2014 0921 Burgh - Zierikzee

21 september 2014.

Burgh – Zierikzee.

Kukelekuuuuuuuu……Gewekt door een haan vandaag, gelukkig is het wel een zondagse uitslaap haan zeg, echt heel vroeg was ie niet. Heerlijk geslapen, snel douchen, aankleden, inpakken en dan op naar het ontbijt.

Vandaag voor het eerst deze vakantie een ontbijt met een medewandelaar. Zo leuk dat we na 3 vluchtige ontmoetingen onderweg nu samen op hetzelfde adres hebben overnacht. Frans blijkt, net als wij, een fervent lange afstand wandelaar. We wisselen onze ervaringen uit. Zijn tocht naar Santiago de Compostella steekt met kop en schouders boven alle andere verhalen uit. Is hier de wens de vader van de gedachten? Zal vast, mijn droom is zelf ooit deze tocht te mogen lopen. De ervaringen en verhalen van anderen, mensen zoals Frans, zuig ik op als een spons. Een prachtig begin van deze mooie zondagmorgen.

We blijven dromen om ooit naar Santiago te mogen lopen, en tot het zover is zetten wij voorlopig onze stapjes wat dichter bij huis. Ook hier is het genieten, ontzettend leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, ervaringen uit te wisselen, en te ontdekken dat een mens toch eigenlijk met heel weinig tevreden kan zijn. Want 6 dagen geleden zijn we met een volgepakte Billie en Bollie van huis gegaan. Elke dag is het alles eruit en alles er weer in. De handigheid van in- en uitpakken zit er bij ons beiden nu wel in, maar toch heb ik zelf het gevoel dat ik nog teveel mee heb. Er zitten toch nog dingetjes in mijn tas die ik echt thuis had kunnen laten, de (brood) trommeltjes die op de heenweg zo handig leken zijn nu meer ballast dan handig. We gebruiken ze niet eens meer. Ook mijn vestje is maar aan het heen en weren, in de tas uit de tas. Heb hem nog niet aangehad. We boffen ook wel enorm met het weer, dat kan natuurlijk met langere tochten nog wel eens omslaan, dus wat dat betreft, tja….heel veel minder dan wat we nu mee hebben kan eigenlijk niet.

Tijdens het ontbijt hebben we ook onze plannen voor vandaag besproken. Aangezien we nu overstappen op het Oosterschelde Pad zullen we een alternatief moeten zoeken om op de route te komen. Frans blijkt redelijk bekend in deze omgeving. Ons plan kon zijn goedkeuring wegdragen. Vergeet niet de Plompetoren in te gaan zei hij met een twinkeling in zijn ogen. Waarom dat wilde hij niet vertellen, gewoon echt doen zei hij. Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van onze gastheer. Frans ging verder naar Ouddorp, die volgde verder het Nederlands Kustpad. Wij zijn eerst weer terug gelopen naar het centrum van Burgh en hebben daar de weg naar de Meeldijk gezocht en na wat onnozel heen en weer geloop uiteindelijk ook gevonden. Het is makkelijker Burgh in te komen dan er weer uit zo leek het. We waren rondjes aan het lopen, maar uiteindelijk toch op de juiste weg terecht gekomen. Lang leve de wegopbrekingen, zelfs in Zeeland kunnen ze er een potje van maken. Een groep scouts gingen ons in moordend tempo voorbij. Wij deden het iets rustiger aan. Ons wandelen is geen wedstrijd.

Ter hoogte van Burghsluis komen we uit op de dijk langs de Oosterschelde. In een tuintje zie ik een plant met enorme roze bloemkelken. Vol bewondering sta ik erna te kijken en foto’s te maken. De eigenaresse komt net naar buiten om haar hondje uit te laten. Ik maak haar een compliment voor de prachtige tuin en de enorme grote bloemen aan de plant. Ze straalt helemaal. Deze plant heeft ze van een vriendin gekregen. Bij haar vriendin stond ie in de kamer een beetje te verpieteren. ‘ Ik denk dat ie buiten hoort had haar vriendin gezegd, wil jij hem niet in de tuin hebben?’ En zo geschiedde. De plant mocht mee en kreeg dit mooie plekje in haar tuin waar ie de ruimte, licht, en de juiste zeelucht heeft waarschijnlijk. Want hij stond er echt geweldig bij.
De dame vroeg waar of wij heen wandelden. Vandaag naar Zierikzee zeiden wij. O dan komen jullie langs de Plompetoren, niet vergeten naar binnen te gaan hoor! Is echt mooi.

