2016 0906 CdN dag 7 Zenarruza - Eskerika

Monasterio de Zenarruza - Eskerika 28 km

Uitgezwaaid door het drietal Duitse pelgrims lopen we de duisternis van het bos in. Al weer mis ik het getik van de stokken, gelukkig nog weer op tijd om deze ‘vrienden’ op te halen. De temperatuur is geweldig. Vochtige ochtendlucht en de opkomende zon geeft prachtige plaatjes.

Mijn rugzak lijkt vandaag zwaarder dan anders. Raar want al mijn kleren zijn schoon en droog. Gisteren zitten bedenken dat ik, ondanks al mijn wandelervaring, toch nog teveel bij me heb. Hoewel….het is prachtig weer en dan heb ik die lange broek niet nodig inderdaad, kan de poncho ook thuisblijven, mijn regenhoes voor de rugzak heb ik ook al voor jan joker mee. Kortom….laat ik ze thuis de volgende keer of niet? Geen vraag om me daar nu druk over te maken. Die tas voelt vandaag gewoon als lood op mijn rug en ik moet het ermee doen. Die stomme bergschoenen aan mijn tas is ook niet alles natuurlijk. Da’s toch dik 1200 gram extra gewicht. Grrr….
Mijn teentjes zijn zo blij met mijn lichtgewicht schoentjes. Zeker met deze temperaturen. Mijn voeten gedragen zich geweldig. Mijn spieren? Ach, sommige laten wel merken dat ik ze een tijdje niet de aandacht heb gegeven die ze verdienden maar tot nu toe redden we het met z’n allen perfect om de Spaanse bergen te trotseren.

De temperatuur loopt vandaag op als een malle. De zon komt op en bam….meteen heet.
Het tempo gaat flink naar beneden, want met deze hitte is het gewoon niet te doen er flink de pas in te houden. In het bos blijkt dat het in mijn boekje beschreven zeer slechte pad, verandert te zijn in een trappen constructie waar je ‘u’ tegen zegt. Ik heb de treden niet geteld, maar neem van mij aan dat het er veeeeeeel waren. Zo te zien allemaal nog heel erg nieuw. Zijn ze hier zo blij met alle pelgrims? Of zijn er misschien teveel ongelukken gebeurt? We zullen het niet weten. We stappen rustig aan de vele trappen naar beneden, en zijn blij dat we in deze hitte niet over een heel slecht pad hoeven te ploeteren.

Als we in een heel klein dorpje komen staat er, in de schaduw een tafeltje met thee, koffie, koekjes, en fruit. Onder de overkapping ook nog een soort van terrasje en 2 hangmatten. Zullen we? Ja natuurlijk, zullen we hier koffie drinken. Dit staat zo uitnodigend voor ons klaar.

Al snel komt de eigenaar eraan en gaat voor ons koffie zetten. Hoeven we niet eens zelf te doen. Het stond er eigenlijk een beetje zoals we hier in Nederland gewend zijn bij een rustpunt bij de boer. Maar daar wilde Borja niks van weten. We werden helemaal in de watten gelegd. We kregen koffie met een heerlijk koekje, en even later nog een heel groot bord met watermeloen. Borja vertelde net zijn albergue te zijn begonnen. Een mooi pand op een geweldige locatie. Heerlijk rustig. Andiketxe Hostel in Mendata, een overnachting € 12,00 / diner € 9,50 / ontbijt € 3,00. (geen restaurants dicht in de buurt) Wel een supergastvrije hospitalero een gezellige prater, zelf een pelgrim in hart en nieren. Het is dat we nog niet zo heel lang onderweg waren, want anders hadden we hier gebleven. Het is zo’n 15 km na Markina-Xemein schat ik.

Niet veel later schuiven nog 2 Nederlandse dames aan. Heerlijk om weer gewoon even mijn eigen taaltje te kunnen praten. Van deze dames krijgen we een adres van een albergue in Eskerika. Da’s mooi want voor vandaag was het allemaal wel heel erg onzeker waar of we zouden kunnen overnachten. Ik vraag Borja of hij voor ons wil reserveren. Want dat moet wel bij deze herberg. Borja belt en regelt voor ons een plekje. Superlief.
De albergue in Eskerika is wel iets verder dan we eigenlijk wilden maar goed. Voor een redelijk goedkoop adresje willen we wel een stukje verder lopen. Het is druk op de Del Norte, iets betaalbaars vinden in Gernika zou een behoorlijke uitdaging worden. We nemen vandaag maar geen risico en reserveren.

Het loopt wel anders als je weet dat er een bedje voor je is, we hoeven niet te rennen voor een bed. Warm blijft warm, hitte blijft hitte. We nemen heel wat pauze’s en ik blijf maar schoenen wisselen. De lichte lopen lekkerder maar die zware leunen zo erg op mijn rug. Noodgedwongen toch maar af en toe omwisselen.

Waar blijft toch die albergue? Als ik denk bijna te bezwijken is er ineens een fruitstalletje langs de weg met enorme bananen. Die komen precies op tijd. Ik ben kapot. Blij dat deze jongen er staat. De banaan vliegt naar binnen. Op de wereld kaart, naast zijn kraampje, zijn allemaal speldjes geprikt in plaatsen waar de pelgrims vandaan komen. In augustus zijn er 298 pelgrims voorbij gekomen. Er zit zelfs een speldje in de oceaan. Niet in een eilandje, nee echt in het water. Als we hem vragen wat die te betekenen heeft haalt hij zijn schouders op en snel het speldje eruit. Als we deze kaart mogen geloven komen de pelgrims letterlijk vanuit de hele wereld.

Even verder staat er nog een kraampje en daar koop ik nog een pakje vruchtensap. De vriendelijke mevrouw wijst ons waar de herberg is. Hemelsbreed gezien lijkt het maar een stukje. De banaan, het fruitsap en de wetenschap dat het niet zo ver meer is, peppen mij weer op. Nou ja…..niet ver……als je zigzagwegen ernaartoe aanlegt duurt het best nog even. Jeminee zeg. Denk dat we er nog zeker 1,5 uur over gelopen hebben om er te komen.

Voor het eerst treffen we een eigenaar die nu niet bepaalt de vriendelijkste van de wereld is. Wat een mopperkont. Gelukkig is zijn albergue sfeervol, goede bedden, schoon, lekker warme douche, en is er ook nog een broodje te koop. Restaurants zijn hier niet in de buurt. De sfeer onder elkaar is gelukkig goed. We zien ‘oude bekenden’ en nieuwe gezichten, zitten nog heel lang aan de tuintafel en genieten van alle verhalen. Veel pelgrims kampen met blaren, zere knieën en andere ongemakken. Ik zal niet zeggen dat ik niks voel maar zo erg….nee gelukkig niet.

Zoals gebruikelijk is het om 22 uur rustig. Iedereen is in dromenland. Het was een lange, zelfs voor Spaanse begrippen, superhete maar mooie wandeldag. Na zoveel inspanning is het goed rusten.

Buenas noches.