2016 0910 CdN dag 11, Hazas - Helgueras

Camino del Norte, dag 11
Hazas (Liendo) - Helgueras 20 km

Het is koud als we vertrekken. De nevel hangt nog tussen de bergen. Zoals bijna elke morgen starten we met een flinke klim de bergen in. Vandaag start ik op mijn 5-fingersshoes. Dit voelt zo goed, op het rotsige pad heb ik zoveel grip, eigenlijk nog meer dan met mijn bergschoenen. Het contact met de aarde voelt heel comfortabel. Nu weet ik het zeker….mijn zware bergstappers krijgen vakantie. Ze mogen thuisblijven volgend jaar. Ondanks dat nu mijn schoenen aan mijn tas hangen lijkt mijn rugzak een stuk lichter dan de eerdere dagen. Raar maar waar. Komt dit omdat we nu de mooie route langs strak langs de kust gaan volgen? Geen flauw idee, het voelt gewoon goed.

De oceaan laat zich al snel van zijn mooiste kant zien. De klifkust is geweldig. Het uitzicht elke keer anders. De paden waarover we lopen heel divers, zand, keitjes, keien, rotsig, gras, onvoorspelbaar, net als de ontelbaar veel mooie plekjes, het lijkt hier het surferswalhalla van Spanje te zijn. Hoeveel busjes en campers ik gezien heb? Geen idee, de tel ben ik onderweg kwijtgeraakt. Een heftig jaren 70 gevoel, hippie tijdperk, lang leve de lol sfeertje hangt hier, supergaaf. Jonge mensen, heel veel rastavlechtjes, surfpakken, surfplanken, handdoeken. Jonge mensen die weten het leven te leven. Geweldig.

In Laredo openbaart zich een goudgeel strand met rollende golven. Onze Poolse en Duitse mede pelgrims rusten op een bankje en twijfelen nog wat ze zullen doen. Over de boulevard verder wandelen of toch langs de waterlijn? Voor mij geen twijfel. Bij de Concha baai aan het begin van mijn camino had ik nog niet genoeg lef om blootsvoets de waterlijn te trotseren. Nu geen twijfel meer. Ik ga blootvoets de golven en de locale mensen tegemoet. Grappig om te zien dat het strandleven hier vooral bestaat uit langs de waterlijn flaneren. De vele surfklasjes zijn een lust voor het oog. Hoe behendig de kleine jongens en meisjes al met zo’n plank om kunnen gaan. Ongelofelijk. Ik geniet van de wind, loop tot mijn knieën in het water, en krijg regelmatig een ‘buen camino’ toegewenst. Ik zal best een bezienswaardigheid zijn geweest in mijn camino kloffie met rugzak. Dat deerde mij niet. Een oceaan om in te vluchten, niet alleen te hoeven zijn, dit liedje bleef maar door mijn hoofd spoken.

Het uitzicht op de Monte Bruciero van het filmpje van gisteravond is adembenemend mooi. Mijn ogen proberen de Faro del Caballo te vinden, maar die zit goed verstopt tussen de rotspartijen. Het eiland is indrukwekkend hoog. Mijn gedachten vliegen van hot naar her. Zal ik het eiland bedwingen? In mijn eentje deze uitdaging aangaan? Is dit eigenlijk niet een eiland waar je gezellig met z’n tweetjes, zonder bagage, de uitdaging wil aangaan? Verdiend het pad daar op de Monte niet meer aandacht dan er alleen maar even lopen om er geweest te zijn? Doe ik mezelf te kort als ik het nu oversla? Is het wel haalbaar in deze hitte? Veel vragen, antwoorden willen niet echt komen. De golven slaan stuk op mijn benen, mijn broek is inmiddels flink nat, maar het deert me niet. Het is zo warm dat het eigenlijk wel lekker is. Het ruim 4 kilometer lange zandstrand van Laredo. Wat een geweldige plek! Aan het eind maak ik de ronding naar de boot. Ik ben nog maar net bij de boot als de Duitse, Poolse en Franse pelgrims al komen aanlopen. Het clubje is weer compleet. De volle boot vaart naar Santoña. Het is een druk bevaren stukje. In Santoña worden we meteen ondergedompeld in de drukte van de stad.
Pff….even wennen zeg na zoveel dagen natuur en rust. Bij een bankje trek ik mijn 5-fingerschoenen weer aan. Op blote voeten lopen was heerlijk, maar de straten door en de natuur weer in is het toch verstandiger wat aan mijn voeten te hebben. Nu we aan de voet van de berg staan is de twijfel die ik had van wel of niet beklimmen echt weg.

