2008 0712 PP Haaren - Middelbeers

Pelgrimspad
Haaren – Middelbeers
Zaterdag 12 juli 2008.

8.15 uur station, 8.28 uur hadden we in de trein moeten zitten naar Den Bosch, maar de NS heeft tenslotte een eer hoog te houden dus…..waren ze weer eens ruim te laat. Helaas misten we daardoor onze aansluiting in Utrecht en de bus in Den Bosch. Jammer.
Van de nood maar een deugd gemaakt in Den Bosch en daar lekker koffie gedronken met iets lekkers erbij.

De bus vertrok mooi op tijd en rond kwart voor 11 waren we op weg naar Haaren. De bushalte was pal aan de route. We moesten wel even hard naar de chauffeur roepen dat hij moest stoppen want hij zou zo de halte voorbij gereden zijn. Hij was er niet helemaal bij met zijn gedachten leek het wel.

We konden direct de lange laan in lopen richting het kasteel en genieten van onze route. Hier en daar lagen nog wat plassen maar voor de rest was het een mooi pad om te lopen. We konden ons zo voorstellen dat het echt zo’n pad was waar in vroeger tijden de koetsen met paarden en opgedirkte dames over gereden hebben. Het leuke was dat op een info bord verderop inderdaad onze veronderstelling werd bevestigd. Er stond zelfs nog bij dat het smalle pad erlangs alleen bestemd was voor het personeel. Die mochten geen gebruik maken van het hoofdpad. Tja, verschil moet er zijn hé.

Via de posthoornseweg zijn we naar natuurreservaat Kampina gelopen. Een heel mooi stukje Nederland. Heel veel vennetjes, hei, gras, bomen en vooral ruimte…..Wat een zaligheid. Echt alleen op de wereld in ons drukke landje. Hoe is het mogelijk? We hebben daar zo ontzettend lopen genieten. Het weer werkte ook heel erg mee want hier was het punt gekomen dat we toch echt onze jassen konden uit doen. Het miezeren was afgelopen en de zon deed goed zijn best. Even smeren tegen de steekbeesten en een broodje voor de inwendige mens en zo konden wij weer verder. In de beschrijving werd gewaarschuwd dat de Kampina behoorlijk drassig kon zijn en een alternatief werd geboden. Op het punt van kiezen stonden wij zo eens te kijken wat te doen en kozen er toch voor om het ‘drassige’ pad te nemen. Deze leek namelijk droger dan het zogenaamde droge pad. Dat is ook een hele poos zo gebleven maar een paar joekels van plassen hebben we toch wel moeten trotseren.

Verderop in het bos begon het ineens weer te gieten en moesten we toch onze jassen weer tevoorschijn halen. We stonden op een heel mooi punt onder een behoorlijk dicht bladerdak. Hier zijn we maar even blijven staan en hebben de bui lekker laten uit regenen. Bedankt Jacobus zeiden we. Hij heeft er toch maar mooi voor gezorgd dat we op een mooi droog plekje stonden in die bui. Later zou blijken hoe bijzonder want zo’n droog stukje kregen we in lange tijd niet meer. Veel open veld en grasland. Weinig beschutting dus.

Na dit kleine oponthoud zijn we weer verder gelopen. Diverse mooi uitzichtpunten passeerden we. Dit leverde weer hele mooi plaatjes op. Het was in de Kampina wel even goed zoeken naar de markeringstekens maar ze zaten er steeds wel. Soms was het even gokken, maar de ervaring heeft inmiddels wel geleerd dat we meestal wel op ons gezonde verstand kunnen vertrouwen.

Zo gingen we op weg naar Viermannekes brug. Daar hadden we zelf al mooie visioenen van. Vier mannekes op de brug enz. Maar de werkelijk bleek anders. Het was een saaie betonnen brug over de Beerze niets bijzonders aan. Jammer. Een mooi slingerend pad langs de prachtige Beerze bracht ons aan de rand van Spoordonk. Daar kwamen we bij een mooie horecagelegenheid en hebben we even pauze genomen. Het restaurant was over de Beerze heen gebouwd. Heel mooi gedaan. De oude inpandige watermolen was ook zeker het bekijken waard.

