2016 0123 Etten-Leur

2016 0123 Etten-Leur

Wandelen met Anita is nooit saai.

Route gezocht en gevonden.
Route geprint, lang leve het internet, de wandelknooppunten gaan ons vandaag de weg wijzen. Auto geparkeerd bij de molen en gezocht naar de wandelknooppunten paaltjes.

Zoals altijd was het; we-kunnen-het-begin-niet-vinden-virus-vandaag weer heel actief. De nummering klopte niet, of we stonden domweg bij het verkeerde paaltje. Leek het op de geprinte versie toch anders dan in het veld.
Toch maar de weg overgestoken en langs het hek het veld in gegaan zoals het nummer op het paaltje ons vertelde. De wei was een en al blubber en bende. Sop sop sop, we konden niet goed zien waar we liepen, en trapten van de ene modderplas in de andere. Steeds maar hopend dat het volgende stuk toch echt wel wat droger zou zijn.
Nou mooi niet dus. Maar wanneer besluit je om dan toch maar terug te gaan? Een eeuwig dilemma. Zover teruglopen komt gewoon niet in ons woordenboek voor.
Zigzaggend zijn we het natuurgebied gaan doorkruisen. Op zoek naar…..tja, vooral onszelf denk ik. Want droge paden waren er gewoon niet te vinden.

Al snel hadden we ons in een enorm dicht en bijna ondoordringbaar stuk natuurgebied gemanoeuvreerd. Werkelijk hoe krijg ik het toch elke keer weer voor elkaar om mezelf ,en in dit geval ons, in zo’n benarde positie te krijgen? Ik bedenk mij dat wat we nu doormaken eigenlijk een afspiegeling is van de afgelopen weken. De start van 2016 was op z’n zachts gezegd chaotisch en ontzettend verwarrend. We hadden geen idee wat we allemaal mee zouden gaan maken, maar dat we in een soort van achtbaan aan emoties en omstandigheden zaten stond als een paal boven water.

Zo ook deze wandeling. Leuk om een knooppunten route van internet te vissen, maar thuis achter de pc heb je geen idee wat of je in het veld gaat tegen komen. Een chaotisch begin, bijna niet door te komen velden en als je denkt dat het echt niet meer gaat is er ineens een plank over een sloot die ons naar een beter begaanbaar weiland brengt. De zonsopgang die we daar als cadeautje kregen was zo mooi. We bleven maar foto’s maken.

Staat dit mooie zonnetje in deze wandeling model voor pa zijn herstel? We lopen verder door het weiland en komen dan bij een dijkje waarop we eigenlijk al eerder hadden kunnen lopen. Dan hadden we met droge voeten dit gedeelte van de wandeling kunnen bereiken. Ach ja. Wandelen is soms net als het leven zelf en het leven is soms net een wandeling. Gaat niet altijd van een leien dakje. Aan het einde van het dijkje zijn ineens de paaltjes op. Moeten we zelf weer pionieren, gaan we links of gaan we rechts? We gaan links en lopen weer vast op een brede sloot, terug dus. Het kon niet anders. Dan toch de andere kant op en zien dat we daar over de sloot komen. Dat lukt, maar wederom zitten we weer vast. Nu in modder en overblijfselen van bramenstruiken. Tjemig…..om melig van te worden zeg. Wat een gedoe vandaag. We lopen, struikelen, zoeken, genieten van de uitdagingen, lachen, en vinden, het pad, de weg en uiteindelijk ook onszelf.

Moe, met stramme spieren van het lopen en klûnen, en met zere kaken van het lachen komen we weer bij de auto. De vieze schoenen en natte broeken nemen we voor lief.
Het was een korte, maar zeer intensieve wandeling.

Lekker nagenieten en dan op naar het volgende avontuur…