2016 0911 CdN dag 12, Helgueras - Gûemes
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
11 September 2016 | Spanje, Güemes
Camino del Norte, dag 12
Helgueras - Gûemes ( Padre Ernesto) 25 km
Rother Gids, Outdoorgids, Gps, Engelse, Franse, Duitse en Nederlandse routebeschrijvingen voor de camino del Norte……één ding hebben ze allemaal gemeen, de routes in het veld zijn voorzien van gele pijlen. De gidsjes naast elkaar leggen is een kansloze onderneming want ze geven allemaal een andere weg aan.
Dus…..starten we en gaan we gewoon, één ding weten we zeker, vandaag willen we naar Gûemes. Naar de albergue van Padre Ernesto. De opkomende zon boven de baai van Noja zet mij compleet op het verkeerde been. Heb ik mijn hele leven lang de zon in de zee zien zakken…..zie ik hier de zon uit zee opkomen. Vol verbazing sta ik het schouwspel te volgen. Het is net of er een film achterste voren voor mijn ogen speelt. Mijn hersens kunnen dit niet bevatten. Wat een bijzonder begin van deze wandeldag.
In Noja is een bar open, we genieten van koffie en tortilla. Heerlijk, prima start voor de inwendige mens. Het Spaans -Koreaanse stel loopt een compleet andere kant op dan wij in gedachten hadden. Een ander onbekend stel gaat nog een andere kant uit, en wij…..volgen de eerste de beste gele pijl die we vinden. Op een kruising kunnen we 2 kanten op. Hier mogen we blijkbaar kiezen. De boekjes die van alle kanten erbij komen, er zijn inmiddels nog meer pelgrims zoekende, maken het er niet gemakkelijker op. De één zegt dit, de ander dat, ieder gaat uiteindelijk zijn of haar eigen weg. Boekjes….gele pijlen…gezond verstand….wegenkaart….dat is de camino van vandaag. Een dag waarop we het voor elkaar krijgen de gele pijlen uit het oog te verliezen, mijn grote routekaart onze houvast is en we urenlang geen pelgrim tegen zijn gekomen. Wel zijn we in Isla geweest, bij prachtig kerkje hoog op een heuvel. Sprookjesachtig mooi.
Naast de kerk was wel een pelgrimsonderkomen zou gaf het bord op de gevel aan, maar toen we om een stempel vroegen in de kerk kregen we te horen dat ze die niet hebben. Raar verhaal.
Op de veranda van het pelgrimshuis hebben we een lange pauze gehouden en zitten genieten van de rust en de stilte. Het steile pad waar we op uitkijken werkt als een magneet. Als we de klim in de moordende hitte voltooid hebben staan we oog in oog met een metershoog ijzeren hek. Geen doorkomen aan. Terug dan? Ja….echt niet! Door het weiland dan het heuveltje over? Zou het kunnen? Mijn maatje gaat bovenop kijken, ze wenkt dat het mogelijk is. Ook ik ploeter langs het muurtje door het hoge gras en zie boven op de bult dat er heel in de verte iets is wat op een pad lijkt. Toch maar doen dan? Terug lopen staat niet in mijn woordenboek tenslotte. Al snel zijn we inderdaad op een breed bospad. Bovenop de bult zagen we de oceaan dus de kant die we oplopen is in elk geval oké. Als we even later in de verte twee mensen in casual kleding en dito schoenen zien lopen weet ik dat we niet ver van de bewoonde wereld zitten. Een geruststelling.
In het bos komen we langs een huis met een hoop gezelligheid eromheen, we vragen de bewoners hoe naar Gûemes te komen. Ah…..Padre Ernesto! Krijgen we meteen als reactie. Si si, vamos a padre Ernesto zeggen we. We krijgen een hele uitleg, moeten om de monding van de zeearm heen en dan over de heuvel naar het kerkje in de verte en dan nog ver daar voorbij. Daar ligt Gûemes. Niet ver voorbij dit huis in het bos vinden we de gele pijlen en zien meteen mede pelgrims.
