2012 0620 Olsberg - Halle

Olsberg – Halle

20 juni 2012.

Wat een nacht! Regen buiten en regen binnen! Stapte vannacht in een kletsnatte douche ruimte. Rare gewaarwording als je met je blote voeten nietsvermoedend in een plas water stapt. Op de één of andere manier was de vloer bedekt met een laagje water. Waar het nu precies vandaan kwam? Geen flauw idee.
Gauw maar een handdoek op de vloer gelegd en de koelbox uitgezet. De omvormer van het ding lag in het water te baden. Oeps. Hij deed het gelukkig nog wel, maar voor alle zekerheid het ding toch maar uitgezet. De koelbox was overigens niet de boosdoener van de overlast.
Verder prima geslapen, lekker rustig want het stomme gezoem van de koelbox was natuurlijk ook over toen de stekker eruit was.

7.45 uur. Tijd om op te staan. Vandaag gaan we naar Halle.
Best balen om nu alles al weer in te moeten pakken. Gelukkig heb ik niet alles uit mijn koffer gehaald en in de kast gelegd. Voor het weer hoeven we hier niet te blijven. Het is bar en boos vandaag. Triest bijna. Regen, regen en nog eens regen. Koud is het voor geen meter. Maar aanlokkelijk om naar buiten te gaan is het ook niet.
Eerst maar ontbijten.
Dat was net als de andere 2 ochtenden meer dan goed. Broodjes, joghurt, kaas, worst, fruit, crackers. Als je wat te kort komt is het je eigen schuld. Je kunt je hier een slag in de rondte eten.

Na het ontbijt de spullen gepakt, auto gehaald, ingepakt, benzine getankt, tomtom ingesteld. Tijd om te gaan. Halle we komen eraan……

Onderweg niets anders dan regen. Dan weer harder dan weer zachter. De weergoden waren ons niet echt gunstig gezind. Volgens de krant van maandag zou het weer vandaag richting oosten niet zo beroerd zijn, maar blijkbaar is er in 2 dagen toch nog het één en ander veranderd. Op sommige stukken hadden we maar een heel klein beetje zicht. Ronduit mistig dus. Jammer want de omgeving is eigenlijk veel te mooi om zich te verschuilen in nevel.

Ons koffie ritueel beperkte zich deze reis, noodgedwongen, tot koffie zetten in de auto. Gelukkig zijn wij een zeer ge-olied team hierin dus komt het met die koffie wel goed. Het smaakte er niet minder om. Rond half 3 kwamen we aan in Halle. Het laatste stuk was even zoeken want de tom tom herkende de straatnaam niet. Maar gelukkig met enig speuren naar de bordjes Ramada Hotel kwamen we daar waar we zijn moesten.

Het hotel ligt vreselijk ingeklemd tussen een aantal snelwegen. Dit wisten we van te voren, maar dat het zo afgelegen zou zijn dat kun je je dan eigenlijk ook niet voorstellen. Straks maar eens op onderzoek uit. De entree, kamer en de rest van het hotel zien er prima uit. Het is enorm groot. Het uitzicht….ach, kan beter maar zo veel zullen we hier toch niet zijn.
Volgens mijn lief moet er op 500 meter een groot inkoopcentrum zijn. Tja…alsof ik daarop zit te wachten! Bij de receptie even gevraagd hoe we er moesten komen. Lopend over het industrieterrein en door een tunnel kom je bij die shopping mall. Vreslijk!!!!
Ik kom die tunnel uit en zie er zo’n 13-in-een-dozijn-hoe-raak-ik-zo-snel-mogelijk-mijn-geld-kwijt-bouwdoos. Het liefst had ik rechts omkeer gemaakt. Maar dat is natuurlijk wel heel erg kort door de bocht. Je bent tenslotte samen op vakantie, dan moet je er ook proberen samen iets leuks van te maken! Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben naar binnen gestapt. Het was er moordend warm. En of je nu in Amsterdam, Berlijn, Parijs, Milaan of weet ik veel waar ben. Die dingen zijn overal gelijk. Totaal smakeloos, fantasieloos, iedereen loopt er een beetje met zijn ziel onder zijn armen, of zit op een terrasje zich vol te laden met veel te veel en veel te vet voer. Ik begrijp niet wat mensen hier nu leuk aan vinden.

Als je op het parkeerterrein gaat staan en mensen vraagt wat ze nu gekocht hebben en wat ze van die aankopen eigenlijk helemaal niet nodig hebben dan heb je een container vol overbodige troep! Mits die mensen eerlijk antwoord geven natuurlijk. Mensen ga toch lekker fietsen, wandelen, trek er op uit. Ga je dagen niet slijten in zo’n fantasieloze koopdoos.

