2016 0904 CdN dag 5, Deba - Markina-Xemein 24 km

Hoe vroeg de eerste pelgrim zijn wandelschoenen aantrok weet ik niet. Mijn ogen gingen open toen het nog flink donker was. Hier en daar zijn al wat bedden leeg dus er zijn toch echt al mensen weg. Zachtjes zoek ik mijn spulletjes bij elkaar, kleed me aan en ga naar beneden.

Samen met mijn wandelmaatje van het eerste uur ontbijt ik in het restaurantje tegen over de herberg. We zijn duidelijk niet de enige. Terwijl we daar zo zitten zien we de ene na de andere pelgrim starten. Sommige lopen gelijk door, anderen gaan, net als wij, voor een ontbijtje. Om 7.15 u start mijn wandeldag. Uitgezwaaid en begeleid door het welbekende Buen Camino stap ik de duisternis in. De temperatuur is nog heerlijk en ik hoop dat dat voorlopig ook nog zo blijft. De ongekende hitte, zelfs voor Spaanse begrippen, is zwaar om in te lopen. Dus….probeer ik zoveel mogelijk meters te maken voor de zon echt op zijn warmst is. Deba uit, de spoorlijn over, langs de andere oever van de Rio Deba verder gaat prima. Tot….de pijlen linksaf wijzen en de weg meteen stijl omhoog loopt. Ik knipper met mijn ogen, ja het is echt waar. Hier moet ik heen. Zo dit is niet even rustig starten of zo, dit is meteen vol aan de bak. Wat een stijgingspercentage! Stapje voor stapje klim ik omhoog. Zo vroeg op de morgen lukt het me niet er een flink tempo in te zetten. Eerst maar goed wakker worden. Ik word aan alle kanten ingehaald, maar laat me de kop niet gek maken. Loop heerlijk mijn eigen camino de berg op. Na een uur bereik ik de Ermita del Calvario. De Calvarieberg-kapel. Mooi punt om eventjes uit te rusten, te genieten van het uitzicht en wat te eten. Terwijl ik daar zo zit, zie ik mede pelgrims de berg opkomen. Zo ziet dat er dus uit.

Een Poolse dame komt werkelijk stapje voor stapje de berg op. Ik heb met haar te doen. Het ziet ernaar uit dat ze behoorlijk blaren heeft. Als ze even later haar blaren probeert te verzorgen met pleisters help ik haar een handje. Respect om met deze verwondingen nog door te stappen zeg. Wat bof ik dan toch enorm met mijn blaarloze voeten. Ik voel best dat ik de afgelopen dagen mijn lijf flink aan het werk heb gezet maar om nu te zeggen dat dat me belemmert in mijn doen en laten, nee dat gelukkig niet. Van alle trainingskilometers de afgelopen maanden pluk ik nu de vruchten.
Het is de warmte en de vele hoogte verschillen die me dwingen rustig aan te doen. Daar valt in Nederland natuurlijk ook niet echt op te trainen. Dus zit er hier niets anders op dan gewoon goed te luisteren naar mijn lijf. Even later neem ik afscheid van deze pelgrim en loop ik verder. Onderweg kom ik nog heel wat nieuwe gezichten tegen. Die waren in elk geval niet in Deba in de albergue, waar deze mensen nu allemaal vandaan komen?

Even later kom ik voorbij een herberg. Stop ik hier? Of ga ik door? Nee…het is nog heel vroeg, ben pas 2 uur onderweg, benen voelen goed. De volgende herberg is 19 km verder, dat moet te doen zijn. Ik ga ervoor. In de tuin van de albergue zie ik wel de ene helft van het stel dat we gisteren in Deba hebben gesproken, waar de andere helft is? Geen idee, dacht dat ze bij elkaar hoorden.
Net zoals medepelgrims denken dat mijn wandelmaatje en ik bij elkaar hoorden. Vandaag is me al meerdere malen gevraagd waar of ze is. En zo volgt dan al snel een heel gesprek.
Heb ik de afgelopen maanden mijn best gedaan het Spaans een beetje onder de knie te krijgen, spreek ik hier vooral Engels en Duits. Daar had ik niet op geoefend. Mijn school Duits en Engels krijgen hier wel een flinke poets- en opknapbeurt. Hoewel het schakelen tussen die twee wel een dingetje blijft. Dan ben ik toch opeens het juiste knopje in mijn hoofd kwijt. Het is of het één of het ander. Een gesprek voeren met 3 mensen waarvan er 1 duits en 1 engels spreekt en ik dan moet schakelen dat wordt een wonderlijk gesprek waar vooral ik de meeste moeite mee heb. Luisteren gaat prima, maar antwoord geven is een ramp. Ik zie aan de gezichten dan wel dat mijn antwoord niet binnenkomt, en realiseer ik me dat ik het hopeloos andersom sta te verkondigen. Duits tegen een Engelssprekend persoon en omgekeerd is niet handig. Of een wonderlijk soort mengelmoesje ervan maken is ook niet echt begrijpelijk. Talen….zo leuk, communicatie zo mooi. Ik geniet ervan met volle teugen.