Het kerkje waar de mensen ons naar verwezen blijkt open en daar is het Duitse meisje al een urenlange pauze aan het houden. Ze verteld dat er al diverse ‘bekenden’ voor bij zijn gekomen. Het is ontzettend warm en ook wij houden hier een korte pauze. We hebben werkelijk geen idee hoe ver het nog is. Worden van onze boekjes en kaarten niet wijzer en vertrouwen erop dat de gele pijlen ons uiteindelijk bij Padre Ernesto zullen brengen. We komen langs de kantine van een camping en besluiten hier wat te eten. Wat een drukte in zo’n kantine zeg. Zijn wij nu zo verwend met de rust van de natuur of zijn de mensen hier gewoon idioot luidruchtig? Om doodmoe van te worden, al dat geschreeuw door elkaar heen. Iedereen lijkt het hoogste woord te willen hebben. Vreselijk. De beschaving is hier geëindigd zo lijkt het. Als onze salade op is vluchten we als hazen weg van dit overvolle luidruchtige winderige terras. Terug de natuur in, op zoek naar de stilte. Op zoek naar onszelf, want die raak je daar echt kwijt. Bah.
Het is uiteindelijk nog meer dan een uur lopen voor we kunnen rusten bij Padre Ernesto.
Gelukkig is er voldoende plaats in de herberg. Vrijwilligers brengen zelfs onze rugzakken naar de plek waar we kunnen slapen. Vandaag een grote slaapzaal met wel 25 bedden. Geen stapelbedden voor ons dit keer. Wat een luxe…..of toch niet? Want nu dient zich een praktisch uitdaging aan. Waar laat ik al mijn spullen? Mijn bril bv. Die kon ik steeds zo mooi aan de hengsels van mijn Santiago tasje binden. Daar hing hij elke nacht veilig. Geen plankje of kastje waar iets op te leggen valt. Mijn bril vindt uiteindelijk zijn bestemming in mijn schoen onder het bed. Veilige plek want zo kan er niemand per ongeluk op stappen. De nog vochtige was heb ik met haarklemmetjes aan de gordijnen te drogen gehangen.
Maar eerst…..op verkenning uit in deze, bijna zo groot als een dorp, albergue. Alle oude bekenden zijn hier bij elkaar. De lederhosen jongen is er niet best aan toe. Heeft zijn voeten finaal kapot gelopen, maar toch blijft hij vrolijk. Ze zijn met z’n drietjes nog steeds bij elkaar. Het jonge Duitse meisje is er, de Poolse dame, onze Franse vriendinnen, het Spaans-Koreaanse stel en nog ontelbaar veel anderen. Heerlijk, met iedereen even bijkletsen en verhalen aanhoren en vertellen.
De masseur in de albergue doet vreselijk zijn best om iedereen van zijn pijnen en pijntjes af te helpen. Als ik mijn kuiten wil laten masseren is zijn eerste reactie bij zijn blik op mijn kuiten……Oj joj joj. Jaha….ik weet het. Ik heb oerHollandse niet over het hoofd te ziene superdikke kuiten. Ze hebben me al jaren en jaren en duizenden wandelkilometers daar gebracht waar ik heen wilde, maar nu zijn ze mijn gewandel voor even zat zo lijkt het. De grote rode plek op mijn linkerkuit baart de masseur zorgen.
Ik begrijp dat hij vraagt of het zonnebrand is. No, no…..no solei en nog wat……musquito’s? no, no musquito’s ma…..????Tja, hoe zeg ik dát nu weer? Gelukkig zat de poolse mede pelgrim erbij die de Spaanse taal wel machtig is. Ik vertelde haar dat het from a fly of horses was, no musquito’s. Ze heeft een poging gedaan om het te vertalen en ineens kwam de masseur met een spuitbusje, hij spoot de plek in en borg gauw het flesje weer weg. Ik kreeg niet te zien wat ie erop gespoten heeft. Jammer want het was geweldig spul, bleek later. De grote vochtige blazen die ik er normaal gesproken krijg van horzelsteken zijn nu mooi weggebleven. Een wondermiddel dus. De massage die hij vervolgens op mijn nogal geplaagde kuiten en scheenbenen toepaste was een verademing.
