2015 0903 Le Perroquet - Dunkerque

2015 Le Perroquet – Dunkerque (Duinkerke)

Dag 6

De natte was over het touwtje in de nok van onze tent was duidelijk geen goed idee. Wat hebben wij het koud gehad! Door al het vocht van de natte was konden we de tent met onze lichaamswarmte niet warm stoken. Niet zo heel best geslapen dus. Bah.

Zijn de weergoden eindelijk rustig. Regent en waait het niet, hebben we weer andere elementen waar we tegen moeten knokken. Tjonge. We zijn vroeg wakker en gaan lekker douchen. De douches zijn hier kei warm gelukkig en de straal is zo hard dat je bijna door het putje spoelt. Deze keer ben ik toch best blij met 7 minuten lekker warm water. De andere keren had ik zoiets van…..die tijd mag best korter maar nu……oh…..zo lekker!

We doen mooi rustig aan vanmorgen, kunnen pas om 9 uur muntjes halen voor de wasdroger. We willen deze keer beslist droge was mee nemen. Scheelt een hoop gewicht in de tas namelijk. Door deze praktische toestanden zijn we wel pas om 10.45 u op pad. Het doel voor vandaag is Duinkerke ( Dunkerque op z’n Frans).
Het eerste stuk door de duinen is het laatste stuk van gisteren. Tot aan het strand en dan linksaf weer verder met kustroute E9. De rood-witte markeringen zijn hier goed te vinden. Het weer is weer prachtig. We genieten van de zonnestralen. Als we het laatste stukje duin doorlopen langs een hele oude grenspaal hebben we ineens uitzicht op zee…..en hoe? Wat een verschil met de Nederlandse kust zeg. Ongelofelijk wat een prachtig schouwspel zich hier voor onze ogen voltrekt. Minutenlang laat ik alles op me inwerken. Het kleurenschouwspel is geweldig. Zachtgeel zand, lichtblauw bij grijzig water in de muien. Het water verderop heeft heel veel kleuren, aquablauw, zeegroen, helblauw en bijna diep zwart. Geweldig om dit te mogen aanschouwen. De enkeling die zich bij de vloedlijn waagt heeft op deze afstand voor ons het formaat van een poppetje in Madurodam. Wat me nog het meest verbaasd is dat het lijkt alsof er in de zee een muurtje is gebouwd. Het is echt gezichtsbedrog, door de kleuren schakeringen in het water lijkt het net alsof er niveau verschil zit in het water. Kan natuurlijk helemaal niet maar toch.

We lopen verder langs de duinen rij. Zo genieten hier. Het zand is goed beloopbaar. Niet keihard, maar ook niet heel mul. Prima wandelondergrond. De vele restanten van de bunkers in de duinen liggen als stille getuigen van een roerig verleden. Het graffitigilde heeft zich over de betonnen kolossen ontfermt en getracht ze iets vrolijker te maken.

Als we in Leffrinkoucke aankomen vragen we bij het VVV info over overnachtingsmogelijkheden in Dunkerque. Campings zijn er niet zoveel. 1 tje zit er langs de boulevard aan het begin van Dunkerque. Is voor ons niet zo heel handig aangezien we de volgende dag nog een heel stuk moeten lopen naar Gravelines. Net voorbij Dunkerque iets vinden of net aan de andere kant van het centrum zou handiger zijn. De dame denkt goed met ons mee en wijst ons op de mogelijkheid van de Herberg de Jeunesse. Een soort van jeugdherberg. Is 24/7 open en er is altijd plek. Kijk aan zo’n advies hebben we wat.

Vol goede moed gaan we op weg. Het is nog zo’n 6 km lopen voor we daar zijn, we zullen een beetje door moeten stappen. Boven zee voltrekt zich bijna een film. Donkere wolken komen aandrijven. Wij lopen nu nog te genieten in het zonnetje, maar de lucht in de verte voorspeld niet veel goeds. Uit de wolken zien we zelfs het begin van een windhoos ontstaan. Supergaaf om de natuur op deze manier te mogen aanschouwen. Het regent nu als een malle in de verte. Schietgebedjes om deze ellende op afstand te houden zijn helaas niet afdoende. Nog net op tijd kunnen we een restaurant binnen vluchten. Terwijl wij genieten van een warme bak thee, regent de bui helemaal leeg. Zo hard dat de serre waar wij ons bevinden niet tegen al het water kan en het hier en daar door wat naden en kieren naar binnen sijpelt. We zijn er stil van, genieten elk op onze eigen manier van wat er nu gebeurt. Als de bui zo goed als over is trekken we toch onze poncho’s maar aan en gaan op weg naar de herberg de jeunesse. Die vinden we gelukkig al snel. De aanwijzingen van de dame bij het VVV hebben daar zeker toe bijgedragen. Het is er druk als we aankomen. De mensen bij de receptie zijn onvermurwbaar, niet gereserveerd? Dan is er geen plek in deze herberg. Complet – Full….met driftige armgebaren maken ze ons duidelijk dat het hier onmogelijk is een slaapplekje te bemachtigen. Pff…….wat nu? Zou het VVV tot 18.00u open zijn? Dat wordt dan nog flink doorstappen. Het plattegrondje wat we in Leffrinkoucke kregen komt ons nu goed van pas. We vinden het VVV en stappen 5 minuten voor sluitingstijd binnen. We leggen uit dat we op zoek zijn naar een pelgrimsonderkomen. 3 dames gaan voor ons aan de slag. Er wordt druk overlegd, meegedacht, diverse telefoontjes gepleegd en uiteindelijk kunnen we bij Men. B. terecht. De looproute wordt op een kaart gemarkeerd. Het gele huis kan niet gemist worden. We dienen wel voor of in elk geval rond 20.00 u daar te zijn.

Als we naar buiten stappen is helaas de mooie kerk tegenover het VVV gesloten, de bezichtiging daarvan bewaren we dan maar voor morgenochtend. Hopen dat ie dan wel open is. De bakker die we even later voorbij lopen is wel open. We scoren daar nog wat lekkere koeken en een stokbrood. We lopen en lopen….voor ons gevoel weer bijna terug naar het vorige dorpje. Tjonge….we hadden net zo goed op die camping kunnen gaan staan!
Gelukkig….het is niet helemaal terug. Als we het gele huis in de verte zien, staat men. B al te wachten in de deuropening. Hij heet ons hartelijk welkom en is benieuwd naar onze verhalen. We overnachten in een waar paleisje. Een eigen kamer, gedeeld sanitair en onbeperkt gebruikt van koffie en thee. Wat een luxe.

Na een warme douche duiken we op de bank in de woon-/ zitkamer. We eten wat en merken dat we er behoorlijk doorheen zitten. We zijn moe en balen van de tegenvaller bij de Herberg de Jeunesse. Maar we zijn in Frankrijk! Het Belgische deel zit erop. Elke dag lopen we zo’n 20 – 25 km. Het onbekende, de weersomstandigheden, het in- en uitpakken van de rugzak, het gewicht wat we mee torsen, het geregel onderweg van een slaapplekje, inkopen doen voor het eten, de indrukken, de ontmoetingen, alles begint zijn tol te eisen. 1 nachtje in een gewoon bed slapen voelt dan ook als pure luxe. We zijn er stil van, danken Jacobus voor zijn hulp bij het vinden van dit geweldige plekje, en duiken mooi ons bed in.
Welterusten…….