2016 0908 CdN dag 9, Portugalete - Castro-Urdiales

Camino del Norte, dag 9
Portugalete – Castro-Urdiales 34 km

34 km volgens het boekje, maar van diverse kanten al gehoord dat er een kortere route via de kust is. Die kans pakken we, zeker nu de regen zachtjes over ons neerdaalt. Eindelijk na al die ontzettend hete dagen een klein beetje verkoeling. Verkleed als wandelende hobbezakken gaan we eerst op zoek naar een brievenbus om onze kaarten te posten. Naar Pobeña is de route voor Spaanse begrippen makkelijk. De hoogte verschillen hier lijken in niets op die van zo’n 100 km terug. Het landschap is hier duidelijk anders. De bergen liggen veel verder van ons af.

Na Pobeña wordt de route taaier, krijgen we veel asfalt wegen te verstouwen. Tunneltjes met prachtige graffity werken maken het nog een beetje leuk. Creatieve geesten die met spuitbussen de saaie tunnel hebben opgeleukt met kleurtjes en fantasiefiguren. Our world is exoddus staat bij de ET achtige figuren, transformers daar hebben ze ook wel een beetje van weg, palmboompjes op de achtergrond. Genoeg om naar te kijken.

Doordat we op de asfaltwegen best op hoogte zijn is het uitzicht op de oceaan prachtig. Dat maakt veel goed. De autowegen zelf zijn rampzalig, saai, taai, maar ook dat is de camino. In Spanje gaat wel het voetje van het gas en wordt je als pelgrim met alle egards behandeld door de automobilisten. Een wereld van verschil met thuis, daar moet ik nog wel eens de kant in springen als ik op een binnenweg wandel zonder voet- of fietspad erlangs. De weergoden hebben het iets minder goed met ons voor want al een hele poos dwarrelt er flink wat nattigheid naar beneden. Op zich wel een verademing na zoveel dagen 35 + graden. Het loopt alleen wat minder ontspannen. De weg, het verkeer, de regen. Het is wennen na zoveel dagen heerlijk rustig door en met de natuur weer in de bewoonde wereld te zijn.

Na flink wat km-ters over de autobaan krijgen we nog een industrieterrein voor de voeten. Het leven van een pelgrim gaat niet altijd over mooie rustige struinpaadjes. We ploeteren dapper door, stapje voor stapje laten we het grauwe industriegebeuren achter ons.

Als we vanaf het strand het dorpje Onton naderen horen we gezellige muziek. Op het centrale plein staan allerlei kraampjes met streekprodukten. Een dame in een soort klederdracht komt naderbij. In de verte zien we waar de muziek vandaan komt. Een klein orkest komt al trommelend en fluitend dichterbij. Mannen die fluit spelen en trommelen tegelijk. Spaanse mannen die 2 dingen tegelijk kunnen? Wauw. Bij de dame in klederdracht blijven ze staan. Het complete gezelschap gaat een grote poort binnen bij een bejaardenhuis. We worden meteen uitgenodigd te komen kijken. Er schijnt zo gedanst te gaan worden. Als alle rolstoel bejaarden op de binnenplaats gebracht zijn gaat de dame in klederdracht in de grote vrije ruimte van het plein staan. Eén van de muzikanten begeleid haar met fluit en trom. De oudjes genieten zichtbaar van dit mooie schouwspel. De kleine dame weet enorme sprongen te maken, haar mooie kleding volgt zwierig haar springerige bewegingen. Het is echt genieten haar te zien dansen. Een man die bij het gezelschap hoort komt nog even uitleggen dat dit een oud Spaanse dans is. Klonk als iets van aurealis. Dacht ik zoek het thuis wel op, maar kan er helaas niets van vinden. Heb het vast verkeerd verstaan. Zijn Spaans ging zo rap dat was voor mij nog een level te hoog gegrepen.

