2008 1109 PP Someren-Heide - Weert

Pelgrimspad

9 november 2008.
Van Someren – Heide naar Weert.

Zondagochtend 7.00 uur. Wakker geworden door storm en regen! Oeps? Hebben mijn schietgebedjes dan toch niet helemaal geholpen? Nou dat wil ik nog niet geloven hoor. We hebben nog een heel ritueel voor de boeg. Eerst maar eens rustig douchen, aankleden, ontbijten, gastenboek invullen, spullen inpakken en dan zien we wel weer verder. Wat Jacobus nu wil laten vallen doet ie dan maar mooi.

Tijdens het douchen begon het buiten al lichter te worden, en dreven de donkere wolken en de regen al verder weg. Na al het bovenstaande gedaan te hebben was het zelfs helemaal droog geworden en begon de zon zijn best te doen.

Om even voor 9 uur namen we afscheid van onze gastvrouw. We moesten een klein kwartiertje lopen voor we de route weer op konden pakken. Het was wel even puzzelen, zand- en modderwegen die dan geen naam hebben maken het je niet gemakkelijk om uit te vinden waar je je dan precies bevindt.
En als dan ook nog de foto in het boekje je op het verkeerde been zet dan is het best lastig om de juiste beslissing te nemen. Er staat namelijk een foto in van de Maarhezerdijk die beslist de Maarhezerdijk niet is. Het is een weggetje ervoor, vanaf de kant gezien die wij aankwamen.
In ieder geval waren we dus om half 10 dus echt op weg. Het eerste bankje wat we tegen kwamen, bij de heide in natuurgebied De Pan, hebben we dan ook gelijk maar als rustpauze gebruikt. Het is in deze tijd van het jaar toch niet te doen om erg lange pauze’s te houden. Bij te lang zitten koel je teveel af, dus nu houden we gewoon iets vaker wat kortere pauzes en dat bevalt ons best.

Vandaag is het bos, heide, bos en nog veel meer bos. Er komt geen eind aan zou je bijna denken. Volgens onze gegevens moet dit ook het grootste aaneengesloten natuurgebied zijn in Nederland. Nou wij geloofden het direct.

Na weer een heel mooi stuk liepen we op de grenskerk aan. Dit zijn de resten van een oude kerk van eind 1650. Het kerkje werd bediend door de Minderbroeders van Weert.
Het kerkje lag precies in het katholieke deel van Nederland. Vandaar de naam Grenskerk.
In 1953 is men gaan graven naar de resten van de funderingen. Wat men daar aantrof en met behulp van oude gegevens is geprobeerd een zo mooi mogelijk beeld te scheppen van wat ooit is geweest. Een bijzonder plekje in onze tocht. Een pauze meer dan waard.

Na de grenskerk kregen we te maken met een stukje omleiding in de route die gelukkig goed aangegeven stond. We waren namelijk beiden vergeten te kijken of er nog routewijzigingen op de website stonden! Oeps, stom natuurlijk…
I.p.v. links moesten we nu rechtsom. En later weer links om weer op de route te komen.

Na heel veel bos kwamen we dan eindelijk bijna bij de snelweg die we over moesten.
Maar voor het zover was werden we nog even aangenaam verrast door een straatnaambordje. De Onderstalweg! Voor niemand iets zeggend maar voor ons toch even bijzonder. Afgelopen vrijdag hebben we namelijk met het koor gezongen op de crematie van een koorlid. En ze heette; Riet Onderstal. Een markant persoon van ons koor. Meer dan 40 jaar lid geweest en ons nu zo heel plotseling ontvallen.
We konden niet anders dan daar heel even bij stil staan.

Na de snelweg overgestoken te zijn was er dan eindelijk weer eens horeca te bekennen.
Ieder een bakje soep en een broodje en we konden er weer helemaal tegen. We hadden namelijk nog heel wat bos tegoed. Nu niet de Maarhezerdijk, maar de Maarhezerhuttendijk. De naam werd niet alleen langer ook het pad. Er leek geen eind aan te komen. Gelukkig wel natuurlijk anders zouden we er nu nog steeds ronddolen.

