2016 0807 Neus Achterna

2016 0807 Neus Achterna

De afgelopen week was een week van vooral telefoontjes waarop aktie ondernomen diende te worden. Vandaag bleef mijn telefoon stil, heel stil….ook in mijn agenda stond nu niet bepaald veel op het maagdelijk witte stukje papier bij de zondag.

Dus…..mooie gelegenheid om er nog maar eens een oefenrondje met mijn Santiago spullen te lopen. 2 setjes kleding, slaapzak en matje, tandenborstel, handdoek, sandalen, pleisters, tape, routegidsje voor Spanje( lekker belangrijk hier in Nederland) telefoon, oplader, flesje water, brood, fruit, poncho, portemonnee, schrift en pen, tekenboekje en potlood, linnen tasje van St. Jacob. 8 kilo dit keer. Valt me mee. Vorige keer met de tent erbij was het ruim 11 kilo.
Dit voelt in elk geval een stuk lichter. Vandaag hoef ik niet te overnachten, dus de tent mag thuisblijven.

Maar dan, de route? Geen flauw idee, vandaag maar eens een tocht van ik zie wel waar ik uitkom. Kortom, gewoon mijn neus achterna. Vanuit mijn huis is het 500 meter tot een onverhard pad. Laat ik vandaag eens de uitdaging aangaan om zoveel mogelijk onverhard te lopen. Vorige week zondag heb ik 4 uur op mijn blotevoeten schoenen kunnen lopen. Dat was vooral over de verharde weg. Gelukkig was het niet heel erg warm, want dan is het vermoeiend. De warmte van het asfalt maakt wel dat mijn voeten sneller moe zijn in deze schoenen.

Vandaag dus het bos in. Het is heerlijk weer. Ik loop het lange pad tussen de voormalige kazernes door de Sysselt in. Keertje rechts, dan weer links, dan weer rechts, dan weer links. Zo kom ik uiteindelijk net voor het tunneltje uit bij het fietspad langs de hei. Na het tunneltje ga ik op dezelfde manier verder. Na de spoorwegovergang bij de Buunderkamp pauzeer ik bij een picknick bank. Er zit al iemand, maar die is nog niet aanspreekbaar. Op mijn ‘goeiemorgen’ krijg ik geen reactie. Zijn morgen was niet zo goed als de mijne denk ik. De man staat op, strekt zijn rug, loopt even naar de overkant van het fietspad en komt weer terug. Hij gaat zitten trekt zijn gamaschen uit legt ze op zijn tas en staart weer voor zich uit. Zonderling typje.

Op het andere bankje zit een oma, dochter en kleinzoon. Kleinzoon heeft een bak bramen op schoot, moeder (dochter) zit met haar telefoon te spelen. Oma staat op en zegt, zo we hebben vandaag genoeg zon gezien, we kunnen weer gaan. Kleinzoon loopt achter oma aan naar de auto. Moeder is nog druk doende met haar phone. Als oma en zoon allang in de auto zitten komt ze eindelijk in de benen. Ze kijkt me aan, lacht, haalt haar schouders op. Vanmorgen waren zij aan het treuzelen en nu moet ik ineens haast maken? Ze wachten maar even. Met een slakkengangetje en nog steeds op haar schermpje turend liep ze naar de auto. Het keren van de auto ging niet heel vlot maar uiteindelijk waren ze na nog even gezwaaid te hebben dan toch op weg.

En ik? Tja, wat doe ik. Mijn neus achterna heeft me in elk geval al tot hier gebracht. Tijdens deze pauze valt mijn oog op het route bordje van het Molenbeekse Klompenpad. Zal ik? Ach waarom ook niet. Heb dat pad ooit al een keer gelopen van toen vanaf de andere kant. Kan hem nu best tegen de richting inlopen dacht ik. Wat ze met het pad gedaan hebben weet ik niet, maar ik kom geen enkel herkenningspunt tegen. Zou het pad aan gepast zijn? Ik volg braaf de bordjes en kom wel op plekken waar ik al eens eerder heb gelopen, maar dat was niet tijdens het Molenbeekse pad. Doet er ook niet toe. Het is hier prachtig. Het valt me wel op dat het hele bos ontzettend zompig is. Vanaf dat ik de Sysselt in ben gelopen loop ik al met natte voeten. Er is geen ontkomen aan. Het Blotevoetenpad van Twello op herhaling. Tjonge het is echt gruwelijk op sommige stukken. Er zijn duidelijk al nieuwe wegen gezocht door de wandelaars voor mij. Soms gelukt, soms ook niet.