De dame maakte hoge sprongen, wij beginnen meteen weer met een enorme klim. 128 traptreden omhoog om vervolgens een geweldig pad direct langs de kustlijn aan de rand van de kliffen te volgen. Dit km -ters lange pad volgt de Via Verde El Piquillo. Dat was ooit een werkspoorlijn. Vanaf het eind van de 19e eeuw werd er ijzererts uit de mijnen gehaald, in karretjes via de spoorlijn vervoerd naar lange stalen laadconstructies die de schepen volladen. De laadarm van El Piquillo was met 120 m lengte, waarvan 65 m op een hoogte van 22 meter vrij boven de zee zweefde, de grootse van in tot zeven laadarmen in de gemeente Castro-Urdiales. In 1954 rustte men hem uit met een lopende band. In de jaren ’60 werd hij uit bedrijf genomen en in 1985 verwoestte een hevige storm de constructie zo staat er in mijn gidsje. In het veld zijn er diverse attributen, en info borden die de geschiedenis levend houden.

Na dit kustpad komen we in een klein dorpje waar heel groot op de weg de korte route gekalkt staat. Deze route staat in geen enkel gidsje maar is volgens de hospitalero’s goed te doen. Staat prima aangegeven met gele pijlen. We wagen het erop. Korter is prima vandaag.

De herberg in Castro-Urdiales ligt helemaal aan de andere kant van de stad naast de stierenvechtersarena. Als we er eindelijk zijn is de hospitalero net even weg om te gaan eten. Over een uur komt hij terug. Er is nog maar 1 bed volgens een man die er al zit te wachten. Maar er zijn wel tentjes. We wagen het erop. De tentjes zien er redelijk betrouwbaar uit. Het is wel midden in de stad. Echt rustig zal het er niet zijn. Doorlopen naar het volgende adres is ook zo wat. Hoever moeten we dan nog? Hebben we nog puf genoeg? Het is al behoorlijk laat.

De hospitalero bevestigd dat er nog maar 1 bed is. Een dame na ons krijgt het bed omdat wij wel in een tentje willen slapen. In het tentje liggen gewone bedden. Prima geregeld. Voor het eerst deze camino gewoon een privé plekje! Dat voelt heel bijzonder. Nu maar hopen dat de stieren in de arena blijven en vannacht niet ontsnappen. Zal zo’n vaart niet lopen denk ik. Of zouden ze misschien daar helemaal niet zijn? Niet iets om van wakker te liggen in elk geval.

De avond in de kleine maar oergezellige herberg is een gedenkwaardige avond. We zitten er met een Noor, een Ghanees, een Poolse dame, 2 franse dames, 1 duitse dame en ik. De Noor heeft een flesje olijfolie bij zich en krijgt de lachers op zijn hand als hij probeert ons allen aan de olijfolie en stokbrood te krijgen. Is natuurlijk echt Spaans. Hij wil zo graag van zijn olijfolie af want het flesje is zwaar in zijn tas. Geweldig hoe hij dit aan weet te prijzen. Hij grijpt elke kans aan om wat ml-ters kwijt te raken. De hospitalero is een man die met zijn charmes de hele boel weet te vermaken. Hij heeft een heel schrift met allerlei zinnen in ontelbaar veel talen. Als hij een paar keer oefent en de zinnen opschrijft weet hij ze. Ongelofelijk. Hij spreekt 7 talen. En van ontelbaar veel talen weet ie gewoon wat zinnetjes of woorden, vooral als het aankomt op de mooie ogen en de leeftijd van de dames. Een man die zich als hospitalero prima weet te vermaken, en ook de gave heeft de pelgrims op hun gemak te stellen. De minpuntjes van de herberg worden door zijn verschijning, doen en laten ruimschoots gecompenseerd. Een prima plek om te overnachten. Om 22.30 u, erg laat voor een pelgrim, duikt iedereen zijn bed in. Het was ook zo gezellig. Heerlijke gesprekken gevoerd, olijfolie geproefd, gelachen tot onze kaken er zeer van deden en ontelbaar veel verhalen gehoord, waar iedereen vandaan kwam, waarom lopen, hoever lopen, pijntjes, mooie plekjes, albergues, tips en adviezen gekregen en gegeven. Wat is de wereld van de camino leuk. Een wereld vol verdraagzaamheid, respect, samen delen, lol hebben. Jou wereld, mijn wereld, onze wereld. Kon het altijd maar zo zijn.

Zo kwam er uiteindelijk een prachtig einde aan een, wat het wandelen betrof saaie dag, Maar ook een dag die door de ontmoetingen in de albergue toch een geweldige bijzondere, onvergetelijke camino dag werd.

Buenas Noches.