Onderweg vroegen we ons toch echt af wat of er nu zo bijzonder is aan die Plompetoren? Frans die ons op het hart drukte er toch echt naar binnen te gaan, de dame met het hondje die hetzelfde advies gaf. Wat nu te doen……..? Want inmiddels waren we erachter dat naar de Plompetoren gaan wel inhield dat we er flink voor moesten omlopen. Normaal gesproken loopt de route pal langs de Plompetoren maar vanwege dijkverzwaringen zijn er werkzaamheden die helemaal omheind zijn met hekken. Burgerlijke ongehoorzaamheid zoals van de week op het strand is hier geen optie. Voor klim- / klautergeit hebben we niet gestudeerd. Om nu allerlei halsbrekende toeren met Billie en Bollie op onze ruggen te moeten uithalen lijkt niet heel erg verstandig.
Dus……lopen we de voorgestelde omleidingsroute. De Plompetoren zien we inmiddels in de verte. We komen langs een prachtig natuurgebied, de Koudekerkse inlaag. Enkele vogelaars staan met enorme verrekijkers en fototoestellen de verrichtingen van meeuwen, steltlopers, en andere vogeltjes te volgen. Een leuk gesprek volgt. Ze komen hier vaak. Het gebied is een toevluchtsoord voor vele vogels. De meesten foerageren hier, maar er zijn er ook die broeden, en sommige rusten er alleen maar uit om vervolgens naar verre oorden te vertrekken. Voor de vogelaars een waar paradijs dat er elke dag anders uitziet. Prachtig dat wij even mogen meedelen in hun enthousiasme.

De Plompetoren staat nu recht voor onze neus. We zoeken de ingang, openen de deur en stappen naar binnen. Bij het openen van de deur giert de wind ons om de oren. Onze ogen moeten even wennen aan de donkerte in de toren. Ineens gaat de wind liggen en spreekt een zware stem tot ons”

“ Westerschouwe het zal u rouwen, dat ge heeft geroofd mijn vrouwe.
Westerschouwe zal vergaan, alleen de toren zal blijven staan.”

Ademloos, dicht tegen elkaar aan staand, bijna als versteend, luisteren we naar de geschiedenis die aansluitend aan dit vers wordt verteld. De grote lamp boven onze hoofden draait zachtjes rond en ‘tovert’ angstaanjagende schaduwen op de grove stenen muren van de toren.

Hierna gaan we de smalle trapjes op naar boven. We zijn alleen in de toren. Op elke verdieping is wel iets te zien van de rijke geschiedenis van deze streek. Helemaal boven is een schuifdeur die toegang verschaft tot het bovenste deel van de toren, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de omgeving. De zon schijnt en tovert een prachtig licht over de Oosterschelde. Sprookjesachtig mooi. We proberen twee passerende zeilboten op het juiste moment te vereeuwigen in de zilveren gloed.
Wat is dit mooi. Zo sereen, dat je bijna vergeet dat het hier ook verschrikkelijk kan spoken.
Vandaag is er geen enkel spook te vinden. Het is prachtig weer.

Aan de voet van de toren genieten we op zittend op een bankje van het uitzicht, de zeelucht, en van onze lunch. ……Frans en de oude dame hadden gelijk.
De Plompetoren mag en kun je niet zomaar voorbij lopen. De markante toren dwingt op de één of andere manier een soort van respect af. Als laatste overblijfsel van een ooit welvarend dorp staat ie daar trots in weer en wind, regen en zonneschijn. Zijn verhalen aan ieder vertellend die het horen wil. Het was best lastig afscheid nemen bij de toren. We zaten daar prima, Billie en Bollie stonden in het gras te genieten en maakten net als wij geen aanstalten om te vertrekken.

Dus….ja, wij moesten toch echt zelf onze maatjes maar weer op onze ruggen gespen en de weg vervolgen naar Zierikzee. Via De Schelphoek, een gebied wat het tijdens de watersnoodramp van 1953 behoorlijk zwaar te verduren heeft gehad, lopen we verder. Schelphoek is een vogelgebied met internationale allure. Sterns, kluten en plevieren kiezen kale of weinig begroeide terreinen in dit gebied met dynamiek als broedplaats. Vandaag zijn ze helaas niet thuis, of elders misschien wel op jacht. Wij zien ze in elk geval niet.

