2019 0731 Via Mosana dag 4 Esneux - St. Severin

Heerlijk geslapen in ons tentje. Rustige camping, op ons gemak ontbijten we, ruimen we de tent op, pakken de rugzakken in en gaan op weg. Eerst weer even langs de supermarkt voor het nodige proviand voor onderweg. Vanavond en morgenochtend krijgen we in de herberg te eten. Daar hoeven we niet voor te zorgen.

Vandaag gaat ook voor mij een totaal nieuwe ervaring zich aandienen hoop ik. Mijn herinnering van 2007 houdt hier in elk geval op. Vanavond in St. Séverin komen vast nog weer oude herinneringen boven drijven. Nu eerst genieten. Het weer is prachtig. De fleecevesten kunnen in de tas blijven.

We lopen een tijdje langs de rivier, Esneux uit en dan gaan we linksaf de weilanden en de bossen in. Het gaat niet zo fel omhoog als de vorige dag, maar toch de eerste 7 km gaan gestadig omhoog. Van 100 naar 250 meter. Die voelden we best. Alsof de rugzak van je rug getrokken wordt. Eenmaal op het hoogste punt, gingen we ook weer een eind naar beneden. Het is flink ploeteren. De steentjes hebben hier de nare eigenschap met de punt omhoog op het pad te staan. Ja…ik heb ze allemaal gevoeld. Op 5-fingers lopen is best een uitdaging hier. Inmiddels zijn mijn voeten ook wel wat gewend, maar dit….is ook voor mij toch best afzien. Het klimmen en de heftige steentjes, het tempo is er inmiddels behoorlijk uit. Meer dan een 3 km per uur halen we zeker niet.

Maar goed, dat maakt ook niet zo heel veel uit, we weten dat we vanavond een slaapplaats hebben en dat er eten op ons wacht. Tenminste…..als de boodschap via de telefoon goed is doorgekomen. Jammer genoeg nog steeds geen bericht van Georges over Dick zijn pelgrimspaspoort. Zo balen.