Na deze massage heb ik het complex verkend. De bibliotheek, de zaal waar we straks met zijn allen samenkomen voor de uitleg over het hoe en wat van deze albergue. De eetzaal, de stilte ruimte. En niet te vergeten de slaapzalen met stapelbedden van 3 hoog. Gelukkig dat ik daar niet hoef in te kruipen. Die bedden waren voor de jonkies onder ons.
Om 19.30 u gaat de bel en gaan we naar de zaal. Het is er druk en gezellig. In een grote kring zitten we op bankjes, voor wie er geen plek is op de bankjes liggen er kussen op de grond. We worden welkom geheten en krijgen te horen dat deze albergue beslist geen camino del Norte albergue is, maar dat hij toevallig op de route is.
Een spaans echtpaar heeft hier een soort commune opgericht, een zelfvoorzienende gemeenschap die de natuur respecteert en mensen die het minder goed getroffen hebben in het leven willen opvangen. Het gedachtengoed van dit echtpaar wordt hier levend gehouden. Tussen de 40 en 60 vrijwilligers werken er mee om elke dag weer zo’n 100 pelgrims en andere mensen die hulp nodig hebben op te vangen. Ongelofelijk wat voor moois ze hier met z’n allen tot stand weten te brengen. Uiteindelijk komt natuurlijk ook de camino aan de orde. De camino del Norte….zoals deze man zo mooi verwoorde, een camino voor creatievelingen. De camino Frances is een vrij vaste route naar Santiago de Compostela. De camino del Norte kent vele wegen, ieder loopt en gaat zijn eigen creatieve weg. Ik kan me er helemaal in vinden.
De ene samenkomst volgt de andere op, want na even later zitten we met 100 man aan tafel. We krijgen een heus 3 gangen menu voorgeschoteld. Echt wauw! Maaltijdsoep vooraf, een rijstgerecht als hoofdgerecht en fruit toe. Als het al bijna donker is volgt nog een bijeenkomst voor wie er interesse in heeft in het stilte centrum. Daar wordt het ontstaan van de schilderingen verteld. ’s Middags had ik me al verwonderd over de prachtige schilderingen. Door er bewust naar te kijken dacht ik, het lijkt alsof er hier uitgebeeld wordt dat je als wandelaar vertrekt en als pelgrim aankomt. Het is een heel kort door de bocht conclusie, maar zo is het inderdaad ook bedoeld. Echt prachtige schilderingen voor een bezinningsmoment. Hoe langer ik ernaar keek hoe meer ik erin ging zien. Het bijbehorende verhaal dat de schilder hier belangeloos geschilderd heeft en uiteindelijk als dank hiervoor een ontmoeting met een oude bekende aan het andere eind van de wereld cadeau kreeg was echt een kippenvel momentje.
Terug in de slaapzaal blijkt dat het licht al uit is en we in het donker ons bedje moeten zien te vinden. Ik lig nog maar net erin als ik van een medepelgrim hoor dat er voor bij de albergue nog muziek gemaakt wordt. Daar wil ik bijzijn. Zachtjes sluip ik de zaal weer uit en voeg me bij het clubje wat op de picknickbank voor gezelligheid zorgt. Een gitaar, zingen, lol maken, de tijd vliegt voorbij. Wat is dit leuk. Allerlei bekende en minder bekende deuntjes komen voorbij. We hebben een heuse singer/ songwriter in ons midden die ter plekke van alles zit te verzinnen wat nog lekker klinkt ook. De Poolse pelgrims zingen een liedje van het songfestival. Klinkt nog supergoed ook.
