2013 0722 Strand6daagse dag 1

Mijn strand6daagse 2013.

22 juli 2013, Eindelijk is het dan zover. Na maanden van voorbereiden, voorpret, wandelkilometers vergaren en het aanschaffen en krijgen van materiaal, ben ik dan eindelijk op weg naar het begin van mijn eerste Strand6daagse. Een lang gekoesterde droom gaat in vervulling.

4.30 uur ging mijn wekker vanmorgen. Gisteravond mijn tas alvast in gepakt want als ik dat vanmorgen had moeten doen dan was het vast niet goed gekomen. Hoewel gisteravond mij ook een onaangename verrassing de stuipen op het lijf jaagde. Sta ik rustig alles in mijn rugzak te stoppen zie ik ineens iets bewegen vanuit mijn ooghoek……Schrik! Wat is dat?......Een……Kat! Hoe komt die nu hier? Getver. Het beest schok zo mogelijk nog harder van mij dan ik van de kat en na enig aandringen koos ie toch maar het hazen pad….uh….kattenpad in dit geval.
Deur achter hem dicht gedaan en getracht mijn hartslag weer naar normale waarden terug te krijgen. Jakkie…..stom beest! Blij dat ik nog steeds Oudewaters heksenbloed heb, en de kat geen zwarte kat maar een soort van Pers was, dus ……gewoon doorgaan met ademhalen en spullen pakken.

De rugzak wordt toch best nog wel zwaar zeg. Maar ik denk dat ik toch echt alles wel mee heb nu. En zo niet……dan is dat jammer maar vast niet onoverkomelijk.
Ik ben er klaar voor.

5.15 uur zit ik op de fiets naar het station. Het is heerlijk weer, de jas zit in de tas en komt er vandaag niet uit zo te voelen. De weer vooruitzichten voor deze week zijn prima, dat riep ik in januari al maar niemand die mij toen geloofde. Ach ja……

5.56 uur vertrekt de trein en ik lijk zo’n beetje de enige die aan de wandel gaat, de rest van de reizigers zijn harde werkers volgens mij. Geen vakantiegangers in elk geval. Maar wie wil er ook op dit tijdstip in de trein zitten……?
Na enkele overstappen kom ik aan in Hoek van Holland haven. Ook hier geen spoor van medewandelaars. Raar idee zeg! Waar is iedereen gebleven? Een taxi busje brengt mij naar het Jagershuis. De chauffeur van het busje vraagt of het echt alle bagage is die ik mee heb? Hoezo vraag ik? Nou het lijkt me weinig zei hij. Ik kan het bij het Jagershuis achter de sliert mensen op de hoop gooien zei hij. Oké, bedankt voor de tip.
Daar begreep ik wat hij bedoelde met weinig….jemig….sommige mensen komen met een lading bagage aanzetten alsof ze gaan emigreren. Koffers, tassen, soms wel 3 stuks per persoon.
Ik meen toch echt in de voorwaarden gelezen te hebben dat je 1 stuk bagage mocht inleveren bij de vrachtwagen. Het scheelt mij een hoop sjouwwerk in elk geval. Je zal toch elke ochtend al die spullen weer bij elkaar moeten vergaren. Dan vind ik toch echt 1 tas genoeg.

Bij het Jagershuis was het gezellig druk en moest ik aansluiten in de rij om de spulletjes op te halen om te mogen starten. Een flesje drinken, een consumptiebon, een ansichtkaart, een vlaggetje, en een armbandje. En de route natuurlijk. Hoewel je die niet echt nodig hebt, er zijn zoveel oude rotten die meelopen dat de gele vlaggetjes achterna lopen waarschijnlijk genoeg is.
De tijd zal het leren.

Ik voel me goed, ben blij dat ik kan starten. Een droom wordt werkelijkheid. Na het kampeeravontuur van vorig jaar durfde ik nu de stap te zetten mijn droom waar te maken. Want dat was wat me altijd tegenhield om me te gaan doen. Het kamperen. Vorig jaar een paar keer proef gekampeerd en dat bleek eigenlijk best leuk te zijn. Dus……..
Ben ik nu op weg om 6 dagen te gaan wandelen en kamperen.
Lekker basic, wel met het comfort dat de bagage wordt gebracht naar de volgende camping.
Een klein beetje luxe gun ik mezelf toch wel, het is tenslotte wel mijn vakantie.

