2016 0802 Blotenvoetenpad Twello

2016 0802 Blotenvoetenpad Twello

Mijn zoon, het weerbericht en ik. Volgens de ene site de hele dag regen, volgens de andere de hele dag droog. Mam wat doen we nu?, Daniël ziet zijn voorstel in de regen verdwijnen. Dát vraagt ie aan mij? Gaan natuurlijk! Daar is wat mij betreft geen discussie over mogelijk. Buienradar zegt de hele dag droog. Ik heb een goed gesprek gehad met St. Clara…..dus blijft het droog en gaan we. Inpakken en wegwezen.

Om half 11 zitten we in de auto op weg naar het Blotenvoetenpad in Twello.
Schone kleding achter in de auto. Broodjes mee voor onderweg. Goed humeur, fototoestel en voor de rest…we gaan het zien en beleven.

Volgens de internet site kun je er zo’n 1,5 uur flink plezier hebben van de 2 km lange wandeling over het blotenvoetenpad. Wat mag ik me er bij voorstellen? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Het zal vast anders zijn dan het Kneipp pad wat ik ooit gelopen heb in Oostenrijk in een hoteltuin en het Kneipp pad bij de sauna in Emst. Beide paden waren kort. Een flink aantal meters, maar in elk geval te overzien. Heel erg aangelegd allemaal. Heel veel variatie op een kort stukje waar gauw de sjeu vanaf is.

We melden ons in de natuurwinkel voor de entree kaartjes. De meisjes mogen zelfs gratis naar binnen. Een mevrouw loopt met ons mee om de gebruiken, geboden en verboden uit te leggen. We krijgen wel de tip mee elkaar na de wandeling te controleren op eventuele teken. Zullen we doen. Tekentang zit standaard in mijn wandeltas. Geen paniek.

De schoenen mogen in een soort van bowlingbaanschoenenkast. Naast de schoenenkast een pomp voor bij de terugkomst. Er liggen ook handdoeken. Hmm….dat beloofd nog wat.

We mogen het hek door en de bordjes volgen het wijst zich vanzelf zegt de mevrouw. Alleen wordt ons aangeraden het ‘moerasbos’ over te slaan. Daar verdwijn je door de hoge waterstand van de IJssel nu tot heuphoogte in. Veel te diep in elk geval voor de meisjes. Waar dat precies is? Staat aangegeven zegt ze.
Oké, dan merken we het vanzelf wel.

Als vanzelf verdelen we ons in 2 teams. Daniël met Lizzy en ik met Sophie. We lopen het eerste pad in en zien meteen een modderplasje zoals je vaak in het bos ook zien. Een klein stukje van een meter ongeveer. Sophie gaat er meteen doorheen. Tja, dan kan ik natuurlijk niet achterblijven. Ook erdoorheen dus. Hihi….glibber, glij.
Deze modderplas kwamen we goed door. Nou ja…erdoor wel, maar daarna meteen discussie….Sophie wilde terug om haar voeten te gaan schoonspoelen, die heeft de pomp gezien en lekker met water kliederen leek haar wel wat. Maar om nu bij elke modderspetter terug te rennen naar de pomp……dat was een minder slim plan.

Met enige overredingskracht kunnen we haar overtuigen toch maar door te lopen. Gelukkig maar want dit ene plasje…..was nog maar een opmaatje… Na de bocht was er geen ontkomen meer aan, of we nu wilden of niet. Er was maar één weg, en die was dwars door de blubber. Lizzy dacht meteen al…..vanaf papa’s armen kan ik het prima overzien.
Sophie riep, oh oh…..probleem……! Nee hoor, zei ik, geen probleem…..dit is een uitdaging. Kom we gaan…..Daniël banjerde er heerlijk doorheen met Lizzy op de arm. Sophie en ik was een ander verhaal. Voorzichtig, hand in hand, onze weg zoekend zijn we dit eerste stuk al giechelend, glijdend, en glibberend door gekomen. Gelukkig stonden er hier en daar wat boompjes langs de kant die als steuntje konden dienen.

Het is zo leuk. We komen van alles tegen. Moestuintjes, fruitbomen, bloemen, paddenstoelen, stukjes gras waar we iets makkelijker op uit de voeten kunnen. Het moerasbos staat inderdaad goed aangegeven, we lopen gewoon rechtdoor i.p.v. rechtsaf. Ik heb later nog wel eventjes gekeken maar zag er inderdaad mensen tot aan hun heupen in het water staan. Wel een prachtig stuk overigens. Helemaal begroeid met allerlei bloemen en struiken. Maar wel vol water.