De omleidingsroute is hier voorbij, we lopen op een mooi rustig pad, aan de linkerkant hoge hegachtige struiken en rechts een duin. Weinig te zien. De uitkijktoren even verderop geeft ons wel een mooie blik over de omgeving. Aan de voet van de uitkijktoren ligt een enorm betonnen kolos. Het blijkt een zgn. Poenix-caisson te zijn. Deze zijn voor het eerst gebruikt tijdens de invasie bij Normandië in 1944 om kunstmatige havens te creëren. Ook zijn ze gebruik op Walcheren om de gebombardeerde dijken te dichten. Zelfs na de stormvloed van 1 februari 1953 zijn ze gebruikt om het enorme gat te dichten in de dijken bij Serooskerke, Ouwerkerk en Kruiningen.
Hoewel ie nu geen dienst meer doet als gatendichter ligt ie er niet helemaal voor niets. De vleermuizen hebben er een prima onderkomen.

Vanaf de uitkijktoren zien we de dikke toren van Zierikzee al in de verte. Dat is ons doel voor vandaag. Pfff….nog best ver weg. Gauw maar weer verder.

Het pad gaat over in een dijk langs de Oosterschelde. Het wemelt hier weer van de vogels en vogeltjes. Hele zwerven vliegen er over ons heen om een plekje te vinden waar het voedsel voor het oprapen ligt voor ze. Of misschien wel om gewoon even uit te rusten.

We komen langs de Heerenkeet. Van oudsher het etablissement waar de herenboeren zich tegoed deden aan drank en spijzen. Voor een bepaalde datum moesten de boeren in de omgeving namelijk hun sloten en watergangen schonen en uitdiepen om een goede afvoer van water naar zee te houden vanuit de polder.
De herenboeren moesten erop toezien dat dat ook daadwerkelijk gebeurde.
Boeren die te laat waren moesten het verblijf van de herenboeren betalen. Ze verbleven daar namelijk tot de klus geklaard was.

We naderen nu met rasse schreden Zierikzee. Maar goed ook want het pad langs de Oosterschelde begint ons nu wel een beetje te lang te worden. We zijn weer toe aan iets anders. Turend over het water hopen we stiekem er nog een klein beetje op bruinvissen te spotten. We zien genoeg bewegende dingen waarvan we denken dat ze dat zouden kunnen zijn. Men zegt dat ze er wel zijn, maar vandaag laten ze zich mooi niet zien. Jammer.

We verlaten de weg langs de Oosterschelde en gaan de bebouwing van Zierikzee in. Al rap hebben we ons logeeradres gevonden. We logeren bij een alleraardigste dame, die ons gastvrij onthaald met thee en chocolade. Wauw…..dat hadden we net nodig na zo’n lange wandeldag. Heerlijk.
Ze blijkt ook nog eens een boeiend verteller te zijn. Komt mooi uit want wij hebben de pap wel een beetje op voor vandaag.
Na het uitwisselen van de tijd en gebruiken voor het ontbijt en douche, en de rondleiding naar en in ons onderkomen voor vannacht zijn we naar het centrum gelopen om te gaan eten.

Wat is Zierikzee een mooie stad zeg! Net als al die andere mooie dorpen en steden.
Ik heb nooit geweten dat er zulke alleraardigste oude panden in Zeeland staan.
Er staan hele oude huizen uit lang vervlogen tijden. Zo mooi. Zeeland is in mijn ogen één groot openluchtmuseum.

Heb ik werkelijk zo zitten te slapen tijdens de geschiedenis lessen op school of is het enige wat we te horen hebben gekregen dat in 1953 alles is weggespoeld? Ik weet het niet goed meer. Wat ik wel weet is dat ik nu enorm geniet van mijn aanwezigheid in Zeeland. Wat een geweldige provincie om al wandelend te verkennen. Deze dagen hebben een hele diepe indruk op mij gemaakt, ik heb genoten van de zee, de zon, de wandelingen, de polders, de schorren, de huizen, het eten, de mensen, de geschiedenis, en het heden.

Na het eten lopen we terug naar ons overnachtingsadres, lopen door de jungle naar ons verblijf en klimmen in onze hoogslaper. De bamboestruik voor ons dakraam ruist in de wind. Klaas Vaak heeft weinig werk aan ons. Lekker slapen.....zzzzzzzzzzzzzzzzzz. Welterusten, morgen gezond weer op.

Anita