Met deze hitte is het gekkenwerk de route nog 7 km langer te maken vandaag. Het is al ver en zwaar genoeg. Ik laat de Monte Buciero voor wat ie is, en wandel verder door Santoña richting Dueso, de gevangenis op het puntje van het eilandje. Ben al weer toe aan een flinke rustpauze. Vanaf de boot lopen we alleen nog maar over asfalt wegen. Geen pretje met deze hitte, mijn voetzolen kunnen de hitte niet meer aan in de dunne 5 fingersshoes en noodgedwongen trek ik mijn bergstappers maar weer aan. Aan het eind van de oneindig lange straat is een restaurantje. In de schaduw genieten we van vers geperst sap, onze broodjes en een kop koffie. In de bocht verderop discussiëren we met onze boekjes in de hand. Het zanderige pad langs en over de berg en dan verder over het strand naar Helgueras of toch de makkelijke weg onderlangs? Een Spaans stel merkt onze twijfel en geeft ongevraagd advies. Ze loodsen ons over de weg naar het juiste punt om een makkelijke weg te lopen naar de albergue. We hebben een leuk gesprek met ze, half in het Spaans, een beetje Frans en wat Engelse woorden, een maf mengelmoesje, maar gesprekwaardig. Hij vertelde vanuit het Zuiden van Spanje samen met een vriend naar Santiago te zijn gefietst. Geweldige tocht beleefd. Ze wonen een paar kilometer verderop in een buitenwijkje. Als we vlakbij hun huis zijn wijzen ze waar we heen moeten en nemen we afscheid. Het is al behoorlijk laat aan het worden, nu maar hopen dat er nog plek in de herberg is. We hebben geen idee hoever het nog is naar Helgueras. De weg aflopen, het wijst zich vanzelf is het advies.

Dat doen we dus…..lopen, rusten, lopen, rusten, lopen…..het is nog een heel eind. De warmte is moordend, de flesjes water zijn bijna leeg. En dan….is daar eindelijk de albergue. Een felblauw gebouw is ons onderkomen voor deze nacht. We checken in, zoeken een plekje. Maken ons bed op en gaan naar het strand.

Vanuit de albergue zagen we tussen de gebouwen door al een glimp van de oceaan. 200 meter vanaf het strand overnachten. Hoe mooi is dit! Nog net niet op het strand. Het scheelt niet veel. Bij het strand krijg ik, terwijl het bloedheet is, kippenvel. Wat is het hier mooi. Elke keer denk ik, nu heb ik het mooiste stukje van de camino gehad, maar echt……er zijn toch steeds weer stukjes die de hemel op aarde lijken. Rotsblokken die uit de oceaan rijzen. De golven die erop stukslaan. De serene stilte die mij omarmt. Zelfs de leefgeluiden van de mensen lijken hier gedempt te worden. De mensen die er zijn genieten van de zon, zee en de rust. Als er al gepraat wordt is het heel zachtjes. Er wordt niet geschreeuwd of luidruchtig gepraat. Hier kom ik echt tot rust.

Ik besluit een stukje de oceaan in te lopen. Het water is zo helder. Tot mijn middel waag ik me in de oceaan, ik sta in het water en dein mee met de golven, mijn hoofd is leeg, de denkmachine staat eindelijk stil. Ik kijk en zie het paradijs op aarde. Als ik terug loop komt het Duitse meisje me tegemoet. Kom zegt ze, je kunt hier veel verder de oceaan in, of durf je niet? Samen met haar loop ik zover dat ik net niet koppie onder ga. We springen als kleine kinderen omhoog als de golven over ons heen dreigen te slaan. We genieten en hebben samen een heel intens gesprek. Wat is het toch mooi dat zo’n bijzondere plek zoveel losmaakt dat je over en weer elkaar een kijkje in je hoofd en hart geeft. Ook dit is de camino. Als we omdraaien en genieten van het uitzicht op de Punta del Brusco en de kliffen zie ik dat de mensen op het strand de grote hebben van de poppetjes in Madurodam. Wauw…..zo ver in de oceaan? Wat voelt dit goed.

Het is genieten in het water. Hier ben ik echt helemaal één met de natuur. Een moment om nooit meer te vergeten, te koesteren en te bewaren op een heel speciaal plekje.
Op het strand droog ik in de wind en deel ik mijn gevoelens met mijn medepelgrims die zo lief waren op onze spullen te passen.

Nu het hoofd en lijf zo heerlijk ontspannen zijn is de tijd om er wat vulling in te stoppen aangebroken. De supermarkt voorziet ons van de nodige ingrediënten voor de avondmaaltijd. In de albergue vinden we onze Franse medepelgrims. Met z’n viertjes eten we de restjes van gisteren aangevuld met onze aankopen uit de supermarkt.
We delen het eten en genieten van elkaars ervaringen.

Een lange warme wandeldag, met intense ervaringen, pijn in mijn kuiten, prachtige ontmoetingen en serene stiltes. De Camino del Norte…..hij heeft me in zijn greep.
Wandelen, eten, slapen, genieten. Stijf, moe, voldaan, en met een enorm geluksgevoel lig ik in mijn bed en droom ik van rollende golven en grote rotsblokken in de oceaan terwijl het refreintje van het liedje van Racoon in mijn oor speelt.

Een oceaan om in te vluchten
Nooit jaloers te hoeven zijn
Liefde om je hart te luchten
Een oceaan, hoe lekker zou het zijn…….