supermarkt en korte tijd later ruikt de albergue naar uien, paprika, kruiden en pasta. Ik leef me helemaal uit. Met z’n viertjes hebben we er meer dan genoeg aan. Wat over is nemen we morgen wel mee.
Met z’n viertjes verkennen we de route voor morgen. De hospitalera komt erbij en wijst op de kaart een mooiere weg aan. In geen enkel boekje staat ie aangegeven, maar blijkt in het veld al wel gemarkeerd te zijn. O heerlijk, langs het strand dus, en dan…..is Helgueras te halen morgen. Want dat schijnt……weer een heel bijzondere plek te zijn.
Luisteren naar de adviezen van de hospitalero’s is het beste wat je kunt doen. De boekjes zijn leuk, zeggen allemaal wat anders. Maar de echte liefhebbers weten nog veel mooiere plekjes, die over het algemeen nog goed aangegeven staan ook. Gewoon doen dus. We gaan ervoor.
Maar eerst nieuwe energie opdoen. Lekker slapen. Dit keer een enkel bed waar ik op slaap dus kan ik mijn was niet drogen aan het bovenste bed, buiten alles droog krijgen is niet helemaal gelukt. Ik volg het goede voorbeeld van de Poolse dame en haal plan B uit de tas. Waslijn. knijpers, en haarklemmetjes. De Franse dames liggen dubbel van het lachen van onze wasdrogerij, daar moeten foto’s van gemaakt worden. Zo lig ik onder de was mijn camino dag weg te dromen, verwerken van wat is geweest, nieuwe energie opdoen voor morgen. Mijn lijf gaat steeds beter wennen aan het wandelen, eten, slapen ritme. De urenlange beweging is heerlijk. Natuurlijk ben ik ’s avonds moe, van alle inspanning, indrukken en belevenissen. Maar na een goede nachtrust is de accu weer helemaal opgeladen voor een nieuwe dag vol indrukken, inspanning en ontspanning.
Ik droom van een klim naar de Faro del Caballo, 800 treden…..zon, uitzicht over de oceaan….romantische taferelen…..wat een geweldige plek…….een heel speciale plek…….
Buenas noches.
Castro-Urdiales - Hazas (Liendo) 28 km
7.40 u wordt er aan mijn tent geklopt. Wakker worden, de dag is begonnen. Uh…waar ben ik? O ja, Castro-Urdiales, oh ik heb gewoon uitgeslapen vandaag! Geen rommelende pelgrims om 6 uur gehoord. Sterker nog helemaal niets gehoord. Gewoon heerlijk geslapen. Het gebruikelijke pelgrimsritueel, aankleden, tanden poetsen, tas inpakken, ontbijten gaat steeds soepeler.
Het op gang komen met wandelen is elke keer weer een uitdaging. Vandaag gaat het meteen stijl omhoog op asfalt wegen. Zwaar maar mooi, het uitzicht over de oceaan is geweldig. Het weer is prachtig, niet te warm, 25 graden, prima wandelweer. We volgen de kustlijn van Cantabrië, ruilen de asfaltwegen voor landelijke paadjes met niet al te grote hoogteverschillen. Schapen en runderen grazen en kijken niet vreemd op van de vele pelgrims die hen vandaag passeren. Zolang we rustig aan voorbij trekken grazen ze door. Zodra er iemand stil gaat staan om foto’s te nemen worden ze onrustig. Gaan ze met veel gemekker op de loop. Paparazzi zijn ze niet zo van gediend.
Na 7,5 km is er een camping met restaurant. Een korte pauze, koffie met een croissant, genieten van de rust, vele bekende en onbekende pelgrims passeren. Het is druk op de route vandaag. Ineens zien we dat er op deze camping een pelgrimsonderkomen is. Hier stoppen? Nee, dat is nog te vroeg. Als we even later weer op de route zijn en een geweldige baai zien, kriebelt het wel. Toch stoppen en er een lui zwem en geniet dagje van maken? Deze baai is echt een paradijsje. Terwijl ik foto’s sta te maken duikt het jonge nieuw Zeelandse stel de baai in. Gelijk hebben ze. Het is hier zo mooi, zo romantisch. Islares…..een naam om te onthouden. Te mooi om waar te zijn bijna.
