2016 0907 CdN dag 8, Eskerika - Portugalete

Camino del Norte, dag 8
Eskerika – Lezama 12 km ( trein – metro ) Portugalete

Verbaasd kijk ik om me heen. Mijn 3 kamergenoten hebben hun tas al helemaal ingepakt. Gewoon doorheen geslapen! Aankleden, tas inpakken, tanden poetsen, aanschuiven bij het ontbijt en wegwezen. De hospitalero is in geen velden of wegen te bekennen, niemand is er rouwig om.

Vandaag wordt een bijzondere dag, bij het ontbijt vliegen de meningen over tafel. Bilbao…..de stad van welles / nietes. De één zegt, tot aan de rand van de stad lopen en dan zo snel mogelijk met de trein en de metro naar de andere kant zien te komen. Onveilig, moet je niet willen zijn. De ander zegt, mooie stad kun je gerust doorheen lopen. Is wel een eind door de bebouwing heen en de herbergen zijn duur. Tja…..wat is wijsheid? Op de heenweg heb ik 1,5 uur in Bilbao op de bus zitten wachten. Ben er een stukje de stad ingelopen maar had niet het gevoel dat het er echt onveilig was. Viel me wel op dat er erg veel politie op straat was, mijn rugzak heb ik dan ook goed bewaakt. Voor de rest? Tja, angst zit tussen de oren. Ik had er op dat moment geen last van in elk geval. Bilbao 8 dagen later…..wil ik er wel doorheen? In mijn pelgrimskloffie en rugzak? Wil ik wel de drukte van de stad ervaren? Ga ik er musea bezoeken als pelgrim? Voel ik me wel op mijn gemak na dagen van rust, zee, natuur, wind, warmte, golven, bos, vergezichten en rustig aan doen? Bilbao is toch meer een stad voor een citytrip, en als ik op dit moment ergens geen behoefte aan heb is het aan een city trip. Dus….is de beslissing redelijk makkelijk. Het is vandaag alweer een dag met meer dan 35 graden. Tot een uurtje of 1 de hitte trotseren en dan zien dat we een trein pakken, dat is het plan voor ons. Ieder heeft zo een eigen plan zo te horen.

Na het ontbijt vertrekt het pelgrimstreintje. De Nieuw-Zeelandse jonkies, de drie Duitse Pelgrims, wij sluiten de gelederen. De overige pelgrims waren al vertrokken. Lange tijd zien we nog pelgrims voor ons, of bij de pauzes ineens een pelgrim die al veel eerder vertrokken was, en nu zijn verlaat ontbijtje eet. Het is flink afzien in deze warmte de bergen te bedwingen.

Als we koffie drinken in Goikolexea geeft het led-bord aan dat het vandaag 41 graden gaat worden. Wát….zien we dat goed? Ja echt 41 graden….pfff….je zou er toch bijna van aan de kook raken. Rustig aan doen dus. En inderdaad niet langer doorlopen dan tot een uurtje of 1. Deze warmte is slopend.

Als we in Lezama aankomen en het station zien houden we het voor gezien. We gaan voor de optie trein naar Bilbao en zien dan wel verder. Vragen aan een mede reiziger of de trein naar Portugalete gaat maar dan komt er een heel verhaal in zo’n rap Spaans dat ondertiteling eigenlijk wel gewenst is. Wat ik ervan begrijp is dat we in elk geval nog ergens moeten overstappen. Maar waar? We hebben een kaartje tot Letxua of zoiets. Daar moeten we er in elk geval uit. Het kaartje uit deze automaat krijgen ging redelijk soepel.

Maar dan….in Letxua gaan we eruit, aan de andere kant van het perron staat blijkbaar de andere trein. Wat raar, wil je naar de andere kant moet je kaartje eerst weer in zo’n poortjes automaat. Ja….mooi niet dus. Kaartje niet oké? Nee, allicht niet want we hebben tot hier betaald. Wat nu. Gelukkig krijgen we hulp van een welwillende dame. Die kijkt naar ons kaartje en vraagt waar we heen willen. Ze wijst ons een andere automaat, daar eerst weer een kaartje kopen en dan naar inderdaad het perron aan de overzijde. Oké, bedankt. We kunnen weer verder. Als we bij de automaat komen staat er ineens een poppetje van de treinmaatschappij om ons behulpzaam te zijn. Waar willen we heen? Naar Portugalete. Mooi…..hij drukt op een aantal knopjes, wij betalen, en ja hoor daar komen onze kaartjes. Op de plattegrond die ernaast hangt wijst hij voor alle duidelijkheid nog even dat we de ‘rode’ lijn moeten volgen en in Portugalete kunnen uitstappen. So far, so good.

Enkele minuten later rolt de trein binnen en kunnen we instappen. Als de trein vertrekt zie ik op het route bord in de trein dat we toch de ‘blauwe’ lijn hadden moeten hebben. We wilden eigenlijk langs de andere oever om de beroemde brug in Portugalete te kunnen oversteken. Ach ja….maakt niet zoveel uit. Dan pakken we daar wel een heen en weertje met de brug.
De trein brengt ons vlot in Portugalete. Maar dan…….zijn er 4 mogelijkheden om van het perron af te komen de stad in. Maar alle 4 de poortjes automaten laten ons niet door. Ons kaartje wordt op de één of andere manier niet geaccepteerd. Er is geen andere ontsnappingsmogelijkheid dan op de rode knop te drukken voor hulp. Zo voelt een toerist zich dus ook in Nederland met het onbegrijpelijk gedoe met kaartjes, automaten, tickets en poortjes. Gelukkig zijn de Spaanse spoorwegmensen heel vriendelijk en laat deze meneer ons met zijn badge erdoor. We kunnen de stad in.