We zijn even de aldi ingelopen en hebben wat inkopen gedaan voor het avondeten. Bij de boekhandel heb ik wat ansichtkaarten gekocht en daarna konden we terug naar het hotel.
Pfff….gelukkig maar. Onderweg begon ook mijn innerlijke mens zich te roeren. Van een hele dag reizen, niks doen, en je de blaren op je tong kletsen om je lief te overtuigen dat shopping…..horror is, krijg je toch best wel honger.

De lekkere trek gestild met sla, forelfilet, reuzegarnalen, kartoffelsalade en een heerlijk toetje toe. De koffie om de gaatjes op te vullen.

Voldaan heb ik daarna de wandelschoenen weer aangedaan en zijn we ons avondommetje gaan maken. Ik had onderweg terug van de horror-shopping-doos een leuk weggetje gezien dacht ik….daar wilde ik wil even kijken. Gelukkig ging mijn lief hierin mee. We zijn uiteindelijk bijna 2 uur aan de wandel geweest. Deelgemeente Peissen onveilig gemaakt.
Zo leuk. Via een fietspad onder het spoor en snelweg door, een klein paadje achter langs de huizen genomen. Het kerkje in het midden, als een soort baken in het landschap, was mijn ijkpunt voor deze wandeling. Peissen is een echt oud DDR dorpje, door alle infrastructuur bijna het eind van de wereld inmiddels. Bijna alle straatjes lopen dood. Wel is er zowaar nog een treinhalte. Super. Het oude stationsgebouwtje is een foto waard. We verbazen ons over de straatnamen. De oude DDR straatnaambordjes zitten samen met de ‘nieuwe’ bordjes op de palen geschroefd. De oude zijn afgeplakt met zwart tape, maar wel zo dat je ze nog kunt lezen. Hoe onlogisch wil je het hebben? We zijn het hele dorpje doorgelopen, echt een slaapstadje. Maar toch ontzettend leuk op zo’n steenworp afstand van het hotel. Dit lees je niet in de brochure van het hotel. Dit moet je zelf zoeken.
Terwijl we even voorbij het spoortje stonden te bedenken of we door zouden lopen of toch maar terug zie ik een auto stoppen bij de spoorbomen. Een man met een oranje wegwerkershesje stapt uit. Doet de spoorbomen naar beneden en rijdt vervolgens weg!
Uh…???? Snap ik dit nog? In geen velden of wegen een trein te bekennen! Of misschien toch wel? Nou het duurde nog wel even maar inderdaad kwam er dan toch een diesel trein aan.
Er stapten zowaar nog 4 mensen uit.
Hoewel de bomen handbediend naar beneden gingen, open gingen ze wel volautomatisch. Grappig. We konden dus het spoor weer over om onze weg te vervolgen door Peissen. Al snel waren we weer terug bij het fietspad richting hotel maar zagen nog een weg die we niet gelopen hadden. Ook deze weg nog ontgonnen. Zo kwamen we bij een volgende spoorwegovergang…..met plastik rood-witte afsluitlinten….hihi…..lekker primitief!
Zou dat echt gebruikt worden? Geen flauw idee. Maar dat zal toch niet?

We konden weer een tunnel door en naar een volgend stadje, Stiefelsdorf, lopen. Ook dit was een slaapdorpje pur sang. Alle leven is eruit, mensen trekken weg. Panden staan leeg, het verpauperd allemaal. Omdat de omgeving hier behoorlijk vlak is kun je aan de rand van deze dorpjes ver kijken. Nou ja….in elk geval tot de eerstvolgende snelweg! Het is hier echt een knooppunt van wegen. Overal waar je kijkt is hier wel een snelweg te ontdekken. Dit maakt het niet gemakkelijk een rondje te lopen zoals ik zo graag doe. Noodgedwongen moeten we weer terug via Peissen willen we niet al te veel uit de koers raken van het hotel.

Op de terugweg zagen we tot onze stomme verbazing de man met het oranje hesje het rood-witte afzet-spoorbomen-lint weg halen toen de trein voorbij gekomen was. Het wordt dus echt gebruikt! In wat voor eeuw leven we? De spoorwegbomen man rijdt als een soort van brugwachter heen en weer tussen de overwegovergangen om de boel handmatig te bedienen. Het zal je vak maar zijn!

In het hotel gaan we nog even op zoek naar de sauna, maar helaas kun je daar niet zomaar heen lopen. Moet je gaan bellen enz. dat hebben we er nu ook niet direct voor over. Dus lekker naar de kamer. We hebben een ligbad en dat ga ik vanavond lekker uitproberen.

Een lange reisdag begint zijn tol te eisen.
Langzaam gaat het lichtje uit.
Hopelijk is het weer morgen beter en kunnen we onze plannen Halle te gaan bezoeken uitvoeren.

Wordt vervolgd.

Anita