2009 Bisdomreis Lourdes 29 april - dag 5 -

Bisdomreis naar Lourdes 25 april – 2 mei 2009.

Dag 5, 29 april.

Vandaag staat de internationale hoogmis op het programma. Om 9.30 uur met 30.000 mensen in de Pius X basiliek. Wat een happening zal dat worden! Hierdoor was het weer vroeg dat voor ons. Met kleine oogjes zaten we allemaal aan het ontbijt.

Om 8.15 uur moesten we verzamelen in de hal van het hotel. Bijna iedereen van onze groep was aanwezig. Helaas liet een deel van de vliegtuiggroep verstek gaan wat enige wrevel opwekte bij diverse mensen. We waren mooi op tijd in de basiliek. Plek genoeg nog. Voor de laatkomers hebben we toch maar wat plekjes bezet proberen te houden. Niet echt netjes eigenlijk want het is minder goed gedrag belonen tenslotte.

Alleen het vollopen van de basiliek was al een schouwspel op zich. Er gebeurde werkelijk van alles. Vele vrijwilligers waren druk in de weer alle rolstoelers, en anderen invaliden een mooi plekje te bezorgen. Als je ziet met hoeveel liefde dat gebeurt……een wonder van naastenliefde!
De geestelijken waren aan het oefenen zodat alles vlekkeloos zou verlopen. Het internationale koor was aan het inzingen. Kortom genoeg te zien en te horen. De tijd vloog.

Op een gegeven moment schoven er naast mij nog 2 Duitsers in de bank. Een leuk gesprekje volgde. Ze waren met de bus naar Lourdes gekomen. Eén van de twee gaat dit jaar nog 5 andere bedevaarten maken. De andere man was alles aan het opnemen voor zijn moeder die er helaas niet bij kon zijn. Mijn ‘buurman’ gaf me tijdens de mis nog een complimentje dat ik zo mooi kon zingen. Als een aartsengel zei hij.

De mis zelf was geweldig. Het meeste werd wel in Italiaans gedaan. Maar dat was geen probleem. Het evangelie werd in 4 talen voorgelezen. En de teksten van de liedjes liepen op de grote schermen mee.
Tijdens het zingen van het Gloria is het de gewoonte dat alle jongeren met sjaals boven hun hoofd zwaaien. Dat werd prachtig in beeld gebracht. De zoon van Joke kwam daarbij 2x prominent in beeld. Echt een kippenvel moment. Het is zo leuk te zien hoe ontspannen hij hier in Lourdes is. Een wereld van verschil met het strakke koppie wat ie zaterdag had op het station in Utrecht.

De Nederlanders zijn hier in Lourdes overigens goed te herkennen. Wij hebben van het bisdom allemaal een oranje sjaal gekregen. En omdat het toch niet erg aangenaam is wat de temperatuur betreft hebben we die ook allemaal om. Heel herkenbaar dus. Beetje een scouting gevoel. In de winkels is het ook makkelijk want ze spreken je direct in het Nederlands aan.

Maar ik dwaal af. De viering. Met 30.000 mensen de liedjes zingen. Alle talen worden door elkaar gezongen en het klinkt nog leuk ook. Het pater noster natuurlijk in het latijn. Weer zo’n kippenvel moment. De vrijwilligers rondom het altaar hielden daarbij elkaars handen vast. Dit gebaar werd door de pelgrims overgenomen en zo stonden we dus allen hand in hand het Pater Noster (het onze vader) te zingen. Ik kan niet omschrijven wat er op zo’n moment door je heen gaat. Het was super…..koude rillingen……

Het communie uitreiken aan zo’n enorme hoeveelheid mensen was logistiek nog een hele uitdaging. Ik sta er iedere keer weer versteld van hoe rommelig en tegelijkertijd gedisciplineerd het gaat. Ook hier weer een grote taak voor alle vrijwilligers.

En dan opeens is de mis voorbij. Na nog uitgebreid afscheid te hebben genomen van mijn ‘buren’ zijn we naar het hotel gegaan. Hij kon het niet nalaten ook Tine een aartsengel te noemen. Tja, zingen is ons lust en ons leven hoor. Heerlijk.