De oppervrijwilliger komt helaas ons feestje om half 11 verstoren. Hij snapt dat wij het gezellig vinden maar we moeten echt gaan slapen. Morgen is het weer vroeg dag. We respecteren zijn wens en zoeken ons bed op.
Als ik weer in mijn bed lig kan ik een grote glimlach niet onderdrukken. Hoezo stil? Er liggen hier zo’n 18 mannen hun deuntjes voor het houthakkerskoor te oefenen. Grrrr..pffff…iieeee….ssssss….ahrgrrrr…ieewww…ssss…grrrr….heerlijk om naar te luisteren. Enig muzikaal gevoel ontbreekt volledig bij deze band. Ze hakken en zagen er lustig op los, tegen de maat in, achterstevoren, en de solist lijkt af en toe een beetje van het pad af. Hoe lang ze nog door gegaan zijn met oefenen? Ik heb werkelijk geen idee, het was heerlijk slaapverwekkend…….wie weet heb ik zelf ook nog wel een deuntje mee gezaagd. Ze hebben vast wel een klein boompje voor mij laten staan.
Midden in de nacht ben ik er nog eventjes uit geweest. De sterrenhemel was sprookjesachtig mooi. De rust rondom de albergue voelde als een warme deken. Het was bijna jammer om de slaapzaal weer op te zoeken. Toch maar wel gedaan want over een paar uurtjes zullen de eerste pelgrims al vertrekken en is het gedaan met de rust.
Om 7 uur zitten we aan het gezamenlijke ontbijt. Onze tijd bij Padre Ernesto zit erop. Een hele bijzondere belevenis dit verblijf in Gûemes. De ontvangst, de warmte, hartelijkheid, de goedheid, de verzorging, het eten, de bijeenkomsten, het zingen bij de picknicktafel, het houthakkerskoor in de slaapzaal, de sterrenhemel in de nacht.
De camino pur sang.
Wat voel ik me een bevoorrecht mens dat ik deel mag zijn van de camino voor de creatievelingen.
Ultrea
Helgueras - Gûemes ( Padre Ernesto) 25 km
Rother Gids, Outdoorgids, Gps, Engelse, Franse, Duitse en Nederlandse routebeschrijvingen voor de camino del Norte……één ding hebben ze allemaal gemeen, de routes in het veld zijn voorzien van gele pijlen. De gidsjes naast elkaar leggen is een kansloze onderneming want ze geven allemaal een andere weg aan.
Dus…..starten we en gaan we gewoon, één ding weten we zeker, vandaag willen we naar Gûemes. Naar de albergue van Padre Ernesto. De opkomende zon boven de baai van Noja zet mij compleet op het verkeerde been. Heb ik mijn hele leven lang de zon in de zee zien zakken…..zie ik hier de zon uit zee opkomen. Vol verbazing sta ik het schouwspel te volgen. Het is net of er een film achterste voren voor mijn ogen speelt. Mijn hersens kunnen dit niet bevatten. Wat een bijzonder begin van deze wandeldag.
In Noja is een bar open, we genieten van koffie en tortilla. Heerlijk, prima start voor de inwendige mens. Het Spaans -Koreaanse stel loopt een compleet andere kant op dan wij in gedachten hadden. Een ander onbekend stel gaat nog een andere kant uit, en wij…..volgen de eerste de beste gele pijl die we vinden. Op een kruising kunnen we 2 kanten op. Hier mogen we blijkbaar kiezen. De boekjes die van alle kanten erbij komen, er zijn inmiddels nog meer pelgrims zoekende, maken het er niet gemakkelijker op. De één zegt dit, de ander dat, ieder gaat uiteindelijk zijn of haar eigen weg. Boekjes….gele pijlen…gezond verstand….wegenkaart….dat is de camino van vandaag. Een dag waarop we het voor elkaar krijgen de gele pijlen uit het oog te verliezen, mijn grote routekaart onze houvast is en we urenlang geen pelgrim tegen zijn gekomen. Wel zijn we in Isla geweest, bij prachtig kerkje hoog op een heuvel. Sprookjesachtig mooi.
