2012 0619 Wandeldag Olsberg

Olsberg – wandelen – Winterberg.

19 juni 2012.

7.45 uur. Lekker uitgeslapen.
Vandaag gaat het gebeuren. Gisteravond hebben we samen afgesproken dat we vandaag dan toch echt de langverwachte wandeling zullen gaan maken. Eindelijk heb ik het voor elkaar.
We hebben er wel een compromis wandeling van gemaakt. 8.5 km Anspruchvolle wandeling in en om Olsberg. De start is hier voor het hotel.

Maar eerst het ontbijt. Als het even kan wil ik voor 9 uur gaan lopen, maar je moet natuurlijk niet ineens alles willen. Dus 9 uur weg dat ging niet lukken. Uiteindelijk liepen we om 10 uur Olsberg uit. De Q8 die we vandaag gaan lopen staat enorm goed gemarkeerd, je moet goed je best doen wil je hier verdwalen.
Het ging wel direct al enorm steil berg op. Even kreeg ik een soort van flash backs…..na elke bocht kwam de vraag; Hoe lang duurt deze klim nog?
Deed me sterk denken aan de tijd met de kids in de auto…; Hoeveel bruggen moeten we nog onderdoor voor we bij oma zijn? Hihi……
Geen flauw idee schat, was mijn antwoord, we moeten gewoon de tekentjes volgen en als we bij het beginpunt zijn dan merk je het vanzelf.
Er lag een enorme puist links van ons en diep in mijn hart hoopte ik dat ik helemaal naar boven zou mogen lopen naar het kruis wat er op die berg staat.
Maar 8.5 km en dan helemaal bovenop komen? Zou dat niet wat te hoog gegrepen zijn?
We zullen wel zien dacht ik.

Het weer is prachtig en ik geniet volop. In no time ligt Olsberg letterlijk aan onze voeten.
De Q8 loopt grotendeels gelijk met de Kneipp weg. Dat is een hele lange route. Maar dit stuk wat samenloopt is echt geweldig, enorm veel variatie in planten- en bomengroei. Zelfs de paden en paadjes zijn meer dan afwisselend. Het is wel steil, op sommige stukken moet je flink klimmen. De bulten in Diekirch waren kinderspel vergeleken bij wat we hier voor onze kiezen krijgen. Maar leuk dat dit is! GENIETEN.

Ineens is er nog een leuke onderbreking in het parcours. Een bron! Natuurlijk hebben we daar even op het bankje gezeten. Heerlijk. Maar goed ook want de klim die we hierna kregen die vergde wel het één en ander aan energie. Pff…..smalle paadjes omhoog, omhoog, en nog eens omhoog. We bleven maar klimmen, Olsberg werd steeds kleiner en het kruis steeds groter! Zouden we dan toch….bij het kruis komen? Zo’n kruis op een berg werkt bij mij als een soort van magneet. Mijn eerste vakantie in de bergen bij Ramsau (Oostenrijk) keek ik vanuit mijn hotelkamer ook al op zo’n kruis. Toen wilde ik er ook al graag naar toe lopen, maar dat bleek op dat moment geen slimme aktie.

Zou het er vandaag dan wel van komen?
Net op het allerlaatste moment buigt de Q8 weg van het kruis, maar bleek er een hele leuke grote houten regisseursstoel in het bos te staan. Perfect voor mijn lief om daar even een sigaartje te roken. Mooi…..dan loop ik ‘even’ naar het kruis. De A3 route ging namelijk nog wel verder naar boven. Lief geparkeerd in de stoel en weg was ik. Het pad naar boven bleek nog meer uitdaging dan de paden die we al gehad hadden. Smaller en meer begroeid, veel prachtige planten en plantjes groeiden er. Niet voor niks dat dit pad de Kneippweg wordt genoemd. Ik ben gelopen tot ik vrij uitzicht had op het kruis. Wat een mooi moment! Echt super.
Terug naar mijn lief, die bleek inmiddels redelijk ongeduldig te worden. Was zijn sigaartje nu al op? Of werd ie bang dat ik hem alleen zou laten? In elk geval zat hij op zijn fluitje te blazen. Ik terug fluiten natuurlijk. Want we hoorden elkaar wel maar zagen elkaar nog niet.
Het geeft wel een lekker gevoel als blijkt dat je gemist wordt moet ik zeggen. Heb hem daarom een dikke knuffel gegeven toen ik weer naast hem stond. De schat.
Heb je eindelijk moed verzameld de uitdaging aan te gaan een lange wandeling te maken, en dan laat ze je alleen op een berg! Niet eerlijk.