Ondertussen hebben we er dan al weer een halve dag op zitten en gaan we lunchen. Zo rol je van je bed naar het ontbijt, naar de kerk en weer terug naar hotel voor de lunch. Ben je gewoon van 8 tot 12 met een viering bezig geweest. Kom daar thuis maar eens om. Daar mopperen we al als het langer dan 5 kwartier duurt.
Ik heb tijdens deze viering geen enkele keer op mijn horloge hoeven kijken, ook best apart. De tijd vliegt.

Tijdens de maaltijden merk je wel dat iedereen het bij tijd en wijle best moeilijk heeft hier.
Je wordt ook zo ontzettend aan het nadenken gezet. Heel heftig allemaal.
Het kan ook niet anders natuurlijk. Thuis ren je maar door. Kinderen, Man, Boodschappen, schoonmaken, de was, vrijwilligerswerk, werken, enz enz. Nauwelijks tijd voor je zelf. Hier is dat allemaal niet aan de orde. Je bed wordt opgemaakt. Handdoeken liggen schoon op je te wachten. Het eten wordt voor je neus gezet, de vaat gedaan. Kortom tijd voor jezelf…….

Vanmiddag is de viering van de handoplegging. Ik weet niet zo goed wat ik ervan verwachten moet, en na de uitleg van Henry ten Have (priester) weet ik het helemaal niet meer.
Niet gaan is natuurlijk een optie. Wel gaan ook. Maar wat is nu de juiste beslissing?
Er is zoveel ‘herrie’ in mijn hoofd. Mijn gedachten tollen maar rond. Ik ben de laatste jaren niet echt zuinig op mezelf geweest zeg.
Uiteindelijk heb ik besloten toch wel te gaan.

De viering was heel mooi, ingetogen, heel bijzonder. Bisschop van Eijk wist voor de zoveelste maal deze week weer enorm te boeien. En dan de handoplegging zelf. (Er is van te voren gevraagd tijdens deze viering niet te filmen of foto’s te maken en iedereen hield zich daar volgens mij wel aan. ) Een onbeschrijfelijk moment. Twee handen op je hoofd, die je willen zeggen, geef al je zorgen maar hier. Dat is natuurlijk niet letterlijk zo. Je zal zelf je uitdagingen handvatten moeten geven, maar een steun is het wel. Overweldigend……!

Stilletjes zijn we daarna teruggelopen naar het hotel. Gelukkig hadden we nog wat tijd om onszelf weer een beetje onszelf te worden. Om de tijd te doden zijn we toen maar cadeautjes gaan kopen. Even de gedachten naar andere wegen brengen zeg maar.

Na het eten zijn we nog even op onze kamer een kopje thee wezen drinken. Trudi stelde toen voor nog even naar de grot te gaan en dan bij de lichtprocessie te gaan kijken. Dat vond ik een goed idee. Want deze lucht-op-en-treur-niet zat behoorlijk stuk zeg maar.

Het was de 2e keer deze week dat ik de grotpassage deed. De eerste keer vond ik er niet zoveel aan. Nu greep het me enorm aan. Ik kon ook bijna niet wegkomen bij de grot. We hebben nog een tijdje achter de bankjes gestaan. En op dat moment zongen ze tijdens de lichtprocessie het wees gegroet in het Nederlands. Het duurde wel even voor ik mezelf weer onder controle had.
Bovenop de armen van het heiligdom hebben we vervolgens gekeken naar de lichtprocessie.
Wat een machtig schouwspel is het toch eigenlijk. Veel mooier nog dan zelf meelopen.
Het was ook best wel lekker weer dus konden we er ook volop van genieten.

Hierna maar weer terug naar het hotel. Thee gedronken op de kamer en de dag een beetje doorgenomen. Als een blok zijn we daarna in slaap gevallen. Voor het eerst sinds eeuwen heb ik een hele nacht doorgeslapen. Om 23 uur zijn we in slaap gevallen en om even voor half 7 werden we wakker. Blijkbaar zijn al die emoties dan toch niet voor niets. Het komt mijn nachtrust in ieder geval ten goede.