Op zoek naar het VVV en dan naar de albergue. Vragen naar het VVV aan een voorbijganger lukt. Straatjes recht vooruit door, dan een beetje naar rechts en langs de oever is het blauw gele gebouw, kan niet missen, maar is nogal een eindje lopen. De smalle straatjes en oude hoge huizen in allerlei kleuren geven het gevoel door een puzzel te lopen. Geweldig mooi. Bij het vvv blijkt dat de albergue zo ongeveer tegenover de uitgang van de metro is. Weer terug dus. De man van het vvv heeft over een makkelijkere weg naar boven. Hij tekent op een plattegrond in waar we precies heen moeten. En dan……staan we gewoon midden op straat oog in oog met een aantal ellenlange roltrappen die je heel lui omhoog brengen. Hoe grappig is dit?

Na nog een paar straatjes te voet omhoog te hebben gelopen bereiken we de albergue.
Bedden genoeg en nog niet al te veel pelgrims. We mogen zelf een bed uitzoeken, instaleren onze spullen. Rugzakken kunnen hier in de lockers. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Komt vast omdat het een grotere stad is. Had trouwens niet verwacht dat Portugalete zo’n grote stad is.

Als we ons opgefrist hebben, blijken we ineens een heleboel kamergenoten erbij te hebben. Onze Deense vriend uit het klooster is er ook. Hij verbaasd zich over het feit ons hier aan te treffen. Tja….een stukje met de trein hé……Hij heeft alles gelopen, dat is zijn voeten wel aan te zien. Alleen al het kijken naar zijn voeten doet pijn aan mijn ogen. Wat zien zijn tenen eruit zeg. Onverstandig om daar mee door te lopen. Hij is niet op andere gedachten te brengen. Wil zo lang mogelijke afstanden lopen om steeds andere mensen te ontmoeten. Uh…..misschien een keer een hele korte afstand lopen. Dan ontmoet je ook andere mensen? Tja….zo had ie het nog niet bekeken, maar aan zijn ogen zag ik dat dat zijn eer te na was. Korte afstand? Geen denken aan……
Er sluiten zich 2 Spanjaarden aan bij ons gesprek. Eén van de twee spreekt heel gebrekkig Engels. Dat wat ie in het Spaans zegt kan ik aardig volgen. De Deen snapt er niks van. En zo sta ik het Spaans in het Engels te vertalen, voor mij is het dan weer lastig om in het Spaans antwoord te geven. Maar goed. Met handen en voeten komen we een heel eind. Oh wat zou ik toch graag het Spaans beter kunnen spreken. Mooie uitdaging voor het komend jaar.

Hierna gaan we een poosje de toerist uithangen. We gaan de puente Colgante met een bezoekje vereren, wat eten en inkopen doen voor morgen. De puente Colgante is een enorme grote brug, met dezelfde constructie als de Eiffeltoren. Uit een ticketautomaat moet je een kaartje toveren om te mogen oversteken. Ja…..kaartjes automaten en ik? Daar was iets mee toch? Ik sta voor het apparaat en zie….een symbool ‘fiets’ , ‘auto’, en ‘brommer/ motor’ maar ‘voetganger’ ? Nergens te vinden. Wat nu? Ik hanteer maar weer de ‘aapjes’ methode. Ik ga op gepaste afstand staan kijken hoe andere mensen dit doen.
Oh…….het is heel simpel….zie ik. Je gooit je 50 cent muntje erin en dan rolt vanzelf het kaartje en je wisselgeld eruit. Alleen als je dus met de fiets, auto, of motor bent moet je op het symbooltje drukken. Dat kan ik ook, muntje erin, kaartje eruit. Missie geslaagd. We gaan heen en weer met het bakje onder de brug. Aan de andere kant van de oever lopen we nog een eindje richting zee. Op het stadstrand ga ik even met blote voeten de zee in, na 158 km sta ik eindelijk met mijn voeten in de oceaan. Wat voelt dit goed. Heerlijk die golfjes, het zand, de zon, de wind, de camino.

Na dit supermomentje gaan we weer terug met de puente Colgante. We bezoeken de kathedraal en slenteren we door de nauwe straatjes. De zon gaat langzaam onder, het wordt tijd terug te gaan naar de albergue. Daar eten we brood, fruit, drinken we koffie, praten nog wat met mede pelgrims, bestuderen de route voor morgen.
Er worden diverse boekjes naast elkaar gelegd. Frans, Duits, Nederlands, Deens, Engels, Noors….één camino del Norte, tig verschillende wandelversies, niemand snapt er nog iets van. Ik heb het inmiddels al opgegeven met mijn boekje. De gele pijlen in het veld volgen, verdwalen is bijna niet mogelijk. Het boekje is handig voor de adressen van de albergues maar verder…..gebruik ik het bijna niet.

Het is mooi geweest voor vandaag. De enorme hitte, de wandeling, het reizen, de vele indrukken, het slenteren door de stad, de mooie gesprekken, het hoofd en lijf zijn toe aan rust. Het is wel te merken dat deze albergue midden in een stad staat. Echt rustig wordt het niet met het raam de hele nacht open. Gelukkig is het maar voor 1 nacht. Morgen weer een nieuw plekje. Lekker slapen en gezond weer op.

Buenas noches.