Naast de kerk was wel een pelgrimsonderkomen zou gaf het bord op de gevel aan, maar toen we om een stempel vroegen in de kerk kregen we te horen dat ze die niet hebben. Raar verhaal.
Op de veranda van het pelgrimshuis hebben we een lange pauze gehouden en zitten genieten van de rust en de stilte. Het steile pad waar we op uitkijken werkt als een magneet. Als we de klim in de moordende hitte voltooid hebben staan we oog in oog met een metershoog ijzeren hek. Geen doorkomen aan. Terug dan? Ja….echt niet! Door het weiland dan het heuveltje over? Zou het kunnen? Mijn maatje gaat bovenop kijken, ze wenkt dat het mogelijk is. Ook ik ploeter langs het muurtje door het hoge gras en zie boven op de bult dat er heel in de verte iets is wat op een pad lijkt. Toch maar doen dan? Terug lopen staat niet in mijn woordenboek tenslotte. Al snel zijn we inderdaad op een breed bospad. Bovenop de bult zagen we de oceaan dus de kant die we oplopen is in elk geval oké. Als we even later in de verte twee mensen in casual kleding en dito schoenen zien lopen weet ik dat we niet ver van de bewoonde wereld zitten. Een geruststelling.
In het bos komen we langs een huis met een hoop gezelligheid eromheen, we vragen de bewoners hoe naar Gûemes te komen. Ah…..Padre Ernesto! Krijgen we meteen als reactie. Si si, vamos a padre Ernesto zeggen we. We krijgen een hele uitleg, moeten om de monding van de zeearm heen en dan over de heuvel naar het kerkje in de verte en dan nog ver daar voorbij. Daar ligt Gûemes. Niet ver voorbij dit huis in het bos vinden we de gele pijlen en zien meteen mede pelgrims.
Het kerkje waar de mensen ons naar verwezen blijkt open en daar is het Duitse meisje al een urenlange pauze aan het houden. Ze verteld dat er al diverse ‘bekenden’ voor bij zijn gekomen. Het is ontzettend warm en ook wij houden hier een korte pauze. We hebben werkelijk geen idee hoe ver het nog is. Worden van onze boekjes en kaarten niet wijzer en vertrouwen erop dat de gele pijlen ons uiteindelijk bij Padre Ernesto zullen brengen. We komen langs de kantine van een camping en besluiten hier wat te eten. Wat een drukte in zo’n kantine zeg. Zijn wij nu zo verwend met de rust van de natuur of zijn de mensen hier gewoon idioot luidruchtig? Om doodmoe van te worden, al dat geschreeuw door elkaar heen. Iedereen lijkt het hoogste woord te willen hebben. Vreselijk. De beschaving is hier geëindigd zo lijkt het. Als onze salade op is vluchten we als hazen weg van dit overvolle luidruchtige winderige terras. Terug de natuur in, op zoek naar de stilte. Op zoek naar onszelf, want die raak je daar echt kwijt. Bah.
Het is uiteindelijk nog meer dan een uur lopen voor we kunnen rusten bij Padre Ernesto.
Gelukkig is er voldoende plaats in de herberg. Vrijwilligers brengen zelfs onze rugzakken naar de plek waar we kunnen slapen. Vandaag een grote slaapzaal met wel 25 bedden. Geen stapelbedden voor ons dit keer. Wat een luxe…..of toch niet? Want nu dient zich een praktisch uitdaging aan. Waar laat ik al mijn spullen? Mijn bril bv. Die kon ik steeds zo mooi aan de hengsels van mijn Santiago tasje binden. Daar hing hij elke nacht veilig. Geen plankje of kastje waar iets op te leggen valt. Mijn bril vindt uiteindelijk zijn bestemming in mijn schoen onder het bed. Veilige plek want zo kan er niemand per ongeluk op stappen. De nog vochtige was heb ik met haarklemmetjes aan de gordijnen te drogen gehangen.