Het doel voor vandaag is El Pontarron. Onderweg komen we de grote Spanjaard tegen. Hij loopt moeizaam maar wil toch zijn voorgenomen hele lange afstand maken, hij gaat linksaf verder met de route, wij gaan rechtdoor op zoek naar de albergue. Als we ervoor staan denken we allebei…..nee…..niet hier. Wat een ongezellig hok, langs een drukke weg.
Niks te zien of te beleven hier. Op het bankje voor de herberg maken we een nieuw plan. Liendo? Zou het haalbaar zijn? Onze boekjes geven beiden een andere route aan, de grote kaart erbij dan…hebben we nog een keuze? Nee, er zijn 2 smaken…..doorlopen of stoppen. Het wordt doorlopen. We zijn iets van de route af door deze herberg, besluiten door te lopen en niet terug te gaan. Gele pijlen komen we overal tegen dus de goede weg gaan we vast weer vinden. Overal lijken pelgrims vandaan te komen vandaag. Vele wegen, één weg…..de camino. Hé, daar is de grote Spanjaard weer. Onze weg bleek een stuk korter en uiteindelijk weer op hetzelfde punt uit te komen.
In Rioseco is een supermarkt waar we bananen, appels, koekjes, smeerkaas en stokbrood halen. We zijn niet de enige. Op de picknick plaats even verderop zitten vele bekenden van hun lunch te genieten. Ook wij schuiven aan, bij de Franse dames dit keer. Het blijft moeizaam communiceren met ze. En toch klikt het op de één of andere manier. Hoe lastig ook, van beide kanten proberen we toch elkaar antwoorden te ontlokken. Beetje engels, beetje frans, handen en voeten, we komen er wel, de lachspieren varen er wel bij.
Het lijkt vandaag een vrouwencamino te worden. De meeste mannen gaan als snelle jelles door. De vrouwen doen het iets rustiger aan. Na het dorpje La Magdalena gaat de route dwars door een enorm eucalyptus bos. Statige kaarsrechte bomen wiegen zachtjes in de warme wind. De zanderige weg ligt vol met grote keien en gaat steil omhoog. Af en toe rust ik, geniet ik van het uitzicht, kom ik weer op adem en klim ik hoger en hoger.
Een aantal fris fitte wandelaars passeert. Waar komen die ineens vandaan? Was dat die buslading bij het kerkje beneden? Ja dus, wandelaars die per bus naar een punt gebracht worden, een stukje camino gaan lopen en later weer opgepikt worden. Bepakking? Die ligt in het hotel. Zo kan het ook, ieder zijn eigen camino….
Ik geniet van mijn rugzak-ruggesteuntje in het zonnetje, voeten omhoog en even genieten van de bosbios. De zon staat weer genadeloos warm aan de hemel. Veel drinken en pauze’s. Wat is dit toch een heerlijk leven bedenk ik. Niks moeten, gewoon doen waar ik zin heb. Pauze? Prima, even in het zonnetje liggen? Heerlijk. Wat eten? Gewoon doen, calorieën tellen hoeft hier niet. Zoveel keus zit er niet in mijn voorraadkastrugzakruggesteuntje, eten wat nodig is. Heel simpel. Geen verleidingen.
Wandelen, pauze, wandelen, pauze, wandelen, zo komen we stapje voor stapje in Hazas (Liendo). De albergue blijkt helemaal aan de andere kant van het dorp te zijn, en gesloten als we eraan komen. We zijn niet de eerste, sluiten aan bij de twee dames die er al zitten. Nog een uurtje dan gaat ie open.
