2017 0307 Noaberpad Emmerich - Kleve

15 km

Uitgeslapen en lekker lang zitten ontbijten. Om 9.30 u word ik uitgezwaaid door gastvrouw Helma. Het was zo gezellig. Vandaag staat er een korte route naar Kleve op mijn kaartje. Het is vooral recht toe recht aan. Allereerst mag ik eindelijk de ‘roze’ brug over de Rijn over. Al dagen hoor ik verhalen over de roze brug.
Het schijnt een nogal beeldbepalend geval te zijn. Mijn gidsje verhaalt over de Rheinbrücke. Pas sinds 1965 verbindt deze Roze Brug de noord en zuidoever van de Rhein. De brug is met zijn lengte van ruim 800 meter de langste hangbrug van Duitsland.

Als ik erover heen wandel bekruipt mij het Heteren gevoel. Als ik over de Prins Willem Alexanderbrug loopt heb ik ook het gevoel dat er geen eind aan lijkt te komen. Dat is hier net zo. Stapje voor stapje ga ik over het roze gevaarte. De vuurtoren op Texel heeft dezelfde eigenschap, bij droog weer roze bij nat weer roder. De wind houdt hem vandaag redelijk droog dus is ie mooi roze. Over de brug mag ik rechtsaf op Griethausen aan.

Ook hier…..recht toe recht aan. De harde wind en het voorbij razende verkeer maken dat ik goed moet blijven opletten. Echt lekker om de herrie in mijn hoofd het zwijgen op te leggen is dit niet. Een beetje aandacht voor het verkeer is wel handig. Jammer dat hier niet een mooi pad door het weiland loopt of een fiets- / voetpad strak langs de Rhein. Helaas…..het kan niet altijd feest zijn. De mooie stukken zaten echt in de afgelopen dagen.

In Griethausen hoop ik een restaurant te vinden. Een sanitaire stop zou wel prettig zijn. Normaal zijn er genoeg bomen in het bos om me even achter te verschuilen. De enkele boom die ik hier tegenkwam stond veel te dicht bij de weg en was veel te dun om achter weg te kruipen. Het bordje aan het begin van het weggetje naar Griethausen doet al mijn hoop vervliegen op een geopend restaurant. Op dinsdag gesloten! Grrr…..

Ineens zie ik een tuinvrouw bezig. Zal ik? Durf ik? Ja ik durf. Ik ga de dijk af en loop naar de tuinvrouw en vraag vriendelijk of ik van het toilet gebruik mag maken. Gelukkig …..het mag. Opgelucht stap ik weer naar buiten, we maken nog even een praatje, ik bedank haar en vervolg mijn weg. Op het pleintje waar de bus wacht begint het ineens te regenen. Mijn poncho moet toch echt uit de tas nu. Ook mijn 5fingershoes wissel ik om voor mijn waterdichte laarsjes. De klas met schoolkinderen die naar de gereedstaande bus loopt kijkt vreemd op van een mevrouw die zomaar schoenen zit te wisselen in de regen. Ik zwaai naar de kindertjes en vervolg mijn weg in mijn fladderende groene poncho.

Nog geen 10 minuten later zit St. Clara zelf weer aan de weerknoppen. Het is weer droog en het is verder ook droog gebleven. Ik loop naar de oude ijzeren brug. Het laatste overblijfsel van de spoorlijn Kleve, Spijkerveer en Elten.

Mijn pad gaat verder over het oude spoortalud. Kaarsrecht op Kleve aan. De kerk in Kleve is lange tijd zichtbaar en wil maar niet groter worden. Sterker nog, als ik even met mijn gedachten ben afgedwaald is de kerk ineens helemaal verdwenen. Hihi….best raar. Het pad is nog steeds alleen maar recht door gegaan. Rare gewaarwording.

In Kleve loopt het pad met een kleine bocht naar de Rhein toe en zie ik ook ineens de kerk weer. De lange recht toe recht aan wegen en het vele verkeer hebben me redelijk gesloopt vandaag. Ik ga meteen naar het busstation om polshoogte te nemen hoe laat de bus vertrekt. Ik weet dat ie maar 1x per uur gaat, maar niet hoe laat. Ik hoef maar 15 minuutjes te wachten. Kleve laat ik voor wat het is. Het is mooi geweest.
Ik pak de bus van 13.15 u naar Nijmegen.

Als harinkjes in een ton zo vol staat de bus. De chauffeur bleef maar roepen, doorlopen, doorlopen. Er kan nog meer bij. Allemaal scholieren met een grote mond en weinig fatsoen. Op staan voor 2 oude dametjes die een paar haltes later de bus in kwamen was er niet bij. Ik stond inmiddels ingeklemd in het midden van de bus en stond me redelijk te ergeren aan zoveel onfatsoenlijkheid. Het duurde nog vele kilometers voor de dames eindelijk konden zitten. Ik snap zo’n chauffeur ook niet. Die had er toch ook best iets van kunnen zeggen?

Een paar haltes voor Nijmegen was er eindelijk ook voor mij een zitplaats. Pff……5 wandeldagen in het stille niets en dan als een haring in een ton gepakt zitten. Groter kan de tegenstelling bijna niet zijn. Welkom terug……

In Nijmegen had ik snel de juiste trein te pakken die me naar mijn eindbestemming bracht. Het laatste stukje op de fiets naar huis.

Thuis…terug kijken op 5 geweldige wandeldagen. Een stukje Noaberpad. Mooie routes, veel gezien, beleefd, mooie mensen ontmoet, met recht het Noaberschap mogen ervaren.
Een klein beetje terug op de camino. Weer even mogen proeven van het gevoel van de camino……Heerlijk. Nog een poosje nagenieten en dan stiekem al weer een beetje vooruit kijken naar nieuwe wandel mogelijkheden.

Wie weet tot ziens op het vervolg van het Noaberpad.

Wandelgroetjes,

Anita