2018 0722 SahW Zoutkamp – Dokkum

Uit bijna alle regio’s van het genootschap verzamelen zich vandaag de pelgrims in Zoutkamp bij het haventje. Daar waar we gisteren de overdracht hadden van de Bourdon naar de regio Friesland. Wij hadden geluk dat onze gastheer van het vrienden op de fietsadres zo vriendelijk wilde zijn om ons even naar Zoutkamp te brengen en de 2 maatjes die in Niekerk sliepen onderweg ook nog even mee te nemen. Zou kwamen we met z’n viertjes wel heel makkelijk van Houwerzijl en Niekerk in Zoutkamp.

Voor het restaurant heeft zich al een grote menigte verzameld. Helaas blijkt de koffie daar nog niet gezet. Sterker nog, geen enkele deur wil er voor ons openen. Een telefoontje naar een dichtbijgelegen B&B en de koffie is geregeld. We lopen met z’n allen naar de koffieplaats. Het wachten is op nog 1 pelgrim die de auto bij de ijsbaan is gaan zetten, en vervolgens in geen velden of wegen meer te bekennen is. Gelukkig komt ook dat weer goed en zijn we eindelijk compleet.

Na de koffie lopen we in de zinderende hitte in een lange stoet de warme wegen op. Als we de brug in Zoutkamp over zijn en even later een graspad op stiefelen maakt mijn hart een sprongetje. Eindelijk weer eens door het dorre gras kunnen banjeren, onverharde ondergronden hebben sterk mijn voorkeur. Maar helaas zijn de routes hier niet veel over onverharde paden. De paden die wel onverhard zijn weet ik zodoende des te meer te waarderen. We zijn nu voor de derde dag achtereen onderweg. Het camino gevoel was er al tijdens alle losse wandelingen de afgelopen maanden, maar nu merk ik toch wel dat het gevoel met een hele pelgrimsfamilie onderweg te zijn nog sterker begint te worden. Gesprekken van eerdere ontmoetingen worden weer opgepakt en verder uitgediept.

We zijn benieuwd naar elkaars slaaponderkomens. Voor iedereen een verrassing hoe het deze keer weer uitpakte. In Spanje slaap je vaak bij elkaar in dezelfde albergue. Hier is dat toch een beetje anders. De één regelt een vrienden op de fiets adres, de ander slaapt in een gehuurd vakantiehuisje, en er zijn er zelfs bij die de tent hebben meegenomen. Creatief met slaapplaatsen dus. De sfeer is geweldig. St. Clara heeft voor prachtig weer gezorgd. Er wordt gepraat, gelachen, en ontelbare foto’s gemaakt. De vele fotogenieke hoofddeksels vind ik ook super om vast te leggen. Zo leuk om te zien. De ongelofelijke hitte die nu al weken aanhoudt zorgt ervoor dat iedereen zijn of haar hoofd op creatieve wijze bedekt. Het hoofd koel weten te houden is een prachtige uitdaging voor elke Pelgrim.

We zijn goed 1,5 uur onderweg als we daar ineens Gerard zien bij een parkeerplaats. Het is net na 11 uur. Gerard staat met een complete kook uitrusting ons op te wachten met warme hamburgers.
Vroeg in de ochtend of niet. Ze gaan er in als koek. Wat een superleuke verrassing is dit. Boven op de oude dijk genieten we van deze aangename verrassing en kijken uit over het nieuwe land. Dank je wel Gerard voor deze geste.

We lopen deze dagen het Claercamppad, een meerdaagse wandelroute langs sporen van middeleeuwse kloosters in het Noord-Friese landschap, zo beloofd de tekst voorop het kleine boekje wat we hebben gekregen. Vandaag dus van Zoutkamp naar Dokkum. De weidse vergezichten, de vaarten en slootjes, de ontelbaar veel boten en bootjes die we onderweg voorbij zien glijden. Het is een feest om hier te mogen zijn. Als we bij Dokkumer Nieuwezijlen de brug oversteken galmt er ineens door de luidspreker: Zijn jullie verdwaalt? De vierdaagse is toch al afgelopen? Een jolige brugwachter die ons vrolijk toe spreekt. Net over de brug is een restaurantje waar we met de hele groep ervoor zorgen dat alle stoelen op het terras bezet zijn. Een gezellige jan boel. Broodjes worden genuttigd, drankje of ander lekkers erbij en smullen maar.
De schoenen uit, voetjes daar waar het kan omhoog en uitrusten. De hitte is best een slopende factor merk ik. Goed blijven eten en drinken en voldoende rust nemen. De groep is vandaag zo groot dat het een hele poos duurt voor echt alle pelgrims een plekje op het terras hebben gevonden.
Ik had het eerst helemaal niet door dat er nog zoveel achterblijvers waren. Het duurde zeker een kwartier voor echt iedereen er was.