De mensen van de organisatie drukte iedereen nog maar eens extra op het hart vooral voldoende te drinken vandaag, de temperatuur loopt behoorlijk op. Drinken en rust nemen op zijn tijd. Aan jezelf denken, dat is het advies.

Vanaf het Jagershuis is het een klein stukje lopen naar het strand. Onderweg maak ik nog een foto van een stel medewandelaars. Die wilden graag hun kuiten voor en na op de foto hebben.
Het is prachtig om te zien hoe iedereen gekleed is. De een loopt op slippers, de ander op bergschoenen, de volgende op sportschoenen, hardloopschoenen, waterschoenen, blote voeten. Alles komt voorbij. Er is geen eenduidig kleding of schoenen advies. Gewoon lekker doen waar je zin in hebt. Dat maakt dit evenement ook zo leuk volgens mij.
Lang leve de lol.

Omdat we allemaal redelijk achter elkaar vertrekken is het langs de waterlijn een prachtig gezicht. Een heel lang lint van wandelaars schuift meter voor meter in Noordelijke richting. Wat een feest om te zien. Tot de eerste strandtenten opdoemen, dan valt acuut de stoet uiteen.
Natuurlijk zijn er ook fanatiekelingen die in 1 streep doorlopen, maar daar behoor ik niet toe.
Lekker een terrasje pakken hoort er ook bij.

Daarna verder …..het strand lijkt alleen van de wandelaars. Af en toe een verdwaalde vakantieganger die verder weg durft dan de laatste, of eerste strandtent, Het is net als met het lopen op de hei. Als je verder dan 2 km-ter vanaf de parkeerplaats gaat waan je je alleen op de wereld. Zo is het blijkbaar langs de kust ook. Nooit geweten. Wel heerlijk dat nu te ontdekken.
Er zijn nog stukjes niemandsland wat luxe.

Tot de stoet arriveert bij Kijkduin. Op deze mooie zomerse stranddag lijkt heel Den Haag, Scheveningen en Kijkduin zich op het strand te bevinden. Hutje mutje zitten ze daar in het zand en zien ze 1000 wandelaars aan zich voorbij trekken. Ik weet niet wie het warmer heeft, het lopen langs de vloedlijn lijkt mij stukken aangenamer dan 20 meter ervan af in de brandende zon te moeten zitten.

In Scheveningen moeten alle wandelaars van het strand af om rond de haven te lopen. Het is bloedheet tussen de bebouwing. Echt afzien. Wel leuk om aan toeristen uit te leggen wat al die mensen nu toch aan het doen zijn. Die gele vlaggetjes op ieder zijn rugzak roepen wel vragen op.
Ik voel me net zo’n wandelende reclame zuil.

Rond 14.00 uur in Scheveningen een broodje paling gegeten. Bij de haven. Daar kon ik echt niet aan voorbij lopen. Had ik me al weken op lopen verheugen. Het smaakte zo lekker.
Door Scheveningen zelf loopt de meute over de boulevard. Het strand is gewoon veel te druk om daar tussen alle badgasten door te moeten laveren.
Maar na de laatste strandtent kunnen we dan eindelijk het strand weer op. Hoera……nou ja…..
Het was vloed en kei warm, het zand mul, en ik begon best een beetje moe te worden.