Even later kom ik de Poolse en Nieuw Zeelandse dame tegen. De eerste is me blijkbaar voorbij gegaan tijdens één van mijn pauze’s, heb ik even niet in de gaten gehad. Terwijl wij met z’n drietjes staan te praten op een onmogelijk pad komen er mountainbikers naar boven. ???? Die zijn maf! Hier fietsen is echt gekkenwerk. Lopend is het al bijna niet te doen. Ieder zijn ding denk ik. Met z’n drietjes lopen we verder, de dames lopen een iets hoger tempo, ik laat ze gaan.

Als ik de wasplaats met bron bijna voorbij loop word ik geroepen door de Poolse en Nieuw Zeelandse dame. Agua! Agua! Ja heel belangrijk, water. Met een heel groepje zitten ze onder het afdak. Ik sluit aan en na mij nog meer pelgrims. We roepen naar pelgrims die net als ik er voorbij dreigen te lopen. Heel gezellig zo’n onderonsje. Een Spaans stel sleept een hele zak peren mee. Hebben ze onderweg opgeraapt en zijn ze nu aan het uitdelen. Hoe lief is dit.
Vele verhalen worden verteld. Er zitten echt veteranen bij als het om camino lopen gaat. De Frances wordt als zeer gemakkelijk ervaren. De Camino del Norte is de mooiste maar wel de zwaarste is hier de opinie. Heerlijk om deel te mogen uitmaken van deze camino familie.

Nog 9 km staat er op het bordje naar Markina-Xemein. Met deze warmte is dat zeker nog zo’n 3 uur lopen. Waarschijnlijk nog wel iets meer. Pauze’s heb ik gewoon nodig. Soms ook om gewoon even lekker te genieten van de omgeving. Het is hier zo mooi. De bergen, de uitzichten, de vergezichten. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Gelukkig heb ik geen klokje mee, ik heb tenslotte de tijd.

Het blijft deze etappe op en af gaan. Klimmen en dalen. Veelal onverharde paden. De stukken door het bos zijn een verademing. Daar is het niet zo bloedheet, maar als de beschutting van de bomen ophoudt dan is het echt ongenadig warm. De afdaling naar Markina is een opgave. Een groepje locale mensen komt met wandelstokken, zonder rugzakken, in een duizelingwekkend tempo de berg af rennen. Ik doe het wat rustiger aan. Om mijn knieën te sparen hou ik me op dit stuk toch echt even bij het zig zag lopen naar beneden. Kleine stukjes berg af heb ik een andere techniek voor, maar deze helling duurt me daarvoor te lang. In de zinderende hitte bereik ik het kapelletje van San Miguel de Arretxinaga. Het is er heerlijk koel binnen. 3 enorme rotsblokken met ertussenin een klein beeld van San Miguel. Daaromheen is deze kapel gebouwd. Heel apart. In de volksmond zegt men, zo staat in mijn boekje, dat als een jonge man binnen een jaar wil trouwen, hij drie keer onder de rotsen moet doorkruipen. Aan de uitgesleten stenen te zien zijn er vele trouwlustige jongens geweest in de loop der eeuwen.