Gelukkig was dat gauw weer vergeten toen we een bergstation tegenkwamen met enorme schotelantennes en een ontvangst/ zendercentrale van de WDR. Zijn techniek hart maakte een sprongetje. Tegelijkertijd mijn hart ook want vandaar had ik wederom prachtig zicht op het kruis maar nu vanaf de andere kant. Het was duidelijk dat we vanaf hier op de terugweg in de route waren. De mooiste kant van de berg zat er helaas op. Vanaf nu alleen nog bergafwaarts naar Olsberg dachten we…….maar jammergenoeg bleek er toch ergens een kink in de kabel te zitten en waren ineens de stickertjes op. De Q8 hield op te bestaan terwijl we nog midden in een bos waren. Best lastig. Flink klûnen naar beneden bracht ons weer bij een pad. Daar probeer ik te oriënteren waar ik precies ben….sta ik voor een bordje….
Heinrich-Quelle! Hoe is het mogelijk….heeft meneer ook nog eens zijn eigen bron hier op de berg! Je hebt van die mazzelkonten! Hihi….

Mooi moment voor pauze! Broodje, appeltje en wat te drinken.
Maar daarna? Waar kwamen we vandaan en waar willen we naar toe?
Het was duidelijk dat we niet meer op de Q8 zaten maar waar dan wel. We besloten de weg naar beneden maar te volgen en niet lang daarna hadden we de route alsnog weer te pakken.
Gelukkig maar. Het laatste stuk bleek ook het eerste deel te zijn, dus…..besloot ik dan maar de 3 op te pakken. Hiervan wist ik dat het een ieni-mieni rondwandeling moest zijn door Olsberg. Zo liepen we een prachtig park in en ook daar hielden we nog even pauze.

Rond 14.30 uur waren we terug bij het hotel. Het was mooi geweest zo.
Of toch niet? Winterberg lonkte toch ook nog wel bij mij lief. Alleen kunnen zeggen dat je vandaag een kleine 10 km gewandeld heb is toch veel te weinig. Dus…..heb ik alle moed bij elkaar geraapt, de wandelschoenen weer aangedaan en zijn we naar de trein gegaan.
Eerst naar Bestwig, overstappen en dan naar Winterberg. Achteraf bleek dat in Bigge opstappen een logischer move was geweest maar och, dat mag de vakantie pret niet drukken hoor.

Na een leuke treinreis kwamen we in het Valkenburg van het Sauerland. Een vreselijk toeristisch oord. In de winter zal het er best gezellig zijn. Dan struikel je waarschijnlijk over de ski’s en apre’s ski’s maar nu was het een beetje leeg en ongezellig.
Geen plaats om er uren in door te brengen. Aangezien het tijd werd om de inwendige mens van aandacht te voorzien zijn we op de geur af gegaan van döner.
Heerlijk gegeten en daarna gezocht naar de snelste terugreis. Ook hier……wat gisteren in Brilon gebeurde…net voor onze neus de trein weg!
Een uur wachten dus. Het is niet anders. Nog heel even een klein stukje het bos in gelopen, maar daar zag ik op dat moment de lol niet meer van in. Het was inmiddels na 18.00 uur en dan is het voor mij not-done nog het bos in te gaan. Zonder kaart, zonder beschermende kleding, nee…..mij niet gezien. Ik heb zo mijn grenzen. Hoewel het heel moeilijk is voor mijn lief om dat te begrijpen blijkbaar ging hij toch wel met mij mee en bleef op het bankje bij de bushalte geduldig mee wachten.

Om 18.43 uur was er dan eindelijk het vervoer terug naar Olsberg.
Rond 19.45 uur in het hotel. Laat zat en vroeg genoeg. Vandaag ben ik de hotel kamer niet meer af te krijgen…de pap is op. De pijp leeg. Ik ga lekker nagenieten van een heerlijke wandeldag. Veel gezien, veel beleefd.
Ons verblijf in Olsberg zit er al weer bijna op.
Nog 1 nacht in dit hotel, morgen voor 10.30 uur uit checken en op naar Halle.

Slaap lekker…..tot morgen.