De Noorse olive boy van gisteravond komt voorbij, maakt een praatje en besluit door te lopen. Ook de grote Spanjaard, waar zijn we die nu weer voorbij gegaan?, gaat verder. Het spaans- koreaanse stel blijft, zo ook de 2 franse dames, de poolse, duitse en engelse dames die inmiddels zijn gearriveerd. Als de hospitalera met de sleutel verschijnt mogen we eerst allemaal een bed uitzoeken en dan naar beneden om onze credential te laten stempelen.
Er staat een wasmachine…….o heerlijk. Ik regel een volle trommel, met handen en voeten spreek ik het Franse stel, vraag de Poolse, Duitse en engelse dame. Want als iedereen zijn eigen kleine wasje gaat draaien komt er nooit een eind aan natuurlijk. Mijn plan lukt, na 3 kwartier is de was van de helft van de pelgrims schoon en kan aan de waslijn.
Na het douchen en wassen komen de verhalen. De hospitalera is heel enthousiast over de route over het komende eiland. Ze laat een filmpje zien ervan. O wauw…….daar wil ik heen. Of toch niet? Het is hoog, 800 meter trappen omhoog en omlaag, zwaar, hier en daar gevaarlijk en best ver omlopen. Er is geen albergue. De route gaat de 30 km ver voorbij. Oeps…..Is dat niet een beetje te hoog gegrepen? Ik ken mijn grenzen en weet dat dit gekkenwerk wordt. Niet doen dus, hoewel het heel verleidelijk is om toch te gaan. Het is zo’n mooie romantische plek. Een mooie droom……
Nu iedereen elkaar steeds beter leert kennen gaat bijna als vanzelf de volgende fase in. In deze albergue mogen we koken. Dus…..even naar de supermarkt en korte tijd later ruikt de albergue naar uien, paprika, kruiden en pasta. Ik leef me helemaal uit. Met z’n viertjes hebben we er meer dan genoeg aan. Wat over is nemen we morgen wel mee.
Met z’n viertjes verkennen we de route voor morgen. De hospitalera komt erbij en wijst op de kaart een mooiere weg aan. In geen enkel boekje staat ie aangegeven, maar blijkt in het veld al wel gemarkeerd te zijn. O heerlijk, langs het strand dus, en dan…..is Helgueras te halen morgen. Want dat schijnt……weer een heel bijzondere plek te zijn.
Luisteren naar de adviezen van de hospitalero’s is het beste wat je kunt doen. De boekjes zijn leuk, zeggen allemaal wat anders. Maar de echte liefhebbers weten nog veel mooiere plekjes, die over het algemeen nog goed aangegeven staan ook. Gewoon doen dus. We gaan ervoor.
Maar eerst nieuwe energie opdoen. Lekker slapen. Dit keer een enkel bed waar ik op slaap dus kan ik mijn was niet drogen aan het bovenste bed, buiten alles droog krijgen is niet helemaal gelukt. Ik volg het goede voorbeeld van de Poolse dame en haal plan B uit de tas. Waslijn. knijpers, en haarklemmetjes. De Franse dames liggen dubbel van het lachen van onze wasdrogerij, daar moeten foto’s van gemaakt worden. Zo lig ik onder de was mijn camino dag weg te dromen, verwerken van wat is geweest, nieuwe energie opdoen voor morgen. Mijn lijf gaat steeds beter wennen aan het wandelen, eten, slapen ritme. De urenlange beweging is heerlijk. Natuurlijk ben ik ’s avonds moe, van alle inspanning, indrukken en belevenissen. Maar na een goede nachtrust is de accu weer helemaal opgeladen voor een nieuwe dag vol indrukken, inspanning en ontspanning.
Ik droom van een klim naar de Faro del Caballo, 800 treden…..zon, uitzicht over de oceaan….romantische taferelen…..wat een geweldige plek…….een heel speciale plek…….
Buenas noches.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
