2014 0919 Domburg - Veere

19 september 2014

Domburg – Veere.

Onrustig nachtje gehad in de B&B. De luxe van het hebben van een koelkast heeft onze nachtrust behoorlijk verstoord. Hoe vaak ik hem niet aan heb horen slaan en weer af….gruwelijk. Hoe luxe is luxe dan? De stekker eruit trekken was geen optie. Er zat een sticker met dreigende tekst op het apparaat niet de stekker eruit te trekken. Aan de koelkast hadden wij niks, voor 1 overnachting in deze B&B is het onzin hem vol te gooien. Jammer dat het vrienden op de fiets adres hier niet thuis gaf op ons bellen en mailen. Dan hadden we van dit luxe probleem geen last gehad en lekker kunnen slapen. Tsja…..

De vogeltjes waren hier wel thuis want met hun vrolijke getsjilp en gekwetter werden we gewekt. Da’s nog eens leuk. Zo vertrokken we na het karig ontbijt, de overblijfselen van het diner van gisteravond, niet geheel uitgeslapen naar Veere. Het ochtendritueel gaat ons steeds soepeler af. Douchen, aankleden, Billie en Bollie weer inpakken, opruimen, ontbijten en wegwezen.
Raar weggaan zo zonder groet van een gastvrouw of gastheer waar we mochten verblijven.
Sleutel aan de kapstok en gewoon gaan. Voelt heel kaal…..

Al wandelend zullen we vandaag een aantal kleine dorpjes passeren. Omdat dit niet de route van het Nederlands Kustpad is halen we bij het VVV een wandelknooppunten kaart. Bij de supermarkt de gebruikelijke vitamientjes en zo verlaten we via de weg bij de molen het mooie stadje Domburg. Drukke wegen vermijden wij het liefst dus volgen we de nummertjes op de kaart en stappen al spoedig een weiland in. Net als bij de ‘klompenpaden’ in Gelderland en Utrecht zijn er hier overstapjes bij prikkeldraadversperringen en een soort sluisjes waar we over en doorheen moeten om de koeien niet te veel te verstoren.
Het zonnetje doet vandaag weer flink zijn best. We naderen Aagtekerke. Aagtekerke is een klein dorpje nabij Domburg. Een slapend dorpje met charmante kleine huisjes. Alles ziet er even mooi onderhouden uit. Het valt mij op dat er in dit soort dorpjes veel galeries zijn. Het is duidelijk dat kunstenaars er de voorkeur aan geven in deze dorpjes te gaan wonen. Zou de rust, de weidsheid en de stilte inspirerend werken? Voor ons is het net of we door een soort van openluchtmuseum lopen. De grote kerk midden in het dorp is prominent aanwezig. Helaas voor bezoekers gesloten. Het is een enorme kerk voor zo’n klein dorpje. Als je alle bewoners hierin zet is er nog ruimte zat over.
We stappen rustig door en komen een paar mensen tegen die we vriendelijk gedag zeggen.
De kop thee waar we eigenlijk zo aan toe zijn zullen we hier nog niet vinden.

We lopen door, gaan de weilanden in, lopen langs een vaart en komen dan bij een moerasachtig natuurgebied. De vele vogels die we hier aantreffen zijn duidelijk minder gewend aan rugzaktoeristen. We doen zo zachtjes mogelijk, maar de tureluurs, scholeksters, oeverlopers, meeuwen en andere waadvogels kozen al snel met veel kabaal het hazenpad bij het zien van onze gedaanten. Fascinerend om te zien.
De twee mannetjes fazanten die verderop een robbertje aan het vechten waren in het stoppeltjes maisveld hadden duidelijk geen interesse voor ons, laat staan dat ze de moeite namen ervan door te gaan. Als twee kemphanen stonden ze elkaar naar het leven. In een ‘goed gesprek’ hadden ze duidelijk geen zin.