Het weer op pad gaan ging net zo rommelig als het aankomen. Was even naar het toilet beneden. Kom ik boven en …….lijkt het wel alsof iedereen ineens verdwenen is. Oeps. De leidster van de groep stond er nog en wees welke kant iedereen opgelopen was. Ik gauw erachteraan. Achter mij hoor ik ineens een bekende stem…..Hé, Anita wacht ff ik ben er ook nog! Bleek er nog eentje op het toilet gezeten te hebben. Oké…..en ff later komt er nog eentje bij. In de verte zagen we iedereen lopen langs de vaart. Tandje erbij en inhalen die meute. Het was een warm fietspad dus op mijn 5-fingers doorstiefelen dat lukte best. Eenmaal bij de groep dacht ik……ik mis nog steeds pelgrims. Nou ja, hoe dan ook, ik ben vandaag niet degene die de tocht heeft uitgezet, dus……laat het los. Het zal vast allemaal goed komen.

Bij de brug duikt er ineens de volgende verrassing van vandaag op. Gerlof en Janneke, twee pelgrims van het eerste uur, die er ook in Eijsden bij waren, staan ineens voor onze neus. Ze konden vandaag niet meelopen, maar wilde wel graag dat de Bourdon van de middenroute ook door ons meegedragen zou worden. Zo gezegd zo gedaan. Zo lopen we dus ineens met 2 indrukwekkende wapperende bourdons door het Friese landschap.

Door de hitte en de nodige pauze’s begint iedereen nu toch wel een beetje te kraken. Onderweg komen we nog een hele oude auto tegen die natuurlijk door alle pelgrims op de foto gezet wordt. Echt liefhebbers die op een prachtige zonnige dag een rondje willen rijden. Alles glimt en blinkt aan deze auto.

Een rommelig lint vermoeide pelgrims schuifelt door het Friese landschap. De groep is in vele subgroepjes uiteengevallen. Wij lopen voorop met de beide bourdons en hopen zo ook nog even het losgebroken schaap op andere gedachten te brengen. Maar helaas, luisteren voor zijn eigen bestwil deed ie mooi niet. Hij bleef maar voor ons uithollen. Uiteindelijk heeft ie toch maar rechtsomkeer gemaakt. En is het hele ploegje pelgrims voorbij gerend. Schaap in de stress. Hoe het verder afgelopen is verteld het verhaal niet. Hij was in elk geval weg van de drukke weg. Het zal best goed gekomen zijn.

Wat was het nog een eind nadat we het bord Dokkum passeerden voor we in de binnenstad waren. Uitgeput zijn we op het terras neergevallen en hebben ons tegoed gedaan aan de koude drankjes.
We waren zelfs te lui om naar een andere uitspanning te gaan om te gaan eten. Dus bleven we zitten. Dat bleek achteraf een minder goede keuze want de bediening was zo mogelijk tot nog minder in staat dan wij. We hebben bijna 2 uur op ons eten zitten wachten. En toen het er eindelijk was…bleken het ook nog eens miniporties te zijn. Beetje jammer. Maar och……ook dat hoort bij het leven van een pelgrim.

De weg naar ons slaapadres bleek gelukkig niet al te lang. Daar wachtte ons de volgende verrassing voor vandaag. Want daar bleken nog 2 dames te overnachten waar we de hele dag al mee opgetrokken waren. We wisten het alleen van elkaar nog niet.
Het stof, vuil en zweet verdwijnt als sneeuw voor de zon tijdens een heerlijke douchebeurt.
Met een grote glimlach op mijn gezicht val ik in een diepe slaap. Alle indrukken verwerk ik tijdens mijn zoete dromen over deze prachtige tocht door het Friese land.

Weltrusten en tot morgen.

Ultreia, Ultreia.