Maar eerst…..op verkenning uit in deze, bijna zo groot als een dorp, albergue. Alle oude bekenden zijn hier bij elkaar. De lederhosen jongen is er niet best aan toe. Heeft zijn voeten finaal kapot gelopen, maar toch blijft hij vrolijk. Ze zijn met z’n drietjes nog steeds bij elkaar. Het jonge Duitse meisje is er, de Poolse dame, onze Franse vriendinnen, het Spaans-Koreaanse stel en nog ontelbaar veel anderen. Heerlijk, met iedereen even bijkletsen en verhalen aanhoren en vertellen.
De masseur in de albergue doet vreselijk zijn best om iedereen van zijn pijnen en pijntjes af te helpen. Als ik mijn kuiten wil laten masseren is zijn eerste reactie bij zijn blik op mijn kuiten……Oj joj joj. Jaha….ik weet het. Ik heb oerHollandse niet over het hoofd te ziene superdikke kuiten. Ze hebben me al jaren en jaren en duizenden wandelkilometers daar gebracht waar ik heen wilde, maar nu zijn ze mijn gewandel voor even zat zo lijkt het. De grote rode plek op mijn linkerkuit baart de masseur zorgen.
Ik begrijp dat hij vraagt of het zonnebrand is. No, no…..no solei en nog wat……musquito’s? no, no musquito’s ma…..????Tja, hoe zeg ik dát nu weer? Gelukkig zat de poolse mede pelgrim erbij die de Spaanse taal wel machtig is. Ik vertelde haar dat het from a fly of horses was, no musquito’s. Ze heeft een poging gedaan om het te vertalen en ineens kwam de masseur met een spuitbusje, hij spoot de plek in en borg gauw het flesje weer weg. Ik kreeg niet te zien wat ie erop gespoten heeft. Jammer want het was geweldig spul, bleek later. De grote vochtige blazen die ik er normaal gesproken krijg van horzelsteken zijn nu mooi weggebleven. Een wondermiddel dus. De massage die hij vervolgens op mijn nogal geplaagde kuiten en scheenbenen toepaste was een verademing.
Na deze massage heb ik het complex verkend. De bibliotheek, de zaal waar we straks met zijn allen samenkomen voor de uitleg over het hoe en wat van deze albergue. De eetzaal, de stilte ruimte. En niet te vergeten de slaapzalen met stapelbedden van 3 hoog. Gelukkig dat ik daar niet hoef in te kruipen. Die bedden waren voor de jonkies onder ons.
Om 19.30 u gaat de bel en gaan we naar de zaal. Het is er druk en gezellig. In een grote kring zitten we op bankjes, voor wie er geen plek is op de bankjes liggen er kussen op de grond. We worden welkom geheten en krijgen te horen dat deze albergue beslist geen camino del Norte albergue is, maar dat hij toevallig op de route is.
Een spaans echtpaar heeft hier een soort commune opgericht, een zelfvoorzienende gemeenschap die de natuur respecteert en mensen die het minder goed getroffen hebben in het leven willen opvangen. Het gedachtengoed van dit echtpaar wordt hier levend gehouden. Tussen de 40 en 60 vrijwilligers werken er mee om elke dag weer zo’n 100 pelgrims en andere mensen die hulp nodig hebben op te vangen. Ongelofelijk wat voor moois ze hier met z’n allen tot stand weten te brengen. Uiteindelijk komt natuurlijk ook de camino aan de orde. De camino del Norte….zoals deze man zo mooi verwoorde, een camino voor creatievelingen. De camino Frances is een vrij vaste route naar Santiago de Compostela. De camino del Norte kent vele wegen, ieder loopt en gaat zijn eigen creatieve weg. Ik kan me er helemaal in vinden.