Als we bij de weg aankomen blijkt het nog zo’n 3 km te zijn naar Grijpskerke. De klok van de kerktoren slaat precies 12 uur als we het pleintje in Grijpskerke oplopen. Restaurant ‘In de gouwe gheit’ blijkt helaas pas om 16 uur open te gaan. Tja….wat nu. Erg veel meer is er hier niet. Gelukkig staan er wel tafeltjes en stoeltjes op het terras voor de deur. Zullen we of zullen we niet?
Het is wel erg brutaal om er maar gewoon te gaan zitten toch? Maar als we het nu straks weer netjes terug zetten doen we er toch niemand kwaad mee? We besluiten onze schroom aan de kant te zetten en maken het gezellig samen. Tafeltje, stoeltjes, schoenen en sokken uit, rijstwafels, plakjes kaas, een appeltje, kiwi, nootjes, en een stukje chocolade. We hebben net alles uitgepakt als er een dikke auto de hoek om komt en stopt voor de deur van het restaurant. Een stevige dame stapt uit, de auto rijdt meteen door. Ze doet net alsof ze ons niet ziet en loopt stoïcijns de 3 stappen naar de deur, gaat als een hazenwind naar binnen en draait meteen de deur weer in het slot! Typisch gevalletje van; Oeps…..klanten….hellup misschien willen ze wel iets van me!? We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Gastvrijheid…..staat blijkbaar niet in het woordenboek van deze dame.
Nieuwsgierig is ze wel want even later bespied ze ons vanachter de bar. Bijna een uur nadat we ons privé terras hebben ingericht breken we het weer af en zetten alles netjes terug zoals we het aantroffen. We wassen onze handen bij het kraantje en deponeren het afval in de daarvoor bestemde vuilnisbak.

Grijpskerke verlaten we via een rondje om de kerk. We zijn op weg naar Serooskerke. Ook dit is weer zo’n museumdorpje met de kerk prominent in het midden. Stil, uitgestorven en weinig leven te bespeuren hier. Het kopje thee waar we zo naar snakken is ook hier niet te vinden.

We wandelen verder naar Gapinge, genieten van de vele mooie vergezichten. De tocht is prachtig zo door de weilanden en langs de akkers. Heel af en toe moeten we noodgedwongen een stukje langs een weg lopen om weer bij een volgende akker of weiland te komen. Het is net een speurtocht, steeds even zoeken op de kaart en in het veld of de nummertjes nog wel kloppen. Via een bosgebied komen naderen we de rand van Veere, onze eindbestemming voor vandaag.

Ons slaapadres is buiten de veste zoals het zo mooi heet. Een wijk naast de oude vestingstad Veere. Pff…..nog best een eind lopen voor we er zijn zeg. Hellup, straks moeten we nog weer terug om te gaan eten in Veere zelf. Wat zou het fijn zijn om dat op de fiets te kunnen doen dacht ik.

Bij een kruising wilde ik mijn rugzak afdoen om even in mijn schriftje te kunnen kijken welk huisnummer ons slaapadres had. Een vrouw die even verderop een praatje stond te maken riep meteen: ‘Daar zul je mijn wandelaars al hebben! Jullie zijn lekker vroeg!’
Inderdaad bleek het onze gastvrouw te zijn. Dat was makkelijk!
Meteen werden we naar ons geweldige onderkomen gebracht en zaten we even later op het terras aan het door ons zo gewenste kopje thee met chocolade. Wauw wat een ontvangst, en wat een prachtig plekje om te mogen zijn.

Onze gastvrouw en gastheer kwamen gezellig een praatje maken en boden even later zelfs hun fietsen aan om mee naar Veere te kunnen rijden. Dat is nog eens een superaanbod. Zijn mijn gedachten van eerder die middag voor mij uit gevlogen? Telepathie? Nou ja….wat of het ook is doet er niet toe, wij konden op ons gemak even douchen, opfrissen, was ophangen en daarna naar de stad voor het diner.

Veere is een prachtige oude vestingstad. De vele details aan de gevels en geveltjes maken dat ik bijna een stijve nek krijg van het omhoog kijken. Het is teveel om op te noemen. Zo mooi. Veere, ga het beleven zou ik zeggen.
Na een stadsronde op de fiets en een stukje lopend zijn we neergestreken op het terras van de Struyskelder. Dit restaurant zit in de gewelven van de oudste gebouwen van Veere, direct aan de haven. We hebben er heerlijk gegeten op het overdekte terras.

In de duisternis reden we terug naar ons logeeradres. Het was al laat toen we in de donkere tuin onze weg zochten. Gelukkig hadden we een zaklampje mee zodat we het slot van de schuur en ons onderkomen makkelijker konden vinden.

Moe, voldaan, bomvol nieuwe indrukken, inzichten, en ervaringen zijn we ons bed ingedoken. Wat was dit weer een geweldige dag. Zeeland…..we genieten van je.

Slaap lekker en morgen gezond weer op.

Groetjes Stephan en Anita