2014 0916 Sluis - Cadzand

Hé, ga je mee naar het land daar aan zee?
Er zijn golven en een breed strand,
Waaraan jij je hart hebt verpand.

Voeten in het water,
alles kan wachten tot later.

Hé, ga je mee?
Ga je met mij mee?

Deze mooie woorden op mijn kussen waren het begin van ons Zeelandavontuur.

De afgelopen weken stonden in het teken van voorbereiden, inlezen, logeeradressen regelen, rugzakken (Billie en Bollie) kopen, treinschema’s en routekaartjes naar de logeeradressen printen. In alle vroegte lekkers regelen voor onderweg en zo stapten we op 16 september 2014, met Billie en Bollie, op onze rug om 6 uur de deur uit en zijn we afgereisd naar zo ongeveer het meest afgelegen stukje Nederland.

De wereld was, voor het eerst sinds tijden, heel klein deze morgen. Dichte mist ontnam ons het zicht op een wakker wordend Nederland. Ongelofelijk hoeveel mensen er al in de trein zitten op dit enorm vroege tijdstip. De NS zou de NS niet zijn als het bij Rotterdam al mis gaat. Wegens een storing is het niet mogelijk via Dordrecht – Roosendaal naar Vlissingen te reizen en moeten we iets anders verzinnen.
Een NS medewerker om raad gevraagd en na enig nadenken en turen naar de borden was het advies via Breda naar Roosendaal te reizen en vandaar de trein te pakken naar Vlissingen. Maar eh…over Venlo kan ook zei hij….Mmmm…jaja….dachten wij. Die heeft de slaap nog niet geheel uit. Via Venlo naar Vlissingen? We hebben hem vriendelijk bedankt voor zijn advies en zijn toch maar gewoon op de trein gestapt naar Breda. Nou ja gewoon? Het reizen met Billie en Bollie vergt toch best nog enige handigheid. Rugzak op rugzak af. Ov kaart binnen handbereik want met zoveel keer overstappen is het in-checken – uit checken – en weer inchecken en later niet vergeten uit te checken een lastig dingetje dat je snel vergeet. O….waar is toch de tijd van het papieren kaartje gebleven? Wat een gedoe allemaal.

In de trein hoorden we al snel over een enorm verkeersinfarct in Zeeland. Er zijn diverse kettingbotsingen geweest. Heel heftig allemaal schijnt. Blij dat wij in een trein zitten die in elk geval nog rijdt. Hoe laat we uiteindelijk aan zullen komen dat zien we dan wel weer.

Voorlopig zien we niet veel want zo helder als dat het in Ede was zo mistig is het inmiddels hier. We zien zwevende kerktorens en wieken van windmolens waar geen houvast aan lijkt te zitten. Rare effecten. Een uur later dan gepland waren we in Vlissingen. Hier werden we beloond met een prachtig Zeeuws voorjaars- eh….najaarszonnetje. Het was gewoon warm, de kop thee op het terras vlakbij de boot smaakte ons prima. Dit is dan mijn eerste hernieuwde kennismaking met Zeeland. Ooit, heel lang geleden, ben ik eens in Goes geweest. Voor de rest is Zeeland voor mij onontgonnen gebied. Daar gaat nu verandering in komen. Nederlands Kustpad……wij komen eraan!

De Zeeuwse zon hebben we helaas achter gelaten op het terras want op het voetveer van Vlissingen naar Breskens was de wereld ineens weer heel klein. De skyline van Vlissingen verdween achter een dikke muur van mist net als de aankomst in Breskens. Ook daar viel niet veel te zien. Morgen een nieuwe kans als we lopend weer terug zijn in Breskens en opnieuw de oversteek in omgekeerde richting zullen maken.

Het busje dat ons een eindje richting Sluis zal brengen staat al klaar. We zijn vandaag niet de enige wandelaars. We stappen halverwege met z’n drietjes over op een volgend busje wat ons naar de eindbestemming zal brengen. Pfff….het reizen en al het overstappen begint me behoorlijk de keel uit te hangen. Wat is Nederland toch groot! Of lijkt het maar zo omdat we zo vaak hebben moeten overstappen en wachten?
In Cadzand Bad zwaaien we onze medereiziger uit. Hij gaat lopen van Cadzand Bad naar Sluis. Precies andersom dan dat wij lopen. Grappig. Wie weet komen we hem nog wel tegen.

Eindelijk zijn we dan in Sluis. Om even voor half 1 zijn we in het centrum, nemen daar onze lunch, en bewonderen we het Belfort. We zitten op een bankje er recht tegenover.
Het Belfort is een voor Nederland uniek raadhuis met toren. Het werd in 1384 gebouwd als symbool van Vlaamse, stedelijke autonomie. Het ziet er prachtig uit: een grote toren met 4 kleine torentjes er aan vast als een soort van uitkijkposten. Je kunt hier heerlijk wegdromen over hoe het in die jaren hier moet zijn geweest. Wat een prachtig oud stadje. Mooie gevels, oud plaveisel in de straten. Leuke winkeltjes, paard en wagen die voorbij komt. Een mooier begin van ons Nederlands Kustpad kunnen we ons niet wensen.

