2015 0905 Gravelines - Calais

2015 Gravelines – Calais

Dag 8

De laatste loodjes van onze vakantie zijn aangebroken. Na een heerlijk rustige nacht worden we gewekt door meeuwen gekrijs. Wat een prachtig geluid op deze vroege koele morgen. We gaan snel douchen, aankleden en ontbijten. Het is een stuk koeler dan de andere dagen. Wel even wennen. We maken dankbaar gebruik van de picknickbank bij de niet in gebruik zijnde caravan aan de overkant van ons veldje. Beetje dooreten is vandaag wel nodig want we hebben nog een hoop te doen. Tentje afbreken, rugzakken in pakken, uitchecken, douchepas inleveren en de borg ophalen.

Bij de receptie informeren we meteen naar de vaartijden van het pontje, maar daar krijgen we een antwoord wat niet echt veel hoop geeft. De pont vaart alleen bij hoog water. Hmmmm en wanneer is het dan hoog water? Nou ja…we zullen wel zien. Nu eerst flink doorstappen tot aan de slufter. Bij de boulevard met de slufter aangekomen blijkt de pont pas om 19.00 uur te varen. Oeps…een dag wachten is geen optie. Dat wordt het de benenwagen gebruiken. Gravelines blijkt een mooie oude vestingstad te zijn. We duiken even het centrum in voor een sanitaire stop en een bak koffie. In wat voor café / restaurant we dit keer aanbeland zijn……??? De mensen zitten op dit tijdstip al bijna allemaal aan de sterke drank en hevig te krassen op krasloten. We worden bekeken alsof we van een andere planeet komen in ons wandelkloffie, met volle bepakking. Dat we koffie en thee vragen is al helemaal raar.
Voor ons geen krasloten maar de wandelkaart. We maken een plan voor een andere route naar Calais. Flink door stappen is de conclusie willen we voor donker Calais halen.

Als we bij de brug aankomen die ons over het water moet brengen om Gravelines uit te komen blijkt dat we hier wel heel erg ver moeten kunnen springen. De brug is weg! Bouwhekken en andere obstakels versperren de doorgang. Pff….nog verder omlopen dus! Het lijkt wel alsof we Gravelines niet uit mogen en Calais niet voor donker mogen halen. Wat is er toch aan de hand? Is dit omdat ik thuis al steeds dacht aan onze aankomst in Calais? Ik zie op tegen de vluchtelingen in de duinen. Die hebben me op de één of de andere manier de afgelopen weken steeds flink bezig gehouden. Of is Jacobus bezig ons voor erger te behoeden? Geen flauw idee….we laten het allemaal maar over ons heen komen en stappen dapper door.

Langs een onmogelijke weg, dat dan weer wel, brr! Geen voorzieningen voor voetgangers, maar wel behoorlijk wat langsrazend autoverkeer. De dikke stam die in het volgende dorpje over de weg ligt wordt vakkundig omzeilt door een aantal automobilisten. De ophaaldienst arriveert en sleept de grote tak in de aanhanger. Hij trekt flink op en verliest vervolgens al snel een deel van zijn lading. Gaat lekker zo. Wij lachen, het zag er zo komisch uit, we helpen hem een handje als ie voor de 2e keer stopt om zijn lading veilig te stellen. De bestuurder moet er zelf ook om lachen, we maken even een praatje en gaan daarna verder met onze tocht.

In het dorpje Le Tap Cul zien we een picknickbankje staan bij een aantal caravans. Het ziet er verlaten uit. We maken dankbaar gebruik van het bankje, de eigenaar van het bankje zal het vast niet erg vinden dat wij hier even uitrusten. Een mooi plekje om onze boterhammetjes op te eten. Als we net onze schoenen uit hebben komt er een auto het terreintje op rijden.
De dame die uitstapt is vandaag met haar verkeerde been uit bed gestapt. Vijandig beent ze op ons af. Wat of we hier doen! Goedemiddag mevrouw. Wij zijn wandelaars, al een flinke poos onderweg en toe aan een broodje. We willen graag even van dit mooie plekje gebruik maken om te pauzeren. Niks daarvan. Jullie zitten op privé terrein. Wegwezen! We werden toegesnauwd door haar alsof we landlopers waren. Het is dat de rubberlaarzen en de sigaar ontbraken, anders had ze zo voor ma Flodder kunnen doorgaan. Wat een kenau!
Ze bleef wachten tot we onze schoenen weer aan hadden en het terrein af liepen. Mijn St. Jacobstasje heb ik expres heel opzichtig, goed leesbaar, achter op mijn rugzak gebonden.
Wat een onvriendelijkheid zeg. Gauw vergeten deze dame.
Aan de ene kant begrijp ik best dat de mensen in deze streek argwanend zijn tegenover vreemden. Het is natuurlijk ook een rare tijd, met al die vreemdelingen, die ontheemd, ver van huis en haard op zoek zijn naar een nieuwe toekomst, een beter leven. Maar om nu zo vijandig naar elke vreemdeling op je terrein te reageren is ook een beetje overdreven.
Deze ontmoeting maar snel vergeten. We lopen het stadje uit en gaan op weg naar de duinen.
Net voor het duingebied is nog een kleine nederzetting, er is zelfs een restaurantje bij. We maken dankbaar gebruik van deze mogelijkheid en bestellen een maaltijdsalade.