Toen ik thuis wegging werd me succes gewenst met deze ‘barre’ tocht. Ik hard lachen natuurlijk, dat zal best meevallen hoor ik mezelf nog zeggen. Het wordt prachtig weer en ik ben daar waar ik het liefste zijn wil dus dat komt helemaal goed.
Kwam het uiteindelijk ook wel, maar na een 3 kwartier ploeteren door het mulle zand ging toch echt even het kaarsje uit, dit begon toch best wel op een barre tocht te lijken. Gelukkig heb ik altijd mijn Multi culti doek bij me voor –het-geval-dat.
Die kwam nu mooi van pas en werd gepromoveerd tot uitrustmatje. Mijn dunne groene sjaal zorgde voor wat schaduw. Verder goed ingesmeerd met sunblocker 50 en de urtizon korreltjes genomen tegen de zonnebrand, ik moet zeggen dat gaat perfect. Boven verwachting goed eigenlijk.

Na dit uitrustmomentje weer verder geploeterd door het mulle zand, gelukkig waren er ook nog wat strandtenten, en eindelijk is er dan de strandafgang richting Wassenaar. Op naar de camping dus dacht ik…….pff…….moet ik nog 4,5 km-ter door de duinen om bij Duinrel te komen. Dat valt effe tegen. Gelukkig ben ik niet de enige en zitten er nog 9999 andere mensen in hetzelfde schuitje. De stoet wordt steeds langer en langer. Er zijn wandelaars bij die minder makkelijk lopen dan ik, ik prijs me gelukkig dat ik de eerste dag zo goed heb kunnen lopen.

Eindelijk is iedereen dan daar waar ie wezen moet, bij de bagage. Er staan al ontelbaar veel tenten en tentjes, nu die van mij nog. Wat bagage aan de kant geschoven en ook het tentje van mij paste er nog tussen. Goed voorbeeld doet goed volgen, want in een mum van tijd stond ook dit puntje gras vol. Het opzetten van het tentje na 30 wandelkilometers in de benen en de rit van huis naar Hoek van Holland viel me niet eens tegen.
Wat wel een beetje tegenviel……..ik ben mijn slaapmatje vergeten. Oeps. Dat is minder handig.
Gelukkig slaap ik toch wel overal dus echt druk kan ik me er niet om maken. Mijn tent heeft een goede bodem en ik sta op een grasveldje. Dat moet lukken. Vorig jaar was mijn slaapmatje lek, dus echt veel had ik er toen ook niet aan. Nu heb ik wel een goeie maar dan moet ik hem wel mee nemen natuurlijk. Stomme kat ook gisteravond, en het was niet eens een zwarte, mijn heksenkrachten waren niet sterk genoeg vrees ik. Grrrr….misschien nog maar eens even oefenen. Geen wonder dat ik zo weinig bagage had, als ik de helft thuis laat past het altijd in de tas natuurlijk hihi……

De rij voor het uitdelen van het warm eten begint al aardige vormen aan te nemen. Tijd om ook maar aan te sluiten. Waarom hebben die mensen toch bijna allemaal een frisbee in hun handen?
Geen flauw idee………Of toch wel….???? Het eten wordt geserveerd op dunne plastik bordjes, auw …..heet aan de handen. Vandaar die frisbee dus. Tja…..zo herken je dus de geoefende wandelaars.
Op het lijstje zetten voor de volgende keer dus. Al weer 2 dingen extra…..frisbee en slaapmatje. Uh….de volgende keer heb ik ook 2 stuks bagage als ik zo doorga…..

Het eten smaakte prima, de marine koks hebben aardappels, boontjes, jus en een gehaktbal voor ons gemaakt. Een sinasappel maakte de maaltijd compleet. Super verzorgd.

Na het eten de douches bezocht en nog even op een terrasje gezeten. De dag zitten overdenken en tot de conclusie gekomen dat de eerste dag een prima dag was. Zonder blaren of andere ongemakken deze dag doorgekomen. Om 22 uur ging mijn kaarsje echt uit voor die dag, ik ging mijn tentje in en hoopte maar dat het een klein beetje rustig zou zijn.
Heb inmiddels wat wandelaars gesproken die zeggen dat het elke avond feest is tot in de late uurtjes. Waar halen die mensen de energie toch vandaan? Als ik zo’n lange wandeldag heb heb ik niet eens de puf om te feesten. Het zal wel.
Ik ben in elk geval moe genoeg om weinig tot niks mee te krijgen van de reuring op de camping.

Welterusten……