Bij het beeld van meneer van Dale begint de tocht. Sluis blijkt zowel de wieg als het graf van Johan Hendrik van Dale te herbergen. Nooit geweten dat de eerste samensteller van het o zo bekende Nederlandse woordenboek hier geboren, getogen en overleden is. Wat zou hij vinden van het huidige populaire taalgebruik?
We vragen het hem, maar zijn beeltenis blijft ons vriendelijk lachend aankijken.
Hier worden we niet veel wijzer van.

We gaan de rood-witte markeringen volgen. Onze tocht naar Cadzand begint.
Over de stadswalen lopend krijgen we een mooi beeld te zien van Sluis. Inmiddels is de mist volledig weggetrokken en is het zo warm dat de jassen uit kunnen, de broekspijpen eraf en in de tas: het is zomer in Zeeland. Wat is het hier leuk! Nooit geweten dat het zo leuk zou kunnen zijn in Zeeland. Waarom ben ik hier nog niet eerder geweest?

Na Sluis duiken we het polder gebied in. Hier bekruipt me een heel klein beetje het Texel gevoel. Een lange doorgaande autoweg in de verte, als wandelaar loop je over rustige paden langs en door de akkers. Nederland en België geven elkaar hier een handje. De weg ligt in Nederland de naastgelegen akker is Belgisch.
Via het gehucht Terhofstede lopen we naar het dorpje Retranchement. Net voor we dat bereiken komt een ons bekende figuur ons tegemoet lopen. Het is de medewandelaar uit het busje van eerder deze dag. Nu wordt het toch echt tijd om handen te schudden. We lachen gedrieën om deze ontmoeting. Frans blijkt net als wij het Nederlands Kustpad te lopen. Een overnachting in Cadzand heeft hij niet kunnen vinden. Zo loopt hij noodgedwongen het eerste stuk andersom. Morgen neemt hij de bus vanuit Sluis naar Cadzand en gaat dan net als wij verder richting Vlissingen.
We wensen elkaar een goede wandeltocht en vervolgen onze weg.

We lopen door het Zwin. Dit is van oorsprong een mondingsgebied, zoiets als de Slufter op Texel. Water vanuit zee stroomt hier via de Zwingeul naar binnen, wat een interessante zoet-zout minnende flora oplevert. De duindoorn staat volop in bloei. De duindoorbes is een beetje een bittere bes. Niet echt een bes waar je even een hele struik van leeg eet. We laten hem verder voor wat ie is.

Even voor Cadzand Bad worden we in de duinen verrast op een concert van gekwaak en gekwetter. We hebben werkelijk geen flauw idee wie of wat ons nu zo vrolijk begroet. Het geluid is links en rechts voor ons uit tussen de struiken heel duidelijk te horen. Het lijkt een beetje op kikkergekwaak, maar kan even goed een vogeltje zijn. We kunnen het niet thuisbrengen wat of het eigenlijk is. Wonderlijk klinkt het wel. We staan stil en luisteren ademloos naar dit prachtige concert van de natuur. Wandelaars uit de tegenovergestelde richting verstoren ons mooie momentje. Even plotseling als het geluid er was is het nu ook weer weg.

We verlaten de duinen en gaan weer de polder in. 2 km-ter verder in Cadzand zit een vriendelijke wat oudere dame met thee en chocolade op ons te wachten. Ons eerste vrienden-op-de-fiets adres deze vakantie. Engeltjes en Maria beeldjes in alle soorten, maten en verschijningen sieren haar huis. Wat een bijzondere vrouw. Onze inwendige mens begint inmiddels aardig van zich te laten horen. We maken afspraken voor het ontbijt van morgenochtend en gaan nu eerst een restaurantje zoeken om te kunnen eten.
Bij de Drie Geveltjes doen we ons tegoed aan een prima maaltijdsalade met zalm.
Dat gaat er best in na zo’n lange reis- wandeldag.

Na het eten hebben we nog een leuk gesprek met de eigenaren van dit restaurant. Ze blijken van oorsprong uit Bennekom en Lunteren te komen. Hoe klein kan de wereld toch zijn? Met een volle maag en waardevolle tips voor onze volgende wandel dag zijn we weer naar ons logeeradres gelopen.

Billie en Bollie sliepen inmiddels en dat voorbeeld hebben wij al rap gevolgd. Vroeg opstaan, reizen met hindernissen, en dan nog zo’n 17 km wandelen, daar wordt je best moe van. Oogjes toe, snaveltjes dicht…….na genieten over wat we vandaag allemaal hebben beleefd en dromen over de dag van morgen.

Onze eerste dag in Zeeland…..een TOP dag.