2017 0528 Blotevoetenwandeling IJzertijdboerderij

Na bijna een jaar op 5-finger schoenen te lopen besluit ik spontaan na het zien van de aankondiging op facebook om me aan te melden voor een blote voeten wandeling bij de IJzertijdboerderij en over het Wekeromse Zand.

Ik heb werkelijk geen flauw idee wat me te wachten staat en laat het maar gewoon gebeuren. Zaterdag heb ik de 25 km lange Heuvelrugtocht gelopen in Veenendaal, het was prachtig weer en mijn voeten hebben deze tocht op mijn dunste 5-fingers bijzonder goed doorstaan. De stap naar blote voeten lijkt dus niet zo groot.

Er wordt prachtig weer voorspelt voor deze zondag dus…..ga ik er extra lang van genieten en loop ik vanaf huis naar de ijzertijdboerderij in Lunteren. Om 8 uur ben ik op pad. Ik ken mezelf, zo ’s morgens in alle vroegte is er zoveel te zien, te horen en te genieten in het bos. Daar wil ik ruim de tijd voor kunnen nemen. De laatste dagen kom ik tijdens mijn hardlooprondjes steeds heel veel wilde zwijnen tegen. Wie weet heb ik vandaag geluk en willen ze poseren voor mijn camera.

Wroetsporen zag ik genoeg, en af en toe dacht ik ze ook te horen, maar ze wisten zich prima schuil te houden, waren blijkbaar niet zo gediend van mijn paparazzi ambities. Wat ik wel zag was een prachtige zon die door de bomen scheen en een sprookjesachtig licht verspreidde. Het heeft vannacht flink gespookt hier op de Veluwe, onweer en harde slagregens. Ondanks dat het zo flink geplensd heeft is het bos er nu niet bepaald echt heel nat van geworden. Sommige stukjes zijn iets natter maar voor de rest kan het bos nog wel een paar van die hoosbuien gebruiken. Het ruikt heerlijk in het bos naar vochtige grond en nat hout. De paden die wat natter zijn lijken wel een soort van springkussen onder mijn voeten. Tussen al de andere vrolijke fluiters in het bos danst hier een echte geluksvogel. Het is heel rustig het eerste stuk, ik kom er werkelijk niemand tegen. Als ik de rotonde bij de Driesprong voorbij ben wordt het wat drukker, hele volksstammen op de fiets onderweg naar de zondagochtend mis. We groeten elkaar vriendelijk. In de verte hoor ik de gezellige klanken van de kerkklokken.

Het is mooi lopen en geeft mij ook de gelegenheid mijn maps.me app uit te proberen. Voor deze kleine stukjes werkt ie prima, het ding vreet alleen batterijen. Da’s toch wel een dingetje zeg. Heb voor alle zekerheid de powerbank ook meegenomen. Eigenlijk weet ik hier ook wel prima de weg, maar juist dan is het ook wel grappig om te kijken of ik met het spul echt wel overweg kan. Oefening baart kunst.

Om 10.15 uur arriveer ik bij de IJzertijd boerderij en geniet van mijn ontbijtje. Er zijn genoeg wandelaars op pad hier. Vele lopen het klompenpad dat erlangs komt vermoed ik zo. Of misschien zijn ze ook wel zomaar onderweg. Het is zo mooi weer. Fietser, ruiters, hardlopers, genieters, alles komt hier voorbij. Leuk om te zien. Ik parkeer mezelf voor de ijzertijdboerderij in de schaduw en mijmer wat.

Lang, heel lang geleden leefden hier de oermensen. Waren zelfvoorzienend, liepen naar alle waarschijnlijkheid gewoon lekker op hun blote voeten, bewerkten het land, zaaiden en oogsten, zorgden voor hun dieren en waren de hele dag bezig met hun handen. Een hardwerkend bestaan, geen franjes en frutsels, geen overbodige luxe. Een klein vierkant hutje op palen als een soort van voorraadkast. Leven van wat er voor handen is. Eenvoudig, heel basic, en dicht bij de natuur.

Hoe is dat nu? Wij leven allemaal in onze eigen huizen, met hermetisch gesloten ramen en deuren. Gordijnen dicht en o wee als er iemand naar binnen kan kijken. Als we iemand willen spreken of zien moet er doorgaans eerst een afspraak gemaakt worden en agenda’s op elkaar afgestemd. Daarmee is toch alle gastvrijheid meteen de nek omgedraaid? In deze boerderij zitten niet eens deuren, een gat waar je doorheen loopt. Open huis, iedereen is welkom. Wat heerlijk eigenlijk. Wij leven in een ratrace waaruit ontsnappen onmogelijk lijkt.
Maar is dat echt zo? Mee doen aan de ratrace is ook een keuze.