De grote ronde om de beeldentuin in het bos was echt een uitdaging. Daar viel niet doorheen te komen zonder tot halverwege je kuiten in de blubber te zakken. Voorzichtig mijn voeten neerzettend ben ik deze uitdaging aangegaan. Niet wetend of er nog scherpe stenen, takken of ander ongerief in deze modderplas zaten. Gelukkig bereikte ik zonder kleerscheuren het bruggetje. Dat was hindernis 1, nu de 2e nog. Want na het bruggetje was nog zo’n modderstuk. Ook daar kwam ik goed doorheen. Aan het eind van het pad naar rechts, volgende bruggetje over en daarna een vijver. Een hele familie met kleine kinderen zat daar op hun gemakkie te picknicken. De kinderen speelden in het vijvertje. Ik dacht, even mijn voeten schoonspoelen mag best. Dat ik zo doorliep met mijn schoenen het water in daar keken ze toch wel even verbaasd van op. Zo die zijn snel schoon? Was hun reactie. Lekker makkelijk zei ik. Ja zeiden ze, we zitten hier heel leuk. Prachtig om de mensen van die kant te zien komen. De een mopperend, de ander met een grote glimlach, maar allemaal maken ze hier wel hun schoenen schoon. Maar zo snel als jij het kan, kan niemand het.

Na dit vijveravontuur kom ik al snel weer op het pad bij de beeldentuin uit. Mmm….iets zit er niet goed met de bordjes vrees ik. Teruglopen staat niet in mijn vocabulaire, dus ga ik gewoon een pad in waarvan ik denk dat het wel leuk is. Ik loop nu bovenlangs. Heb ineens een heel stuk geklommen. Zo voelde het helemaal niet. Wel mooi uitzicht nu. Ik ga weer eens links en dan weer rechts, om ineens weer een bordje van het klompenpad tegen te komen. Oké, dat is dan blijkbaar zo. Ik volg het bordje weer en zie ineens huizen in de verte. Waar kom ik uit? Als ik de rand van het bos bereikt heb zie ik dat ik op de heide bij Renkum ben. Kom echt van een heel andere kant dan ik daar gewend ben. Dan is het toch even oriënteren van waar zit ik nu precies. Op het bankje aan de overkant van de heide neem ik een kleine pauze.

Via de volkstuintjes loop ik door Renkum en Heelsum. Aan het eind van Heelsum maak ik nog een praatje met een paar verdwaalde Belgische fietsers. Ze zijn een route aan het rijden, maar zijn nu even van het padje af. Ik help ze weer op weg en vervolg dan mijn eigen weg. De klompenpad bordjes zijn uit het zicht dus loop ik naar nergens heen. Het is prachtig hier. Genieten van de zonnebloemen, de heide die al een beetje paars begint te kleuren. De vogeltjes die fluiten, de grote roofvogels in de lucht. Als de weg ophoudt en ik mag kiezen tussen fietspad en onverhard voetpad, kies ik toch voor het voetpad.
Ik zie wel waar ik uitkom. Ondertussen heb ik besloten naar Station Wolfheze te lopen en vandaar de trein terug te pakken. Ik zig-zag ook hier weer flink door het bos en sta ook hier toch weer oog in oog met de bekende blauwe bordjes. Dit stuk herken ik weer. Dit was het eerste stuk van toen ik hem ooit gelopen heb. Het hek waar ik me toen over verbaasde staat er nog steeds. Een groot ijzeren hek, ooit een toegangspoort geweest denk ik. Groot slot erop, maar je kunt er gewoon langs lopen om de weg te vervolgen.
Bizar.

Als ik bij het station aankom blijkt dat ik ongelofelijk veel mazzel heb. Een 1 uurs dienstregeling. Ik hoef maar 5 minuutjes te wachten. Wat een timing. De trein rijdt mooi op tijd en ik kan 5 minuten na het instappen, uitchecken in Ede, en de laatste 2,5 km voor vandaag naar huis lopen.

Thuis blijkt dat ik vandaag 25 km gelopen heb. Het was fantastisch. 25 km op mijn 5-fingershoes, zonder problemen. Met 8 kilo bepakking op mijn rug. Ik had een heerlijke wandeldag. Zonder plan op stap, gewoon mijn neus achterna. Ben op hele mooie plekjes geweest. Stuk Molenbeeksepad, stuk Veluwe Zwerfpad, Pelgrimspad, en gewoon zomaar leuke paden omdat het kon. Het is met pauzes erbij ruim 6 uur genieten geweest.

Wat ben ik toch een bofkont dat ik in zo’n mooie omgeving woon.

Wandelgroetjes,

Anita