Vanwege wederom de tijd hebben we besloten voor bungalowpark Weerterbergen langs te lopen i.p.v. eromheen. De kaartjes in het boekje zijn vrij duidelijk dus die gok durfden we wel te nemen. Ahum…..

Op het punt waar wij dachten de route dus weer op te pakken waren er mooi geen tekens meer te vinden. Dan maar op het kaartje en de beschrijving lopen. Dat lukte goed. Maar toch raar dat er geen tekens zaten. Ineens zag ik dat op de weg die we in moesten er op de bult dwars over de weg een hek stond. O jee, zei ik al we zullen toch geen Hogebrug taferelen krijgen dat we daar het spoor niet over kunnen. Daar waren we al eens eerder mee geconfronteerd maar toen waren we van de route afgeweken en nu zouden we juist op de route moeten zitten! Dus…toch maar doorgelopen en er bleek aan beide kanten de mogelijkheid te zijn toch het spoor over te kunnen. De rode streep van de route op ons kaartje klopte daarmee precies. Ja ja…..over het spoor het talud af en daar stonden we oog in oog met een grote modder en zandvlakte. In de verte de rotonde waar we moesten zijn, die had ik duidelijk op Google Earth zien staan namelijk. In het zand stonden wel verse voetstappen en hondenpoten dus er werd duidelijk wel gebruik gemaakt van deze modderbak! Wat nu te doen? Veel keus heb je op zo’n moment niet en de rotonde leek aardig dichtbij. Het talud waar we dan tegenop zouden moeten was behoorlijk steil maar toch dachten we dat wel aan te kunnen.

Wij dus op pad. Voorzichtig lopend, goed kijken waar we de voeten neerzetten en maar doorgaan. Tot…..we ineens voor een soort van slootje stonden. Ha ha, dat gaat het dus niet worden. Zeker niet na al bijna 40 km in de benen te hebben van 2 dagen wandelen dan maak je niet even een sprong van 1 meter om eroverheen te springen. Is even goed kijken dachten we en eromheen was ook mogelijk. Nou ja, het ging daar was alles mee gezegd. Het was net wadlopen maar dan anders zeg maar. Daarna nog even ploeteren om het steile talud op te komen en eindelijk stonden we weer met beide benen op het asfalt. Blij en trots dat we het gehaald hadden. Toch vonden we het nog steeds raar dat we maar geen tekentjes tegenkwamen. Ineens na Sluis 16 zagen we onze vertrouwde rood-witte markeringen weer. Dat had niet zoveel zin meer want hier moesten we weer van de route af om richting het station te komen.

Ook dat ging niet helemaal zoals het zou moeten maar uiteindelijk waren we dan om 15.45 uur bij het station van Weert. De trein van 15.42 uur hadden we net gemist en 16.12 uur was dus ‘onze’ trein. Dan maar wachten hé. Het was wel het tijdstip wat ik van tevoren bedacht had. Onze planning was goed dus.

Helaas voor ons bleek om 16.11 uur uit een omroepbericht dat er een aanrijding had plaatsgevonden tussen een persoon en een trein waardoor er op dat moment geen treinverkeer meer mogelijk was tussen Weert en Eindhoven. En laten wij nu net die kant op moeten! Tja, en dan ben je dus overgeleverd aan de flexibiliteit van de NS! Nou een looien deur is flexibeler zeg. Ten eerste was de omroepster niet te verstaan en na ongeveer 10x hetzelfde bericht omroepen heb je dan door wat ze zegt. En dat is dat er geen treinverkeer mogelijk is. Ja wat dan wel? was natuurlijk onze, en met ons nog veel meer mensen, vraag.

Even later kwam de brandweer met twee wagens in vol ornaat langs het station scheuren dus voor ons was duidelijk dat het vast nog wel even kon gaan duren.

De trein uit Maastricht bleek terug te gaan naar Roermond en daar zijn wij dus maar ingestapt en zo hebben we met 1.15 uur vertraging toch Ede weer bereikt.
Om 19.20 uur konden dan eindelijk de schoenen uit en de voeten omhoog. Lekker thuis.
Een raar einde aan een supergeweldig wandelweekend na een hectische week op het werk.

Toch was het weer een weekend om in te lijsten, mooie route, perfect gastadres, en supermooi weer. Jacobus bedankt!