De ene samenkomst volgt de andere op, want na even later zitten we met 100 man aan tafel. We krijgen een heus 3 gangen menu voorgeschoteld. Echt wauw! Maaltijdsoep vooraf, een rijstgerecht als hoofdgerecht en fruit toe. Als het al bijna donker is volgt nog een bijeenkomst voor wie er interesse in heeft in het stilte centrum. Daar wordt het ontstaan van de schilderingen verteld. ’s Middags had ik me al verwonderd over de prachtige schilderingen. Door er bewust naar te kijken dacht ik, het lijkt alsof er hier uitgebeeld wordt dat je als wandelaar vertrekt en als pelgrim aankomt. Het is een heel kort door de bocht conclusie, maar zo is het inderdaad ook bedoeld. Echt prachtige schilderingen voor een bezinningsmoment. Hoe langer ik ernaar keek hoe meer ik erin ging zien. Het bijbehorende verhaal dat de schilder hier belangeloos geschilderd heeft en uiteindelijk als dank hiervoor een ontmoeting met een oude bekende aan het andere eind van de wereld cadeau kreeg was echt een kippenvel momentje.
Terug in de slaapzaal blijkt dat het licht al uit is en we in het donker ons bedje moeten zien te vinden. Ik lig nog maar net erin als ik van een medepelgrim hoor dat er voor bij de albergue nog muziek gemaakt wordt. Daar wil ik bijzijn. Zachtjes sluip ik de zaal weer uit en voeg me bij het clubje wat op de picknickbank voor gezelligheid zorgt. Een gitaar, zingen, lol maken, de tijd vliegt voorbij. Wat is dit leuk. Allerlei bekende en minder bekende deuntjes komen voorbij. We hebben een heuse singer/ songwriter in ons midden die ter plekke van alles zit te verzinnen wat nog lekker klinkt ook. De Poolse pelgrims zingen een liedje van het songfestival. Klinkt nog supergoed ook.
De oppervrijwilliger komt helaas ons feestje om half 11 verstoren. Hij snapt dat wij het gezellig vinden maar we moeten echt gaan slapen. Morgen is het weer vroeg dag. We respecteren zijn wens en zoeken ons bed op.
Als ik weer in mijn bed lig kan ik een grote glimlach niet onderdrukken. Hoezo stil? Er liggen hier zo’n 18 mannen hun deuntjes voor het houthakkerskoor te oefenen. Grrrr..pffff…iieeee….ssssss….ahrgrrrr…ieewww…ssss…grrrr….heerlijk om naar te luisteren. Enig muzikaal gevoel ontbreekt volledig bij deze band. Ze hakken en zagen er lustig op los, tegen de maat in, achterstevoren, en de solist lijkt af en toe een beetje van het pad af. Hoe lang ze nog door gegaan zijn met oefenen? Ik heb werkelijk geen idee, het was heerlijk slaapverwekkend…….wie weet heb ik zelf ook nog wel een deuntje mee gezaagd. Ze hebben vast wel een klein boompje voor mij laten staan.
Midden in de nacht ben ik er nog eventjes uit geweest. De sterrenhemel was sprookjesachtig mooi. De rust rondom de albergue voelde als een warme deken. Het was bijna jammer om de slaapzaal weer op te zoeken. Toch maar wel gedaan want over een paar uurtjes zullen de eerste pelgrims al vertrekken en is het gedaan met de rust.
Om 7 uur zitten we aan het gezamenlijke ontbijt. Onze tijd bij Padre Ernesto zit erop. Een hele bijzondere belevenis dit verblijf in Gûemes. De ontvangst, de warmte, hartelijkheid, de goedheid, de verzorging, het eten, de bijeenkomsten, het zingen bij de picknicktafel, het houthakkerskoor in de slaapzaal, de sterrenhemel in de nacht.
De camino pur sang.
Wat voel ik me een bevoorrecht mens dat ik deel mag zijn van de camino voor de creatievelingen.
Ultrea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