Wij zijn inmiddels aanbeland in de Yoga tuin. 3 hangmatten zorgen voor een hoop plezier. De yoga cirkel met de voorbeelden op de tegels ook. Ik was eerst Sophie aan het opjutten zo te gaan staan als op de tegel werd aangegeven. Tja….en dan kun je erop wachten natuurlijk. Nu oma…..hihi….en dan Sophie foto’s maken van oma…..
Dikke pret natuurlijk.

Na dit geweldige relaxgebeuren gaan we het pad verder vervolgen. De uitdagingen worden steeds groter. Dat heeft Sophie goed in de gaten. Als we voor de zoveelste uitdaging staan, zegt ze ineens….oh oh….geen uitdaging…….Plan B oma!
Hilarisch….hoe komt ze erop? Ze had wel gelijk, want we gingen daar van kiezelsteentjes naar grind, naar eierkeien, naar rotsblokken. Auw auw auw……Ben al best wat gewend met mijn blotevoeten schoenen, maar dit is toch echt niet grappig. Deze keien voelde je maar al te goed.

Gelukkig kwam er daarna een minder erg pad. Nou ja…..we zijn inmiddels prima gewend aan door de klei banjeren. Dit was toch wel weer iets anders. Een modderplas van zo’n 40 cm diep met allerlei griezeligs wat je langs je benen en tussen je tenen door voelde gaan. Plantenwortels of zo. Normaal gesproken had ik vriendelijk voor de eer bedankt. Maar doe dat maar eens met kleindochter aan de hand! Ze genoot en was haar modderaversie van het begin helemaal kwijt. Mag ik dan gaan lopen miepen omdat ik iets ‘engs’ langs mijn benen voel gaan? Kom op …..niet zeuren dacht ik. Je ziet hoe gemakkelijk zo’n pittige tante haar grenzen verlegd. Neem een voorbeeld aan je kleindochter en ga oma……

Samen met Sophie heerlijk door die plas gebanjerd. En eigenlijk, moet ik toegeven viel het best mee. Maar toen kwamen we bij de Leemkuil. Er was al een gezin voor ons met een meisje dat iets ouder was dan Sophie. Die rende meteen in haar zwembroek naar de glijbaan. Dat wilde Sophie ook wel. Het meisje deed het wel even voor. Oeps….van de glijbaan het krooswater in…..tot heuphoogte. Wij dachten dat gaat Sophie niet doen. Nou mooi wel natuurlijk. Shirt en broek uit en ook Sophie van die glijbaan af. Ik dacht…..ja….en dan is ze beneden en moet iemand haar toch opvangen. Daniël stond met Lizzy op de arm. Dus…..dappere ik stap zo ver mogelijk door de blubber naar de glijbaan. Het meertje in was ook mij een stapje te ver. Onderaan de glijbaan kon ik haar net een handje geven en begeleiden naar de kant. Na 1x kwam 2x en 3x enz., het werd steeds leuker. Daniël zijn uitdaging van vandaag was op de been blijven met Lizzy.
Want die wilde mooi niet lopen in die blubbertroep. Op het gras oké, maar in de blubber daar was mevrouwtje niet van gediend. Neerzetten lukte niet eens, want ze trok mooi haar beentjes omhoog.

Om de bocht na de glijbaan was er echt geen ontkomen meer aan. Daar lag leem. Glad dat het daar was…….Sophie en ik hebben er bijna op handen en voeten uit moeten zien te komen. Zo grappig om te ervaren hoe gemakkelijk een kind zich voegt naar de situatie die zich voordoet. Steun zoekend bij mij, een tak, of wat dan ook maar als steun kan dienen. Zo bijzonder. De ene keer was zij mijn steun en het andere moment ik de hare.
Het is echt teamwork om dit pad te lopen.

Het kijkje op het tropisch eiland over de loopbrug was ook gaaf. Het is dat Daniël Lizzy op de arm had en ik hem zodoende wel achter me durfde te hebben. Hij kon het natuurlijk niet laten de smalle plank waarover we moesten lopen flink te laten deinen.
Gelukkig zet Lizzy meteen een keel op als ie heel dwaas gaat doen. Ook in dat team was het teamwork zichtbaar. Mooie verdeling vandaag.

Als we alles gezien, ervaren, beleefd, gevoeld, geroken en gedaan hebben zijn we terug bij het begin.

Wat een geweldig beleving vandaag, de moddersporen spoelen we weg. Wat blijft is een mooie herinnering, de ervaring, de inzichten, de indrukken, samen sterk, samen vooruit, samen dit blote voeten pad mogen afleggen. Wat ben ik een gelukkig mens.

Daniël, Lizzy en Sophie, bedankt voor deze geweldige dag.

Lieve groetjes en een dikke knuffel,

Oma Anita