We genieten van de mooie vergezichten, de afwisseling in natuur, kleine slaperige dorpjes, protserige villa wijken, hoogtes, zanderige paden, steenslag paden, rotsige paden, paden die flink uitgesleten zijn door heftige regenbuien, en modderige paden. Geen pad is hier gelijk. Als we bijna bij St. Séverin zijn nemen we nog een koffiestop. Aan de kant van de weg bereiden we onze koffie. Er komt een man langs die zijn hondje aan het uitlaten is. Pelerins de St. Jacques? Oui, nous sommes Pelerins de St. Jacques. Ah. Nederlanders? Ja zeker. Hij vertelde ons dat de officiële route een stuk langs de drukke weg gaat. We kunnen beter…..en daar volgde zijn uitleg, lopen want dat is veel veiliger, en maakt qua afstand niks uit. Ik had op maps.me die mogelijkheid ook al gezien, maar ja. Wat dan te doen hé? De route volgen of toch het lokale advies. Inmiddels weten we dat een drukke weg in deze contreien ook echt een drukke weg is. Dus besluiten we zijn advies op te volgen. We zijn halverwege deze eerste weg als we door een man achterna geroepen worden. Pelerins….? Frans ? Nederlands?
Nederlands zeggen we in koor. Oké, jullie lopen verkeerd, dit is niet de juiste route. Jawel zeiden wij, we zijn zojuist gewaarschuwd dat we beter deze weg konden nemen. Awel, het kan wel, maar klopt eigenlijk niet. Oké, dan lopen we gewoon door. Uiteindelijk kwamen we uit bij DE rontonde waar mijn maatje en ik in 2007 uit de bus gestapt zijn. Wat herkende ik het hier nog goed. Het restaurant is inmiddels gesloopt en er staat een grote supermarkt aan de andere kant van de weg. Maar verder. Nog zo herkenbaar. We lopen de lange weg naar St. Séverin. Nieuwsgierig als ik ben wil ik toch ff de boerderij aan Dick laten zien waar wij indertijd hebben staan aankloppen, bellen enz. Tot onze stomme verbazing is dit ook het adres wat nu in ons boekje staat. We bellen aan…….en……geen gehoor!!! Nee, niet weer hé. Ook nu zijn we weer aan de vroege kant. Dan toch eerst maar even een rondje dorp en kijken of de kerk open is.
We lopen het erf van de boeren hoeve af naar de vijver, er komt ons een jonge vrouw tegemoet fietsen. Helemaal blij roept ze…Pelerins de St. Jacques? Wij beamen dat en raken meteen met haar in gesprek. Enkele jaren geleden is ze vanaf St. Séverin met een vriendin en een ezeltje naar Santiago de Compostella gelopen en nog weer een heel stuk terug ook. Als ik het goed onthouden heb tot aan Marseille. Vol enthousiasme vertelt ze over haar tocht en vraagt ons in een adem door of we al een slaapplaats hebben? Nou zeiden wij, we hebben wel gereserveerd, maar er doet niemand open. Ik laat op mijn telefoon het adres zien. Ja dat zou daar moeten zijn. Maar kan ook hier zijn. Ze wijst naar een huis achter ons. Voor alle zekerheid geeft ze ons haar telefoon nummer, als het helemaal niet lukt dan mogen we haar bellen en alsnog bij haar komen slapen. Terwijl ik het telefoon nummer noteer komt er nog een dame op de fiets aan. Dit blijkt haar vriendin te zijn waarmee ze indertijd gelopen heeft. Samen gaan ze een poosje bij de vijver zitten om bij te kletsen. Wij bellen bij het andere huis aan, maar ook daar…..geen gehoor.
Dan toch eerst maar naar de kerk. We lopen langs de twee dames. Ze hebben gezien wat er gebeurde en dat er nog niet werd opengedaan. Terwijl wij in de kerk aan het kijken zijn, is ze blijkbaar op zoek gegaan, want als ik even later naar buiten stap staat ze met pater Eric aan haar zijde. Ik word hartelijk welkom geheten door pater Eric. Zijn jullie van de camping? Ja zei ik, er is gisteravond gebeld om te reserveren. Ja dat had hij gehoord van Madame Marie Paul. Mooi er is rekening met ons gehouden, alleen zijn er wel nog maar 2 dunne matrasjes want er zijn vanavond in totaal 7 pelgrims in het onderkomen. Zo druk hebben ze het nog nooit gehad.
Dick komt inmiddels ook de kerk uit en sluit zich aan bij de groep. We bedanken Amelie ( van het ezeltje) voor haar bemoeienis en gaan met pater Eric mee naar de herberg. Daar zien we onze medepelgrims van gisteren terug. Ze blijken Thomas, Simon en Sacha te heten. Er is nog een echtpaar uit Nederland aanwezig. Wij maken de club compleet. We hebben allemaal een slaapplekje en worden om 19.00 uur bij Madame Marie Paul verwacht voor het eten. Waar woont ze vragen wij. In de boerderij hier om de hoek. De binnenplaats over en aan de zijkant even op de bel drukken.

DE BEL, de plek waar ik in 2007 stond en waar we tevergeefs hebben staan bellen. Hoe bizar is het nu om juist in dit huis, in deze keuken met 7 pelgrims van onze maaltijd te mogen genieten. Madame Marie Paul blijkt alleen het Frans machtig te zijn, met handen en voetenwerk en wat vertaal kunsten van José komen we een heel eind. Simon en zijn Duitse maatjes zijn gezellige tafelgenoten. Madame Marie Paul is nieuwsgierig naar onze herkomst en vraagt honderduit. Zo komen we best veel van elkaar te weten. Wat is dit leuk. Het camino gevoel komt als een tsunami over me heen rollen.
Hoe gaaf is dit? Ik krijg het gevoel van in de herberg in Boo de Pielagros (CdN 2016) Daar zat ik met een stel Spanjaarden die nauwelijks Engels spraken. Ook daar probeerden we elkaar duidelijk te maken wat we in het dagelijks leven doen. Heerlijk. Een avondvullend programma als de taal een barrière vormt. Dit is wat camino wandelen nu zo speciaal maakt. Na het toetje bedanken we Mevr. Marie Paul voor haar kookkunsten, en keren terug naar de herberg. Ze laat ons niet zomaar gaan want de oude bakkerij wil ze ons nog heel graag even laten zien. Alsof we een museum binnenstapten. Geweldig. 50 jaar terug in de tijd. Alles wordt nog regelmatig gebruikt. Ze ontvangt er nog schoolklasjes en demonstreert dan hoe het van product tot brood gaat. Geweldig.

We maken nog een rondje om de kerk, maken ons klaar voor de nacht en dan is het toch echt tijd om te gaan slapen. We zijn allemaal moe en toe aan een lange nacht rust.
Wat een belevenissen voor vandaag. Wie had dat vanmorgen kunnen bedenken?
Ultreia, Ultreia,
Slaap zacht en tot morgen.