Terwijl wij eten vechten Donar en Wodan een robbertje in de wolken. Hierbij stoten ze het stopje uit één van de wolken waardoor er een flinke lading nattigheid naar beneden dwarrelt.
Net op tijd hebben ze het stopje weer te pakken en zo kunnen wij zonder regenkleding op weg.
We lopen het duingebied Oye Plage in. Wat een schitterend mooi getijden gebied is dit. We horen, ruiken en zien heel in de verte de zee. We passeren een aantal meertjes. Wat zien die eendjes er toch vreemd uit! Een hele ‘kudde’ deint als op commando op het hetzelfde ritme mee op de golfjes. Een raar gezicht. Ik klap hard in mijn handen, daar zouden ze toch echt van moeten schrikken. Maar er gebeurt……helemaal niets. De eendjes dobberen rustig verder. Ze zijn van plastic. Wie verzint er nu zoiets? In een supergave natuurgebied plastic eendjes!!!!
De vele schiethutjes die we even later tegenkomen verklaren een hele boel.

We stuiten op een dode zeehond. Ach, wat zielig. Het was een huiler, maar hij doet niet veel meer. Roofvogels hebben zich er al tegoed aan gedaan. Het beest is al aangevreten. De wetten van de natuur zijn hard. Er ligt een heleboel aangespoelde troep in dit prachtige gebied. Hier zie je goed wat voor een vergaarbak onze wereldzeeën eigenlijk zijn. Best triest om te zien. De filmpjes op you tube over ‘plastic soep’ zien we hier in werkelijkheid voor onze ogen.
Niet echt een beeld waar we heel vrolijk van worden. Er is nog heel wat werk te verzetten voor we er met z’n allen van doordrongen zijn dat we veel meer zullen moeten consuminderen.

Als we de troep wegdenken is het een prachtig wandelgebied, het is allesbehalve een geplaveid pad maar mooi! We klimmen over zandduintjes, klauteren over moeilijk begaanbare stukken duin, waden door ondiep water, en banen ons een weg door het struikgewas. We volgen wel de pijlen in dit gebied. We genieten met volle teugen in dit stukje ongerepte natuur en balen dat de tijd begint te dringen. We zullen dit gebied met pijn in ons hart verlaten, we gaan de verharde weg opzoeken. Het laatste stuk zullen we met de bus naar Calais gaan. Het is nog zo’n 5 á 6 km-ter. Willen we nog een slaapplaats vinden dan is op dit tijdstip de bus gaan pakken wel nodig. Als we op weg zijn naar de halte komt er net een dame van een erf af rijden. Ze stapt uit om het hek achter zich te sluiten. Wij maken van de gelegenheid gebruik een praatje met haar aan te knopen. Al snel blijkt dat ze naar Calais gaat. Ze vindt het geen probleem ons in Calais af te zetten. Ze vraagt waar we uiteindelijk naar op weg zijn. Ons doel is natuurlijk Santiago de Compostella, maar voor dit jaar zit onze vakantie erop en gaan we weer terug naar Nederland. Vandaag naar Calais, daar overnachten, en morgen naar Lille, om vandaaruit verder terug naar huis te reizen. Naar Lille vroeg ze? Naar de braderie? Braderie? Vroegen wij verbaasd. Nee daar komen we niet voor. We wisten er niet eens vanaf. Snel worden we bijgepraat over deze jaarlijks terug kerende happening.

De vluchtelingen komen ook voorbij in ons gesprek, het blijkt een hele last te zijn voor de lokale bevolking. De vluchtelingen veroorzaken veel overlast, een echte oplossing lijkt er op korte termijn niet voorhanden te zijn. We waren zo leuk in gesprek dat het lijkt alsof we ineens voor het station van Calais staan. We bedanken haar vriendelijk voor de lift en wensen haar een prettig weekend. Maar nu?

We zijn in Calais! Bestemming bereikt! Het is 17.00 u. Te laat om nog een VVV op te gaan zoeken voor info over een slaapplaats. Er is een camping zo’n 5 km-ter verderop. Wat doen we met de wetenschap over de drukte in Lille? De braderie duurt het hele weekend. Zullen de treinen morgen overvol zijn naar Lille? Redden we het dan om op tijd in Lille te komen? Er gaan nu nog 3 treinen naar Lille vanavond. Zullen we de eerstkomende maar pakken en dan in Lille een slaapplekje zien te vinden? Pfff…wat een vragen allemaal ineens. We gaan eerst maar een treinkaartje kopen. Dan kunnen we altijd nog zien wat of we doen. Het kaartje is toch pas geldig als je het stempelt in de automaat. Kaartje geregeld. De eerste trein mogelijkheid is over 3 kwartier. Nu eerst tijd voor thee……en even logisch nadenken.

Waar vinden we vanavond een slaapplekje?