Op het grote plein in Markina ben ik de gele pijlen kwijt en het spoor bijster. Op een terras zie ik een bekende mede pelgrim zitten. Heb hem verder nog niet gesproken maar stap toch maar op hem af. Misschien weet hij waar hier de albergue is en hoef ik zelf niet meer te zoeken. Ik spreek hem aan. Yep…..heb ik weer….Spreekt alleen Spaans. Oké, ik probeer wel wat. Moet wel even graven in mijn hoofd. De Engelse en Duitse laatjes zijn flink opgeschud deze dagen. Spaans was nog niet echt open geweest. Ik vraag hem of hij weet waar de albergue is. Nee, weet hij niet, hij eet hier alleen wat en loopt dan weer verder. Hij heeft wel een stadkaart, daar staat volgens hem de albergue niet op maar misschien heb ik er wat aan. Oké, bedankt. Ik heb in elk geval iets.
Op een bankje even verderop bestudeer ik de kaart. Ah…..bij het vvv gebouwtje aan de overkant daar zou de albergue moeten zijn. Het vvv gebouwtje heb ik gezien, daar ben ik voorbij gelopen zojuist. Dus terug……bij het vvv gebouwtje. Ik sta daar en tuur op de kaart, maar kan niks herkennen. Klopt dit wel? Is dit wel een kaart van Markina? Ja dat is ie toch echt, maar dit lijkt niet op waar ik nu sta. Uh….wat nu? Er komen twee dames aan lopen? Ik kijk hulpeloos en vraag of ik iets mag vragen. Ja dat mag. Busco albergue, donde esta alli? (Ik zoek de albergue, waar sta ik hier?) en wijs op de kaart. De dames kijken mee en wijzen waar ik nu sta op deze kaart. Ah……..nu snap ik het, er zijn 2 vvv gebouwtjes. Da’s een instinker. Die had ik nog even niet door. Wel de kaart al tig keer omgedraaid. Maar daar werd ik ook niet wijzer van.
Gelukkig, ik weet nu in elk geval waar ik heen moet. De dames wilden niet zo maar doorlopen en vuurden heel wat vragen op mij af. Waar ik vandaan kom, hoeveel ik vandaag loop, of ik helemaal naar Santiago ga lopen. Ik doe mijn best om in het Spaans te antwoorden, het gaat moeizaam maar het lukt. Als ik de dames bedankt en doorloop krijg ik, ondanks de hitte, spontaan kippenvel. 2x een gesprekje in het Spaans voeren maakt me even heel emotioneel. Het is me gelukt! Wat een overwinning.

Op vleugeltjes loop ik vervolgens naar de albergue. Daar word ik hartelijk onthaald door mijn wandelmaatje en mede pelgrims. Dat ik onderweg was hadden ze al gehoord natuurlijk. Ze waren zo bezorgd of ik het wel zou halen. Tuurlijk haal ik het…..daar heb ik geen moment aan getwijfeld. Als ik even later hun bus avontuur hoor dan snap ik best dat ze zich bezorgd om mij gemaakt hebben. Ze dachten in Markina uit te stappen, maar hebben zich niet gerealiseerd dat ze daardoor heen gereden zijn en waren dus uiteindelijk in Bilbao. Moesten toen weer terug met een andere bus en nu maar hopen dat ze wel op tijd konden aangeven waar ze eruit moesten. Hihi….denk dat ik het een stuk makkelijker heb gehad. Voor mij was alleen de laatste kilometer even puzzelen, voor de rest was het gele pijlen volgen. Verkeerd rijden, verkeerd lopen….ja even een momentje niet opletten en je bent van het padje af. Maar gelukkig kwam ook vandaag alles weer op zijn pootjes terecht en konden we gezellig samen gaan eten.

In het restaurant waar ik eerder die dag de Spaanse pelgrim had aangesproken werd een pelgrims menu geserveerd. Daar hebben we gegeten met het Amerikaanse stel.
Wat een heerlijke avond was dit, over en weer zitten vertellen. Ervaringen, belevenissen, grapjes, alles passeert zo’n avond de revue.

Moe, voldaan, met een hoofd vol ervaringen, en een lijf stijf van de adrenaline van het wandelen duik ik mijn bed in. Vandaag slaap ik voor het eerst in een bovenste bed. Tot nu toe kon ik steeds een onderste bed confisqueren, vandaag was dat niet meer mogelijk.
De Nieuw Zeelandse dame ligt onder mij. Het Spaanse stel van de peren naast ons.

Om 22 uur is de rust neergedaald in dit oude klooster. De was hangt op de binnenplaats te drogen en alle pelgrims zijn naar dromenland vertrokken.

Buenas noches.