Ik ga in mijn eentje hier naar toe om met een blote voetenwandeling mee te gaan. Heb ik mensen om mij heen gevraagd mee te gaan? Nu ik hier zo voor die ijzertijdboerderij zit denk ik…..best raar eigenlijk. Hoe zouden de oerbewoners dit varkentje gewassen hebben? Wat hadden zij voor activiteiten naast hun drukke bestaan? Hoe maakten ze dat aan elkaar bekend? Ze leefden zonder klok en hadden alle tijd. Leven van, in en op het ritme van de natuur. Is het daarom dat ik zo van de camino in Spanje geniet en dat gevoel zo graag bij me wil houden?

En toch kan ik ook van dit soort evenementen ontzettend genieten. Ik hoop dan ook dat er een heleboel mensen op af komen. Als rond 11 uur de groep compleet is en blijkt dat we maar met zijn 5-en zijn is dat best een klein beetje een teleurstelling. Ik had op meer gerekend merk ik. Maar gelukkig blijken we met z’n 5-en een ontzettend leuke klik te hebben. Robin, de organisator, verteld eerst hoe we het beste kunnen lopen op onze blote voeten. Eerst even achteruit lopen en goed voelen hoe je dan je voet neerzet. Als je daarna vooruit loopt op dezelfde manier je voet afwikkelen. Door mijn 5-fingershoes heb ik dat loopje al aardig onder de knie. Hoewel mijn rechtervoet nog steeds niet helemaal dat doet wat ik graag wil. Mijn tenen blijven de neiging houden de hoogte in te gaan. Ze willen nog steeds niet echt als grijpertjes doen wat ik wil. Mijn linkervoet is gehoorzaam en deed al heel snel na de aanschaf van de 5-fingershoes dat wat ze moest doen. De oerhouding aannemen. Het lopen op blote voeten is echt wel anders dan op de 5-finger schoenen. Wat een enorm verschil zeg. Nu voel ik echt alles. Die 2 mm zool is net voldoende om het lang vol te kunnen houden.

We worden gewaarschuwd door de mensen die ons met paard en wagen passeren. Pas op hoor, hier liggen steentjes en soms ook glas. Ja, vertel mij wat, die steentjes….auw…oeps…..ieuw..auw….die voel ik allemaal. Het glas daar let ik wel op. Ik loop steeds te kijken waar ik mijn voeten zal neerzetten. Het kleine dametje wat bij ons is, denkt er helemaal niet over na en huppelt vrolijk voor ons uit. Op blote voeten over het zand / steen pad. Even later gaan we het natuurgebied De Wekeromse Zand in. Een pad vol dennenappeltjes, takjes, zand, blaadjes, en dennennaalden voelen we onder onze voeten. Het voelt heerlijk. Nou ja, bijna dan….de dennenappeltjes ontwijk ik liever, die zijn best pijnlijk kwam ik achter. De zandverstuiving zelf is helemaal een feest. Tsjakka…..heeeeeeet dat zand! Flink doorstappen kregen we als advies. Nou dat doe je vanzelf wel. Pfff……wat een onderneming zeg. Ik probeerde toch maar zoveel mogelijk de zijkanten te bewandelen, daar waar gras, mos en ander spul lag. Was ook niet heel comfortabel maar toch een stuk beter dan het brandend zand.

Brandend zand en nergens waaahaaater zong Anneke Gronloh lang geleden. Hier waren wel prachtige watertjes. Diverse vennetjes maken het een heel afwisselend landschap. Bij een van de picknickbanken houden we een lange pauze. We zijn met zo’n leuk gezelschap en de kleine meid in ons midden vermaakt zich opperbest, wij wisselen gedachten uit. Zo mooi om te horen hoe we in het leven staan, en hoe we ieder op onze eigen manier proberen de wereld een beetje mooier te maken. Dat er raakvlakken zijn, en er is interesse in elkaar is. We luisteren, praten en genieten.

Robin is een man die zijn passie voor het omgaan met de natuur, blote voeten wandelen, het bewegen van het menselijk apparaat en vooral het gezond houden ervan graag met ons deelt.

Na zo’n dikke 2 uur zijn we weer terug daar waar we begonnen zijn. Voldaan, en vol energie en een prachtige ervaring rijker gaan we ieder weer onze eigen weg. Bedankt allemaal voor de gezelligheid, het delen, de inzichten, ik heb ervan genoten.

Graag tot een volgende keer.

Blotevoetenwandelgroetjes,

Anita