Na Spoordonk moesten we rare lus gaan lopen om de snelweg over te komen. Aangezien het daar langs de snelweg redelijk onduidelijk was bleven we nog even rondkijken en zoeken naar de markeringen. Ineens zag ik dat in het donkere stukje bos er een trap omhoog was naar het viaduct. Dat scheelde ons een onnodig stuk om lopen. De snelweg konden we zodoende lekker snel achter ons laten en ons verheugen op de Heilige Eik. Hier hadden we de afgelopen dagen al zoveel over gelezen dat we er heel nieuwsgierig naar waren geworden.

Inderdaad een bijzondere plek. Een spierwitte Maria Kapel zomaar midden in het bos. Volgens de legende vond een boer uit Oirschot, of misschien wel Middelbeers ergens in de 15e eeuw een Maria beeldje drijvend tegen de stroom van de Beerze in. Hij pakte het beeldje en plaatste het in een holle eik. Een passerende dorpeling vond het een rare plaats voor een Maria Beeldje en nam het vervolgens mee naar de pastoor in Oirschot die het vervolgens in de kerk plaatste.
De ander dag bleek het beeldje verdwenen en wederom in de holte van de eik te staan. Een teken zo meende men in die tijd, dat daar dan ter ere van de Maria van de Heilige Eik een kapelletje gebouwd moest worden. Het kapelletje heeft er in de loop der eeuwen in diverse gedaantes gestaan. Is ook meerdere malen afgebroken en weer opnieuw gebouwd. De huidige kapel staat er sinds 1854. Rondom de kapel is in het bos ook een kruisweg. Heel bijzonder. Allemaal betonnen plateaus met de afbeeldingen van de kruisweg.
Omdat we gelezen hadden dat er als 15e statie een kapelletje zou staan ter ere van Antonius van Padua hebben we de hele kruisweg gelopen. Erg mooi, en heel bijzonder dat dat zomaar in een bos kan staan. Het kapelletje van Antonius was net een miniatuur kerkje. Heel gek om de patroonheilige van onze kerk hier zomaar in een eigen ‘ kerkje ‘ te zien staan.
Na deze onderbreking hebben we de route weer opgepakt en zijn richting Middelbeers gaan wandelen.

Over het Wilhelminakanaal door het bos, langs de maisvelden en nog een keer op een bankje rustend kwamen we rond 17.00 uur in Middelbeers aan. Van onze gastvrouw hadden we vernomen dat het bij ‘de Vier Linden’ goed eten moest zijn. Dit cafetaria / restaurant hadden we al snel gevonden en een snelle blik op de menu kaart bij de deur vertelde ons dat we hier goed konden eten.

Zo gezegd zo gedaan. Beiden genietend van 2 glazen heerlijk helder water en een grote pizza kwamen we weer helemaal bij. We waren best moe na zo’n lange wandeldag die door het oponthoud bij de NS niet helemaal begon zoals we gepland hadden. Maar alles nog eens overdenkend kwamen we tot de conclusie dat we een geweldige wandeldag beleefd hadden.

Het restaurant begon inmiddels behoorlijk vol te lopen en we besloten daarom de rust van ons gastgezin op te gaan zoeken. Nog even in-de-benen en zoeken naar ons gastadres.
Dit bleek redelijk in de buurt te zijn, maar na een dikke 20 km gelopen te hebben is iedere honderd meter eigenlijk teveel. Even na het bord einde bebouwde kom vonden we het juiste huisnummer. Een gastvrije onthaal viel ons ten deel. In de grote woonkeuken hebben we nog een gemoedelijk avondje door gebracht. Even voor 10 uur hebben we ons bed opgezocht en waren we beiden snel onder zeil. Morgen beleven we weer een, hopelijk, mooie droge wandeldag!